Στις 16 Ιουνίου 1945 ο Βελουχιώτης είχε κυκλωθεί στη Μεσούντα του Αχελώου από ομάδες της Εθνοφυλακής που είχαν σταλεί για να τον συλλάβουν και την ημέρα εκείνη προτίμησε να τερματίσει τη ζωή του.
Την ίδια ημέρα, η εφημερίδα Ριζοσπάστης δημοσίευσε την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ για τη διαγραφή του Βελουχιώτη από το κόμμα. Οι ακριβείς συνθήκες του θανάτου του δεν είναι γνωστές. Η Εθνοφυλακή αποκεφάλισε το πτώμα του και κρέμασε το κεφάλι του στην κεντρική πλατεία των Τρικάλων την επόμενη ημέρα.
Διαβάζουμε από τη βιογραφία του!!!
...........Λίγο αργότερα, τον Απρίλιο του 1944, ο Άρης στάλθηκε στον Μοριά για να αναδιοργανώσει το εκεί αντάρτικο. Το κύριο πρόβλημα εκεί ήταν τα Τάγματα Ασφαλείας, οι μονάδες που είχαν εξοπλίσει οι Γερμανοί από κοινού με την κυβέρνηση Ράλλη. Έδωσε στον ΕΛΑΣ επιθετικό προσανατολισμό και, στις παραμονές της Απελευθέρωσης, εξαπέλυσε μια σειρά σκληρών επιθέσεων ενάντια στις βάσεις των Ταγμάτων.
Στην Απελευθέρωση ήταν ένας από τους πολλούς που διαφώνησαν με τις επιλογές της ηγεσίας της Αντίστασης, με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπανδρέου και την ανάθεση κεντρικού ρόλου στους Άγγλους. Τίποτε δεν μας επιτρέπει να υποθέσουμε ότι η διαφωνία του αυτή οδήγησε σε κάποιες πρακτικές ενέργειες. Αρκετοί θεώρησαν μάλλον λανθασμένα ότι έφθασε ως τα όρια της ανταρσίας στη λεγόμενη " Σύσκεψη των Καπεταναίων" στη Λαμία τον Νοέμβριο του 1944. Δεν φαίνεται να έγινε κάτι τέτοιο. Στα Δεκεμβριανά κρατήθηκε σε απόσταση, ενώ οι σκέψεις και κινήσεις του μετά την ήττα και την υποχώρηση από την Αθήνα δεν προετοίμασαν τη συνέχεια. Υπέγραψε τη διαταγή αφοπλισμού και διάλυσης του ΕΛΑΣ και κατόπιν, με μια ομάδα πιστών, άρχισε να περιπλανιέται στα βουνά χωρίς να επιλέξει ούτε την έξοδο στο εξωτερικό ούτε την είσοδο στην παρανομία. Δεν είναι σίγουρο αν επένδυσε σοβαρά στη δημιουργία ενός νέου αντάρτικου. Όπως και να 'χει, οι οργανώσεις τον απομόνωσαν και πολύ λίγοι έδειξαν πρόθυμοι να τον ακολουθήσουν. Πέρα από το άστρο του, η πειθαρχία στο ΚΚΕ αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρός παράγοντας και για τους γύρω του και για τον ίδιο.
Το τελικό κτύπημα ήρθε με την επιστροφή του Ζαχαριάδη από τη Γερμανία όπου κρατιόταν όμηρος. Ο τελευταίος δεν είχε τον παραμικρό ενδοιασμό στο να καταδικάσει την απειθαρχία του Άρη. Στις 12 Ιουνίου 1945 το ΚΚΕ τον αποκήρυξε με πολύ σκληρό δημοσίευμα στον " Ριζοσπάστη". Η πιθανή ελπίδα του Άρη για στροφή της ακολουθούμενης πολιτικής ναυάγησε. Δεν έμενε πια παρά το τέλος. Αυτό ήρθε στις 16 του ίδιου μήνα όταν ο Άρης, πιο μόνος παρά ποτέ άλλοτε, κλεισμένος από τον στρατό και παρακρατικούς, αυτοκτόνησε κοντά στις όχθες του Αχελώου. Δυο μέρες αργότερα το κεφάλι του, κομμένο, κρεμόταν από φανοστάτη των Τρικάλων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου