Καλημέρα!!!
Διαβάζοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα το Ποντίκι,για την αντιπαράθεση μεταξύ του ανεξάρτητου βουλευτή Στάθη Παναγούλη και του υπουργού Τόσκα
,θέλησα να πάρω θέση,όχι για το γεγονος αυτό καθ αυτό,αλλά για την οικογενεια Παναγούλη και αυτούς που τολμουν να την πιάσουν στο όνομα της!
Αγαπητοί μου,γιά όσους τυχόν δεν γνωρίζουν αυτή η οικογένεια είναι οικογένεια ηρώων!
Αναδημοσιεύω στοιχεία απο παλαιότερα άρθρα για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι
Η οικογένεια Παναγούλη ήταν μια αστική οικογένεια,που διαπνεόταν απο
δημοκρατικές αρχές.και έβγαζε αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων. Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς ήταν ο πατέρας Βασίλειος Παναγούλης είχε τιμηθεί με μετάλλια για την ανδρεία που επέδειξε στα πεδία των μαχών τόσο στην Μικρασιατική Καταστροφή όσο και στον ΕλληνοΙταλικό πόλεμο όπου και τραυματίστηκε.
Ο Γιώργος Παναγούλης αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού , απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και Αξιωματικός των ΛΟΚ, είχε τιμηθεί με μετάλλια από το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές του επιδόσεις. Μόλις επιβλήθηκε η χούντα στην Ελλάδα ο Γ.Παναγούλης λιποτάκτησε, έφυγε στο εξωτερικό διέσχισε την Τουρκία και έφτασε στον Λίβανο όπου ήθελε να αναπτύξει αντιδικτατορική δράση στο Ισραήλ όμως συλλήφθηκε από Εβραίους στρατιώτες , αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του και τον Νοέμβρη του 1967 σιδηροδέσμιο τον επιβίβασαν στο πλοίο ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ για τον Πειραιά για να περάσει στρατοδικείο. Ο Γ.Παναγούλης καθ΄οδόν δολοφονήθηκε αφού όταν έφτασε το πλοίο στον Πειραιά δεν ήταν μέσα στο πλοίο και η δικαιολογία ήταν... ότι προσπάθησε να δραπετεύσει και ...πνίγηκε , δεν βρέθηκε ποτέ , θεωρείται ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ από το 1967 ως σήμερα.
Δύο αξιωματικοί στην οικογένεια (ο πατέρας, Βασίλης, και ο πρωτότοκος γιος του, Γιώργος), και μάλιστα σε μια περίοδο που επικρατούσε πλήρως η Δεξιά, δεν ήταν και μικρή υπόθεση. Τότε, για να γίνει κάποιος αξιωματικός, έστω και έφεδρος ανθυπολοχαγός, τα γραφεία πληροφοριών και η τότε ΚΥΠ ήλεγχαν όλο το γενεαλογικό του δέντρο και τον «έκοβαν» αμέσως όταν υπήρχαν πληροφορίες.
Τότε, οι παλαιότεροι θυμούνται ότι στα πέτρινα χρόνια της Δεξιάς όλοι οι αξιωματικοί στις μονάδες τους είχαν διαταγές να κάνουν στους ανυποψίαστους κληρωτούς την περίφημη Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση (ΕΗΔ), με ισχυρά αντικομμουνιστικά κηρύγματα, προβάλλοντας το επιχείρημα τι θα επικρατούσε στη χώρα μας αν κέρδιζαν τον «συμμοριτοπόλεμο» οι κομμουνιστές.
και ο μεγάλος ήρωας
Αλέξανδρος Παναγούλης και
Ο ΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ 1η ΜΑΗ 1976
και
ο Στάθης Παναγούλης
Toυ Ιωάννου Αλεξάκη*
Είχα την τιμή μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, να ανήκω στον κύκλον των συνεργατών και στενών φίλων του αείμνηστου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, αλλά και η αείμνηστος σύζυγός μου ΝΕΝΑ είχε το προνόμιο να είναι αυτή που άνοιγε τον διπλωματικό σάκο της κυπριακής πρεσβείας των Αθηνών, στην οποία υπηρετούσε, να παραλαμβάνει τα δέματα με τα εκρηκτικά από την Κύπρο - ένα δέμα κάθε εβδομάδα - και να τα παραδίδει στον εκπρόσωπο (Ν. Λεκανίδης) του ήρωα Αλέκου Παναγούλη.
Συνεπώς είμαι σε Θέση να γνωρίζω τα των ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΔΩΝ και από καθήκον και μόνο στη μνήμη του αείμνηστου φίλου μου καταθέτω, με την επιστολή αυτή την αλήθεια όπως την έζησα για να ενημερωθούν οι μεταγενέστεροι.
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ είναι ασφαλώς ο Ξεχωριστός, ο Μοναδικός, ο Ασύγκριτος ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ, μιε άλλα λόγια είναι ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.
Υπήρξε ο άνθρωπος που μόνος του αντιμετώπισε μια ολόκληρη δικτατορία. Ταπείνωσε και κατεξευτέλισε ένα ολόκληρο φασιστικό καθεστώς. Εδωσε μαθήματα Δημοκρατίας σε όλους μας. Με τον αγώνα και το μαρτύριό του συγκλόνισε τους προοδευτικούς ανθρώπους όλου του πολιτισμένου κόσμου και ανάγκασε τους λαούς του να σταθούν στο πλευρό της δοκιμαζόμενης πατρίδας μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχει επικρατήσει και η άποψη ότι ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε ο κορυφαίος των αντιστασιακών.
Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε προσωπικές φιλοδοξίες και όνειρα. Είχε αφιερώσει τον εαυτόν του στην αποκατάσταση της αληθινής Δημοκρατίας στη χώρα μας, στην αντιμετώπιση του Κυπριακού και στα εθνικά μας θέματα. Δηλαδή είχε αφιερώσει την ύπαρξή του στην ΕΛΛΑΔΑ. Και για να ασχοληθεί μόνο μ' αυτήν δεν είχε πρόθεση να ξαναπολιτευθεί το 1977.
Αποτελεί όμως μη ορθή εκτίμηση της ιστορικής πραγματικότητας η αναφορά μόνο στον Αλέκο Παναγούλη και η παράλειψη του ονόματος των δύο αδελφών του Γιώργου και Στάθη και της μητέρας του Αθηνάς.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ. Ο Γεώργιος Παναγούλης, Υπολοχαγός πεζικού τάξεως Σ.Σ.Ε. 1960, καταδρομέας και αλεξιπτωτιστής, είναι ο πρώτος και μοναδικός αξιωματικός των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που δεν δέχθηκε να υπηρετήσει υπό τας διαταγάς των Απριλιανών συνταγματαρχών. Λιποτάκτησε και δραπέτευσε στο εξωτερικό για να οργανώσει αντίσταση κατά της δικτατορίας επαναπατριζόμενος στην συνέχεια. Ανάγκασε γι' αυτό όλες τις Νατοϊκές μυστικές υπηρεσίες να τον αντιμετωπίσουν. Τελικά τον συνέλαβε η ΜΟΣΑΝΤ και χειροδέσμιον τον επιβίβασε σε πλοίο για να τον παραδώσει στους Απριλιανούς των Αθηνών. Στα χωρικά ύδατα της ΑΙΓΙΝΑΣ ο Γεώργιος Παναγούλης δραπέτευσε απ' το φιλιστρίνι - ή το δεινός κολυμβητής - και δολοφονήθηκε απ' τους συνοδούς του, Πρέπει λοιπόν ν' αποσιωπάται μια τέτοια προσφορά στην Δημοκρατία;
Ο Ευστάθιος ή Στάθης Παναγούλης είναι αυτός που αλώνιζε την Ευρώπη για να οργανώσει τους εκεί Έλληνες και να δημιουργήσει αντιστασιακές ομάδες εντός της Ελλάδας. Για να στείλει εκρηκτικά και οπλισμό. Να φυγαδεύσει καταζητούμενους. Να φιλοξενήσει στα κρησφύγετά του στην Ιταλία πλήθος αντιστασιακών. Να στείλει παντού ενημερωτικό υλικό και να προμηθεύει με διαβατήρια τους καταζητούμενους. Το 1967 φυλακίσθηκε, δραπέτευσε και έφυγε στο εξωτερικό. Αυτός οργάνωσε τη φυγάδευση με γιωτ στην Ευρώπη του αποδράσαντος από τις φυλακές Ν. Ζαμπέλη και αυτός οργάνωσε πλήθος βομβιστικών ενεργειών στην Αθήνα. Ποιος άλλος ήλθε άφοβα - παλληκάρια δεκατέσσερις (14) φορές στην Ελλάδα να οργανώσει μαχητικές ενέργειες κατά της δικτατορίας, χωρίς να μπορέσει η χούντα να τον συλλάβει παρά μόνο την τελευταίαν φοράν στις 11/08/1972. Από την ημέρα τής σύλληψής του - καταδικάσθηκε σε πολυετείς φυλακίσεις - ως την 01/03/1973, δηλαδή 200 ολόκληρες ημέρες, ανακρινότανε στο Ε.ΑΤ/Ε.Σ.Α. και από 01/03/1973 ως την αμνηστία του Γ. Παπαδόπουλου, τον Αύγουστο 1973, παρέμεινε σε πλήρη απομόνωση στις Σ. Φ. Μπογιατίου. Μετά την αμνηστία τον στείλανε να υπηρετήσει την στρατιωτικήν του θητεία στην Τρίπολη, και εκεί τον ξανασυνέλαβαν και τον ξανάστειλαν πίσω στις Σ.Φ. Μπογιατίου, πάλι σε απομόνωση και στην συνέχεια το καθεστώς Δ. Ιωαννίδη τον έστειλε εξορία στην ΓΥΑΡΟΝ, όπου όμως και εκεί δεν λησμόνησε να επιτελεί το δημοκρατικό του καθήκον. Μαζί του ήταν και οι Γ. ΜΑΥΡΟΣ και I. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ- ΠΟΥΛΟΣ - απ' αυτούς τα γνωρίζω - στους οποίους δεν επέτρεπε, να μπαίνουν στη γραμμή με την καραβάνα, να παίρνουν το συσσίτιο και να γιουχαΐζονται ή να προπηλακίζονται απ' τους φρουρούς. Ο ΣΤΑΘΗΣ ήταν αυτός που τους φρόντιζε από σεβασμόν προς την ηλικία τους και την ιστορία τους και με την παλληκαριά του και την γενναιότητα που τον διέκρινε τους συ-μπαραστεκόταν και τους ξεκούραζε, ερχόμενος συχνά «στα χέρια» με τους φρουρούς. Αλλά και μετά την δικτατορία, επειδή είχε υπηρετήσει τη μισή θητεία του στο Στρατό, υπό καθεστώς δικτατορίας αρνήθηκε απαλλαγή της υπόλοιπης θητείας του και προσήλθε και την υπηρέτησε.
Αντίθετα προς άλλους, ακόμη και βουλευτές της εποχής εκείνης, που επωφελήθηκαν του μέτρου. Πολλοί από αυτούς έγιναν κατόπιν υπουργοί και ένας υπουργός Εθνικής Αμυνας χωρίς να έχει ντυθεί ούτε μια ημέρα το χακί.
Αυτά όλα αποδεικνύουν ότι το εν λόγω άτομο (Στάθης Παναγούλης) εκτός από Δημοκράτης και πατριώτης ήταν και ανιδιοτελής, όπως και τα άλλα αδέλφια του. Αν δεν ήταν, θα καθόταν συνέχεια σε «μεγάλες καρέκλες».
Αφησα τελευταία την μητέρα ΑΘΗΝΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, την «κυρ' Αθηνά», όπως την λέγαμε. Αυτή τη μοναδική ΕΛΛΗΝΙΔΑ, που ένεκα της χούντας έχασε τον σύζυγο της Βασίλη - το 1969 απ' τον πατρικό καημό - και τους δυο γιους της. Αυτή που δεν δείλιασε, δεν συμβιβάστηκε στους εκβιασμούς του φασιστικού καθεστώτος, αλλά μόνη της - αβοήθητη έδινε κουράγιο και δύναμη στα παιδιά της να μη λυγίσουν, αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την τελική ΝΙΚΗ. Είναι η Μοναδική Ελληνίδα που πήγε έξω από την Αμερί· κανική Πρεσβεία για να κάνει απεργία πείνας και μετ' ολίγες ώρες την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της Αξιωματικός Π. Δ., για μεγάλα χρονικά διαστήματα ήσαν κρατούμενοι της χούντας ή σε κατ' οίκον περιορισμόν ή στο 417, ΝΙΜΙΤΣ.
Η Αθηνά ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, αποτελεί για τις σύγχρονες Ελληνίδες μητέρες ύψιστο παράδειγμα πατριωτισμού, εφάμιλλο της Σπαρτιάτιδας μητέρας, που απαιτούσε από το στρατευμένο παιδί της ή να επιστρέψει νικητής ή σε άλλη περίπτωση νεκρός πάνω στην ασπίδα του.
*Ο κ. Ιωάννης Ηλ. Αλεξάκης είναι Αντιστράτηγος επί τιμή.
Διαβάζοντας ένα άρθρο στην εφημερίδα το Ποντίκι,για την αντιπαράθεση μεταξύ του ανεξάρτητου βουλευτή Στάθη Παναγούλη και του υπουργού Τόσκα
,θέλησα να πάρω θέση,όχι για το γεγονος αυτό καθ αυτό,αλλά για την οικογενεια Παναγούλη και αυτούς που τολμουν να την πιάσουν στο όνομα της!Αγαπητοί μου,γιά όσους τυχόν δεν γνωρίζουν αυτή η οικογένεια είναι οικογένεια ηρώων!
Αναδημοσιεύω στοιχεία απο παλαιότερα άρθρα για να θυμηθούν οι παλαιότεροι και να μάθουν οι νεότεροι
Η οικογένεια Παναγούλη ήταν μια αστική οικογένεια,που διαπνεόταν απο
δημοκρατικές αρχές.και έβγαζε αξιωματικούς των Ενόπλων Δυνάμεων. Αξιωματικός του Στρατού Ξηράς ήταν ο πατέρας Βασίλειος Παναγούλης είχε τιμηθεί με μετάλλια για την ανδρεία που επέδειξε στα πεδία των μαχών τόσο στην Μικρασιατική Καταστροφή όσο και στον ΕλληνοΙταλικό πόλεμο όπου και τραυματίστηκε.
Ο Γιώργος Παναγούλης αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού , απόφοιτος της Σχολής Ευελπίδων και Αξιωματικός των ΛΟΚ, είχε τιμηθεί με μετάλλια από το ΝΑΤΟ για τις στρατιωτικές του επιδόσεις. Μόλις επιβλήθηκε η χούντα στην Ελλάδα ο Γ.Παναγούλης λιποτάκτησε, έφυγε στο εξωτερικό διέσχισε την Τουρκία και έφτασε στον Λίβανο όπου ήθελε να αναπτύξει αντιδικτατορική δράση στο Ισραήλ όμως συλλήφθηκε από Εβραίους στρατιώτες , αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του και τον Νοέμβρη του 1967 σιδηροδέσμιο τον επιβίβασαν στο πλοίο ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ για τον Πειραιά για να περάσει στρατοδικείο. Ο Γ.Παναγούλης καθ΄οδόν δολοφονήθηκε αφού όταν έφτασε το πλοίο στον Πειραιά δεν ήταν μέσα στο πλοίο και η δικαιολογία ήταν... ότι προσπάθησε να δραπετεύσει και ...πνίγηκε , δεν βρέθηκε ποτέ , θεωρείται ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ από το 1967 ως σήμερα.
Δύο αξιωματικοί στην οικογένεια (ο πατέρας, Βασίλης, και ο πρωτότοκος γιος του, Γιώργος), και μάλιστα σε μια περίοδο που επικρατούσε πλήρως η Δεξιά, δεν ήταν και μικρή υπόθεση. Τότε, για να γίνει κάποιος αξιωματικός, έστω και έφεδρος ανθυπολοχαγός, τα γραφεία πληροφοριών και η τότε ΚΥΠ ήλεγχαν όλο το γενεαλογικό του δέντρο και τον «έκοβαν» αμέσως όταν υπήρχαν πληροφορίες.
Τότε, οι παλαιότεροι θυμούνται ότι στα πέτρινα χρόνια της Δεξιάς όλοι οι αξιωματικοί στις μονάδες τους είχαν διαταγές να κάνουν στους ανυποψίαστους κληρωτούς την περίφημη Εθνική Ηθική Διαπαιδαγώγηση (ΕΗΔ), με ισχυρά αντικομμουνιστικά κηρύγματα, προβάλλοντας το επιχείρημα τι θα επικρατούσε στη χώρα μας αν κέρδιζαν τον «συμμοριτοπόλεμο» οι κομμουνιστές.
και ο μεγάλος ήρωας
Αλέξανδρος Παναγούλης και
Ο ΑΔΙΚΟΣ ΚΑΙ ΜΥΣΤΗΡΙΩΔΗΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΑΛΕΚΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ 1η ΜΑΗ 1976
και
ο Στάθης Παναγούλης
Ο στρατηγός Αλεξάκης γράφει για την προσφορά των Παναγούληδων στην Αντίσταση
 |
Είχα την τιμή μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών, να ανήκω στον κύκλον των συνεργατών και στενών φίλων του αείμνηστου ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, αλλά και η αείμνηστος σύζυγός μου ΝΕΝΑ είχε το προνόμιο να είναι αυτή που άνοιγε τον διπλωματικό σάκο της κυπριακής πρεσβείας των Αθηνών, στην οποία υπηρετούσε, να παραλαμβάνει τα δέματα με τα εκρηκτικά από την Κύπρο - ένα δέμα κάθε εβδομάδα - και να τα παραδίδει στον εκπρόσωπο (Ν. Λεκανίδης) του ήρωα Αλέκου Παναγούλη.
 |
Συνεπώς είμαι σε Θέση να γνωρίζω τα των ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΔΩΝ και από καθήκον και μόνο στη μνήμη του αείμνηστου φίλου μου καταθέτω, με την επιστολή αυτή την αλήθεια όπως την έζησα για να ενημερωθούν οι μεταγενέστεροι.
Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ είναι ασφαλώς ο Ξεχωριστός, ο Μοναδικός, ο Ασύγκριτος ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΣ, μιε άλλα λόγια είναι ΕΚΤΟΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΜΟΥ.
Υπήρξε ο άνθρωπος που μόνος του αντιμετώπισε μια ολόκληρη δικτατορία. Ταπείνωσε και κατεξευτέλισε ένα ολόκληρο φασιστικό καθεστώς. Εδωσε μαθήματα Δημοκρατίας σε όλους μας. Με τον αγώνα και το μαρτύριό του συγκλόνισε τους προοδευτικούς ανθρώπους όλου του πολιτισμένου κόσμου και ανάγκασε τους λαούς του να σταθούν στο πλευρό της δοκιμαζόμενης πατρίδας μας. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο έχει επικρατήσει και η άποψη ότι ο Αλέκος Παναγούλης υπήρξε ο κορυφαίος των αντιστασιακών.
Ο άνθρωπος αυτός δεν είχε προσωπικές φιλοδοξίες και όνειρα. Είχε αφιερώσει τον εαυτόν του στην αποκατάσταση της αληθινής Δημοκρατίας στη χώρα μας, στην αντιμετώπιση του Κυπριακού και στα εθνικά μας θέματα. Δηλαδή είχε αφιερώσει την ύπαρξή του στην ΕΛΛΑΔΑ. Και για να ασχοληθεί μόνο μ' αυτήν δεν είχε πρόθεση να ξαναπολιτευθεί το 1977.
Αποτελεί όμως μη ορθή εκτίμηση της ιστορικής πραγματικότητας η αναφορά μόνο στον Αλέκο Παναγούλη και η παράλειψη του ονόματος των δύο αδελφών του Γιώργου και Στάθη και της μητέρας του Αθηνάς.
ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ. Ο Γεώργιος Παναγούλης, Υπολοχαγός πεζικού τάξεως Σ.Σ.Ε. 1960, καταδρομέας και αλεξιπτωτιστής, είναι ο πρώτος και μοναδικός αξιωματικός των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που δεν δέχθηκε να υπηρετήσει υπό τας διαταγάς των Απριλιανών συνταγματαρχών. Λιποτάκτησε και δραπέτευσε στο εξωτερικό για να οργανώσει αντίσταση κατά της δικτατορίας επαναπατριζόμενος στην συνέχεια. Ανάγκασε γι' αυτό όλες τις Νατοϊκές μυστικές υπηρεσίες να τον αντιμετωπίσουν. Τελικά τον συνέλαβε η ΜΟΣΑΝΤ και χειροδέσμιον τον επιβίβασε σε πλοίο για να τον παραδώσει στους Απριλιανούς των Αθηνών. Στα χωρικά ύδατα της ΑΙΓΙΝΑΣ ο Γεώργιος Παναγούλης δραπέτευσε απ' το φιλιστρίνι - ή το δεινός κολυμβητής - και δολοφονήθηκε απ' τους συνοδούς του, Πρέπει λοιπόν ν' αποσιωπάται μια τέτοια προσφορά στην Δημοκρατία;
Ο Ευστάθιος ή Στάθης Παναγούλης είναι αυτός που αλώνιζε την Ευρώπη για να οργανώσει τους εκεί Έλληνες και να δημιουργήσει αντιστασιακές ομάδες εντός της Ελλάδας. Για να στείλει εκρηκτικά και οπλισμό. Να φυγαδεύσει καταζητούμενους. Να φιλοξενήσει στα κρησφύγετά του στην Ιταλία πλήθος αντιστασιακών. Να στείλει παντού ενημερωτικό υλικό και να προμηθεύει με διαβατήρια τους καταζητούμενους. Το 1967 φυλακίσθηκε, δραπέτευσε και έφυγε στο εξωτερικό. Αυτός οργάνωσε τη φυγάδευση με γιωτ στην Ευρώπη του αποδράσαντος από τις φυλακές Ν. Ζαμπέλη και αυτός οργάνωσε πλήθος βομβιστικών ενεργειών στην Αθήνα. Ποιος άλλος ήλθε άφοβα - παλληκάρια δεκατέσσερις (14) φορές στην Ελλάδα να οργανώσει μαχητικές ενέργειες κατά της δικτατορίας, χωρίς να μπορέσει η χούντα να τον συλλάβει παρά μόνο την τελευταίαν φοράν στις 11/08/1972. Από την ημέρα τής σύλληψής του - καταδικάσθηκε σε πολυετείς φυλακίσεις - ως την 01/03/1973, δηλαδή 200 ολόκληρες ημέρες, ανακρινότανε στο Ε.ΑΤ/Ε.Σ.Α. και από 01/03/1973 ως την αμνηστία του Γ. Παπαδόπουλου, τον Αύγουστο 1973, παρέμεινε σε πλήρη απομόνωση στις Σ. Φ. Μπογιατίου. Μετά την αμνηστία τον στείλανε να υπηρετήσει την στρατιωτικήν του θητεία στην Τρίπολη, και εκεί τον ξανασυνέλαβαν και τον ξανάστειλαν πίσω στις Σ.Φ. Μπογιατίου, πάλι σε απομόνωση και στην συνέχεια το καθεστώς Δ. Ιωαννίδη τον έστειλε εξορία στην ΓΥΑΡΟΝ, όπου όμως και εκεί δεν λησμόνησε να επιτελεί το δημοκρατικό του καθήκον. Μαζί του ήταν και οι Γ. ΜΑΥΡΟΣ και I. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟ- ΠΟΥΛΟΣ - απ' αυτούς τα γνωρίζω - στους οποίους δεν επέτρεπε, να μπαίνουν στη γραμμή με την καραβάνα, να παίρνουν το συσσίτιο και να γιουχαΐζονται ή να προπηλακίζονται απ' τους φρουρούς. Ο ΣΤΑΘΗΣ ήταν αυτός που τους φρόντιζε από σεβασμόν προς την ηλικία τους και την ιστορία τους και με την παλληκαριά του και την γενναιότητα που τον διέκρινε τους συ-μπαραστεκόταν και τους ξεκούραζε, ερχόμενος συχνά «στα χέρια» με τους φρουρούς. Αλλά και μετά την δικτατορία, επειδή είχε υπηρετήσει τη μισή θητεία του στο Στρατό, υπό καθεστώς δικτατορίας αρνήθηκε απαλλαγή της υπόλοιπης θητείας του και προσήλθε και την υπηρέτησε.
Αντίθετα προς άλλους, ακόμη και βουλευτές της εποχής εκείνης, που επωφελήθηκαν του μέτρου. Πολλοί από αυτούς έγιναν κατόπιν υπουργοί και ένας υπουργός Εθνικής Αμυνας χωρίς να έχει ντυθεί ούτε μια ημέρα το χακί.
Αυτά όλα αποδεικνύουν ότι το εν λόγω άτομο (Στάθης Παναγούλης) εκτός από Δημοκράτης και πατριώτης ήταν και ανιδιοτελής, όπως και τα άλλα αδέλφια του. Αν δεν ήταν, θα καθόταν συνέχεια σε «μεγάλες καρέκλες».
Αφησα τελευταία την μητέρα ΑΘΗΝΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, την «κυρ' Αθηνά», όπως την λέγαμε. Αυτή τη μοναδική ΕΛΛΗΝΙΔΑ, που ένεκα της χούντας έχασε τον σύζυγο της Βασίλη - το 1969 απ' τον πατρικό καημό - και τους δυο γιους της. Αυτή που δεν δείλιασε, δεν συμβιβάστηκε στους εκβιασμούς του φασιστικού καθεστώτος, αλλά μόνη της - αβοήθητη έδινε κουράγιο και δύναμη στα παιδιά της να μη λυγίσουν, αλλά να συνεχίσουν τον αγώνα μέχρι την τελική ΝΙΚΗ. Είναι η Μοναδική Ελληνίδα που πήγε έξω από την Αμερί· κανική Πρεσβεία για να κάνει απεργία πείνας και μετ' ολίγες ώρες την συνέλαβαν και την οδήγησαν στο ΕΑΤ/ΕΣΑ. Τόσο αυτή, όσο και ο σύζυγός της Αξιωματικός Π. Δ., για μεγάλα χρονικά διαστήματα ήσαν κρατούμενοι της χούντας ή σε κατ' οίκον περιορισμόν ή στο 417, ΝΙΜΙΤΣ.
Η Αθηνά ΠΑΝΑΓΟΥΛΗ, αποτελεί για τις σύγχρονες Ελληνίδες μητέρες ύψιστο παράδειγμα πατριωτισμού, εφάμιλλο της Σπαρτιάτιδας μητέρας, που απαιτούσε από το στρατευμένο παιδί της ή να επιστρέψει νικητής ή σε άλλη περίπτωση νεκρός πάνω στην ασπίδα του.
*Ο κ. Ιωάννης Ηλ. Αλεξάκης είναι Αντιστράτηγος επί τιμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου