Δεν είναι μυστικό ότι η εργασία -όπως την γνωρίζαμε- καταργείται.
Αν και η εργασία καταργείται, η κοινωνική και η οικονομική ζωή συνεχίζει να συμπεριφέρεται σαν να μην έχει αλλάξει τίποτα και εξακολουθεί να προσποιείται πως η εργασία είναι ακόμα το κέντρο των συναλλαγών.
Παράλληλα, δίνεται η εντύπωση πως η υποχώρηση της εργασίας είναι ένα παροδικό φαινόμενο που οφείλεται σε ατυχείς συγκυρίες και πως κάποια στιγμή -η οποία δεν προσδιορίζεται χρονικά και βρίσκεται κάπου αόριστα στο μέλλον- τα πράγματα θα βελτιωθούν, θα υπάρξει αφθονία και οι θέσεις εργασίας θα αποκατασταθούν.
Ψέματα. Αυτό δεν θα συμβεί. Ποτέ.
Η αυτοματοποίηση και η εξέλιξη της τεχνολογίας θα εξαφανίζουν καθημερινά όλο και περισσότερες θέσεις εργασίας.
Ενώ οι θέσεις εργασίας εξαφανίζονται, αυξάνεται διαρκώς ο αριθμός των ανθρώπων που αναζητούν εργασία.
Αυτοί οι άνθρωποι περιθωριοποιούνται αλλά τα κράτη και οι κοινωνίες αρνούνται να παραδεχτούν πως οι άνεργοι είναι πια ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.
Δ εν υπάρχει πια ανεργία.
Ο όρος «ανεργία» συνεχίζει να χρησιμοποιείται, αν και δεν αποδίδει πια την πραγματικότητα.
Το ίδιο συμβαίνει με τη λέξη «άνεργοι».
Ανεργία και άνεργοι είναι δυο λέξεις που παραπέμπουν στην εποχή της εργασίας και στο ενδεχόμενο να υπάρξουν πάλι θέσεις εργασίας.
Δεν θα υπάρξουν.
Πρέπει να βρεθούν νέοι όροι και νέες λέξεις για τους ανθρώπους που είναι στο περιθώριο επειδή δεν έχουν εργασία.
Αλλά αυτό θα σήμαινε πως υπάρχει και η επιθυμία να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο των περιθωριοποιημένων ανθρώπων που αυξάνονται και να δοθούν λύσεις, ώστε να ζήσουν μια αξιοπρεπή ζωή.
Επειδή δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση, οι κυβερνήσεις και οι διεθνείς οργανισμοί συνεχίζουν να μιλούν για ανεργία και άνεργους.
Αυτό που είναι εντυπωσιακό είναι πως οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι αποδέχονται τον τρόπο που τους βλέπουν αυτοί που τους έχουν οδηγήσει σε αυτή την κατάσταση.
Οι περιθωριοποιημένοι άνθρωποι χωρίς εργασία, αισθάνονται ένοχοι και κατηγορούν τους εαυτούς τους για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται.
Αναζητούν τα δικά τους λάθη και την ανικανότητά τους, που τους οδήγησαν στο περιθώριο.Αν και είναι τα θύματα μιας γενικευμένης κατάρρευσης, συμπεριφέρονται σαν ένοχοι και ανάξιοι.
Γιατί συμβαίνει αυτό;
Επειδή ντρέπονται.
Η ντροπή τους οδηγεί στην παράλυση.
Στην ντροπή των πολιτών βασίζονται και οι εξουσίες -που δεν ντρέπονται καθόλου και για τίποτα, ενώ έχουν και τεράστιο θράσος- για να ψηφίζουν νόμους κατά των κοινωνικών ομάδων, χωρίς να υπάρχουν διαμαρτυρίες.
Η ντροπή παγώνει τις αντιδράσεις.
Η ντροπή παραλύει.
Η ντροπή είναι που σε κάνει να μην μπορείς να αντιδράσεις.
Η ντροπή είναι που σε κάνει να μην μπορείς να αντικρίσεις την πραγματικότητα.
Η ντροπή είναι που σε κάνει να μην τολμάς να φωνάξεις πως όλο αυτό είναι τεράστιο λάθος.
Γιατί όλο αυτό είναι τεράστιο λάθος.
Πείτε το.
Μην ντρέπεστε.
Όσο ντρέπεστε να το πείτε, το λάθος θα είναι εκεί.
Το λάθος θα κυριαρχεί.
Και θα σας τρώει τη ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου