Η Εργατική Πρωτομαγιά ή Παγκόσμια Ημέρα των Εργατών γιορτάζεται ανά τον κόσμο με διαδηλώσεις και πορείες, με σκοπό την προβολή των κοινωνικών και οικονομικών επιτευγμάτων της διεθνούς εργατικής τάξης.Καθιέρωση της Πρωτομαγιάς H 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών στις 20 Ιουλίου 1889 κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας Διεθνούς στο Παρίσι, σε ανάμνηση του Μακελειού του Σικάγο το 1886, όπου η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που
διαμαρτύρονταν υπέρ της διεκδίκησης της οκτάωρης εργασίας και καλύτερων εργασιακών συνθηκών. Ωθούμενοι από τις πετυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συντρόφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων την 1η Μαΐου 1886.
Βασικό τους αίτημα αποτελούσε το οκτάωρο, καθώς την περίοδο εκείνη δεν υφίστατο στις ΗΠΑ κανονιστικό εργασιακό πλαίσιο και οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να εργάζονται αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές. Στη δυναμική πορεία του Σικάγο έλαβαν μέρος περισσότεροι από 90.000 εργαζόμενοι, ενώ περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια συμμετείχαν στην απεργία.
Οι βίαιες συμπλοκές έλαβαν χώρα τρεις μέρες αργότερα, στις 4 Μαΐου, στην πλατεία Χέιμαρκετ του Σικάγο, κατά τη διάρκεια συγκέντρωσης προς συμπαράσταση των απεργών, στην οποία συμμετείχαν ενεργά μέλη του αναρχικού κινήματος. Παρά τον ειρηνικό χαρακτήρα της πορείας, η αστυνομία έλαβε την εντολή να διαλύσει με τη βία την κινητοποίηση.
Στις συμπλοκές που ακολούθησαν, άγνωστος από το πλήθος πέταξε προς τις αστυνομικές δυνάμεις μία χειροβομβίδα, η οποία εξερράγη, σκοτώνοντας έναν αστυνομικό και τραυματίζοντας δεκάδες.
Σε απάντηση, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν τους συγκεντρωμένους, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερις διαδηλωτές και σημαντικός αριθμός τους να τραυματιστεί. Στη συμπλοκή έχασαν τη ζωή τους και άλλοι έξι αστυνομικοί από πυρά, χωρίς να εξακριβωθεί η προέλευσή τους. Την προηγούμενη μόλις ημέρα, επιπλέον 4 διαδηλωτές είχαν σκοτωθεί από τις αστυνομικές δυνάμεις.
Οκτώ συνδικαλιστές καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού. Μοναδικό επιχείρημα του εισαγγελέα, Τζούλιους Γκρίνελ, εναντίον τους ήταν η ενθάρρυνση του άγνωστου βομβιστή από τους λόγους που εκφώνησαν. Ως εκ τούτου, κρίθηκαν ένοχοι για συνωμοσία και θανατώθηκαν.
Η Πρωτομαγιά ανά τον κόσμο
Την επίσημη καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς από το ιδρυτικό συνέδριο της Δευτέρας Διεθνούς ακολούθησε η πρόταση του Ρέιμοντ Λαβίν, η οποία καλούσε σε διεθνή κινητοποίηση την ημέρα της επετείου των γεγονότων του Σικάγο το 1890. Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν τόσο μεγάλη, με αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις της 1ης Μαΐου να λάβουν έκτοτε ετήσιο χαρακτήρα.
Ως γιορτή αφιερωμένη στους αγώνες των εργατών και στο σοσιαλιστικό κίνημα, η Πρωτομαγιά αποτελεί μία τεράστιας σημασίας επίσημη γιορτή για χώρες όπως η Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, η Κούβα και τα πρώην Σοβιετικά κράτη. Οι εορτασμοί περιλαμβάνουν συνήθως μεγαλειώδεις λαϊκές και στρατιωτικές παρελάσεις.
Η σοβιετική Πρωτομαγιά σημαδευόταν από τη μεγάλη στρατιωτική παρέλαση στο κέντρο της Μόσχας, η οποία διέσχιζε και την Κόκκινη Πλατεία, όπου βρίσκονταν ο εκάστοτε γενικός γραμματέας, η κυβέρνηση και όλο το Ανώτατο Σοβιέτ και παρακολουθούσαν μια αληθινή επίδειξη δύναμης.
Στη Βραζιλία, η μέρα των εργατών είναι επίσημη γιορτή που γιορτάζεται από τα συνδικάτα με ολοήμερες εκδηλώσεις.
Στην Ιαπωνία, παρά το γεγονός ότι η Πρωτομαγιά δεν έχει οριστεί επίσημα ως εθνική αργία από την κυβέρνηση, επειδή ημερολογιακά συμπίπτει με τη λεγόμενη χρυσή εβδομάδα των αργιών, είτε δίνεται από του εργοδότες ως αργία είτε λαμβάνεται ως άδεια άνευ αποδοχών από την πλειονότητα των Ιαπώνων. Σκοπός δεν είναι η συμμετοχή σε μαζικές διαδηλώσεις για τον εορτασμό της ημέρας, αλλά συνήθως, η προσωπική ξεκούραση. Συνήθως, ανήμερα της Πρωτομαγιάς, τα μεγαλύτερα εργατικά συνδικάτα διοργανώνουν πορείες και κινητοποιήσεις στο Τόκιο.
Στο Νεπάλ, η Πρωτομαγιά αναγνωρίστηκε ως εθνική αργία το 2007, παρότι γιορτάζεται στη χώρα από το 1963.
Η γερμανική Πρωτομαγιά αποτελεί μία σημαντική ημέρα, όπου παραδοσιακά τονίζεται η πολιτική σημασία την ημέρας στις περισσότερες περιοχές της και αναφέρεται συνήθως ως «Ημέρα των Εργατών». Μαζικές ετήσιες διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο Βερολίνο, οι μεγαλύτερες από τις οποίες διοργανώνονται από εργατικά συνδικάτα και πολιτικά κόμματα.
Οι ΗΠΑ και ο Καναδάς είναι οι μοναδικές χώρες στις οποίες ως Ημέρα της Εργασίας δεν εορτάζεται η Πρωτομαγιά, αλλά η πρώτη Δευτέρα του Σεπτεμβρίου. Το 1894, ο εορτασμός της Ημέρας της Εργασίας έγινε νόμος του κράτους των ΗΠΑ, με απόφαση του Κογκρέσου και νόμος του Καναδά με απόφαση του Kοινοβουλίου της χώρας. Στόχος ήταν η αποφυγή της ταύτισης των εργατικών κινημάτων με την αριστερά της χώρας στην οποία είχαν συμβεί τα γεγονότα του Σικάγου.
Η ελληνική Πρωτομαγιά
Η πρώτη ελληνική κινητοποίηση πραγματοποιήθηκε το 1893 από τον Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Σταύρου Καλλέργη. Περίπου 2.000 άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στο Παναθηναϊκό Στάδιο και διαδήλωσαν υπέρ της οκτάωρης εργασίας, της καθιέρωσης της Κυριακής ως αργίας και της κρατικής ασφάλισης για θύματα εργατικών ατυχημάτων. Οι συγκεντρωμένοι ενέκριναν ψήφισμα, το οποίο επέδωσαν στον Πρόεδρο της Βουλής την 1η Δεκεμβρίου του ίδιου έτους.
Η κωλυσιεργία του προέδρου της Βουλής να το εκφωνήσει προκάλεσε τη μεγαλόφωνη αντίδραση του Καλλέργη, με αποτέλεσμα να συλληφθεί, με εντολή του προέδρου, για διατάραξη της συνεδρίασης. Ο Καλλέργης ξυλοκοπήθηκε και μεταφέρθηκε στο αστυνομικό τμήμα, όπου παρέμεινε για δύο μέρες. Λίγες μέρες αργότερα, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ημερών.
Χρειάστηκε να περάσουν 17 ολόκληρα χρόνια, ως το 1911 που γιορτάστηκε και πάλι η εργατική Πρωτομαγιά. Στο διάστημα αυτό ξέσπασαν μεγάλες απεργίες σε όλες σχεδόν τις πόλεις της Ελλάδας και σε πολλούς κλάδους, ενώ πολλά σωματεία και δευτεροβάθμιες οργανώσεις δημιουργήθηκαν.
Το 1911, η Φεντερασιόν Θεσσαλονίκης αναλαμβάνει τη διοργάνωση της εργατικής Πρωτομαγιάς στη Θεσσαλονίκη. Οι αστυνομικές δυνάμεις επεμβαίνουν και συλλαμβάνουν τους πρωτεργάτες, ανάμεσα σ´αυτούς τον Μπεναρόγια, που εξορίζεται στη Σερβία.
Tην ίδια χρονιά, στην Αθήνα, αποφασίζεται να γιορταστεί εκ νέου η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μετς, με κεντρικό σύνθημα «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και 8 ώρες ύπνο». Η Αστυνομία οδήγησε τους Γιαννιό, Αποστολίδη και Παπαγιάννη στα γραφεία της γιατί «δεν είχαν άδειαν», όπου τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι.
Η πρωτομαγιά γιορτάζεται ξανά το 1919 σε 12 πόλεις πανελλαδικά, ένα χρόνο μετά την ίδρυση της ΓΣΕΕ. Στο μεταξύ, ψηφίστηκε ο Ν.281/1914 «περί Σωματείων» με τον οποίο κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα.
Σήμερα, βάσει νόμου, οι αργίες διακρίνονται σε αυτές που έχουν καθοριστεί ως ημέρες υποχρεωτικής αργίας, κατά τις οποίες απαγορεύεται κάθε βιομηχανική, βιοτεχνική, εμπορική εργασία και κάθε επαγγελματική εν γένει δραστηριότητα, καθώς βέβαια και η απασχόληση των μισθωτών, και ως ημέρες προαιρετικής αργίας, στις οποίες επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια του εργοδότη η λειτουργία της επιχείρησης και η απασχόληση ή μη των μισθωτών που απασχολούνται από αυτόν.
Η 1η Μαΐου, σύμφωνα με το άρθρο 1 του Α.Ν. 380/68, αποτελεί υποχρεωτική αργία, όταν κηρύσσεται ως τέτοια με απόφαση του υπουργού Απασχόλησης, διαφορετικά εντάσσεται στις προαιρετικές αργίες.
Φωτογραφία: www.flickr.com, χρήστης The Library of Congress
Σικάγο, 1η Μαίου 1886
Η 1η Μαΐου καθιερώθηκε ως η Παγκόσμια Ημέρα των Eργατών κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δευτέρας (Σοσιαλιστικής) Διεθνούς στις 20 Ιουλίου 1889 στο Παρίσι, εις μνήμην των θυμάτων του μακελειού του Σικάγου την 1η Μαΐου του 1886, όταν η αστυνομία άνοιξε πυρ κατά εργατών που διεκδικούσαν οκτάωρη εργασία και καλύτερες συνθήκες δουλειάς
Η οριστική απόφαση για την καθιέρωση της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως μέρας αγώνα και απεργίας την 1η Μάη, πάρθηκε στις 14 Ιούλη του 1889 στο 2ο Συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς.H Β΄Διεθνής καθιέρωσε την πρωτομαγιά ως ημέρα Εργατικής Αλληλεγγύης, τιμώντας τους αναρχικούς αγωνιστές που εκτελέστηκαν ή φυλακίστηκαν από το αμερικανικό κράτος, διότι διεκδίκησαν το οκτάωρο και ανθρώπινες συνθήκες εργασίας.
Στις 20 Ιούλη του 1889, το ιδρυτικό συνέδριο της Δεύτερης Διεθνούς κατέληξε σε μια απόφαση που σφράγισε την ιστορία του εργατικού κινήματος σε ολόκληρο τον κόσμο. «Σκοπός μας – έλεγε η απόφαση1– είναι να οργανωθεί μια μεγαλειώδης διαδήλωση σε συγκεκριμένη ημερομηνία, με τέτοιο τρόπο ώστε ταυτόχρονα σ’ όλες τις χώρες και σ’ όλες τις πόλεις, την ίδια συμφωνημένη ημέρα, οι εργάτες να απαιτήσουν απ’ τις δημόσιες αρχές να μειώσουν με νόμο την εργάσιμη ημέρα στις οκτώ ώρες και να εφαρμόσουν στην πράξη τις υπόλοιπες αποφάσεις του Συνεδρίου του Παρισιού
Εχοντας υπόψη το γεγονός ότι μια παρόμοια διαδήλωση έχει ήδη αποφασιστεί για την 1η Μαΐου 1890 από την Αμερικάνικη Ομοσπονδία Εργασίας στο Συνέδριό της, το οποίο συνήλθε στο Σαιντ Λούις τον Δεκέμβριο του 1888, η ημερομηνία αυτή υιοθετείται και για την διεθνή διαδήλωση.
Η επιλογή της ημέρας έφερε κοντά την πανάρχαια παγανιστική γιορτή της άνοιξης και της έλευσης του θέρους με την αγωνιστική παράδοση του εργατικού κινήματος. Σε δεκάδες χώρες, η Εργατική Πρωτομαγιά έχει και το χαρακτήρα της εξόδου στη φύση και εορτής, με την συλλογή ανθέων, το πλέξιμο στεφανιών, το γαϊτανάκι κι άλλα τοπικά έθιμα
«Δικάστηκα μες σε τούτο το δωμάτιο για φόνο και καταδικάστηκα για Αναρχία. Διαμαρτύρομαι για την καταδίκη μου σε θάνατο, διότι δεν βρέθηκα ένοχος φόνου. Δικάστηκα για φόνο αλλά καταδικάστηκα διότι είμαι Αναρχικός. Αν η άρχουσα τάξη νομίζει ότι αν μας κρεμάσει, αν κρεμάσει μια χούφτα αναρχικούς, θα καταφέρει να τσακίσει την Αναρχία, κάνει μεγάλο λάθος, γιατί ο Αναρχικός αγαπά τις αρχές του περισσότερο από τη ζωή του. Ο Αναρχικός είναι πάντα έτοιμος να πεθάνει για όσα πιστεύει»
Αδόλφος Φίσερ, μάρτυρας του Χέιμάρκετ
Ο Μάιος του 1886 ήταν ένας από τους πιο έντονους μήνες στην ιστορία του Σικάγου. Η πόλη, όπου χιλιάδες εργάτες από όλες τις ΗΠΑ συγκεντρώνονταν ελπίζοντας να βρουν δουλειά στα εργοστάσια, τις βιομηχανίες και τις βιοτεχνίες της, είχε γίνει το επίκεντρο των αγώνων του εργατικού κινήματος για την καθιέρωση του οκταώρου.
Από την 1η Μαίου, μια σειρά κινητοποιήσεων και οργανωμένων δράσεων, με στόχο το δικαίωμα σε ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και ωράριο οκταώρου και η αναγνώριση του εργατικού κινήματος κατέβαζαν χιλιάδες εργάτες στους δρόμους. Την 1η Μαΐου 1886, με βασικό αίτημα το οκτάωρο και οδηγό τις επιτυχημένες διεκδικήσεις Καναδών συναδέλφων τους, τα εργατικά συνδικάτα των ΗΠΑ αποφάσισαν την έναρξη απεργιακών κινητοποιήσεων, αφού την περίοδο εκείνη στις ΗΠΑ οι εργαζόμενοι αναγκάζονταν να δουλεύουν αμέτρητες ώρες, ακόμα και Κυριακές, χωρίς κανένα ρυθμιστικό πλαίσιο.
Στην απεργία συμμετείχαν περίπου 350.000 εργάτες από 1.200 εργοστάσια, ενώ στην πορεία-διαδήλωση του Σικάγου πήραν μέρος περισσότεροι από 90.000 με αίτημα το οκτάωρο. Επικεφαλής της πορείας ήταν ο αναρχικός Άλμπερτ Πάρσονς με την ακτιβίστρια γυναίκα του, Λούσυ Πάρσονς. Τις επόμενες μέρες, οι εργάτες των εργοστασίων, του ενός μετά το άλλο, κατέβαιναν σε απεργία.
Στις 3 Μαίου, οι εργατικές κινητοποιήσεις κορυφώθηκαν. Όπως κι οι αντιδράσεις των αφεντικών. Η εταιρία κατασκευής αλωνιστικών μηχανών ΜακΚόρμικ απάντησε στην απεργία και την ενημερωτική καμπάνια για το οκτάωρο με την χρησιμοποίηση απεργοσπαστών – κι επειδή ήξερε ότι οι εργάτες θα αντιδράσουν, φρόντισε να φέρει την αστυνομία για να προστατεύσει τους απεργοσπάστες. Η «προσπάθεια» της αστυνομίας για την προστασία των απεργοσπαστών, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τρεις εργάτες και να τραυματιστούν αρκετοί.
