Καταλήψεις μου θέλετε; Βράστε τότε κάνα ρύζι…

  

  (αφίσα που κολλήθηκε στον Βύρωνα και το Παγκράτι τον Μάη)

Καταλήψεις μου θέλετε; Βράστε τότε κάνα ρύζι… 

Πρόσφατα είχαμε και πάλι την ευκαιρία να δούμε μια εικόνα τακτικά επαναλαμβανόμενη τα

τελευταία χρόνια: διμοιρίες ΜΑΤ να εφορμούν πρωί-πρωί σε κτήρια τα οποία τελούν υπό κατάληψη για να αποκαταστήσουν την τάξη. Αυτήν τη φορά, στο στόχαστρο βρέθηκαν οι καταλήψεις GARE και Ζαΐμη 11, στα Εξάρχεια, και η κατάληψη Ματρόζου 45 στο Κουκάκι. Και δεν πρέπει να ξεχάσουμε και την κατάληψη Τερμίτα στον Βόλο, που κι αυτή πρόσφατα εκκενώθηκε. Οι τρεις πρώτοι χώροι, τελικά, ανακαταλήφθηκαν. Η ταυτόχρονη εκκένωσή τους, όμως, έστειλε ένα μήνυμα που δεν πρέπει να κάνουμε πως δεν στάλθηκε ποτέ.

Οι καταλήψεις βρίσκονται ψηλά στη hit-list όχι μόνο των φασιστών και των κατασταλτικών μηχανισμών, αλλά και διάφορων «απλών ανθρώπων» που ενώ δεν τους καίγεται καρφί για την καθημερινή υποτίμηση των ζωών των γειτόνων τους, εξεγειρονται κάθε φορά που βλέπουν κάτι γύρω τους να τους υπενθυμίζει ότι δεν είναι όλοι σαν τα μούτρα τους, ότι υπάρχουν, με άλλα λόγια, προλετάριοι που δεν χωράνε, ή δεν θέλουν να χωρέσουν, στον εθνικό κορμό, και δεν αναμένουν καρτερικά να σωθούν από την ανάκαμψη της εθνικής οικονομίας.

Τι είναι, άραγε, αυτό που κυρίως τους ενοχλεί; Προφανώς, δεν σκοτίζονται για την ποιότητα των ζωών μας. Κάθε μέρα, όλοι αυτοί που ωρύονται περί «τάξης και ασφάλειας» κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να κάνουν τις ζωές μας χειρότερες, φορτώνοντας τον λογαριασμό της δικής τους ευμάρειας ή επιβίωσης σε όσες/ους είναι ταξικά από κάτω τους ή λιγότερο καβατζωμένες/οι. Ούτε για την τήρηση του «νόμου» ενδιαφέρονται τα μικρά και μεγάλα αφεντικά που οραματίζονται γειτονιές φτιαγμένες σαν duty-free αίθουσες αεροδρομίων γεμάτες από μπάτσους και κάθε λογής σεκιουριτάδες. Αν τους ενδιέφερε, θα βάζανε και κάνα ένσημο στους υπαλλήλους των μαγαζιών τους.

Αυτό που τους πειράζει είναι οι αρνήσεις μας να ζήσουμε ως σκλάβοι, επαίτες, ή αναλώσιμος πλεονάζων πληθυσμός. Και περισσότερο ακόμα, το πόσο σοβαρά τις παίρνουμε εμείς. Ναι, δεν είναι όλες αυτές οι αρνήσεις παραγωγικές. Κάποιες είναι ομολογουμένως αυτοκαταστροφικές, ή και ζοφερές. Αλλά χωρίς την ικανότητα να αρνούμαστε να προσαρμοστούμε ομαλά στην ισχύουσα βαρβαρότητα, καμιά καλύτερη ζωή δεν είναι εφικτή.

Στη σημερινή συγκυρία, το κράτος δεν πολυενοχλείται ούτε από την αυτοδιαχείριση ούτε από τις καταλήψεις γενικώς και αορίστως. Συνδυάζοντας πλέον αποτελεσματικά την ανθρωπιστική φροντίδα των ΜΚΟ με την αγριότητα των μπάτσων και των φασιστών, μπορεί να δείξει μεγαλύτερη κατανόηση στην αυτοδιαχείριση, αρκεί να είναι αυτοδιαχείριση της φτώχειας, και στις καταλήψεις, αρκεί να λειτουργούν ως νησίδες μετριασμού των άμεσων επιπτώσεων της καθημερινής μας υποτίμησης. Για να το πούμε αλλιώς: αν αυτό που κάνουμε συμπυκνώνεται στο να μαζεύουμε ρύζια με δικά μας έξοδα, να τα βράζουμε και να τα σερβίρουμε με δική μας εργασία, για να επιβιώνουμε κουτσά-στραβά, ανάμεσα στα ερείπια που ο ταξικός πόλεμος των αφεντικών έχει ήδη συσσωρεύσει, τότε αυτό που κάνουμε αποτελεί, στην πραγματικότητα, όχι μια άρνηση, αλλά μια εθελοντική κατάφαση στην τωρινή κατάστασή μας. Και το κράτος, επειδή βασική, υπαρξιακή του μέριμνα είναι ακριβώς η ομαλή αναπαραγωγή της τωρινής μας κατάστασης, τρέφεται από τέτοιου είδους καταφάσεις. Οι συλλογικές κουζίνες, ή η συλλογή ειδών πρώτης ανάγκης, είναι κάτι που στις σημερινές συνθήκες συχνά δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Το σύγχρονο σύμπλεγμα αστυνόμευσης των ζωών μας, όμως, έχει χώρο και για συλλογικές κουζίνες και για στοίβες από σακούλες με γάλατα και ρούχα.

Οι καταλήψεις καταστέλλονται όχι τόσο για αυτά που τώρα κάνουν, αλλά για αυτά που θα μπορούσαν να κάνουν, άπαξ και αποφύγουν να γίνουν νησίδες αναπαραγωγής της αθλιότητας, άπαξ και πάρουν σοβαρά το γεγονός ότι αποτελούν έμπρακτες αρνήσεις, άπαξ και, πέρα από μεγάλα λόγια ή εντυπωσιακά πυροτεχνήματα αντίστασης, αρχίσουν να οικοδομούν μια πραγματική συλλογική δύναμη και μια πραγματική συλλογική μνήμη εναντίωσης.

Μια από τις καταλήψεις που σήμερα στοχοποιούνται, γιατί δεν αρκούνται να παρέχουν «συσσίτια» (όπως πια επίσημα ο Δήμος Βύρωνας γράφει στις ταμπέλες των νέων «κοινωνικών δομών» επαιτείας που έχει στήσει), είναι και αυτή της Ανάληψης, η οποία δέχεται ανοιχτά την απειλή της εκκένωσης από τον Δήμο Βύρωνα. Τα αφεντικά μας και οι παρατρεχάμενοί τους πρέπει, παρ' όλα αυτά, να γνωρίζουν ότι οι γειτονιές μας δεν είναι αποκλειστικά δικό τους οικόπεδο. Όπως αποδείχθηκε και στις οργανωμένες περιφρουρήσεις, στις 4 Φλεβάρη, απέναντι στον κίνδυνο φασιστικών επιθέσεων, τις καταλήψεις τις υπερασπίζονται και πολλοί ακόμα, επίσης καθημερινοί, άνθρωποι που δεν τους αρέσουν όσα βλέπουν γύρω τους και δεν προτίθενται να αφήσουν τους δρόμους να γίνουν πεδία βολής για μπάτσους, φασίστες, και αφεντικά. Εφόσον πια τα αφεντικά έχουν αποφασίσει να κόψουν τα παραμύθια και να μας αντιμετωπίζουν εφεξής ανοιχτά ως εχθρούς, και όχι ως «εταίρους», οι αρνήσεις μας τους κάθονται βαρύτερες στο στομάχι. Μόνο και μόνο αυτός είναι ένας επαρκής λόγος για να τις πολλαπλασιάσουμε και να τις κάνουμε ακόμα πιο ουσιαστικές ως συλλογικά εγχειρήματα.

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία Βύρωνα