Νίκος Μπελογιάννης Το ξένο κεφαλαίο στην Ελλάδα

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ 22-3-2011" 

Λουλούδης Ηλίας 

πηγή ιστολόγιο ΚΑΡΟΤΣΕΡΗΣ http://carot-cherries.blogspot.com

Στο σημερινό άρθρο, θα παραθέσω μερικά στοιχεία από το  βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη  «Το ξένο κεφαλαίο στην Ελλάδα» .

Το βιβλίο αυτό καλύπτει ένα τεράστιο κομμάτι της σύγχρονης Ελληνικής ιστορίας και μπορεί να βοηθήσει σημαντικά στην κατανόηση της εκμετάλλευσης  αυτού του λαού, που έχει εξαπατηθεί επανειλημμένα.

Η φράση «Λεφτά υπάρχουν» έχει ξαναειπωθεί με άλλα λόγια στο παρελθόν και έχουν ακολουθήσει ανάλογα μέτρα σαν τα τωρινά για να «Σωθεί η πατρίδα».

Σε όλες όμως τις περιπτώσεις, δυνάμωνε το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, αλλά ο λαός ξεζουμιζόταν. Δε χρειάζεται να είναι κανένας ιδεολογικά αριστερός, για να καταλάβει το πόσο έχει εξαπατηθεί ο Έλληνας κατά τη διάρκεια της νεότερης ιστορίας του.

Κάποτε πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ιστορία διδάσκει, όταν θέλουμε να μάθουμε.

Ο μύθος της ψωροκώσταινας

Ο συγγραφέας επιχειρεί να ερμηνεύσει τον ρόλο του ξένου κεφαλαίου στην Ελλάδα και το ζήτημα του δημόσιου δανεισμού στο έργο του, και για το πώς η κατασπατάληση των δανείων και η συνεχής καταφυγή σε αυτά αποτελεί ιστορική πληγή για το σύγχρονο ελληνικό κράτος. Έχουν τεράστιο ενδιαφέρον τα στοιχεία που παρουσιάζει ο συγγραφέας για τα δάνεια και τα κόντρα δάνεια που έπαιρναν οι Ελληνικές κυβερνήσεις, για να φτάσει στο σημείο η χώρα να βουλιάζει κατά καιρούς οικονομικά. Ο ελληνικός λαός έχει κάνει στο παρελθόν αιματηρές θυσίες στο όνομα της πατρίδας και οι πλούσιοι  γίνονταν  πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Στο βιβλίο ο αναγνώστης θα βρει εκτίμηση για τα ποσά που δανειστήκαμε, τι πληρώσαμε για τοκοχρεολύσια και πόσα άλλα χρωστούσαμε ακόμη. Συνολικά η αστική πολιτική έφερε τα οικονομικά του κράτους μέσα σε 110 χρόνια σε 4 μεγάλες πτωχεύσεις. Η πρώτη το 1827, η δεύτερη το 1843, η τρίτη το 1893 και η τέταρτη το 1932. Οι πτωχεύσεις δικαιολογούνταν πάντα με το επιχείρημα της «ψωροκώσταινας» Ο Νίκος Μπελογιάννης σημειώνει ειρωνικά μεταξύ άλλων για το μύθο της φτωχής Ελλάδας: «Από δεκάδες τώρα χρόνια αυτοί που κυβέρνησαν την Ελλάδα, προσπάθησαν να κάνουν όλο τον κόσμο να πιστέψει στο μύθο πως η χώρα μας είναι φτωχιά και άγονη, έχει τάχα πολλά βουνά και λίγους κάμπους……

…οι μεγάλες αντιθέσεις και ανταγωνισμοί που γεννήθηκαν ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, συγκεντρώθηκαν και εκδηλώθηκαν και στα Βαλκάνια με σκοπό την οικονομική και πολιτική κυριαρχία πάνω στην τόσο πλούσια και στρατηγικά τόσο σπουδαία χερσόνησο»

Η συγγραφή του βιβλίου

Το βιβλίο του Νίκου Μπελογιάννη είναι ένα βιβλίο της φυλακής  και έχει μια ενδιαφέρουσα διαδρομή. Τα πρωτότυπα χειρόγραφα διασώθηκαν σε ένα σιδερένιο κουτί θαμμένο σε έναν κήπο στην οδό Χαλκοκονδύλη. Κάποια  χειρόγραφα άλλαζαν συχνά χέρια ενώ κάποια κομμάτια χάθηκαν και δε θα έρθουν ποτέ στο φως Αργότερα βρέθηκε το μεγαλύτερο μέρος, στη Θεσσαλονίκη μέσω Πάτρας όπου το 1946 έμενε για λίγο ο Μπελογιάννης λίγο πριν φύγει για το βουνό. Τα είχε εμπιστευτεί στην οικογένεια που του νοίκιαζε ένα δωμάτιο. Παραδόθηκαν στον γιο του, Νίκο Μπελογιάννη, σε ένα μπουγατσάδικο στην Θεσσαλονίκη.. Η συγγραφή του βιβλίου ξεκίνησε πιθανόν στα τέλη της δεκαετίας του 1930 και το 1938, όταν άρχισε η πενταετής περίοδος φυλάκισης του συγγραφέα από τη μεταξική δικτατορία και τις κατοχικές αρχές στη συνέχεια. Η πρώτη εκδοχή του χειρογράφου πρέπει να είχε ολοκληρωθεί πριν τη δραπέτευση του συγγραφέα από το νοσοκομείο Σωτηρία το 1943. Η συγγραφή συμπληρώθηκε πιθανόν στο μικρό διάστημα που μεσολάβησε από τη δραπέτευση μέχρι την έξοδο στο βουνό το 1943, ενώ το βιβλίο πήρε την τελική μορφή του αμέσως μετά την Απελευθέρωση το 1944-1945, οπότε και αντίγραφό του υποβλήθηκε προς δημοσίευση στην Κομμουνιστική Επιθεώρηση. Το πρωτότυπο χειρόγραφο μαζί μ’ ένα ακόμη αντίγραφο θα ακολουθήσουν περιπετειώδη πορεία μέχρι το 2006, που έφτασαν στα χέρια του γιου του συγγραφέα.

«Δυστυχώς Επτωχεύσαμεν»

Να πώς περιγράφει ο Μπελογιάννης, τις προσπάθειες του Χαρίλαου Τρικούπη να πάρει δάνεια την περίοδο 1887-93 που οδήγησε στο γνωστό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν»:

«Για να πάρει δάνειο ο Χαρίλαος Τρικούπης υποχρεώθηκε να παραγγείλει σε γαλλικές εταιρείες τρία θωρηχτά και κανόνια που στοίχησαν 26 εκατομμύρια, τιμή υπερβολική για την εποχή εκείνη. Καμιά τριανταριά και περισσότερα εκατομμύρια πήραν οι ντόπιοι τραπεζίτες για απόσβεση των παλιότερων δανείων τους. Ύστερα ήρθε η σειρά των ξένων τοκογλύφων και μετά έμειναν κάποια ψίχουλα για να σκεπάσουν μερικά από τα τεράστια ελλείμματα του προϋπολογισμού. Το δάνειο είχε γίνει καπνός. Κάθε δάνειο γινόταν καπνός. Το κάθε δάνειο άνοιγε αναγκαστικά την πόρτα για καινούριο. Με ληστρικούς όρους. Ακόμα και ο Τρικούπης, επικεφαλής του πιο εξελιγμένου κομματιού της αστικής τάξης, αν ήταν στο χέρι του, θα διέθετε όλα τα δάνεια για την πρόοδο της χώρας. Τον λόγο όμως είχαν οι ξένοι και οι ντόπιοι τοκογλύφοι, το παλάτι, τα τζάκια, το λεφούσι από κομματικούς φίλους, η ρουσφετολογία, η στείρα και μικρόχαρη αντιπολίτευση, ο λογιοτατισμός…..

… Τι απέμενε μετά στην ελληνική κυβέρνηση;

Το μαγείρεμα καινούριων φορολογικών νομοσχεδίων για ν’ αναπληρώσουμε τα έσοδα που χάσαμε»

Η συνθήκη μετά την τραγωδία του 1897

«….τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας μας περιορίστηκαν, γιατί η Συνθήκη τούτη μας χάρισε τον έλεγχο των ξένων στα οικονομικά μας, τον περίφημο ΔΟΕ. Βάλανε τους Τούρκους να ζητάνε 100.000.000 φράγκα αποζημίωση γιατί διαφορετικά δε θα έφευγαν από τη Θεσσαλία . Και επειδή η Ελλάδα δεν είχε οικονομικά να πληρώσει τα 100 εκατομμύρια φράγκα στην Τουρκία, οι μεγάλες δυνάμεις της πρόσφεραν δάνειο υπό τον όρο ότι η ελληνική κυβέρνηση θα δεχθεί τον ΔΟΕ, και τον δέχθηκε!». Ο ιμπεριαλιστικός αυτός θεσμός είχε χρησιμοποιηθεί και σε άλλες εξαρτημένες χώρες και οικονομικά καθυστερημένες πχ. στην Τυνησία, Αίγυπτο, Σερβία, Βουλγαρία κτλ.

 Μικρασιατική καταστροφή 1922

.Ο Νίκος Μπελογιάννης γράφει:

«Η Μεγάλη Ιδέα θάφτηκε στις απέραντες ερημιές και στα φαράγγια της Μικράς Ασίας, εκεί όπου έμειναν άθαφτα και άκλαφτα εκατοντάδες χιλιάδες κορμιά δυστυχισμένων παιδιών του λαού, που πολέμησαν τόσα χρόνια και πότισαν με το αίμα τους τα αμέτρητα εκατομμύρια που κέρδισαν από τον πόλεμο οι Ελληνες αστοτσιφλικάδες». Ακολούθησαν τα επόμενα εξωτερικά δάνεια, όπως τα προσφυγικά, που συνάπτονταν μετά από έγκριση του ΔΟΕ έναντι εγγυήσεων είσπραξης εσόδων. Ο συγγραφέας εκτεταμένα περιγράφει τους οικονομικούς μηχανισμούς, τον έλεγχο, τις μηχανορραφίες των ξένων δανειστών με σκοπό να αποκομίσουν μεγαλύτερα κέρδη από τα δάνεια που χορήγησαν στα χρόνια 1924-1940.

Μεταξάς - δικτατορία 4ης Αυγούστου  1936

Για τον Μεταξά που ξεκίνησε στο εξωτερικό για νέα δάνεια ο Μπελογιάννης σημειώνει: «Ηρθε ο πόλεμος του 1939 και οι ομολογιούχοι εξακολουθούσαν να εισπράττουν το 40%. Με τελική συμφωνία που υπέγραψε η κυβέρνηση του Μεταξά το Γενάρη του 1940, οι ομολογιούχοι θα έπαιρναν από εδώ και πέρα 43%. Το καταπληκτικότερο όμως είναι ότι αυτό το 43% εξακολουθούσαν οι ομολογιούχοι να το παίρνουν ακόμα και κατά τη διάρκεια του ελληνοϊταλικού πολέμου»

Επιγραμματικά

Οι συνειρμοί με το σήμερα είναι αναπόφευκτοι. Γερμανικά υποβρύχια – Άνγκελα Μέρκελ. Γαλλικές φρεγάτες – Νικολά Σαρκοζί, και στο βάθος Eurogroup, ΔΝΤ και διαπραγματεύσεις υπό την απειλή της διόγκωσης των spreads .

Νομίζω ότι σήμερα τα γραπτά του Μπελογιάννη είναι ιδιαίτερα επίκαιρα, γιατί καταδεικνύουν, ότι το πρόβλημα του δημοσίου χρέους αποτελούσε μόνιμο και διαχρονικό βραχνά ιμπεριαλιστικής κηδεμόνευσης και καθήλωσης της χώρας καθώς και διαρκών ξένων επεμβάσεων και λεηλασίας του ελληνικού λαού

Σήμερα το δίλημμα για τη χώρα δεν είναι το κατεδαφιστικό «Μνημόνιο ή πτώχευση», αφού και τη λεηλασία του Μνημονίου έχουμε και η χώρα έχει ουσιαστικά χρεωκοπήσει.

Το πραγματικό σημερινό δίλημμα για την Ελλάδα είναι:

«με τους πιστωτές και τα τοκοχρεολύσια ή με την επιβίωση της χώρας και το μέλλον του Ελληνικού λαού;»

Αυτό το δίλημμα νομίζω ότι αναδείκνυε από το 1932 ο Νίκος Μπελογιάννης και το ίδιο δίλημμα γίνεται ποιο επίκαιρο στις μέρες μας.

Άρθρο δημοσιευμένο στην εφημερίδα "ΡΕΘΕΜΝΟΣ 22-3-2011"  

Λουλούδης Ηλίας

Πηγή

"ΤΟ ΞΕΝΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ", ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ 2010, ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