ΑΥΤΑ ΣΥΜΒΣΑΙΝΟΥΝ ΔΙΠΛΑ ΜΑΣ!ΠΩΣ ΚΟΙΜΟΜΑΣΤΕ ,ΠΩΣ ΖΟΥΜΕ;

«ΝΑ 'ΒΡΙΣΚΕ ΔΟΥΛΕΙΑ Η ΜΑΜΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΘΥΜΩΝΕΙ, ΓΙΑΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΙ ΧΑΛΙΑ»

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΙΟΥΣΗ
Οι συνέπειες της κρίσης αποτυπώνονται στα λόγια των παιδιών, που καθημερινά περνούν το κατώφλι του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΕΟΠΥΥ Αθηνών. Η ανεργία, η μείωση του εισοδήματος, η γενικευμένη αβεβαιότητα έχουν φέρει στα όριά τους γονείς και παιδιά

«Θέλω να είμαι χαρούμενη. Ο μπαμπάς βρήκε δύο σπίτια να βάψει. Να 'βρισκε δουλειά και η μαμά... Ο μπαμπάς βάφει κι εγώ καθαρίζω», μας λέει η Μαρία, μαθήτρια της Γ' Δημοτικού, από τους Αμπελόκηπους. «Εύχομαι να μην ξανααπολύσουν τον μπαμπά και να πάει καλά η δουλειά», δηλώνει ο Νίκος, μαθητής της Α' Γυμνασίου, από το Παλαιό Φάληρο. «Σκέφτομαι πώς θα ήταν εάν δούλευε η μαμά και είχε λεφτά», προσθέτει η Ευγενία, μαθήτρια της Ε' Δημοτικού, από τον Αγιο Δημήτριο, παιδί μονογονεϊκής οικογένειας. Ο Δημήτρης, μαθητής της Στ' Δημοτικού, από τους Αγίους Αναργύρους, αναρωτιέται πώς θα ήταν «να πήγαινε η μαμά στη δουλειά και να μην τη νευριάζουμε και ο μπαμπάς να δούλευε πάντα»...

   Οι συνέπειες της κρίσης μέσα από τα μάτια των παιδιών, που καθημερινά περνούν το κατώφλι του Κέντρου Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΕΟΠΥΥ Αθηνών. Η ανεργία, η μείωση
του εισοδήματος, η γενικευμένη αβεβαιότητα, η περικοπή των δημοσίων δαπανών, συμπεριλαμβανομένων των δαπανών για την παιδεία και την υγεία, έχουν φέρει στα όριά τους γονείς και παιδιά.

Επιπτώσεις

«Οι συνέπειες αυτές επιδρούν και διαταράσσουν τα άτομα», μας λέει η Καλλιόπη Οικονόμου, ειδική παιδαγωγός στο Κέντρο Παιδοψυχικής Υγιεινής του ΕΟΠΥΥ Αθηνών. «Διαταράσσουν την οικογένεια, η οποία αποτελεί το δομικό "σύστημα" ενός ευρύτερου συστήματος. Προκαλούν περιορισμένη οικονομική/κοινωνική δραστηριότητα, άγχος, φόβο, αναστάτωση, ανασφάλεια, αβεβαιότητα, χαμηλή αυτοεκτίμηση, μειωμένες προσδοκίες. Επιφέρουν συγκρούσεις, ενοχοποιήσεις, αποδίδουν ευθύνες που δεν αναλογούν, ματαιώνουν. Οι "υποχρεωτικές", σκληρές ανατροπές που συντελούνται, απαιτούν χρόνο συναισθηματικής επεξεργασίας, η αλλαγή "ρόλων" που προκαλείται, επιφέρει δυσλειτουργίες».

Τι επιδράσεις έχει όλο αυτό το σκηνικό στα παιδιά; «Αντανακλάται στα πιο ευάλωτα μέλη της οικογένειας, που δεν μπορούν να εξηγήσουν, να ερμηνεύσουν, να αποδώσουν, να καταλάβουν λογικά και με οικονομικούς όρους τα συμβαίνοντα. Ομως τα νιώθουν, τα βιώνουν, τα αισθάνονται στην ψυχή τους, με την ευαισθησία που έχουν, την αγάπη που νιώθουν για τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής τους, που θέλουν να είναι καλά, για να είναι καλά και τα ίδια, να πάνε καλά στο σχολείο»...

 «Η κρίση αντανακλάται στα πιο ευάλωτα μέλη της οικογενείας. που δεν μπορούν να εξηγήσουν, να καταλάβουν λογικά και με οικονομικούς όρους τα συμβαίνοντα. Ομως τα βιώνουν, τα αισθάνονται στην ψυχή τους , με την ευαισθησία που έχουν, την αγάπη που νιώθουν για τα πιο σημαντικά πρόσωπα της ζωής τους», δηλώνει στην «Κ.Ε» η Καλλιόπη Οικονόμου
Μια ευχή

Πώς αποτυπώνουν τα παιδιά αυτή την περίοδο που περνάει η χώρα μας; «Με το συναίσθημα», εξηγεί η κ. Οικονόμου, «μέσα από τις ευχές που έγραψαν, όχι για την κρίση, αλλά για τον εαυτό τους, όταν τους ζητήθηκε σε διαδικασία αξιολόγησης μαθησιακών δυσκολιών να γράψουν τρεις ευχές για τον εαυτό τους. Αυτά που θα επιθυμούσαν για αυτούς τους ίδιους, που θα τους έκαναν ευτυχισμένους. Και ήταν πολύ συγκινητικά αυτά που έγραψαν, χωρίς να ζητηθούν, αυθόρμητα, συναισθανόμενα. Και αυτό στάθηκε η αφορμή για να γραφούν αυτά τα λίγα. Σχεδόν όλα ευχήθηκαν να είναι υγιή τα ίδια, η οικογένειά τους, να πάνε καλά στο σχολείο και να είναι χαρούμενα. Νοιάστηκαν και για τα άλλα παιδιά του κόσμου, που επιθυμούσαν να είναι καλά και να 'χουν τους γονείς τους».

Οσο για τις προτεραιότητες που αναδύονται; «Προστασία της ποιότητας ζωής, διατήρηση των υπαρχουσών δομών παιδοψυχικής υγείας και όχι μείωσή τους, καθώς ήδη είναι ανεπαρκείς σε αριθμό, ιδιαίτερα στην επαρχία, στελέχωσή τους με προσωπικό, για να μπορέσει η οικογένεια να βοηθηθεί να αντιμετωπίσει τις νέες καταστάσεις», καταλήγει η κ. Οικονόμου.

Μαρτυρίες

* Αντιγόνη, μαθήτρια της Γ' Δημοτικού, από τα Σεπόλια: «Να 'βρισκε δουλειά η μαμά και να μη θυμώνει. Οταν θυμώνει και υψώνει τη φωνή της, αισθάνομαι χάλια».

* Βίβιαν (Β' Δημοτικού), από το Περιστέρι: «Να κέρδιζε λεφτά ο μπαμπάς και να τα 'δινε στη μαμά».

* Γιάννης (Γ' Δημοτικού), από το Περιστέρι, από μία οικογένεια που είναι όλοι άνεργοι: «Η γιαγιά να έπαιρνε κανονικά τα λεφτά της. Της τα σταμάτησαν και τώρα δεν θα 'χουμε να πληρώνουμε τη ΔΕΗ».

* Σταύρος (Ε' Δημοτικού), από τα Πατήσια: «Να μην ήταν συνεχώς η μαμά μου στενοχωρημένη, που δεν δουλεύει».

* Αντώνης (Στ' Δημοτικού), από τον Πειραιά: «Να είναι υγιής και να 'χει τη δουλειά του ο μπαμπάς».

* Κυριακή (Γ' Δημοτικού), από τον Νέο Κόσμο: «Να δούλευα, για να βοηθούσα τους γονείς μου, γιατί είναι ωραίο».

* Ελπίδα (Δ' Δημοτικού), από τη Νίκαια: «Να 'χει δουλειά ο μπαμπάς, για να τρώμε και να μπορούμε να 'χουμε σπίτι»...

http://www.enet.gr