Παρασκευή 14 Οκτωβρίου 2011
Πέμπτη 13 Οκτωβρίου 2011
Η Ασφάλεια σε ρόλο “επιθεωρητή εργασίας” – Κείμενο της Φαίη Μάγερ
***
Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη βρέθηκα στο νησί της Κέρκυρας για μια συνέντευξη σχετικά με μια θέση εργασίας, το ερχόμενο καλοκαίρι. Καθώς θα βρισκόμουν κάποιες μέρες εκεί, αποφάσισα να πάω επισκεπτήριο στον φίλο και σύντροφο Πολύκαρπο Γεωργιάδη, που κρατείτε στις φυλακές Κέρκυρας. Έτσι και έπραξα.
Το αποτέλεσμα του επισκεπτηρίου αυτού στο ‘σωφρονιστικό ίδρυμα’ ήταν να εμφανιστούν, λίγο αφότου πήγα για την συνέντευξη, έξι ασφαλίτες στην επιχείρηση. Αρχικά κέρδισαν τις εντυπώσεις, πηγαίνοντας με τρία οχήματα, ενοικιαζόμενα, δύο στο κάθε όχημα, έτσι, γιατί, να μωρέ, να ‘χουν τα παιδιά το χώρο τους. Επίσης, καθώς η ντόπιοι αστυνομικοί μάλλον δεν έχουν και καμία ιδιαίτερη εκπαίδευση στον τομέα της παρακολούθησης, θεώρησαν ότι για να τα καταφέρουν έπρεπε να φέρουν και ειδικούς εξ Αθηνών… Στον τομέα της καταστολής, βέβαια, τα κονδύλια οι μισθοί και οι επιχορηγήσεις δεν έχουν ακόμη κοπεί…
Όταν εμφανίστηκαν στην επιχείρηση, άρχισαν την μίνι ανάκριση, κάνοντας ερωτήσεις γύρω από το πρόσωπό μου, το λόγο που πήγα εκεί, καθώς και στο προσωπικό για γενικές πληροφορίες. Επέστρεψαν, μάλιστα την επόμενη ημέρα, έχοντας μαζί τους ένα μαγνητόφωνο, ώστε να ολοκληρωθεί το κλίμα της ‘σοβαρής αστυνομικής επιχείρησης’. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο νησί συνέχισαν να με παρακολουθούν. Το φυσικό επακόλουθο ήταν να χάσω τη θέση εργασίας, κάτι που συμβαίνει για δεύτερη φορά.
Είναι αυτονόητο ότι αυτή η τακτική δεν αποτελεί πρωτοτυπία και φυσικά δεν αφορά μόνο εμένα προσωπικά. Σε διάφορες στιγμές και περιστάσεις, η πλειονότητα των συντρόφων έχει δεχθεί παρενοχλήσεις από τα τσιράκια της εξουσίας.
Η τακτική αυτή των κατασταλτικών μηχανισμών αποσκοπεί στο να τρομοκρατήσει τους ανθρώπους που συνεχίζουν να αγωνίζονται. Στοχεύουν στο να κατακερματίσουν τις σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας, οι οποίες αποτελούν αξιακή και θεμέλιο αρχή για τον πολιτικό χώρο των αναρχικών-αντιεξουσιαστών. Προσπαθούν να απομονώσουν τον κάθε αγωνιζόμενο άνθρωπο, να μας μετατρέψουν σε μονάδες, μακριά από τη συλλογικοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών μας.
Την περίοδο που διανύουμε αδιαμφισβήτητα η φούσκα του ‘ελληνικού ονείρου’ έχει πια σκάσει. Το καπιταλιστικό σύστημα δείχνει το πραγματικό, αδηφάγο του πρόσωπο και καταργεί τις όποιες αστικές παραχωρήσεις είχαν κερδηθεί με πολύχρονους αιματηρούς αγώνες τους προηγούμενους αιώνες από τις κατώτερες τάξεις.
Έτσι ο κόσμος χωρίστηκε ξανά σε δυο κομμάτια, αυτό των εξουσιαστών κι εκείνο των καταπιεσμένων. Και πιο πολύ από ποτέ ο λόγος και η πολιτική θεωρεία του αναρχισμού- ελευθεριακού κομμουνισμού βρίσκουν πρόσφορο έδαφος ανάπτυξης και εξάπλωσης. Η ταξική πάλη αναδύεται ξανά και η παγκόσμια εργατική τάξη αποκτά πάλι συνείδηση του εαυτού της, ενώ η αστική τάξη έτσι κι αλλιώς δεν την είχε ποτέ χάσει. Ευρεία κομμάτια της κοινωνίας υιοθετούν τις πρακτικές της αντιεξουσίας, στις λαϊκές συνέλευσης, την αυτοοργάνωση των γειτονιών, τα κινήματα πολιτικής ανυπακοής. Το ποιός είναι ο εχθρός έχει πια γίνει πασιφανές, τώρα που οι τράπεζες και τα παγκόσμια οικονομικά λόμπυ καταδικάζουν τον κόσμο στην εξαθλίωση.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα, και καθώς η κρίση βαθαίνει και εντείνεται, η εξουσία θωρακίζεται. Έχει φτιάξει έναν ολόκληρο στρατό από ανεγκέφαλους, έτοιμους να εισακούσουν και την πιο ηλίθια εντολή. Η κρίση αυτή, καθώς είναι δομική κρίση του ίδιου του καπιταλισμού, δεν προβλέπεται να ‘ξεπεραστεί’ έτσι εύκολα, ούτε να σταματήσει, έτσι απλά, μια μέρα. Η αναδιανομή του πλούτου προς τα πάνω, προς τα πολύ πάνω, μάλλον δε θα σταματήσει στα χέρια των λίγων, αλλά των πολύ λίγων. Μια παγκόσμια οικονομική δικτατορία ανατέλλει, ο πόλεμος έχει από καιρό ξεκινήσει και, εννοείται ότι θα συνεχίσουμε να κρατάμε την γραμμή άμυνάς μας ενωμένοι.
Δεν μας φοβίζουν. Μπροστά στην εξαθλίωση και την ανέχεια, την απομόνωση και τη μιζέρια που απλόχερα μοιράζουν έχουμε να αντιπαρατάξουμε την αλληλεγγύη, την αξιοπρέπεια, την αυτοοργάνωση των ζωών μας. Αυτό ας το γνωρίζουν καλά οι σύγχρονοι δωσίλογοι και οι χαφιέδες της εξουσίας. Κανένας σύντροφος δεν είναι μόνος. Δεν μας τρομάζουν, μας εξοργίζουν. Η μέρα μας θα ‘ρθει.
Φ. Μάγιερ
Τετάρτη 12 Οκτωβρίου 2011
[Δρόμοι] Για εκείνους...
Του Ρούσου Βραννά
Για εκείνους...
... που απορούν ακόμη γιατί οι κυβερνήσεις προτιμούν να σώζουν τους τραπεζίτες εις βάρος των λαών τους, ο οικονομικός αναλυτής Τάιλερ Ντάρντεν έρχεται να τους λύσει την απορία με μερικούς αριθμούς για τη χρηματοδότηση των αμερικανικών πολιτικών κομμάτων την τελευταία εικοσαετία. Ποιοι αναδεικνύονται οι μεγαλύτεροι χρηματοδότες; Πρώτη η τράπεζα Γκόλντμαν Σακς και ακολουθούν κατά σειρά η Μέριλ Λιντς, η Μόργκαν Στάνλεϊ και άλλες. Ποιοι πολιτικοί έλαβαν τα περισσότερα; Πρώτος ο Ομπάμα και έπονται κατά σειρά ο Μπους, ο ΜακΚέιν και άλλοι. Πώς μοιράστηκε το χρήμα στα κόμματα; 48% στους Ρεπουμπλικανούς και 45% στους Δημοκρατικούς. Δύο πολιτικά κόμματα μαζί στην τιμή των 1.188.644.055 δολαρίων.
Οι πολιτικοί...
... των κομμάτων εξουσίας, που συνήθως διαφωνούν σε όλα, γιατί άραγε πάντα συμφωνούν σε αυτό σε κάθε κρίση: πως πρώτοι από όλους πρέπει να σωθούν οι τραπεζίτες; Επειδή και αυτοί πουλιούνται και αγοράζονται όπως όλα, λέει ο οικονομολόγος Τζέραλντ Σελέντε στο «Τρεντς Τζόρναλ»: «Η πολιτική τους δεν διαφέρει πολύ από τη νομιμοποιημένη πορνεία. Η πόρνη συλλαμβάνεται όταν κάνει πεζοδρόμιο, αλλά οι πολιτικοί ανταμείβονται με προεκλογικές χορηγίες όταν ξεπουλούν την ψυχή τους στα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα. Από όλη αυτή την εκπόρνευση - το χρήμα που αλλάζει χέρια και τις προσφερόμενες υπηρεσίες - ο μοναδικός που πηδιέται πραγματικά είναι ο κοσμάκης». Ενας άλλος οικονομολόγος, πάντως, ο Ντόναλντ Μπούντρο, καθηγητής των Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Μέισον, έρχεται να διαφωνήσει με τον Σελέντε. Δεν βρίσκει τον παραλληλισμό με τις πόρνες ακριβή. Πιστεύει πως ο χαρακτηρισμός «προαγωγοί» θα ήταν ακριβέστερος, αφού αυτοί οι πολιτικοί πλασάρουν τους τραπεζίτες στον λαό.
Οι τραπεζίτες...
... πάντως, μολονότι τους χρυσοπληρώνουν, δεν φαίνεται να εμπιστεύονται απόλυτα τους πολιτικούς. Για καλό και για κακό, αγοράζουν και ολόκληρα τμήματα του κρατικού μηχανισμού, ιδιαίτερα του μηχανισμού καταστολής, επειδή οι καιροί που ζουν είναι δύσκολοι και πονηροί, με καταλήψεις από οργισμένα πλήθη στη Γουόλ Στριτ και αλλού. Πριν από δύο εβδομάδες, η τράπεζα Τζ. Π. Μόργκαν έκανε μια γενναία δωρεά 4,6 εκατομμυρίων δολαρίων στο Ιδρυμα της Αστυνομίας της Νέας Υόρκης. Ετσι οι τραπεζίτες της ελπίζουν ότι οι αστυνομικοί θα τους προσέξουν περισσότερο, ιδιαίτερα μετά τα ανησυχητικά κρούσματα αστυνομικών οι οποίοι «αυτομόλησαν» στις τάξεις των διαδηλωτών που είχαν καταλάβει το κυβερνείο του Μάντισον. Με δυο λόγια, οι μεγάλες τράπεζες αγοράζουν προστασία. Οπως γράφει η Παμ Μάρτενς στο περιοδικό «Κάουντερπαντς», υπάρχει πρόγραμμα που επιτρέπει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να πληρώνουν για την τοποθέτηση αστυνομικών μπροστά στα γραφεία τους. Τα στελέχη τους τούς καλούν με ένα τηλεφώνημα, όπως ακριβώς θα παράγγελναν μια πίστα ή ένα σάντουιτς.
Για εκείνους...
... που απορούν ακόμη για την αναξιοπιστία της εξουσίας: Γιατί άραγε θα έπρεπε να περιμένουν κάτι διαφορετικό, όταν είναι φως φανάρι πια πως, ακόμη και στη μεγαλύτερη «δημοκρατία» του κόσμου, αυτοί που εκλέγονται για να αντιπροσωπεύουν τη βούληση του λαού εφαρμόζουν τη βούληση των ειδικών συμφερόντων;
Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2011
Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011
Ομάδα φοιτητών μπήκε στον κινηματογράφο που βρίσκονταν ο υπουργός Εσωτερικών μαζί με τη σύζυγο του και την παρέα του.
Τον υπουργό Εσωτερικών Χάρη Καστανίδη αποδοκίμασε ομάδα φοιτητών λίγο μετά τα μεσάνυχτα στη Θεσσαλονίκη στον κινηματογράφο «Ολύμπιον».Ο υπουργός είχε πάει για να παρακολουθήσει την προβολή κινηματογραφικής ταινίας, φοιτητές που είχαν δική τους εκδήλωση σε κοντινή απόσταση πληροφορήθηκαν την παρουσία του και εισέβαλαν στην αίθουσα του κινηματογράφου κρατώντας πανό.
«Δεν σας θέλει ο λαός ελικόπτερο και μπρος», φώναξαν ενώ πέταξαν γιαουρτάκια εναντίον του υπουργού και ένα από αυτά τον πέτυχε.
Οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν για λίγα λεπτά ώσπου ο κ. Καστανίδης αποχώρησε.
Δείτε το video.
http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=iqqvaXDC6AI#t=0s