Το μεγάλο θαύμα μιας μικρής αγκαλιάς…

Της Στεύης Τσούτση

Η επιστήμη έχει προχωρήσει πολύ. Για τις περισσότερες ασθένειες κι αδυναμίες του ανθρώπου, έχει βγει ένα μαγικό πολύχρωμο χαπάκι. Σου το δίνουν, μαζί με τις οδηγίες χρήσης. Πριν ή μετά το φαγητό, συνοδευόμενο με γιαούρτι ή κάποιο άλλο χαπάκι, λιωμένο ή σε σιρόπι. Υπάρχουν πολλά και διάφορα. Όλα με ένα και μόνο σκοπό: Να γιατρευτείς.

Πονάει χέρι; Φάρμακο.
Πονάει μέση; Φάρμακο.
Πονά κεφάλι; Φάρμακο.

Τι κάνεις, όμως, όταν πονά η καρδιά; Όταν τη νιώθεις χίλια κομμάτια; Όχι απαραίτητα από ερωτική απογοήτευση. Αλλά από κάθε αποτυχία, κακοτυχία ή
ατυχία που μπορεί να σου τύχει. Είτε αυτό είναι σε διαπροσωπικό επίπεδο, σε επαγγελματικό ή οικογενειακό.

Ότι κι αν τύχει, δεν αλλάζει ο τρόπος που νιώθεις. Προδομένος, λυπημένος ή και συντετριμμένος. Ο κόσμος παρουσιάζεται διαφορετικός από ότι τον ξέρεις και η γη χάνεται κάτω από τα πόδια σου. Σε εκείνες τις ώρες της μεγάλης μαυρίλας, τότε που το κάθε τι χάνει το νόημα του, χρειάζεσαι ένα φάρμακο. Ένα μαγικό χαπάκι που θα κάνει τα πάντα να περάσουν κι εσένα να νιώσεις καλύτερα.

Αγκαλιά

Το μόνο φάρμακο που δε χρειάζεται οδηγίες χρήσης και δοσολογίες. Για την ακρίβεια, απαιτείται υπερδοσολογία για να έρθεις να «στρώσεις». Έχεις τις μαύρες σου; Τα πάντα γκρεμίζονται κι εσύ δεν ξέρεις που να σταθείς; Βρες μια αγκαλιά αγαπημένη και χώσου μέσα. Μπορεί να λέγεται μαμά, μπαμπάς, γιαγιά, αδερφός, φίλος ή σύντροφος. Κάποιος που αγαπάς και σ’ αγαπάει. Κάποιος που σε νοιάζεται και το ξέρεις. Κάποιος που μπορεί να σε τραβήξει προς το φως μόνο και μόνο με την επαφή. Με την έντονη παρουσία του κοντά σου.

Είναι θαυματουργές οι αγκαλιές. Μπορούν να αλλάξουν τα πάντα σε ελάχιστο χρόνο. Δυο χέρια τυλίγονται γύρω σου κι ο χρόνος χάνει το νόημα του. Τρέχει γρήγορα ή αργά, δε σε απασχολεί. Σημασία έχει πως έχει ξεκινήσει η θεραπεία.

Μπορεί να κλάψεις. Μπορεί κι όχι. Να φωνάξεις ή να αφήσεις την ένταση να βγει από μέσα σου στα βουβά. Κανείς δεν πρόκειται να σε παρεξηγήσει. Κανείς δε θα νοιαστεί αν σε ασχημαίνει το κλάμα ή αν οι φωνές είναι κάτι που αρμόζει σε κάποιον του «επιπέδου» σου. Μας φάγανε τα «πρέπει» και τα «δήθεν». Σκασίλα σου! Δικός σου ο πόνος, δική σου η απογοήτευση, επιλογή σου και η «θεραπεία». Κλάψε αν θες. Ξέσπασε αν σε εκφράζει. Ζήσε και την απόγνωση. Δική σου είναι εξάλλου. Μέσα στην προστασία της αγκαλιάς, όλα θα σου φανούν διαφορετικά. Πιο μικρά, πιο λίγα, πιο ασήμαντα. Και σιγά σιγά ο πόνος θα μειωθεί.

Αγκάλιασε σφιχτά. Σφιχτά, όμως. Μη φοβηθείς αν θα κόψεις την ανάσα στο εθελοντικό σου «φάρμακο». Μια αγκαλιά δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Αντίθετα, χάρισε ζωή. Και χαμόγελα. Κι αυτή την αίσθηση πως όλα, όσο άσχημα κι αν είναι θα περάσουν. Για την ακρίβεια έχουν αρχίσει να περνούν ήδη.

Με τον πρώτο αναστεναγμό στο πρώτο άγγιγμα.
Με το πρώτο αχ στην πρώτη ανατριχίλα της αφής.
Αγκαλιά. Αλάνθαστη συνταγή από καταβολής κόσμου. Αξεπέραστη.
Μην τη φοβάσαι. Να την τολμάς.
Να την εκτιμάς. Και να τη θυμάσαι.

Να θυμάσαι πόσο μπορεί να σε βοήθησε κάποια στιγμή της ζωής σου. Πόσο εύκολα σε έβγαλε από τη δύσκολη στιγμή σου.
Και γι’ αυτό να μη διστάζεις και να την προσφέρεις.
Μη φοβηθείς να χαρίζεις απλόχερα τη δική σου θεραπεία σε εκείνον που θα την έχει ανάγκη.
Να ανοίξεις διάπλατα τα χέρια σου και να του μεταδώσεις τη ζεστασιά του.
Να τον ακούσεις, να τον συμβουλεύσεις ή απλά να τον συντροφεύσεις με την αφή και τη σιωπή σου.

Κύκλος η ζωή. Κύκλος και οι στιγμές μας. Εναλλάσσονται ευχάριστα και δυσάρεστα. Ας έρθουν. Ό,τι και να ’ναι.
Σημασία έχει να ζεις.
Να μοιράζεσαι και να μη διστάζεις να μοιράζεις.
Αγάπη φίλε μου.

Αγκαλιά.
Αφή, επαφή, σύνδεση.
Πως αλλιώς, αφού έτσι γεννήθηκαν οι άνθρωποι. Και κανείς δε θέλει να τους αλλάξει…

www.diaforetiko.gr