Σύνδρομο στέρησης....

Νούμερα, νούμερα, μέτρα και ξανά μέτρα, νομοσχέδια και κόντρα νομοσχέδια , νόμοι καινούργιοι μαζί με τους παλιούς, πολιτικοί πουλημένοι φτιάχνουν μια βουλή μαζί μ’ εκείνους τους πολιτικούς τους απούλητους , τράπεζες χρεοκοπημένες δανείζουν σε χρεοκοπημένους επιχειρηματίες κάτι αόρατα λεφτά σε ομόλογα και δεν ξέρω πόσες ακόμη ονομασίες σκαρφιστικανε για να υπάρχει μεγαλύτερο χρέος , χρέος που να υπερβαίνει κατά πολύ το πραγματικό χρήμα που κυκλοφορεί.
Ε και ; γιατί τους βρίζουμε ; αυτήν την δουλειά (απατεώνες) μάθανε , αυτήν κάνουνε.....

Εμείς ; ποιος είναι ο ρόλος μας μέσα σ’ αυτό το μπάχαλο;
Τον ρόλο του θύματος δεν τον δέχομαι για τελείως εγωιστικούς πρώτα λόγους (αυτή η καιμενια που με κορόιδεψε ο πολιτικός δεν την δέχομαι , γιατί με κάνει να αποδέχομαι ότι είμαι βλάκας) και κατά δεύτερο , αυτό που μας θυμώνει είναι η αλλαγή και όχι η κοροϊδία Αλλά μέχρι την αποδοχή της κατάστασης και την απόφαση να αλλάξουμε τρόπο ζωής , έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας , δρόμος ο οποίος φαίνεται να είναι γεμάτος πόνο και αίμα. Και θα το εξηγήσω λίγο αυτό που αντιλαμβάνομαι .
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου εκεί στην εφηβεία , τότε που ήμουν έτοιμος για δουλειά , όλα τα μετρούσαμε με χρηματική αξία παραμερίζοντας τελείως τις πραγματικές αξίες του ανθρώπου.
Πόσοι από μας δεν πήραμε συμβουλές από την μανα η τον πατέρα , τύπου μην γίνεις σαν και μένα , μάθε γράμματα να μπεις στο δημόσιο(για δεκαετία ‘80 και μετά)για να βολευτείς;
Πόσοι από μας δεν ψηφίσαμε ακόμη και στις δημοτικές εκλογές κάποιον που δεν άξιζε αλλά μας έταξε ένα ρουσφέτι η μια θέση για το παιδί μας;
Πόσοι δεν λαδώσαμε η προσπαθήσαμε να λαδώσουμε (ναι είναι βαριά η λέξη) για να μπούμε π.χ. στο νοσοκομείο παρακάμπτοντας όλη την διαδικασία αδιαφορώντας πλήρως για τον διπλανό περισσότερο άρρωστο από μας;
Δεν θέλω να σταθώ άλλο σ΄αυτά, αλλά στο αποτέλεσμα που φέρανε αυτά στην δική μας ανθρώπινη συνείδηση και στο το τίμημα που πληρώνουμε σήμερα . Και αναφέρομαι στο χτίσιμο αυτού του πιο αρρώστου εγώ ,ένα εγώ που δεν έχει τελειωμό τα θέλω του. Και δεν μας φταίει κανένας άλλος πλην του εαυτού μας όταν ο καθένας από μας το έχτιζε χωρίς καν να ρωτήσει .
Δεν μας φταίει κανένας όταν για δεκαετίες όλα μα όλα τα μετρούσαμε με την χρηματική τους αξία (αλήθεια πόσους εμπορικούς γάμους έχουμε δει;).
Δεν μας φταίει κανείς αν εμείς μπήκαμε σε μια εθιστική συμπεριφορά καταναλωτισμού αγνοώντας τις ανάγκες μας αλλά και τις συνέπειές της και καταναλώναμε η γιατί νιώθαμε κενοί μέσα μας η γιατί θέλαμε να επιδείξουμε στον γείτονα την χρηματική μας δανική δύναμη.
Και τώρα που γύρισε ανάποδα ο κόσμος μας,φάνηκε τελείως η γύμνια μας σαν άνθρωποι.
Τώρα που έχουμε να επιδείξουμε στον γείτονα μόνο απλήρωτους λογαριασμούς , δεν τολμάμε να του πούμε καλημέρα.
Τώρα που θέλουμε να κάνουμε γιορτές δεν δίνουν οι τράπεζες δάνεια και εμείς δεν ξέρουμε να αγκαλιάζουμε .
Τώρα που θέλουμε να ξεφύγουμε από τα άβολα και πιεστικά συναισθήματα και καταστάσεις από την κρίση , εμείς ανακαλύπτουμαι την πελώρια μοναξιά μας και δεν ξέρουμε τον τρόπο να περιγράψουμε την κόλαση μας. Μήπως λέω μήπως ζούμε την απόλυτη μοναξιά και κινδυνεύουμε να φανερωθεί  ; Ότι χειρότερο για αυτό το εγώ μας, ποιος εγώ μοναξιά;......
Τώρα νιώθω τους περισσότερους που ξέρω να περνάνε εκείνο το σύνδρομο της στέρησης και αυτό το σύνδρομο στέρησης το αναγνωρίζω πολύ καλά.
Με την μόνη διαφορά ότι εγώ το πέρασα από ηρωίνη .
Ελα όμως που δεν έχει να κάνει με την ουσία αλλά με την συμπεριφορά, δεν έχει να κάνει με το πόσο πονάει το σύνδρομο άλλα τι θα κάνεις όταν ελευθερωθείς από τα δεσμά του.
Ελα που μετά που περάσει είναι πιο δύσκολα τα πράγματα , είναι πιο επίπονα, είναι αληθινά,  γιατί θες δεν θες έρχεσαι αντιμέτωπος με κείνο το απόλυτο εγώ που σε έκανε να νιώθεις βασιλιάς σ’ ένα φανταστικό βασίλειο αλλά τώρα ζητάει το τίμημα και το τίμημα είναι βαρύ και ζωντανό .
Και βλέποντας το τίμημα τρομάζεις και νομίζεις πως είναι βουνό απροσπέραστο , νομίζεις πως είναι πιο εύκολο να πεθάνεις παρα να ζήσεις , είναι πιο εύκολο να φταίει ο άλλος (πολιτικός) , παρα η αρρωστημένη μας απληστία , και μέχρι που να φτάσεις να πιστέψεις ότι μπορείς να επιζήσεις , μπορείς να αλλάξεις τον κόσμο γιατί μπορείς απλά να αλλάξεις τον εαυτό σου και τον τρόπο ζωής σου, εσύ ,απλά θυμώνεις , εξοργίζεσαι και φθείρεις τον εαυτό σου. Απλά παραδέχομαι ότι έχασα , έχασα την ψεύτικη ζωή που μου τάξατε . Από αυτό το σημείο αρχίζει η αλλαγή . Από την παραδοχή της ήττας και μετά έρχεται η διαδικασία της αποδοχής της ήττας . Και λέω ήττα γιατί είναι απλά μια ήττα της ανθρωπότητας απέναντι στον εθισμό της εξουσίας , στην απληστία και σε όλα τα θανάσιμα ελαττώματα του ανθρώπου.
Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, θλίψη και μετά έρχεται η αποδοχή
Αυτή είναι η διαδικασία και δεν αλλάζει με τίποτα μέχρι να αποδεχτούμε ότι η ζωή όπως την ξέραμε έχει πεθάνει και επιμένω ότι για αυτό φωνάζουμε .
Τα περί δημοκρατίας ας τα σκεφτόμασταν όταν βλέπαμε η κάναμε παρανομίες χωρίς να καταγγείλουμε τον κλέφτη η χωρίς να τιμωρηθούμε σαν κλέφτες(όχι δεν είμαι με τον Πάγκαλο).
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όσο μένουμε στον θυμό και στην άρνηση , οι τύπου πάγκαλοι θα μας φορτώνουν με ενοχές και μεις άλλο τόσο θα εξοργιζόμαστε , αλλά θα είναι σε βάρος μας .
Είναι καιρός να φερθούμε σαν γνήσιοι άνθρωποι και όχι σαν νούμερα
Αν μείνουμε στον θυμό και στην άρνηση στο τέλος θα φαγωθουμε μεταξύ μας για το ποιος είναι πιο τίμιος , αλλά , θα έχουμε χάσει άδικα αδέρφια μας.
Όσο ασχολούμαστε με τις βαλτές θεατρικές βουλευτικές παραστάσεις άλλο τόσο θα χάνουμε το νόημα της ζωής και ταυτόχρονα τους δίνουμε την δύναμη που από μόνοι τους δεν έχουν.
Και το πιστεύω ότι μας φοβούνται, σαν το νταβά που αγόραζα την δόση μου , όσο τον είχα ανάγκη για το φιξάκι μου , τόσο πιο πολλά ζητούσε και άλλο τόσο δυνατός ένιωθε.
Τον είδα όταν ήμουν 2 χρόνια καθαρός και μου φάνηκε σαν μυρμήγκι και μου έλεγε κάτι ακαταλαβίστικες θεωρίες που κάποτε όμως τις άκουγα γιατί τον είχα ανάγκη.
Έτσι ακριβώς είναι δομημένο αυτό το σύστημα .
Βασίζεται στον εθισμό του ανθρώπου να νιώσει σημαντικός με τελείως όμως λάθος αιτίες.
Και ξέρουνε ότι για να γίνει αλλαγή χρειάζεται πρώτα να επέλθει ένας θάνατος
Και όσο εμείς αρνούμαστε να πεθάνουμε θα μένουμε σκλάβοι στην ιδέα ότι μπορεί και να ζήσουμε .
Όσο φοβόμαστε τον πόνο της στέρησης , απλά θα μένουμε σκλάβοι..........

Ειλικρινά βαρέθηκα να ζω μια ζωή που μου καθορίζουν οι άλλοι  τον τρόπο που θα ζήσω.



ακης κουστουλιδης

Αναρτήθηκε από akis koustoulidis