Αγαπημένε πιτσιρίκο, 
Ήθελα να σου γράψω από τότε που ζήτησες να σου γράψουν όσοι έφυγαν στο εξωτερικό.
Ξεκίνησα το κείμενο 2-3 φορές, δεν μου άρεσε, το άφησα.
Συνεχώς έβγαινα από το θέμα και κατέληγα με τεράστια κείμενα γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ήθελα να σου πω πολλά και γιατί μου αρέσει να γράφω.
Στην πορεία τα είπαν οι άλλοι, λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος. Αυτό το κείμενο
ξεκίνησα να σου το γράφω μετά το κείμενο του ΝΙΖ.
Βλέπεις, σκεφτόμουν να πάω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό.
Δεν με ενδιαφέρει το μεταπτυχιακό στην πραγματικότητα, απλά σκεφτόμουν να μείνω 2-3 χρόνια στο βορρά να μαζέψω χρήματα, να επιστρέψω και να κάνω κάποια πράγματα που θέλω εδώ, τα οποία χρειάζονται χρήματα.
Διαβάζοντας τα κείμενα των αναγνωστών που έπεσαν πάνω στην περίοδο που με δέχτηκε το πανεπιστήμιο του Βορρά, κατάλαβα κάτι.
Αυτά που θέλω να κάνω εδώ, που στο μυαλό μου θα τα κάνω με τις καλύτερες προθέσεις και για να δείξω στον κόσμο και έναν άλλο δρόμο, τελικά μάλλον δεν τα χρειάζεται πραγματικά κανείς, γιατί πολύ απλά δεν τους βλέπω τους ανθρώπους διατεθειμένους να σκεφτούν για τον εαυτό τους τι θέλουν, τι τους χρειάζεται για να είναι καλά, τι τους αρέσει, ποιες είναι οι επιθυμίες τους.
Προτιμούν να τους λένε τι πρέπει να τους αρέσει, να τους λένε τι πρέπει να επιθυμούν, πώς πρέπει να είναι καλά.
Και όταν ακολουθούν όλες τις οδηγίες αλλά μέσα τους κάτι ενοχλητικό τους ροκανίζει, δεν τους αφήνει να ηρεμήσουν μέχρι που κάποια στιγμή κοιτούν γύρω τους, ανακαλύπτουν πως δεν είναι ευτυχισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Δεν ξέρουν τι να κάνουν γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν για τον εαυτό τους και δεν έμαθαν πώς ανακαλύπτουν οι άνθρωποι τι τους αρέσει, οπότε μετά δημιουργείται αυτή η ανίσχυρη λύσσα που σε κάνει να θες να κατηγορήσεις κάποιον, οποιονδήποτε, για οτιδήποτε.
Θα μπορούσα να προχωρήσω σε μια ανάλυση της λειτουργίας αυτού του συστήματος αλλά δεν είναι το θέμα μας· όποιος αναρωτιέται, μπορεί να ψάξει και να διαβάσει πώς ανατροφοδοτούνται αυτοί οι κύκλοι.
Ένας τρόπος να μάθει κάποιος τί του αρέσει, είναι, κυρίως, να δοκιμάσει πράγματα διαφορετικά.
Σωματικές, νοητικές δραστηριότητες κλπ.
Για να δοκιμάσεις, όμως, αληθινά διαφορετικά πράγματα χρειάζεσαι να ξεφορτωθείς προκαταλήψεις και το να χαρακτηρίζεις πράγματα με βάση τις ιδιότητες που δεν κατέχουν.
Για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο δεν φτιάχτηκε για αγόρια, φτιάχτηκε για ανθρώπους που μπορούν να τρέξουν, φροντίζοντας η μπάλα να κυλάει υπό τον έλεγχο των ποδιών τους.
Αν έχεις πόδια και μπορείς να τρέξεις, μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο και αν είσαι κορίτσι, αυτό το άθλημα δεν θα σε κάνει με οποιονδήποτε τρόπο λιγότερο κορίτσι.
Αναλόγως, ο χορός δεν κάνει έναν άντρα λιγότερο άντρα, αν θες να ταξιδέψεις τον κόσμο μόνη σου δεν είσαι πoυτάνα, αν σε ευχαριστεί να φτιάχνεις καλώδια ή αν θεωρείς διασκεδαστικό να τρέχεις και να κρεμιέσαι από το σκουπιδιάρικο ή αν νιώθεις προαιρετικό να κάνεις παιδιά επειδή βρίσκεις άλλα πράγματα περισσότερο ενδιαφέροντα, όλα αυτά είναι μια χαρά επιλογές για όποιον του αρέσουν.
Όταν δοκιμάζεις πράγματα, διαβάζεις, μαθαίνεις γι’ αυτά και φαντάζεσαι κάποια από αυτά στη ζωή σου, φροντίζοντας να αφουγκραστείς το τι συναισθήματα σου δημιουργεί ένα τέτοιο μέλλον, είσαι σε ένα καλό δρόμο για να ανακαλύψεις τι σου αρέσει.
Αυτή η διαδικασία, όμως, θέλει να επιτρέψεις στον εαυτό σου το πλεονέκτημα του «χαμένου» χρόνου.
Κάποιοι θεωρούν ότι ο μόνος ωφέλιμος χρόνος είναι αυτός κατά τον οποίο παράγεις έργο, συνήθως κάποιο χειροπιαστό προϊόν, όπως π.χ. μια κατασκευή ή ένας καλός βαθμός διαγωνίσματος ή ένα paper.
Κάποιοι αποφάσισαν να κρίνουν το πώς περνάμε το χρόνο μας και έκριναν πως η ζωγραφική, το να διαβάσεις ένα κόμικ ή να παίζεις βιντεοπαιχνίδια είναι χαμένος χρόνος.
Δηλαδή, το να διασκεδάζεις, να περνάς καλά είναι χαμένος χρόνος και πρέπει να μην το παρακάνεις.
Το να ζεις με ευχάριστα συναισθήματα την μία και μοναδική ζωή που σου δόθηκε, που μπορεί να είναι τόσο απολαυστική και όμορφη, θεωρείται χαμένος χρόνος.
Οι άνθρωποι αυτοί, κατά τη γνώμη μου, χρειάζονται 2-3 ψυχολόγους, έναν για να τους ακούει και οι υπόλοιποι να υποστηρίζουν τον καημένο τον ψυχολόγο που ακούει αυτές τις μ@λακίες.
Για την άποψή μου αυτή, σχετικά με τα πρέπει και το χρόνο και τη ζωή, το κυριότερο επιχείρημά μου είναι κάτι συγκεκριμένο που μου συνέβη στη ζωή μου.
Είναι ένα γεγονός που με έκανε να σκεφτώ για τη ζωή.
Τρώγαμε πρωινό με τη μαμά μου, που ήταν 45 χρονών, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, με πολλή ομορφιά και γοητεία, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στη ζωή της, και που πρόσφατα είχε μάθει να τη ζει.
Σηκώθηκε να φέρει το αλάτι, έπαθε επιληπτική κρίση και πέθανε λίγο καιρό μετά.
Η μαμά μου μεγάλωσε σε μια κλασική μικροαστική οικογένεια με πρέπει, πιάνο και γαλλικά και μεγάλωσε κάνοντας αυτά που της έλεγαν πως πρέπει, έκανε και μια μικρή επανάσταση τύπου γάμος για να ξεφύγω, όπου νόμισε ότι ό άντρας της –κάποιος άλλος δηλαδή- θα τη σώσει.
Και κάποια στιγμή στη ζωή της, γνώρισε κάποιον που η επαφή των δύο χαρακτήρων τους την έκανε να δει ότι εκείνη πρέπει να διαλέξει πώς της αρέσει να ζει τη ζωή της και τι θέλει να κάνει.
Πήρε τον έλεγχο της ζωής της και έζησε τα πρώτα και μοναδικά επτά ευτυχισμένα χρόνια της ζωής της και ένιωθε πολύ τυχερή που τα έζησε, ένιωθε ότι μόνο και μόνο για αυτά τα χρόνια άξιζε η ζωή της και πως τα προηγούμενα ήταν σε νάρκη.
Αυτό το είπε η ίδια, τα υπόλοιπα τα κατάλαβα σιγά σιγά, ακούγοντας την ιστορία από την οπτική όλων στην οικογένεια.
Δηλαδή, από τα 45 χρόνια της ζωής της, είχε επτά για να θυμάται ως ευτυχισμένα.
Το πρώτο πράγμα που έμαθα το πρωί του πρωινού και μετά από πολλή σκέψη, ήταν πως μπορείς να σχεδιάσεις ό,τι γουστάρεις στο μυαλό σου, να βάλεις στόχους, να έχεις όνειρα κλπ, αλλά σε 5 λεπτά μπορεί απλά να πεθάνεις.
Ανεύρυσμα, ατύχημα αν είσαι τυχερός, εκφυλιστική αρρώστια που θα σε σκοτώσει σιγά σιγά αν δεν είσαι τυχερός, πράγματα που συμβαίνουν μόνιμα γύρω μας σε άλλους ανθρώπους και μπορούμε να μάθουμε από αυτά.
Ο θάνατος είναι τόσο μέρος της ζωής, ώστε είναι πάντα παρόν μαζί της και δεν ξέρεις πότε θα θελήσει να πιάσει εκείνος το χέρι σου αντί για εκείνη.
Έτσι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα όνειρα και τα σχέδια είναι κάτι όμορφο που είναι καλό να τα έχουμε μόνο και μόνο γιατί κάνουν την πορεία μας στη ζωή πιο ευχάριστη και με νόημα.
Το σημαντικό στα σχέδιά μας είναι να αντιλαμβανόμαστε ότι, ακόμα και εάν όλοι τα κάναμε με το κίνητρο «να κάνω κατι καλό για την κοινωνία», μόνο ελάχιστα θα έκαναν πραγματικό καλό στην κοινωνία, επειδή λειτουργει με χαοτικούς μηχανισμούς.
Οπότε, καλά τα σχέδια για το κοινό καλό, αλλά να φροντίζουμε να μας ταιριάζουν και να μας ευχαριστούν γιατί αφενός μπορεί κανείς να μην τα θέλει και αφετέρου αν δεν σ’ αρέσει, δεν θα πιάσει.
Αυτό όσον αφορά τα σχέδιο για το μέλλον.
Συνοψίζεται στο «από τύχη ζούμε».
Το δεύτερο πράγμα που έμαθα είναι ότι, επειδή από τύχη θα ζούμε στο επόμενο λεπτό, καλό είναι να το περάσουμε όμορφα.
Καλό για εμάς.
Το γεγονός ότι η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, μαζί με το γεγονός πως, ό,τι έργο και να αφήσουμε πίσω καμία σημασία δεν έχει καθώς περνούν οι αιώνες, ισούνται για μένα με το ότι κάθε λεπτό που είμαστε ζωντανοί είναι πολύτιμο και γι’ αυτό είναι υπέρ μας να το ζούμε, περνώντας όσο καλύτερα μπορούμε.
Χουζουρεύοντας, κάνοντας έρωτα, διαβάζοντας κάτι, παίζοντας, γελώντας, κλαίγοντας.
Η ζωή είναι δύσκολη για όλους, μπορεί όμως να είναι και όμορφη αν την θελουμε έτσι.
Γιατί να την κάνουμε δυσκολότερη απ’ όσο χρειάζεται;
Το τελευταίο πράγμα που έμαθα είναι πως τα μόνα πράγματα που πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας είναι να τρώμε, να πίνουμε, να κατουράμε και να χέζουμε για να μην πεθάνουμε.
Ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο πράγμα που θα μας συμβεί, οπότε μπορούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή.
Αν δεν μας αρέσει κάτι, κάνουμε κάτι άλλο.
Και πριν ξεκινήσει να σκέφτεται κάποιος «ναι αλλά έχουμε και ευθύνες για τις επόμενες γενιές, τεμπέλα» κλπ, το θέμα είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που ήξερε να ζει και δεν έκανε τα πράγματα λίγο καλύτερα γύρω του.
Και μόνο που υπήρχε, άλλο ότι πάντα θα έκανε και το παραπάνω.
Αντιθέτως, οι κολλημένοι με τις ευθύνες και τα πρέπει είναι εκείνοι που είδα να πιστεύουν ότι η ζωή είναι για να δουλεύεις, για να έχεις λεφτά και αμάξια και δημόσιες υπηρεσίες που πάνε ρολόι, για να κάνεις περιουσία να την πάρουν τα παιδιά σου -τα οποία πρέπει να κάνεις είτε θέλεις είτε όχι – τί λέω, ΠΡΕΠΕΙ να θελεις- και για να περιμένεις τις 15-30 μέρες διακοπές το χρόνο για να κάνεις διακοπές από τη ζωή μέσα στην οποία «πρέπει» να φυλακιστείς.
Νοσηρά πράγματα.
Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω σε στυλ, αααα εγώ ξέρω να ζω, εσείς όχι.
Το μόνο που λέω είναι οτι βλέπω ένα σωρό ανθρώπους να μην ξέρουν εάν οι συνέπειες αυτού που τους είπαν να κάνουν και κάνουν είναι πραγματικά αυτό που επιθυμούν.
Ζουν σε κουτάκια και κλουβάκια, δεν τους αρέσει, τρώγονται, τι τους φταίει;
Η δική μου επιθυμία λοιπόν με οδήγησε στην επαρχία.
Έζησα αρκετά χρόνια για τα δεδομένα μου στο τριπάκι δουλειά–σπουδές–σπίτι–μισθός– λογαριασμοί–σαββατοκύριακο.
Τέσσερα χρόνια αρκούσαν, για να δω ότι δεν είναι ζωή αυτή για μένα.
Ε, μια μέρα είπαμε με το αγόρι μου ότι δεν μας αρέσει, δεν μας ταιριάζει.
Θέλουμε μια ζωή από την οποία να μην χρειαζόμαστε διακοπές.
Ήρθαμε στο εξοχικό, δυο δωμάτια σε ένα χωριό έξω απ’ την Πρέβεζα.
Είναι δύσκολη η ζωή εδώ, αλλά οι δυσκολίες μου αρέσουν περισσότερο από αυτές που είχα στην Αθήνα.
Είναι όμορφα, οι μρωδιές, τα χρώματα, η φύση παντού γύρω.
Η μυρωδιά της θάλασσας όταν φυσάει από κει, η μυρωδιά του βουνού όταν φυσάει από αλλού, το βρεγμένο χώμα όταν βρέχει, οι γιαγιάδες που χαμογελούν όταν τους χαμογελάω, τα ζώα, άγρια και ήμερα.
Γενικά περισσότερο γκρινιάρηδες οι άνθρωποι εδώ αλλά ταυτόχρονα και περισσότερο χαμογελαστοί, δεν ξέρω πώς το κάνουν.
Η προσαρμογή στην κοινωνία δύσκολη όπως παντού, όπως και μετά από κάθε μετακόμιση που έκανα με την οικογένειά μου σαν πιτσιρίκι αλλά τόσα καινούρια πράγματα να μάθεις, καινούριες εικόνες για να δεις!
Η ανεργία στην αρχή ήταν τρομακτική.
Είχα συνηθίσει να δουλεύω από τα 18, και τώρα είμαι στον τρίτο χρόνο ανεργίας με ένα διάλειμμα 5 μηνών που εργάστηκα για κάποιον.
Έχω και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν μου επιτρέπει να κάνω βαριά εργασία σε έντονους ρυθμούς όπως σέρβις ας πούμε, οπότε τις περισσότερες από τις λίγες δουλειές που εμφανίζονται είναι άδυνατον να τις κάνω.
Ξεκίνησα να κάνω σκέψεις που δεν μου ταίριαζαν καθώς αγχωνόμουν πολύ για τα λεφτά.
Ένιωθα άχρηστη, τεμπέλα, ντρεπόμουν που δεν έβρισκα δουλειά.
Φόβος άπλετος, φοβόμουν απίστευτα, ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι δεν είμαι καλή για τίποτα και σιγά μην τα βγάλω πέρα εδώ, ότι δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου σαν κανονικός άνθρωπος, και στην τελική πού είναι το κράτος κλπ.
Ε, με τον καιρό συνήλθα, ειδικά όταν έπιασα εκείνη τη δουλειά, με πολύ καλές συνθήκες εργασίας.
Ήξερα ότι δεν θα είναι για πολύ καιρό, για το καλοκαίρι και λίγους μήνες μετά ίσως.
Ξαφνικά, ενώ εργαζόμουν, συνειδητοποίησα ότι μου έλειπαν πράγματα. Είχα λεφτά, ένα βασικό μισθό ημιαπασχόλησης, μαζί με του αγοριού μου, βγαίναμε καλά.
Όμως, μου έλειπαν πολύ τα ηλιοβασιλέματα, καθώς έπιανα δουλειά το απόγευμα και τέλειωνα βράδυ.
Έβλεπα το ηλιοβασίλεμα μόνο στο ρεπό μου.
Μου έλειπε η θάλασσα και το να με βρίσκει το σούρουπο στην παραλία.
Μου έλειπε που δεν είχα αρκετό χρόνο να ζωγραφίζω και να κάνω εκδρομούλες με τ’ αγόρι μου και με φίλους.
Μου έλειπε που δεν είχα χρόνο να επισκεφτώ την οικογένειά μου και τους φίλους μου στην πόλη.
Μου έλειπε το να υπάρχουν μέρες που να μην πονάω τόσο γιατί, αν και οι συνθήκες ήταν καλές, και πάλι χειροτέρευε τους πόνους μου η ορθοστασία, όπως κάνει άλλωστε και το καθισιό για ώρες.
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι η έντονη δουλειά σε κάποια επιχείρηση μπορεί να είναι πιο επίπονη και κουραστική για τον οργανισμό από το να σκαλίζεις, με τους δικούς σου ρυθμούς, το χωράφι σου για να φας.
Όταν δεν με χρειάζονταν άλλο για εκείνη τη χρονιά, χάρηκα πολύ όσο κι αν θα μου έλειπαν τα χρήματα.
Είδα κάποια πράγματα καθαρότερα χάριν σε όλο αυτό τον ελεύθερο χρόνο της ανεργίας.
Κατάλαβα ότι αυτό που επιθυμούσα και μου ταίριαζε ήταν να βρω κάτι που να μπορώ να κάνω ως εργασία από το σπίτι και να πληρώνομαι αρκετά ώστε να μπορώ να πάω μια εκδρομή σ’ έναν φίλο που θα με φολοξενήσει, να έχω να βάλω τα εισητήρια, να μπορώ να ταΐσω τον εαυτό μου, να μπορώ να φτιάξω ένα τζάμι στο σπίτι μου αν χαλάσει, να μπορώ να παίξω και να γελάσω.
Όλα τα υπόλοιπα είναι προαιρετικά και, αν ζήσω μέχρι να γεράσω, αν αρρωστήσω σοβαρά, τότε θα γελάσω με την τύχη μου και θα βρω μια λύση όπως και τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη που δεν ξέρουν τί σημαίνει η λέξη «σύνταξη», «ιδιωτική / κρατική ασφάλεια» κλπ.
Και όταν ερθει η ώρα μου να πεθάνω, είτε νωρίς είτε αργά, θα είναι μια καλή ώρα, γιατί κανείς δεν ζει για πάντα και θα έχω ευχαριστηθεί κάθε στιγμή μου μέχρι εκεί.
Θέλω να ξέρεις πως μου έδωσες καλό μονοπάτι και εσύ πιτσιρίκο, έστω κι έμμεσα.
Διάβαζα το κείμενο που είχες ανεβάσει για το πώς μπορούμε να βγάλουμε λεφτά από το ίντερνετ σε μια περίοδο που ήδη έψαχνα ακριβώς αυτό.
Ξεκίνησα να ψάχνω σχετικά και κάποια στιγμή μιας μέρας που είχα ψιλοβαρεθεί το ψάξιμο αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα.
Χαζεύοντας στο ίνερνετ, έπεσα σε μια σελίδα μιας κοπέλας που έφτιαχνε κάτι κατασκευές.
Μαγεύτηκα γιατί πάντα ήθελα να μάθω κι εγώ πώς φτιάχνονται αυτά που έφτιαχνε.
Καθώς μάθαινα τη διαδικασία, σκέφτηκα ότι πολύ θα με ευχαριστούσε να προσπαθούσα κι εγώ να φτιάξω κάτι αντίστοιχο, για την κάβλ@ μου.
Πήγα, πήρα τα φτηνότερα υλικά που βρήκα με ένα πενηντάρικο του κουμπαρά και έφτιαξα κι εγώ κάτι αντίστοιχο, εκμεταλλευόμενη τις γνώσεις που είχα μαζέψει χρόνια τώρα, κάνοντας με τις ώρες πράγματα που θεωρούνται από πολλούς χαμένος χρόνος.
Ανακάλυψα έτσι ότι μου άρεσε πάρα πολύ η διαδικασία και ήμουν και καλή σ’ αυτό και τώρα του δίνω μια καλή προσπάθεια.
Μπορεί και να καταφέρω αυτό που ήθελα και να δουλεύω από το σπίτι σε κάνα χρόνο με το ίντερνετ και τις κατασκευές μου.
Μπορεί και όχι (αν και θα το κάνω να συμβεί).
Πάντως, έχω απολαύσει αυτή την προσπάθεια πάρα πολύ και αυτά που φτιάχνω μου αρέσουν πολύ!
Έχω όνειρα και σχέδια.
Έχω ένα τρόπο να χρησιμοποιήσω την τέχνη μου, να φέρω κάποια έσοδα, να μπορέσουμε με το αγόρι μου να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε το αγρόκτημα που θέλουμε.
Να πάρουμε κι άλλα ζώα, να φυτέψουμε κι άλλα φυτά, να μάθουμε, σε αυτή την υπέροχη ζωή που μπορεί να είναι πάντα ωραία αν το θέλουμε και το προσπαθούμε.
Να βλέπουμε τα ηλιοβασιλέματα, να παίζουμε, να νιώθουμε.
Πλησιάζουμε τα 30 και ζούμε μαζί, προσπαθώντας να ελευθερωθούμε από τα κάγκελα όλων των κλουβιών στα οποία μπήκαμε και, όσο τρομακτικό είναι αυτό μερικές φορές και μας απομονώνει κάποιες άλλες, και οι δύο μαθαίνουμε να ζούμε και πώς να είμαστε χαρούμενοι με τα πόδια μας να πατάνε στη γη και όχι σε θεωρίες.
Γέλασα διαβάζοντας το κείμενο του ΝΙΖ γιατί ο φίλος του έχει φτάσει εκεί που θέλω κι εγώ να βρίσκομαι σε όσο καιρό μου πάρει.
Ένιωσα όμορφα για άλλη μια φορά γιατί μου αρέσει να ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που θέλουν και καταφέρνουν να ζουν ελεύθεροι, πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να ζει κανείς, τόσοι όσοι οι άνθρωποι, και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ζούμε όπως θέλουμε και όχι όπως μας παπαριάζουν τα μυαλά τα διάφορα συστήματα και δόγματα.
Μπορούμε, είμαστε ζωντανές αποδείξεις γι’ αυτήν την αλήθεια που εμφανίζεται και σβήνει το ψέμα μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.
Και πάλι, μόνο και μόνο η διαδρομή είναι όλα τα λεφτά, χαχα!
Πιτσιρίκο, το ξέρω πως το κείμενό μου είναι τεράστιο αλλά αυτά ήθελα πολύ να σου γράψω.
Δεν με πειράζει αν δεν μπορέσεις να το δημοσιεύσεις ή αν χρειαστεί να σβήσεις πράγματα.
Αν δεν το δημοσιεύσεις, στείλε το στον ΝΙΖ αν θες –γιατί το κείμενό του με βοήθησε να οργανώσω κάπως τη σκέψη μου, οπότε, φαντάζομαι ότι αποτέλεσε κάπως τη μούσα μου, χαχα.
Επίσης επειδή είναι ωραίο να βλέπεις ότι και σε άλλους αρέσει η ελευθερία.
ΝΙΖ, αν φτιάξεις το στέκι σου, θέλω πολύ να το επισκεφτώ! Σε παρακαλώ, να μου γράψεις. Δεν με πειράζει αν ο πιτσιρίκος σου δώσει το μέιλ μου.
Σ’ ευχαριστώ πιτσιρίκο, γιατί αν δεν ήσουν εσύ, δεν ξέρω αν θα είχα την ευκαιρία να δω τόσο καθαρά και άμεσα ότι είμαστε πολλοί, περισσότεροι απ’ όσοι νόμιζα.
Με τα γραπτά τους μπορώ να κρυφοκοιτάξω και μέσα στην ψυχή τους και είναι ωραίο αυτό που βλέπω.
Έχω μια θέση μέσα στην καρδιά μου για σένα, αν και δεν γνωριζόμαστε, γιατί είσαι ελεύθερος και γιατί είσαι μια από τις δυνάμεις που με εμποδίζει από το να κλειστώ ξανά σε κάποιο κλουβί όταν απελπίζομαι.
Επίσης, επειδή το μπλογκ σου με βοηθάει όταν θολώνω, στο να καθαρίζω το μυαλό μου. Μαζί με τη φύση.
Στεφ.
(Αγαπητή φίλη, πολύ όμορφο το κείμενο με τις σκέψεις σας. Για μια ακόμα φορά, να πω πως μου πήρε χρόνια για να αντιληφθώ -και, κυρίως, για να αποδεχτώ- πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν να είναι δούλοι. Έχουν επιλέξει τη σκλαβιά. Και θέλουν και το Κράτος να εγκρίνει με νόμο ακόμα και το τι κάνουν στο κρεβάτι τους. Και το θεωρούν δικαίωμα αυτό. Τραγικό. Τι δουλειά έχει το Κράτος στο κρεβάτι σου, στην προσωπική σου ζωή, στην επιθυμία σου; Θα τρίζουν τα κόκαλα της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Χαίρομαι που σας κάνουν καλό τα κείμενά μου. Και για εμένα είναι όμορφο να ξέρω πως κάνουν καλό σε κάποιους ανθρώπους. Σας ευχαριστώ. Καλή ζωή. Την αγάπη μου.)
Ήθελα να σου γράψω από τότε που ζήτησες να σου γράψουν όσοι έφυγαν στο εξωτερικό.
Ξεκίνησα το κείμενο 2-3 φορές, δεν μου άρεσε, το άφησα.
Συνεχώς έβγαινα από το θέμα και κατέληγα με τεράστια κείμενα γιατί απ’ ό,τι φαίνεται ήθελα να σου πω πολλά και γιατί μου αρέσει να γράφω.
Στην πορεία τα είπαν οι άλλοι, λίγο ο ένας, λίγο ο άλλος. Αυτό το κείμενο
ξεκίνησα να σου το γράφω μετά το κείμενο του ΝΙΖ.
Βλέπεις, σκεφτόμουν να πάω στο εξωτερικό για μεταπτυχιακό.
Δεν με ενδιαφέρει το μεταπτυχιακό στην πραγματικότητα, απλά σκεφτόμουν να μείνω 2-3 χρόνια στο βορρά να μαζέψω χρήματα, να επιστρέψω και να κάνω κάποια πράγματα που θέλω εδώ, τα οποία χρειάζονται χρήματα.
Διαβάζοντας τα κείμενα των αναγνωστών που έπεσαν πάνω στην περίοδο που με δέχτηκε το πανεπιστήμιο του Βορρά, κατάλαβα κάτι.
Αυτά που θέλω να κάνω εδώ, που στο μυαλό μου θα τα κάνω με τις καλύτερες προθέσεις και για να δείξω στον κόσμο και έναν άλλο δρόμο, τελικά μάλλον δεν τα χρειάζεται πραγματικά κανείς, γιατί πολύ απλά δεν τους βλέπω τους ανθρώπους διατεθειμένους να σκεφτούν για τον εαυτό τους τι θέλουν, τι τους χρειάζεται για να είναι καλά, τι τους αρέσει, ποιες είναι οι επιθυμίες τους.
Προτιμούν να τους λένε τι πρέπει να τους αρέσει, να τους λένε τι πρέπει να επιθυμούν, πώς πρέπει να είναι καλά.
Και όταν ακολουθούν όλες τις οδηγίες αλλά μέσα τους κάτι ενοχλητικό τους ροκανίζει, δεν τους αφήνει να ηρεμήσουν μέχρι που κάποια στιγμή κοιτούν γύρω τους, ανακαλύπτουν πως δεν είναι ευτυχισμένοι και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
Δεν ξέρουν τι να κάνουν γιατί ποτέ δεν σκέφτηκαν για τον εαυτό τους και δεν έμαθαν πώς ανακαλύπτουν οι άνθρωποι τι τους αρέσει, οπότε μετά δημιουργείται αυτή η ανίσχυρη λύσσα που σε κάνει να θες να κατηγορήσεις κάποιον, οποιονδήποτε, για οτιδήποτε.
Θα μπορούσα να προχωρήσω σε μια ανάλυση της λειτουργίας αυτού του συστήματος αλλά δεν είναι το θέμα μας· όποιος αναρωτιέται, μπορεί να ψάξει και να διαβάσει πώς ανατροφοδοτούνται αυτοί οι κύκλοι.
Ένας τρόπος να μάθει κάποιος τί του αρέσει, είναι, κυρίως, να δοκιμάσει πράγματα διαφορετικά.
Σωματικές, νοητικές δραστηριότητες κλπ.
Για να δοκιμάσεις, όμως, αληθινά διαφορετικά πράγματα χρειάζεσαι να ξεφορτωθείς προκαταλήψεις και το να χαρακτηρίζεις πράγματα με βάση τις ιδιότητες που δεν κατέχουν.
Για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο δεν φτιάχτηκε για αγόρια, φτιάχτηκε για ανθρώπους που μπορούν να τρέξουν, φροντίζοντας η μπάλα να κυλάει υπό τον έλεγχο των ποδιών τους.
Αν έχεις πόδια και μπορείς να τρέξεις, μπορείς να παίξεις ποδόσφαιρο και αν είσαι κορίτσι, αυτό το άθλημα δεν θα σε κάνει με οποιονδήποτε τρόπο λιγότερο κορίτσι.
Αναλόγως, ο χορός δεν κάνει έναν άντρα λιγότερο άντρα, αν θες να ταξιδέψεις τον κόσμο μόνη σου δεν είσαι πoυτάνα, αν σε ευχαριστεί να φτιάχνεις καλώδια ή αν θεωρείς διασκεδαστικό να τρέχεις και να κρεμιέσαι από το σκουπιδιάρικο ή αν νιώθεις προαιρετικό να κάνεις παιδιά επειδή βρίσκεις άλλα πράγματα περισσότερο ενδιαφέροντα, όλα αυτά είναι μια χαρά επιλογές για όποιον του αρέσουν.
Όταν δοκιμάζεις πράγματα, διαβάζεις, μαθαίνεις γι’ αυτά και φαντάζεσαι κάποια από αυτά στη ζωή σου, φροντίζοντας να αφουγκραστείς το τι συναισθήματα σου δημιουργεί ένα τέτοιο μέλλον, είσαι σε ένα καλό δρόμο για να ανακαλύψεις τι σου αρέσει.
Αυτή η διαδικασία, όμως, θέλει να επιτρέψεις στον εαυτό σου το πλεονέκτημα του «χαμένου» χρόνου.
Κάποιοι θεωρούν ότι ο μόνος ωφέλιμος χρόνος είναι αυτός κατά τον οποίο παράγεις έργο, συνήθως κάποιο χειροπιαστό προϊόν, όπως π.χ. μια κατασκευή ή ένας καλός βαθμός διαγωνίσματος ή ένα paper.
Κάποιοι αποφάσισαν να κρίνουν το πώς περνάμε το χρόνο μας και έκριναν πως η ζωγραφική, το να διαβάσεις ένα κόμικ ή να παίζεις βιντεοπαιχνίδια είναι χαμένος χρόνος.
Δηλαδή, το να διασκεδάζεις, να περνάς καλά είναι χαμένος χρόνος και πρέπει να μην το παρακάνεις.
Το να ζεις με ευχάριστα συναισθήματα την μία και μοναδική ζωή που σου δόθηκε, που μπορεί να είναι τόσο απολαυστική και όμορφη, θεωρείται χαμένος χρόνος.
Οι άνθρωποι αυτοί, κατά τη γνώμη μου, χρειάζονται 2-3 ψυχολόγους, έναν για να τους ακούει και οι υπόλοιποι να υποστηρίζουν τον καημένο τον ψυχολόγο που ακούει αυτές τις μ@λακίες.
Για την άποψή μου αυτή, σχετικά με τα πρέπει και το χρόνο και τη ζωή, το κυριότερο επιχείρημά μου είναι κάτι συγκεκριμένο που μου συνέβη στη ζωή μου.
Είναι ένα γεγονός που με έκανε να σκεφτώ για τη ζωή.
Τρώγαμε πρωινό με τη μαμά μου, που ήταν 45 χρονών, ένας γλυκύτατος άνθρωπος, με πολλή ομορφιά και γοητεία, που έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στη ζωή της, και που πρόσφατα είχε μάθει να τη ζει.
Σηκώθηκε να φέρει το αλάτι, έπαθε επιληπτική κρίση και πέθανε λίγο καιρό μετά.
Η μαμά μου μεγάλωσε σε μια κλασική μικροαστική οικογένεια με πρέπει, πιάνο και γαλλικά και μεγάλωσε κάνοντας αυτά που της έλεγαν πως πρέπει, έκανε και μια μικρή επανάσταση τύπου γάμος για να ξεφύγω, όπου νόμισε ότι ό άντρας της –κάποιος άλλος δηλαδή- θα τη σώσει.
Και κάποια στιγμή στη ζωή της, γνώρισε κάποιον που η επαφή των δύο χαρακτήρων τους την έκανε να δει ότι εκείνη πρέπει να διαλέξει πώς της αρέσει να ζει τη ζωή της και τι θέλει να κάνει.
Πήρε τον έλεγχο της ζωής της και έζησε τα πρώτα και μοναδικά επτά ευτυχισμένα χρόνια της ζωής της και ένιωθε πολύ τυχερή που τα έζησε, ένιωθε ότι μόνο και μόνο για αυτά τα χρόνια άξιζε η ζωή της και πως τα προηγούμενα ήταν σε νάρκη.
Αυτό το είπε η ίδια, τα υπόλοιπα τα κατάλαβα σιγά σιγά, ακούγοντας την ιστορία από την οπτική όλων στην οικογένεια.
Δηλαδή, από τα 45 χρόνια της ζωής της, είχε επτά για να θυμάται ως ευτυχισμένα.
Το πρώτο πράγμα που έμαθα το πρωί του πρωινού και μετά από πολλή σκέψη, ήταν πως μπορείς να σχεδιάσεις ό,τι γουστάρεις στο μυαλό σου, να βάλεις στόχους, να έχεις όνειρα κλπ, αλλά σε 5 λεπτά μπορεί απλά να πεθάνεις.
Ανεύρυσμα, ατύχημα αν είσαι τυχερός, εκφυλιστική αρρώστια που θα σε σκοτώσει σιγά σιγά αν δεν είσαι τυχερός, πράγματα που συμβαίνουν μόνιμα γύρω μας σε άλλους ανθρώπους και μπορούμε να μάθουμε από αυτά.
Ο θάνατος είναι τόσο μέρος της ζωής, ώστε είναι πάντα παρόν μαζί της και δεν ξέρεις πότε θα θελήσει να πιάσει εκείνος το χέρι σου αντί για εκείνη.
Έτσι, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι τα όνειρα και τα σχέδια είναι κάτι όμορφο που είναι καλό να τα έχουμε μόνο και μόνο γιατί κάνουν την πορεία μας στη ζωή πιο ευχάριστη και με νόημα.
Το σημαντικό στα σχέδιά μας είναι να αντιλαμβανόμαστε ότι, ακόμα και εάν όλοι τα κάναμε με το κίνητρο «να κάνω κατι καλό για την κοινωνία», μόνο ελάχιστα θα έκαναν πραγματικό καλό στην κοινωνία, επειδή λειτουργει με χαοτικούς μηχανισμούς.
Οπότε, καλά τα σχέδια για το κοινό καλό, αλλά να φροντίζουμε να μας ταιριάζουν και να μας ευχαριστούν γιατί αφενός μπορεί κανείς να μην τα θέλει και αφετέρου αν δεν σ’ αρέσει, δεν θα πιάσει.
Αυτό όσον αφορά τα σχέδιο για το μέλλον.
Συνοψίζεται στο «από τύχη ζούμε».
Το δεύτερο πράγμα που έμαθα είναι ότι, επειδή από τύχη θα ζούμε στο επόμενο λεπτό, καλό είναι να το περάσουμε όμορφα.
Καλό για εμάς.
Το γεγονός ότι η ζωή είναι τόσο εύθραυστη, μαζί με το γεγονός πως, ό,τι έργο και να αφήσουμε πίσω καμία σημασία δεν έχει καθώς περνούν οι αιώνες, ισούνται για μένα με το ότι κάθε λεπτό που είμαστε ζωντανοί είναι πολύτιμο και γι’ αυτό είναι υπέρ μας να το ζούμε, περνώντας όσο καλύτερα μπορούμε.
Χουζουρεύοντας, κάνοντας έρωτα, διαβάζοντας κάτι, παίζοντας, γελώντας, κλαίγοντας.
Η ζωή είναι δύσκολη για όλους, μπορεί όμως να είναι και όμορφη αν την θελουμε έτσι.
Γιατί να την κάνουμε δυσκολότερη απ’ όσο χρειάζεται;
Το τελευταίο πράγμα που έμαθα είναι πως τα μόνα πράγματα που πρέπει να κάνουμε στη ζωή μας είναι να τρώμε, να πίνουμε, να κατουράμε και να χέζουμε για να μην πεθάνουμε.
Ο θάνατος είναι το μόνο βέβαιο πράγμα που θα μας συμβεί, οπότε μπορούμε να απολαύσουμε τη διαδρομή.
Αν δεν μας αρέσει κάτι, κάνουμε κάτι άλλο.
Και πριν ξεκινήσει να σκέφτεται κάποιος «ναι αλλά έχουμε και ευθύνες για τις επόμενες γενιές, τεμπέλα» κλπ, το θέμα είναι ότι δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν άνθρωπο που ήξερε να ζει και δεν έκανε τα πράγματα λίγο καλύτερα γύρω του.
Και μόνο που υπήρχε, άλλο ότι πάντα θα έκανε και το παραπάνω.
Αντιθέτως, οι κολλημένοι με τις ευθύνες και τα πρέπει είναι εκείνοι που είδα να πιστεύουν ότι η ζωή είναι για να δουλεύεις, για να έχεις λεφτά και αμάξια και δημόσιες υπηρεσίες που πάνε ρολόι, για να κάνεις περιουσία να την πάρουν τα παιδιά σου -τα οποία πρέπει να κάνεις είτε θέλεις είτε όχι – τί λέω, ΠΡΕΠΕΙ να θελεις- και για να περιμένεις τις 15-30 μέρες διακοπές το χρόνο για να κάνεις διακοπές από τη ζωή μέσα στην οποία «πρέπει» να φυλακιστείς.
Νοσηρά πράγματα.
Δεν βγάζω τον εαυτό μου έξω σε στυλ, αααα εγώ ξέρω να ζω, εσείς όχι.
Το μόνο που λέω είναι οτι βλέπω ένα σωρό ανθρώπους να μην ξέρουν εάν οι συνέπειες αυτού που τους είπαν να κάνουν και κάνουν είναι πραγματικά αυτό που επιθυμούν.
Ζουν σε κουτάκια και κλουβάκια, δεν τους αρέσει, τρώγονται, τι τους φταίει;
Η δική μου επιθυμία λοιπόν με οδήγησε στην επαρχία.
Έζησα αρκετά χρόνια για τα δεδομένα μου στο τριπάκι δουλειά–σπουδές–σπίτι–μισθός– λογαριασμοί–σαββατοκύριακο.
Τέσσερα χρόνια αρκούσαν, για να δω ότι δεν είναι ζωή αυτή για μένα.
Ε, μια μέρα είπαμε με το αγόρι μου ότι δεν μας αρέσει, δεν μας ταιριάζει.
Θέλουμε μια ζωή από την οποία να μην χρειαζόμαστε διακοπές.
Ήρθαμε στο εξοχικό, δυο δωμάτια σε ένα χωριό έξω απ’ την Πρέβεζα.
Είναι δύσκολη η ζωή εδώ, αλλά οι δυσκολίες μου αρέσουν περισσότερο από αυτές που είχα στην Αθήνα.
Είναι όμορφα, οι μρωδιές, τα χρώματα, η φύση παντού γύρω.
Η μυρωδιά της θάλασσας όταν φυσάει από κει, η μυρωδιά του βουνού όταν φυσάει από αλλού, το βρεγμένο χώμα όταν βρέχει, οι γιαγιάδες που χαμογελούν όταν τους χαμογελάω, τα ζώα, άγρια και ήμερα.
Γενικά περισσότερο γκρινιάρηδες οι άνθρωποι εδώ αλλά ταυτόχρονα και περισσότερο χαμογελαστοί, δεν ξέρω πώς το κάνουν.
Η προσαρμογή στην κοινωνία δύσκολη όπως παντού, όπως και μετά από κάθε μετακόμιση που έκανα με την οικογένειά μου σαν πιτσιρίκι αλλά τόσα καινούρια πράγματα να μάθεις, καινούριες εικόνες για να δεις!
Η ανεργία στην αρχή ήταν τρομακτική.
Είχα συνηθίσει να δουλεύω από τα 18, και τώρα είμαι στον τρίτο χρόνο ανεργίας με ένα διάλειμμα 5 μηνών που εργάστηκα για κάποιον.
Έχω και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που δεν μου επιτρέπει να κάνω βαριά εργασία σε έντονους ρυθμούς όπως σέρβις ας πούμε, οπότε τις περισσότερες από τις λίγες δουλειές που εμφανίζονται είναι άδυνατον να τις κάνω.
Ξεκίνησα να κάνω σκέψεις που δεν μου ταίριαζαν καθώς αγχωνόμουν πολύ για τα λεφτά.
Ένιωθα άχρηστη, τεμπέλα, ντρεπόμουν που δεν έβρισκα δουλειά.
Φόβος άπλετος, φοβόμουν απίστευτα, ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι δεν είμαι καλή για τίποτα και σιγά μην τα βγάλω πέρα εδώ, ότι δεν μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου σαν κανονικός άνθρωπος, και στην τελική πού είναι το κράτος κλπ.
Ε, με τον καιρό συνήλθα, ειδικά όταν έπιασα εκείνη τη δουλειά, με πολύ καλές συνθήκες εργασίας.
Ήξερα ότι δεν θα είναι για πολύ καιρό, για το καλοκαίρι και λίγους μήνες μετά ίσως.
Ξαφνικά, ενώ εργαζόμουν, συνειδητοποίησα ότι μου έλειπαν πράγματα. Είχα λεφτά, ένα βασικό μισθό ημιαπασχόλησης, μαζί με του αγοριού μου, βγαίναμε καλά.
Όμως, μου έλειπαν πολύ τα ηλιοβασιλέματα, καθώς έπιανα δουλειά το απόγευμα και τέλειωνα βράδυ.
Έβλεπα το ηλιοβασίλεμα μόνο στο ρεπό μου.
Μου έλειπε η θάλασσα και το να με βρίσκει το σούρουπο στην παραλία.
Μου έλειπε που δεν είχα αρκετό χρόνο να ζωγραφίζω και να κάνω εκδρομούλες με τ’ αγόρι μου και με φίλους.
Μου έλειπε που δεν είχα χρόνο να επισκεφτώ την οικογένειά μου και τους φίλους μου στην πόλη.
Μου έλειπε το να υπάρχουν μέρες που να μην πονάω τόσο γιατί, αν και οι συνθήκες ήταν καλές, και πάλι χειροτέρευε τους πόνους μου η ορθοστασία, όπως κάνει άλλωστε και το καθισιό για ώρες.
Πολλοί δεν καταλαβαίνουν ότι η έντονη δουλειά σε κάποια επιχείρηση μπορεί να είναι πιο επίπονη και κουραστική για τον οργανισμό από το να σκαλίζεις, με τους δικούς σου ρυθμούς, το χωράφι σου για να φας.
Όταν δεν με χρειάζονταν άλλο για εκείνη τη χρονιά, χάρηκα πολύ όσο κι αν θα μου έλειπαν τα χρήματα.
Είδα κάποια πράγματα καθαρότερα χάριν σε όλο αυτό τον ελεύθερο χρόνο της ανεργίας.
Κατάλαβα ότι αυτό που επιθυμούσα και μου ταίριαζε ήταν να βρω κάτι που να μπορώ να κάνω ως εργασία από το σπίτι και να πληρώνομαι αρκετά ώστε να μπορώ να πάω μια εκδρομή σ’ έναν φίλο που θα με φολοξενήσει, να έχω να βάλω τα εισητήρια, να μπορώ να ταΐσω τον εαυτό μου, να μπορώ να φτιάξω ένα τζάμι στο σπίτι μου αν χαλάσει, να μπορώ να παίξω και να γελάσω.
Όλα τα υπόλοιπα είναι προαιρετικά και, αν ζήσω μέχρι να γεράσω, αν αρρωστήσω σοβαρά, τότε θα γελάσω με την τύχη μου και θα βρω μια λύση όπως και τόσα εκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη που δεν ξέρουν τί σημαίνει η λέξη «σύνταξη», «ιδιωτική / κρατική ασφάλεια» κλπ.
Και όταν ερθει η ώρα μου να πεθάνω, είτε νωρίς είτε αργά, θα είναι μια καλή ώρα, γιατί κανείς δεν ζει για πάντα και θα έχω ευχαριστηθεί κάθε στιγμή μου μέχρι εκεί.
Θέλω να ξέρεις πως μου έδωσες καλό μονοπάτι και εσύ πιτσιρίκο, έστω κι έμμεσα.
Διάβαζα το κείμενο που είχες ανεβάσει για το πώς μπορούμε να βγάλουμε λεφτά από το ίντερνετ σε μια περίοδο που ήδη έψαχνα ακριβώς αυτό.
