Γράφει ο Παύλος
Η παράνομη και εγκληματική χούντα των Αθηνών είναι θέμα χρόνου να πέσει. Όμως η γνώμη μου είναι ότι ήδη θα είχε πέσει ή δεν θα τολμούσε να φέρει στη Βουλή τέτοια μέτρα, αν η αντιπολίτευση (χτυπάει για σένα ιδιαίτερα η καμπάνα ΣΥΡΙΖΑ) είχε ακολουθήσει τη μόνη πραγματικά συνεπή γραμμή: Είχε διακηρύξει έγκαιρα ότι τα μέτρα αυτά αντιτίθενται στη λαική εντολή των τελευταίων βουλευτικών εκλογών και επομένως γι’ αυτό το λόγο είναι παράνομα και κατά συνέπεια η κυβέρνηση που θα τα υποστηρίξει καθίσταται η ίδια παράνομη. Αντί αυτού η αντιπολίτευση ήξερε μεν να “τιτιβίζει” και να λέει στα τηλεοπτικά παράθυρα ότι η κυβέρνηση δεν έχει τη λαική
νομιμοποίηση για να περάσει τέτοια μέτρα, αλλά ποτέ δεν το έκανε αυτό κεντρική πολιτική της γραμμή. Είναι τελείως διαφορετικό η κεντρική πολιτική σου γραμμή να είναι ότι τα μέτρα είναι “κοινωνικά άδικα” και “καταστρεπτικά”, από το ότι τα μέτρα είναι πάνω από όλα παράνομα. Στο τέλος, μέσα στη Βουλή, ο ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι το μνημόνιο τρία είναι αντισυνταγματικό. Σωστά, αλλά αυτό σα πολιτική στάση δεν φτάνει. Δεν είναι αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Τσίπρας για να κάνει σχόλια συνταγματολόγου. Είναι για να βγάζει τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα. Και το μοναδικό πολιτικό συμπέρασμα είναι ότι
η κυβέρνηση καταστρατηγώντας και αναποδογυρίζοντας πλήρως την εντολή των πολιτών στις εκλογές βρίσκεται σε βαθειά παρανομία. Είναι ΠΑ – ΡΑ – ΝΟ – ΜΗ. Και είναι τέτοιο το μέγεθος της παρανομίας και αυτό που διακυβεύεται, που ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να κηρυχθεί, επαναλαμβάνω, νέτα – σκέτα ΠΑΡΑΝΟΜΗ.
Θέλω σε αυτό το σημείο να θυμίσω προς όλους ότι το πολίτευμα της χώρας είναι κοινοβουλευτική δημοκρατία και όχι κοινοβουλευτική δικτατορία. Που σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποφασίζουν οι βουλευτές ότι θέλουν (= κοινοβουλευτική δικτατορία), αλλά πρέπει να αποφασίζουν με βάση την εντολή των πολιτών στις κοινοβουλευτικές εκλογές (= κοινοβουλευτική δημοκρατία). Βέβαια το πολίτευμα της χώρας αυτή τη στιγμή ούτε καν κοινοβουλευτική δικτατορία δεν είναι, γιατί το “κοινοβουλευτική” προυποθέτει ότι αποφασίζουν οι βουλευτές με κάποια ελεύθερη βούληση, έστω και δικτατορικά. Αλλά όταν προυπόθεση για να αποφασίσουν ελεύθερα είναι το να έχουν διαβάσει 1000 σελίδες σε μερικές ώρες, τότε τα περί ελεύθερης βούλησης καθίστανται γελοία.
Επομένως στη πράξη το πολίτευμα της χώρας έχει εκτραπεί σε πρωθυπουργική δικτατορία – πού έστω, αυτή τη στιγμή, είναι τρισυπόστατη. Απέναντι λοιπόν σε αυτή την πλήρη εκτροπή, τι κάνει η αντιπολίτευση και μάλιστα η αριστερή; Παίρνει μέρος σε ένα έργο εξαπάτησης που λέγεται “έλεγχος του κοινοβουλευτικού έργου” και “ψηφοφορίες επί των πεπραγμένων και των νομοθετημάτων της κυβέρνησης”. Αλήθεια, το μέγεθος της εκτροπής δεν το βλέπουν; Οι διαφωνίες τους και οι συγκρούσεις τους αντιστοιχούν με το μέγεθος της παρανομίας; Όχι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης Αριστεράς και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης: Δεν καταστρέφουν, απλώς, τη χώρα. Αυτό θα μπορούσε να γίνεται από λάθος και καλές προθέσεις. Αλλά εδώ, αυτή η καταστροφή γίνεται αφού έχει προηγηθεί συνειδητή εκτροπή του πολιτεύματος, δηλαδή βαθειά παρανομία. Η μέγιστη παρανομία.
Η Αριστερά ποτέ, για ιστορικούς λόγους, που ξεκινούν από την ολέθρια επινόηση του Μαρξ περί “δικτατορίας του προλεταριάτου”, δεν είχε καλές σχέσεις με τη δημοκρατία. Το αντίθετο. Οι αγώνες για τη δημοκρατία ήταν πάντα το πρόσχημα γι’ αυτήν, τελικά, για κομματική κυριαρχία και εξουσία. Και είναι, σαν συνέπεια αυτής της κουλτούρας, που ο ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να συνειδητοποιήσει τι τελικά πρέπει να υπερασπισθεί πρωτευόντως – πριν απ’ όλα – και για ποιόν λόγο. Για το ΚΚΕ δεν το συζητάμε. Αν ήταν εξουσία, τα ΜΑΤ του δεν θα έριχναν ασφυξιογόνα, αλλά σφαίρες.
Τελευταίος, ο αυτή τη στιγμή “υπαρκτός αντιεξουσιαστικός χώρος“, επίσης δεν διακατέχεται, σε σημαντικό βαθμό, από δημοκρατική κουλτούρα. Πολλοί αναρχικοί εδώ θα ισχυριστούν ότι δεν τους ενδιαφέρει η υπάρχουσα δημοκρατία που είναι φενάκη και εξαπάτηση. Και έχουν δίκιο, όπως άλλωστε έδειξα και εγώ παραπάνω. Ωστόσο δεν κάνουν το κόπο να καταγγείλουν την ακριβή εκτροπή όπως αυτή υπάρχει αυτή τη στιγμή και που στην πραγματικότητα, και στο βάθος της, αφορά κάθε δημοκρατία, ακόμη και την πιο άμεση, αυτή δηλαδή που υποστηρίζει ο αναρχισμός. Γιατί σε κάθε δημοκρατία, ακόμη και στην πιο άμεση, μπορεί να αναπτυχθούν τεχνικές κυριαρχίας από επιτήδειες ομάδες που έχουν ιδιαίτερη πολιτική εμπειρία και συγκεκριμένους πολιτικούς σκοπούς. Επομένως οι αναρχικοί ήδη, ακόμη και σαν εκπαίδευση (αλλά όχι μόνο γι’ αυτό) στη μελλοντική ριζοσπαστικά δημοκρατικότερη πραγματικότητα, θα έπρεπε να καταγγέλουν με κάθε λεπτομέρεια τις εκτροπές της παρούσας περιορισμένης δημοκρατίας. Αλλιώς με μαθηματική βεβαιότητα οι εκτροπές αυτές θα αντιστοιχηθούν με άλλες εκτροπές στα πλαίσια μιας μελλοντικής αμεσότερης δημοκρατίας. Και οι πραγματικοί αναρχικοί τότε θα είναι πάλι τα θύματα μιας σε εκτροπή, αυτή τη φορά, άμεσης δημοκρατίας.
Αλλά και εδώ το λάθος είναι ιστορικό και προπατορικό. Ήδη οι ναύτες της Κροστάνδης λίγο πριν σφαγιασθούν δεν ζητούσαν γενική ελευθερία για όλους, αλλά απέκλειαν από την ελευθερία την αντεπαναστατική αντιπολίτευση. Αδυνατούσαν να κατανοήσουν ότι ήταν πολύ εύκολο να θεωρηθούν οι ίδιοι “αντεπαναστατική αντιπολίτευση”, όπως και έγινε, με αποτέλεσμα τον σφαγιασμό τους. Το ιστορικό και θεμελιώδες λάθος του αναρχισμού, όπως αυτός κυρίαρχα έχει αναπτυχθεί μέχρι στιγμής – και αυτό πρέπει να αλλάξει – είναι που θεωρεί τον εαυτό του βασικά προστατευμένο από την κυριαρχία και την εξουσία. Αυτό είναι τραγικό σφάλμα. Το ενδεχόμενο της κυριαρχίας και εξουσίας βρίσκεται παντού – η εξουσία είναι κάτι το διάχυτο και μη συγκεντρωμένο (για παράδειγμα στο κράτος) – ώστε ο αναρχισμός να μπορεί να σταθεί κάπου εξωτερικά και να είναι προστατευμένος από αυτήν. Δεν υπάρχει δηλαδή κάποια μυθική και ηρωική αντιπαράθεση πρόσωπο με πρόσωπο με την εξουσία. Η κυριαρχία και η εξουσία εξ ορισμού είναι ύπουλες και διεισδύουν παντού. Από αυτή την άποψη, οποιαδήποτε αναρχική προσπάθεια περιλαμβάνει ήδη ενδεχομενικά τον σπόρο της κυριαρχίας και της εξουσίας. Δεν υπάρχει λοιπόν μια καθαρή αναρχική ιστορία που θα ήταν καθαροί αγώνες ελευθερίας. Αυτό είναι μεταφυσική. Τέτοια καθαρότητα δεν υπάρχει και δεν έχει υπάρξει και στο παρελθόν. Οι αναρχικοί αγώνες περιλαμβάνουν ήδη μέσα τους την τάση για κυριαρχία και εξουσία και το μεγάλο θέμα είναι το πως αυτή μπορεί να περιορισθεί. Αλλά αποκλείεται αυτό να γίνει αν δεν το συνειδητοποιήσεις πλήρως. Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, οι αναρχικοί οφείλουν και με βάση τα παραπάνω, το μεγαλύτερο μέρος της κριτικής να το στρέφουν στον εαυτό τους. Μόνο η συνεχής επαγρύπνηση μπορεί να ελαττώσει το μέγεθος των αναρχικών τεράτων. Η πλήρης εξάλειψη δε των τεράτων είναι αδύνατη. Αλλά αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί σαν δικαιολογία.
Όλα τα παραπάνω τα είπα για να καταλήξω σε αυτό:
Στη βάση των τραγωδιών που περνάμε σήμερα βρίσκεται η πλήρης κατάπτωση της δημοκρατίας*. Για την κατάπτωση αυτή ευθύνονται όλοι. Για τις πράξεις τους και τις παραλείψεις τους. Ο καθένας έχει την ευθύνη του – ιστορική στη πραγματικότητα ευθύνη - από τη δική του τη μεριά. Και επομένως το σημαντικότερο: Το θέμα της δημοκρατίας πρέπει να συζητηθεί από την αρχή. Αν στα παραπάνω έχω κάποιο δίκιο, μπορεί κανείς να καταλάβει το έργο που πρέπει να αναλάβουν από την αρχή οι πολίτες: Επανιδρύοντας τη δημοκρατία και καταρχήν τις ίδιες τις δημοκρατικές προθέσεις. Πάντα μέσα σε συνεχή δημοκρατική εγρήγορση. Και προπαντός σε εγρήγορση ελευθερίας, γιατί καμία δημοκρατία, ακόμη και η αμεσότερη, δεν εγγυάται, δυστυχώς, την ελευθερία.
* Δεν δέχομαι την μονομερή οικονομίστικη αφήγηση του Μαρξισμού: Δεν είναι μόνο ο καπιταλισμός, σαν οικονομικό σύστημα, υπεύθυνος των δεινών και όλα τα άλλα είναι εποικοδόμημα. Η οικονομίστικη αφήγηση του μαρξισμού τελικά εξυπηρέτησε ένα σκοπό: Την άπόκρυψη της ύπαρξης του “πολιτικού κεφαλαίου“. Την απόκρυψη δηλαδή της ύπαρξης πολιτικών κεφαλαιοκρατών. Πολιτικό κεφάλαιο: Να ένα ακόμη μεθοδολογικό εργαλείο για να μιλήσεις για όψεις της εξουσίας
……………………………………………………………………………………………………………………………………………
Σύντομος δικός μας σύνδεσμος: http://wp.me/pPn6Y-eZv
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου