Οι σημερινές ιστορικές αλχημείες του ΚΚΕ για το Μακεδονικό

Του Γ. Γ.

Σε γενικές γραμμές θα συμφωνήσω με το κείμενο που υπογράφει σήμερα ο Γιώργος Μιχαηλίδης στο "Πριν" και έχει τίτλο «Μακεδονικό: Αριστερή ενσωμάτωση χωρίς ρήξη με το αστικό "εθνικό αφήγημα"».

Και νομίζω ότι κανείς που ασχολείται με την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος στην χώρα μας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τα στοιχεία που παραθέτει.
Πιστεύω εξάλλου ότι είναι εντελώς προβληματικό να επιδίδεται σε Πηγή!ιστορικές αλχημείες ένα κόμμα που θέλει να ονομάζεται κομμουνιστικό. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά και να βγαίνουν στελέχη του -όπως επισήμανα χτες σχολιάζοντας δηλώσεις του Χαρίλαου Φλωράκη - και να δίνουν ορισμούς για το τι σημαίνει "εθνική μειονότητα" που είναι εντελώς εγκεφαλικά τους κατασκευάσματα και δεν έχουν καμιά βάση. 

Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το κείμενο του Γ. Μιχαηλίδη που αναφέραμε και αν χρειαστεί, μπορεί να παραθέσουμε πλήθος ντοκουμέντων από τις θέσεις που είχε στο παρελθόν του ΚΚΕ γι' αυτό το ζήτημα, που επικυρώνουν τα όσα επικαλείται ο αρθρογράφος του "Πριν". (Οι υπογραμμίσεις είναι δικιά μας παρέμβαση.

 Μακεδονικό: Αριστερή ενσωμάτωση χωρίς ρήξη με το αστικό «εθνικό αφήγημα»

.. Το Μακεδονικό αποτελεί ζήτημα που.αγγίζει τον πυρήνα του εθνικού αφηγήματος του νέου ελληνικού κράτους. Πρώτα, η θεωρία της αδιάσπαστης, τρισχιλιετούς συνέχειας του έθνους και άρα των ιστορικών/εθνικών δικαίων του ελληνικού κράτους επί των συγκεκριμένων εδαφών που δένουν με το ιστορικό αφήγημα περί απελευθέρωσης της Μακεδονίας κατά τους Βαλκανικούς πολέμους και τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Αποκρύπτοντας παράλληλα τον πολυεθνικό χαρακτήρα της περιοχής και τις εθνικιστικές πολιτικές εθνοκάθαρσης που εφάρμοσε διαχρονικά και συστηματικά το ελληνικό κράτος επί του σλαβικού στοιχείου εντός των ελληνικών συνόρων. Έπειτα, το ιδεολόγημα του «σλαβικού κινδύνου» βάσει του οποίου η αστική τάξη επιχειρεί να μπετονάρει στο άρμα της τον πληθυσμό της Βόρειας Ελλάδας (και όχι μόνο). 

Ιστορικά (πιο αναλυτικά δες εδώ), το κομμουνιστικό κίνημα στην Ελλάδα στάθηκε απέναντι σ’ αυτούς τους δύο πυλώνες της εθνικής, αστικής πολιτικής.

Στη δεκαετία του ‘20 αρνήθηκε (όπως και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες) να δεχτεί τα αποτελέσματα της ιμπεριαλιστικής χάραξης των συνόρων και υπερασπίστηκε την προοπτική της ανεξάρτητης, πολυεθνικής Μακεδονίας και Θράκης στα πλαίσια μιας σοσιαλιστικής βαλκανικής ομοσπονδίας. 

Στη δεκαετία του ‘30, όταν τα σύνορα είχαν παγιωθεί και το παραπάνω σύνθημα κρίθηκε πλέον ανεπίκαιρο αναγνώρισε –με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το 1934– την ύπαρξη μακεδονικού έθνους και πάλεψε για τα δικαιώματα της (σλαβο)μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες βαλκανικές χώρες. 

Στη δεκαετία του ‘40 τόσο το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, όσο κι ο ΔΣΕ. πέρα από εκφραστές των συμφερόντων της εργατικής τάξης και της φτωχής αγροτιάς. ξεχώριζαν για τη διαφορετική προοπτική που έθεταν για τις εθνικές μειονότητες της χώρας. 

Πλάι στους σχετικά λίγους Αλβανούς Τσάμηδες και Πομάκους που πολέμησαν με τον ΕΛΑΣ ή/και τον ΔΣΕ υπήρξαν δεκάδες χιλιάδες Σλαβομακεδόνες, που πύκνωσαν τις γραμμές των δύο λαϊκών στρατών, βλέποντας στη νίκη τους ένα καλύτερο μέλλον για τους ίδιους, χωρίς εθνική καταπίεση. 

Στις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60, το ΚΚΕ, παρά την εθνικιστική προπαγάνδα και το στίγμα της «εθνοπροδοσίας» που το ακολουθούσε, υπερασπίστηκε σταθερά τα δικαιώματα των Σλαβομακεδόνων ως εθνικής μειονότητας με τη δική της συνείδηση, γλώσσα και έθιμα. 

Παράλληλα, ουδέποτε τέθηκε από το εν Ελλάδι ή διεθνές κομμουνιστικό κίνημα ζήτημα μη αναγνώρισης του μακεδονικού έθνους και της μακεδονικής γλώσσας. 

Αντιθέτως, οι σοβιετικοί εθνολόγοι και γλωσσολόγοι –παρά τη ρήξη Γιουγκοσλαβίας-ΕΣΣΔ μετά το 1948– υπερασπίζονταν την ύπαρξη σύγχρονου μακεδονικού έθνους και μακεδονικής γλώσσας, κάτι που εύκολα μπορεί να διαπιστώσει κανείς ανατρέχοντας στα αντίστοιχα λήμματα της Μεγάλης Σοβιετικής Εγκυκλοπαίδειας.

Η τομή για το ΚΚΕ ήρθε το 1988, όταν για πρώτη φορά ο τότε ηγέτης του Χαρίλαος Φλωράκης δήλωσε ότι: «για το ΚΚΕ μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα δεν υπάρχει». 

Ωστόσο, στη σημερινή συγκυρία η τομή φαίνεται να βαθαίνει. Σε απανωτές συνεντεύξεις του γ.γ. Δημήτρη Κουτσούμπα (Real fm 19/1, Έθνος 17/6) αμφισβητείται η ύπαρξη (σλαβο)μακεδονικής εθνικής μειονότητας στην Ελλάδα, αλλά και σύγχρονου μακεδονικού έθνους και γλώσσας. 

Μάλιστα, η αναγνώριση της ύπαρξης οποιουδήποτε από τα παραπάνω θεωρείται πως αποδεικνύει τις αλυτρωτικές βλέψεις του γειτονικού κράτους και ανοίγει ζήτημα αλλαγής των συνόρων. 

Παράλληλα, με κεντρικά άρθρα στον “Ρ” και στο 902.gr επιχειρείται το ζήτημα ύπαρξης σύγχρονου μακεδονικού έθνους να αποδοθεί στις μηχανορραφίες του Τίτο (μάλιστα μετά το ‘48 ώστε να συνδεθεί με τη φιλο-αμερικάνικη στροφή της Γιουγκοσλαβίας και να μην τεθούν ερωτήματα για τη στάση της ΕΣΣΔ!), ενώ αποσιωπούνται ολόκληρες σελίδες της ιστορίας του ΚΚΕ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος που αποδεικνύουν τη συνέχεια και συνέπεια στη στάση πάνω στο συγκεκριμένο ζήτημα. 

Ακόμα χειρότερα, σε πρόσφατη ανάρτηση με τίτλο “Για το λεγόμενο μακεδονικό ζήτημα” στο 902.gr, γίνεται λόγος για Σλαβόφωνους (ούτε καν Σλαβομακεδόνες!) στην ελληνική επικράτεια.

Μόνο που η θέση για Σλαβόφωνους που δεν αποτελούν εθνική μειονότητα και για μακεδονικό έθνος-δημιούργημα του Τίτο ήταν ακριβώς οι δύο βασικοί πυλώνες της τοποθέτησης του εμφυλιοπολεμικού, μοναρχοφασιστικού, αντικομμουνιστικού κράτους. 
Αυτή τη θέση εκφράζει με συνέπεια και διαχρονικά η Δεξιά ιστοριογραφία και τα ινστιτούτα της, το ΙΜΧΑ, το ΕΜΣ κ.ο.κ.

Και με την ευκαιρία ας κάνουμε αναφορά σε μια σλαβομακεδόνισσα ηρωίδα. Tην μαχήτρια του ΔΣΕ Μίρκα Γκίνοβα  (Ειρήνη Γκίνη). Την νεαρή δασκάλα η οποία ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε, όχι μόνο στον Εμφύλιο Πόλεμο, αλλά γενικότερα από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, εκτός από την περίοδο της Κατοχής 1941 -1944.
Η φωτογραφική σύνθεση από από την εφημερίδα "ΚΟΝΤΡΑ" και το κείμενο από τον "Ριζοσπάστη".

«Για σένα πλέκουν δαφνοστέφανα, οι καιροί κι αντιλαλούν απ' τα στερνά σου τα τραγούδια πόλεις, βουνά, λαγκάδια και ουρανοί. Δίπλα στο μνήμα σου, το μίσος μας λαμπαδά. Σ' ένα χωριό δασκάλα αν ήσουν ταπεινή τώρα περνάει απ' το σχολείο σου όλη η Ελλάδα».

Η Ειρήνη Γκίνη (Μίρκα Γκίνοβα ), 24χρονη νηπιαγωγός από το χωριό Ξανθόγεια (Ρουσίλοβο) της Εδεσσας, ήταν η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε με απόφαση Εκτακτου Στρατοδικείου.

Γεννήθηκε το 1923 κοντά στη λίμνη του Οστρόβου. Οι γονείς της ήταν φτωχοί αγρότες σλαβομακεδόνες. «Από μικρή ακόμα γεύτηκε τις πίκρες και τα βάσανα της ζωής. Εμεινε ορφανή από μητέρα και μεγάλωσε μέσα σε χίλια βάσανα και δυσκολίες. Η έλλειψη της μητρικής στοργής θέριευε τη δική της αγάπη στους βασανισμένους και κατατρεγμένους. Οι δυσκολίες της ζωής που γνώρισε από τα πρώτα βήματα, της δημιούργησαν χαρακτήρα αποφασιστικό, θαρραλέο, αγωνιστικό».

Αποφοίτησε το 1939 από το διδασκαλείο Νηπιαγωγών Καστοριάς, αλλά η δικτατορία του Μεταξά δεν την διορίζει επειδή είναι «μακεδονοπούλα». «Αυτό την έκανε να νιώσει πιο πολύ το ζυγό κάτω από τον οποίο στέναζε η πατρίδα». Το 1940 διορίστηκε προσωρινά νηπιαγωγός σε ένα χωριό της Εδεσσας. «Καλή δασκαλίτσα», έλεγε όλο το χωριό για τη Μίρκα .

Η Ειρήνη Γκίνη οργανώθηκε το 1942 στην ΕΠΟΝ ενώ το 1943 κατατάχθηκε στα αντάρτικα τμήματα του ΕΛΑΣ στο Καϊμακτσαλάν. Από το 1942 δουλεύει στο χωριό της παράνομα. Ξεσηκώνει τα κορίτσια της επαρχίας στον απελευθερωτικό αγώνα. «Γίνεται ο εμψυχωτής της φλογερής νεολαίας μας».

Το καλοκαίρι του 1946, στο δάσος της Εδεσσας, κρύβονται η μικρή ανταρτοομάδα του Καϊμακτσαλάν. 200 χωροφύλακες και μαυροσκούφηδες κύκλωσαν το μέρος. «Η Μίρκα ήταν με άλλους 6 συντρόφους, όλοι άοπλοι. Μόνο αυτή είχε παραμπέλ. Η κατάσταση ήταν πολύ δύσκολη... Χρειαζόταν σε τέτοιες στιγμές θάρρος, αποφασιστικότητα, αυτοκυριαρχία... Πλησιάζουν... Η θαρραλέα Μίρκα δε χάνει το θάρρος της. Σηκώνει το παραμπέλ και σκοπεύει. Αλλά οι σφαίρες της είναι λίγες και εκείνοι είναι πολλοί. Ετσι πέφτει στα χέρια τους μαζί με τους συντρόφους της».

Παρά τα άγρια βασανιστήρια δε λύγισε. «Οι μαυροσκούφηδες με τα ξίφη, με τα νύχια, της ξέσκισαν το κορμί και τα ρούχα, της ξερίζωσαν τα μαλλιά, κι έτσι όπως ήταν τη γύριζαν στους δρόμους της Εδεσσας. Η Μίρκα κρατούσε ψηλά και περήφανα το κεφάλι. Χαμογελούσε στο λαό που έτρεχε να τη δει και να τη θαυμάσει, στο λαό που τόσο αγάπησε και για τον οποίο τόσο αφειδώλευτα αργότερα έδωσε και τη ζωή της».
Μετά από όλα τα βασανιστήρια, τη θάψανε ζωντανή ως το λαιμό και πυροβολούσαν πάνω της. Οχι μόνο υπομένει καρτερικά όλα τα βασανιστήρια, αλλά εμψυχώνει και τους συντρόφους της. «Ράψτε τα στόματα, σύντροφοι! Ούτε κουβέντα στους προδότες!»

Στις 25 Ιούλη 1946 μαζί με τους 6 συντρόφους της πέρασε από Εκτακτο Στρατοδικείο και καταδικάστηκε σε θάνατο. Τρεις μέρες μετά την καταδίκη οδηγήθηκε μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα στα Γιαννιτσά. Ηταν η πρώτη επίσημη εκτέλεση που εγκαινιαζόταν ύστερα από την ψήφιση των «έκτακτων μέτρων». Στις 18 Ιούνη 1946 υιοθετήθηκε από τη Βουλή το Γ' ψήφισμα, το οποίο προέβλεπε την ίδρυση Εκτακτων Στρατοδικείων και καθόριζε ποινές θανάτου σε όποιον «στασίαζε», με σκοπό «να αποσπαστεί μέρος της ελληνικής επικράτειας», ενώ προέβλεπε μια σειρά κατασταλτικά μέτρα και απαγορεύσεις. Στην ουσία, έβαλε τη σφραγίδα του νόμου του αστικού κράτους στην τρομοκρατία και τις δολοφονικές ενέργειες στις οποίες επιδίδονταν «παρακρατικές» ομάδες ενάντια στους κομμουνιστές σε όλη τη χώρα. Ετσι, η «μηχανή» των στρατοδικείων πήρε αμέσως μπροστά. «Δώδεκα εκτελέσεις μέσα σε πέντε μέρες».

«Περήφανα αντιμετώπισε το εκτελεστικό απόσπασμα η Μίρκα . Σηκώθηκε, πλύθηκε, χτενίστηκε, ντύθηκε και τράβηξε αγέρωχη στον τόπο της εκτέλεσης, εμψυχώνοντας το λαό που παρακολουθούσε με κομμένη την αναπνοή. Σε όλο το δρόμο τραγουδούσε τη "Διεθνή" και άλλα επαναστατικά μακεδονικά τραγούδια. Δε δέχτηκε να της δέσουν τα μάτια. Κι όταν τα εγγλέζικα όπλα ορθώθηκαν για να κόψουν το νήμα με τα 23 χρόνια ζωής της Μίρκας , εκείνη σήκωσε περήφανα το κεφάλι και φώναξε:

"Πίσω μας έρχονται χιλιάδες, εκατομμύρια μαχητές της λευτεριάς. Εμείς αύριο θάμαστε στρατός και θα σας συντρίψουμε...Ζήτω το ΚΚΕ!"»

Πηγή!