Ένα όνειρο σεμνό και τρελό

2015: Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΩΡΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ-1

του Σερζ Αλιμί («Le Monde Diplomatique»)

μετάφραση: Βάλια Καϊμάκη

Εδώ και χρόνια, η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται στη γηραιά ήπειρο αποτυγχάνει, στην Ελλάδα και την Ισπανία χειρότερα από ό,τι αλλού. Όμως, ενώ σε άλλες χώρες της Ε.Ε. οι κυβερνήσεις μοιάζουν να παραιτούνται μπροστά στην άνοδο της Ακροδεξιάς, ακόμα και να ελπίζουν ότι η παρουσία της εξασφαλίζει την παραμονή τους στην εξουσία, αφού τους επιτρέπει να τη χρησιμοποιούν ως φόβητρο, ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και το Podemos άνοιξαν μια διαφορετική προοπτική.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ εξουσία στην Ελλάδα»

 Διάλογος Ολάντ-Βαλς: «Να δεις που θα αναγκαστούμε να γίνουμε και Αριστεροί!».

 Σκίτσο του Αurel («Politis», 28.1.2015 — από τον τοίχο του Γιώργου Φαράκλα στο facebook).

Κανείς δεν έχει προχωρήσει τόσο γρήγορα στην Ευρώπη, όσο αυτοί. Από την έξαρση της οικονομικής κρίσης και μετά, έχουν πραγματοποιήσει ένα διπλό άθλο. Από τη μία φαντάζουν ως αξιόπιστοι υποψήφιοι για την άσκηση της εξουσίας. Και να ο ΣΥΡΙΖΑ που τα κατάφερε! Από την άλλη υποβιβάζουν τα σοσιαλιστικά κόμματα της χώρας τους, συνυπεύθυνα για την κρίση, σε ρόλο

κομπάρσου. Όπως έκανε τον προηγούμενο αιώνα το Εργατικό Κόμμα της Βρετανίας με το Φιλελεύθερο, και το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα με το Ριζοσπαστικό Κόμμα. Μια αλλαγή σκυτάλης που στις δύο αυτές περιπτώσεις υπήρξε οριστική και αμετάκλητη.

Το διακύβευμα είναι το κατά πόσο η νίκη μιας άλλης Αριστεράς στην Ελλάδα –και στη συνέχεια πιθανόν στην Ισπανία– θα καταλήξει στον επαναπροσανατολισμό των ευρωπαϊκών πολιτικών. Από την πλευρά της Αθήνας, τα εμπόδια μοιάζουν τεράστια. Τηρουμένων των αναλογιών, στη χώρα του ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνος εναντίον όλων, στην Ευρώπη καμία κυβέρνηση δεν θα τον υποστηρίξει. Η ελληνική πρόκληση θα είναι λοιπόν πολύ μεγαλύτερη από εκείνη της Γαλλίας το 2012. Τότε που ο νεοεκλεγείς Φρανσουά Ολάντ είχε ως εργαλεία και τη λαϊκή εντολή αλλά και το 19,3% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ που αντιπροσώπευε η χώρα του (2,3% στην περίπτωση της Ελλάδας) για να «επαναδιαπραγματευτεί» το σύμφωνο σταθερότητας. Και όμως, ξέρουμε όλοι τι συνέβη.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύει ότι, αντίθετα με όσα επαναλαμβάνουν ο κ. Ολάντ και ο κ. Ρέντσι στην Ιταλία, μια ευρωπαϊκή πολιτική που θα γυρίζει την πλάτη σε μια αδιέξοδη λιτότητα είναι εφικτή.

Στους ερχόμενους μήνες είναι πιθανόν να καθοριστεί το μέλλον της Ε.Ε. Πριν από τρία χρόνια, πριν την εκλογή του Φρ. Ολάντ, τα δύο ανοίγματα του εναλλακτικού δρόμου ήταν η τόλμη ή η στασιμότητα. Πλέον, η απειλή δεν είναι η στασιμότητα αλλά κάτι χειρότερο: «Αν δεν αλλάξουμε την Ευρώπη, θα το κάνει η Ακροδεξιά αντί για μας», προειδοποίησε ο Αλέξης Τσίπρας. Η τόλμη γίνεται πιο επιτακτική ανάγκη από ποτέ. Η ευθύνη της ελληνικής και κατόπιν της ισπανικής Αριστεράς, από την οποία θα εξαρτηθούν πολλά, είναι ήδη πολύ βαριά για να της φορτώσουμε στους ώμους και την όλη την αβάσταχτη ευθύνη της υπεράσπισης της μοίρας της δημοκρατίας στην Ευρώπη. Κι όμως έτσι θα γίνει.

«Είναι ένα όνειρο σεμνό και τρελό»,[1] λέει ο Λουί Αραγκόν. Η ελπίδα ότι η Ευρωπαϊκή πολιτική δεν μας καταδικάζει πια στο αέναο γαϊτανάκι της εναλλαγής της εξουσίας από τα ίδια πρόσωπα, με την ίδια πολιτική και με την ίδια αδυναμία. Στην Αθήνα ήρθε η ώρα να δώσουν τη σκυτάλη.

Ο Serge Halimi είναι διευθυντής της «Le Monde diplomatique». Το κείμενο είναι απόσπασμα από το άρθρο του που δημοσιεύεται στη «Le Monde diplomatique» του Φεβρουαρίου.

[1] «J’entends j’entends» του Louis Aragon.