Ξεκίνησα να ψάχνω σχετικά και κάποια στιγμή μιας μέρας που είχα ψιλοβαρεθεί το ψάξιμο αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα.
Χαζεύοντας στο ίνερνετ, έπεσα σε μια σελίδα μιας κοπέλας που έφτιαχνε κάτι κατασκευές.
Μαγεύτηκα γιατί πάντα ήθελα να μάθω κι εγώ πώς φτιάχνονται αυτά που έφτιαχνε.
Καθώς μάθαινα τη διαδικασία, σκέφτηκα ότι πολύ θα με ευχαριστούσε να προσπαθούσα κι εγώ να φτιάξω κάτι αντίστοιχο, για την κάβλ@ μου.
Πήγα, πήρα τα φτηνότερα υλικά που βρήκα με ένα πενηντάρικο του κουμπαρά και έφτιαξα κι εγώ κάτι αντίστοιχο, εκμεταλλευόμενη τις γνώσεις που είχα μαζέψει χρόνια τώρα, κάνοντας με τις ώρες πράγματα που θεωρούνται από πολλούς χαμένος χρόνος.
Ανακάλυψα έτσι ότι μου άρεσε πάρα πολύ η διαδικασία και ήμουν και καλή σ’ αυτό και τώρα του δίνω μια καλή προσπάθεια.
Μπορεί και να καταφέρω αυτό που ήθελα και να δουλεύω από το σπίτι σε κάνα χρόνο με το ίντερνετ και τις κατασκευές μου.
Μπορεί και όχι (αν και θα το κάνω να συμβεί).
Πάντως, έχω απολαύσει αυτή την προσπάθεια πάρα πολύ και αυτά που φτιάχνω μου αρέσουν πολύ!
Έχω όνειρα και σχέδια.
Έχω ένα τρόπο να χρησιμοποιήσω την τέχνη μου, να φέρω κάποια έσοδα, να μπορέσουμε με το αγόρι μου να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε το αγρόκτημα που θέλουμε.
Να πάρουμε κι άλλα ζώα, να φυτέψουμε κι άλλα φυτά, να μάθουμε, σε αυτή την υπέροχη ζωή που μπορεί να είναι πάντα ωραία αν το θέλουμε και το προσπαθούμε.
Να βλέπουμε τα ηλιοβασιλέματα, να παίζουμε, να νιώθουμε.
Πλησιάζουμε τα 30 και ζούμε μαζί, προσπαθώντας να ελευθερωθούμε από τα κάγκελα όλων των κλουβιών στα οποία μπήκαμε και, όσο τρομακτικό είναι αυτό μερικές φορές και μας απομονώνει κάποιες άλλες, και οι δύο μαθαίνουμε να ζούμε και πώς να είμαστε χαρούμενοι με τα πόδια μας να πατάνε στη γη και όχι σε θεωρίες.
Γέλασα διαβάζοντας το κείμενο του ΝΙΖ γιατί ο φίλος του έχει φτάσει εκεί που θέλω κι εγώ να βρίσκομαι σε όσο καιρό μου πάρει.
Ένιωσα όμορφα για άλλη μια φορά γιατί μου αρέσει να ξέρω πως υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που θέλουν και καταφέρνουν να ζουν ελεύθεροι, πως υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να ζει κανείς, τόσοι όσοι οι άνθρωποι, και ΜΠΟΡΟΥΜΕ να ζούμε όπως θέλουμε και όχι όπως μας παπαριάζουν τα μυαλά τα διάφορα συστήματα και δόγματα.
Μπορούμε, είμαστε ζωντανές αποδείξεις γι’ αυτήν την αλήθεια που εμφανίζεται και σβήνει το ψέμα μόνο και μόνο επειδή υπάρχει.
Και πάλι, μόνο και μόνο η διαδρομή είναι όλα τα λεφτά, χαχα!
Πιτσιρίκο, το ξέρω πως το κείμενό μου είναι τεράστιο αλλά αυτά ήθελα πολύ να σου γράψω.
Δεν με πειράζει αν δεν μπορέσεις να το δημοσιεύσεις ή αν χρειαστεί να σβήσεις πράγματα.
Αν δεν το δημοσιεύσεις, στείλε το στον ΝΙΖ αν θες –γιατί το κείμενό του με βοήθησε να οργανώσω κάπως τη σκέψη μου, οπότε, φαντάζομαι ότι αποτέλεσε κάπως τη μούσα μου, χαχα.
Επίσης επειδή είναι ωραίο να βλέπεις ότι και σε άλλους αρέσει η ελευθερία.
ΝΙΖ, αν φτιάξεις το στέκι σου, θέλω πολύ να το επισκεφτώ! Σε παρακαλώ, να μου γράψεις. Δεν με πειράζει αν ο πιτσιρίκος σου δώσει το μέιλ μου.
Σ’ ευχαριστώ πιτσιρίκο, γιατί αν δεν ήσουν εσύ, δεν ξέρω αν θα είχα την ευκαιρία να δω τόσο καθαρά και άμεσα ότι είμαστε πολλοί, περισσότεροι απ’ όσοι νόμιζα.
Με τα γραπτά τους μπορώ να κρυφοκοιτάξω και μέσα στην ψυχή τους και είναι ωραίο αυτό που βλέπω.
Έχω μια θέση μέσα στην καρδιά μου για σένα, αν και δεν γνωριζόμαστε, γιατί είσαι ελεύθερος και γιατί είσαι μια από τις δυνάμεις που με εμποδίζει από το να κλειστώ ξανά σε κάποιο κλουβί όταν απελπίζομαι.
Επίσης, επειδή το μπλογκ σου με βοηθάει όταν θολώνω, στο να καθαρίζω το μυαλό μου. Μαζί με τη φύση.
Στεφ.
(Αγαπητή φίλη, πολύ όμορφο το κείμενο με τις σκέψεις σας. Για μια ακόμα φορά, να πω πως μου πήρε χρόνια για να αντιληφθώ -και, κυρίως, για να αποδεχτώ- πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν να είναι δούλοι. Έχουν επιλέξει τη σκλαβιά. Και θέλουν και το Κράτος να εγκρίνει με νόμο ακόμα και το τι κάνουν στο κρεβάτι τους. Και το θεωρούν δικαίωμα αυτό. Τραγικό. Τι δουλειά έχει το Κράτος στο κρεβάτι σου, στην προσωπική σου ζωή, στην επιθυμία σου; Θα τρίζουν τα κόκαλα της Σιμόν ντε Μποβουάρ. Χαίρομαι που σας κάνουν καλό τα κείμενά μου. Και για εμένα είναι όμορφο να ξέρω πως κάνουν καλό σε κάποιους ανθρώπους. Σας ευχαριστώ. Καλή ζωή. Την αγάπη μου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου