Ένας άντρας εγκλωβισμένος ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον...

Η σχέση που έχει ένας άνθρωπος με το χρόνο είναι πολύ περίεργη. Θυμάμαι όσο ήμουν μικρός πάντα ανυπομονούσα. Τη Δευτέρα να έρθει το Σάββατο και να τελειώσει το σχολείο. Τον Χειμώνα να περάσει ο καιρός και να έρθει το Καλοκαίρι. Το Καλοκαίρι να τελειώσει και να πάω πάλι στο σχολείο. Στο σχολείο να τελειώσει για να πάω στο πανεπιστήμιο - να φύγω από το σπίτι! Μετά όλοι λέγαμε "Αχ, να γύριζα πάλι πίσω στα μαθητικά χρόνια!" Μήπως είμαστε παρανοϊκοί;

Πρώτη φορά όμως κανένας χρονικός προσδιορισμός δεν μπορεί να με βοηθήσει! Το παρελθόν ήταν αρχικά καλοκαιρινό και ύστερα θυελώδες, το παρόν μοιάζει μουντό και το μέλλον νεφελώδες. Όχι δεν είναι πρόγνωση καιρού. Είναι η παράξενη σχέση ενός άνδρα που βγαίνει από μια σχέση, αλλά δεν ξέρει που να πάει...

Το παρελθόν
O χρόνος κύλησε τόσο γρήγορα. Γνωριμία, έρωτας, προσπάθεια, ευτυχία παρέα με τη δυστυχία. Ακούγεται σαν άρλεκιν; Κι όμως έτσι πέρασαν μήνες. Και όσο και να με ταλαιπωρούσε μια σχέση που δεν ήταν σχέση, μια ιστορία που δεν είχε ευτυχισμένο τέλος, εγώ τη ζούσα. Είχα έναν λόγο να αναπνέω βαριά. Να σκέφτομαι, να στίβω το κεφάλι μου! Να προσπαθώ να βρω λύση. Ακόμη κι αν ήξερα σχεδόν από την αρχή, πως το τέλος θα ήταν δίχως τέλος. Τότε, όχι πολύ μακριά στο παρελθόν από σήμερα, νόμιζα πως αυτή η ιστορία δεν θα τελείωνε ποτέ. Ξέρεις αυτό το βασανιστικό "Πόσο ακόμη;"! Πόσο θα πρέπει να περιμένεις κάτι να τελειώσει - ή μάλλον για την ακρίβεια, να έρθει ένα θαύμα και να κάνει το λάθος σωστό. Ποτέ δεν ήρθε το θαύμα. Αλλά ούτε και το τέλος.

Και μπορεί οι νύχτες εκείνης της περιόδου στο παρελθόν να έμοιαζαν ατελείωτες, όμως ο χρόνος πέρασε γρήγορα. Όσο κι αν τα πράγματα και οι καταστάσεις δεν έλεγαν να αλλάξουν, εσύ δεν ήσουν πια εκεί. Δεν υπήρχες πουθενά στη ζωή μου, παρά μόνο σε όλα εκείνα που δεν εννοούσα να σταματήσω να συνδέω μαζί σου. Μέχρι που ήρθε το σήμερα.

Το παρόν
Γυρίζει ο χρόνος και όταν οι μέρες "ακουμπούν" και πάλι σε εκείνες του παρελθόντος ξαναθυμάμαι. Όμως δεν υπάρχει πια αυτή η ακατανίκητη δύναμη που με υποχρεώνει να σε πάρω τηλέφωνο. Δεν είναι ζωντανό μέσα μου το κίνητρο να σε αναζητήσω στα γνωστά σου λημέρια. Να σε πιάσω από τη μπλούζα και να φωνάξω! Γιατί; Τι δεν έκανα σωστά; Τι έκανες εσύ λάθος;  Τι μπορεί να φταίει και η πρώτη χαρούμενη σελίδα ενός "μυθιστορήματος" δεν έχει καμιά σχέση με τη συνέχεια του έργου;

"Μάταιος κόπος!" Αφήνω και πάλι το κινητό στο τραπέζι. Ξέρω τι θα μου πεις. Η ελπίδα δεν είναι τόσο δυνατή πια να με κάνει να πιστέψω πως μπορεί να έχει αλλάξει κάτι. Πόσο αστείο είναι που την καταρριόμουν, παλιότερα (την ελπίδα), που δεν έλεγε να το βάλει κάτω, που επέμενε, σαν την κακή επιρροή να μου θυμίζει... "Κι αν! Ίσως! Μπορεί! Δεν ξέρεις ποτέ!" Σήμερα, μπορεί να την νοσταλγώ και λίγο! Γιατί μπορεί το πένθος του θανάτου μιας σχέσης να έχει πλέον κατακάτσει μέσα μου, δεν έχει έρθει κάτι άλλο να το σκεπάσει. Και πολλές φορές αναρρωτιέμαι αν είμαι εγώ το εμπόδιο στο καινούριο. Αν δηλαδή εγώ κάνω την ηλίθια σύγκριση. Την γελοία αναμέτρηση με εκείνο το παλιό που είχε καταφέρει να μου πάρει το μυαλό. Δεν ξέρω πως θα το βάλω και πάλι μπρος. Το αυθόρμητο, το ενθουσιώδες έχουν τελειώσει. Σαν να τα ξόδεψα όλα και τώρα πρέπει να περιμένω την... επαναφόρτιση.

Το μέλλον
Με ένα παρόν άχρωμο, άοσμο και με μια μούχλα από το παρελθόν που πεθαίνει και μυρίζει αποκρουστικά, το μέλλον δεν μπορεί να φαντάζει και τόσο λαμπερό. Για την ακρίβεια δεν φαίνεται καθόλου. Από τη μία να επιθυμώ κάτι καινούριο τόσο λυσσαλέα. Ένα φρέσκο αεράκι που θα έρθει να καθαρίσει την δυσοσμία του παρελθόντος, αλλά και να ανανεώσει το άοσμο παρόν.  Κι από την άλλη... Μπορώ άραγε να φανταστώ το μέλλον μου χωρίς εσένα; Κι ακόμη κι αν μπορώ γιατί να πείσω τον εαυτό μου πως θα είναι καλύτερο; Αφού στο παρόν που δεν υπάρχεις πια, η μόνη καλή του απόχρωση είναι οι αναμνήσεις σου. Τι κάνεις όταν ξέρεις πως το παρελθόν είναι πανηγυρικά ό, τι ακριβώς σημαίνει η λέξη, αλλά το παρόν δεν σου δίνει καμιά ελπίδα πως το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο;


Νομίζω το πρόβλημα είναι ακριβώς εκεί... Ένα κομμάτι μου θέλει να μείνει στο παρελθόν, ένα άλλο είναι αναγκαστικά στο παρόν - ξέρεις εκείνο που πρέπει να κάνει όλα τα καθημερινά (από το να πάει στη δουλειά, μέχρι να βγει με τους φίλους) - και ένα άλλο τεντώνει να πιαστεί από κάτι που δεν βλέπει στο μέλλον. Ένα μέλλον όμως που φαντάζει πιο ωραίο, με έναν έρωτα που  δεν θα χρειάζεται τόση προσπάθεια. Με μια καθημερινότητα που δεν θα μοιάζει τόσο βαρετή. Μαγική λύση; Μπορεί... όταν όμως έχεις γευτεί τη δύναμη ενός δυνατού συναισθήματος ξέρεις πόσο εύκολα μπορεί να σε σηκώσει. Και να κάνει τα αδύνατα δυνατά! Καρδιά μου όμως, δεν υπάρχει ευτυχία που να κόβεται στα τρία!

Του Λευτέρη Σαββίδη