Την επομένη, το εργατικό κίνημα – στο οποίο τότε πρωτοστατούσαν οι ευάριθμοι αναρχικοί – οργάνωσε συλλαλητήριο κατά της αστυνομικής βίας στην πλατεία Χέιμάρκετ. Ήταν ένα ήσυχο, ήρεμο συλλαλητήριο, στο οποίο οι ομιλητές διαδέχονταν ήρεμα ο ένας τον άλλο. Ήταν ένα ήσυχο, ήρεμο συλλαλητήριο ως τη στιγμή που η αστυνομία αποφάσισε να το διαλύσει. Ο αρχηγός της έδωσε εντολή στους απεργούς να διαλυθούν και, όταν αυτοί δεν υπάκουσαν, έδωσε εντολή στους άνδρες του να επιτεθούν πρώτα στο χώρο όπου βρίσκονταν οι ομιλητές.
Η επίθεση της αστυνομίας σήμανε την αντίδραση των εργατών. Οι συγκρούσεις γενικεύτηκαν και μία αυτοσχέδια βόμβα, που κανείς δεν ξέρει από που κι από ποιόν πετάχτηκε, σκότωσε έναν αστυνομικό. Ήταν το σήμα προς τους υπόλοιπους αστυνομικούς να ανοίξουν πυρ κατά των διαδηλωτών. Επτά νεκροί αστυνομικοί, αρκετοί νεκροί εργάτες – κανείς δεν μπήκε στον κόπο να τους καταμετρήσει κι οι γνώμες διίστανται- και δεκάδες τραυματίες – πολίτες και αστυνομικοί – ήταν ο απολογισμός.
Οκτώ άνθρωποι συνελήφθησαν ως οργανωτές της συγκέντρωσης και υπεύθυνοι για το θάνατο του αστυνομικού. Επρόκειτο για οκτώ συνδικαλιστές, από τους οποίους οι έξι ήταν Γερμανοί μετανάστες και οι οποίοι καταδικάστηκαν σε απαγχονισμό για τη βομβιστική επίθεση που προκάλεσε το θάνατο του αστυνομικού παρόλο που ο εισαγγελέας δεν είχε κανένα ουσιαστικό επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον τους.
Ως μοναδικό επιχείρημα για την απόφασή του χρησιμοποίησε τους λόγους που εκφώνησαν,
Ήταν οι αναρχικοί Αύγουστος Σπίες, Αλβέρτος Πάρσονς, Αδόλφος Φίσερ, Γεώργιος Ένγελ, Λουδοβίκος Λινγκ, Μιχαήλ Δουάμπ, Σαμουήλ Φήλντεν και Όσκαρ Νήμπ.
Οι οκτώ του Σικάγου δικάστηκαν σε μία στημένη δίκη, όπου κανένα εναντίον τους στοιχείο δεν παρουσιάστηκε. Τουναντίον, έγινε σαφές ότι ορισμένοι εξ αυτών δεν βρίσκονταν στο Χέιμάρκετ την συγκεκριμένη ημέρα. Παρουσιάστηκαν ακόμη και στοιχεία που υπεδείκνυαν ότι η βόμβα είχε ριχτεί από προβοκάτορες. Δεν είχε σημασία. Η πολιτεία είχε αποφασίσει να τιμωρήσει τους οκτώ του Σικάγου παραδειγματικά, ώστε να καταστείλει το εργατικό, αναρχικό κίνημα που φούντωνε από άκρου εις άκρον των ΗΠΑ. «Τιμωρείστε τους παραδειγματικά, κρεμάστε τους και θα σώσουμε τους θεσμούς» είπε χαρακτηριστικά ο γενικός εισαγγελέας του Ιλλινόι.
Οι επτά καταδικάσθηκαν εις θάνατον και ένας, ο Νήμπ, σε 15ετή κάθειρξη. Η κατάφωρη αδικία, η στημένη δίκη και η ακραία ποινή είχαν αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που ήλπιζαν οι αρχές του Ιλλινόι. Μέσα σε λίγες μέρες οι οκτώ κρατούμενοι είχαν μετατραπεί σε σύμβολα του αγώνα για το οκτάωρο αλλά και του αγώνα εναντίον της κρατικής βίας και αυθαιρεσίας. Παρ’ όλα αυτά τα εφετεία δεν άλλαξαν τίποτε. Οι αποφάσεις ήταν πολιτικές. Η μόνη υποχώρηση ήταν η μετατροπή των ποινών των Φήλντεν και Σουάμπ σε ισόβια.
Από τους πέντε που επρόκειτο να εκτελεσθούν, εκτελέστηκαν οι τέσσερις. Ο Λινγκ «τους την έφερε», όπως έγραφε και στο σημείωμα που άφησε: άναψε ένα μπαστούνι δυναμίτη σαν τσιγάρο κι αυτοκτόνησε στο κελί του μια μέρα πριν την εκτέλεση.
Στις 11 Νοεμβρίου του 1887 οι Αύγουστος Σπήζ, Αλβέρτος Πάρσονς, Αδόλφος Φίσερ και Γεώργιος Ένγελ κρεμάστηκαν. Ανήκαν πλέον στην ιστορία που τους ονόμασε «Μάρτυρες του Χέιμάρκετ» . Η δίκη τους θεωρείται από τις πιο μελανές στην δικαστική ιστορία των ΗΠΑ, μαζί με τη δίκη των δύο άλλων αναρχικών, των Σάκκο και Βανσέττι. Οι τρεις που εξέτιαν ποινές φυλάκισης έλαβαν χάρη το 1893, ικανοποιώντας το κοινό περί δικαίου αίσθημα: για το λαό των ΗΠΑ και οι οκτώ ήταν αθώοι. Στην χορήγηση χάρης είχαν αντιδράσει έντονα οι βιομήχανοι της πόλης.
Oι απόντες
Από τους οκτώ που δικάστηκαν και καταδικάστηκαν ως υπεύθυνοι της δολοφονίας ενός αστυνομικού κατά τη διάρκεια του εργατικού συλλαλητηρίου στην πλατεία Χάιμάρκετ, οι τρεις δεν είχαν πατήσει καν το πόδι τους στη πλατεία εκείνη τη μέρα. Ήταν όμως και οι τρεις σεσημασμένοι αναρχικοί και, κάποτε, περιπτώσεις προκλητικές για τα ήθη της εποχής.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελούσε ο Αλβέρτος Πάρσονς, γραμματέας του παραρτήματος Σικάγο του Κινήματος για το Οκτάωρο από το 1878, ιδρυτικό στέλεχος του Διεθνούς Συνδέσμου. Εργαζομένων και σύζυγος της διάσημης κομμουνίστριας ακτιβίστριας Λούσυ Πάρσονς.
Το γεγονός ότι η Λούσυ καταγόταν από μεξικάνους, ινδιάνους και αφροαμερικάνους κι εκείνος ήταν λευκός, τους είχε μετατρέψει και τους δύο σε στόχο της Κου Κλουξ Κλαν. Ο Φίσερ δεν ήταν καν παρών στην πλατεία Χέιμάρκετ την ημέρα των γεγονότων – πιθανότατα μπήκε στο στόχαστρο των αρχών λόγω των ιδεών του και της παρουσίας του στην κεφαλή της πορείας της 1ης Μαρτίου όπως και λόγω του προκλητικού για τα ήθη γάμου του.
Ο έτερος που δεν ήταν παρών στην πλατεία Χέιμάρκετ ήταν ο Ένγελ, που είχε μαζέψει μια παρέα φίλους και έπαιζε χαρτιά στο σπίτι του την ώρα του συλλαλητηρίου. Παρ όλα αυτά, χαρακτήρισε την εκτέλεσή του ως «την πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής του» διότι του επέτρεψε να μοιραστεί τη μοίρα των συντρόφων του.
Τέλος και ο Όσκαρ Νημπ, που έλαβε και τη μικρότερη ποινή όλων πρωτόδικα, δεν βρισκόταν στην πλατεία και δεν είχε καμμία σχέση με τη βομβιστική επίθεση.
Η πρωτομαγιάτικη απεργία του 1886 είχε ως αποτέλεσμα να κερδίσουν το 8ωρο 185.000 εργάτες και να μειώσουν το χρόνο εργασία τους από δώδεκα σε δέκα ή και εννέα ώρες, τουλάχιστον άλλοι 200.000 εργάτες. Επίσης, σε πολλές περιοχές αναγνωρίστηκε η ημιαργία του Σαββάτου, ενώ αρκετές βιομηχανίες σταμάτησαν την κυριακάτικη εργασία.
Σπύρος Χαλικιάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου