Η ΠΟΡΕΙΑ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΚΑΙ Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΣ!!! ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΥΣ ΚΥΠΡΙΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ,ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ!!!ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΤΑ ΒΛΕΠΟΥΜΕ,ΟΙ ΚΑΚΟΜΟΙΡΗΔΕΣ!!!
ΜΠΡΑΒΟ!!!ΧΙΛΙΑ ΜΠΡΑΒΟ!!!
Η πορεία των εκπαιδευτικών στο Προεδρικό(28/08/2018) ήταν μια κορυφαία στιγμή στην
ιστορία των κοινωνικών αγώνων στην Κύπρο. Ήταν η μεγαλύτερη
αντικυβερνητική διαδήλωση που έγινε στην ιστορία της Κυπριακής
Δημοκρατίας έξω από το Προεδρικό Μέγαρο και η μεγαλύτερη των τελευταίων
25 χρόνων γενικά.
Αυτό δεν ήλθε από το πουθενά. Ηταν το αποτέλεσμα της οργής και της
αγανάκτησης που έχει συσσωρευτεί από τα χρόνια προβλήματα που ταλανίζουν
την Παιδεία και την υποβάθμιση του Δημόσιου Σχολείου αλλά και τις
προσβολές και τον εξευτελισμό των εκπαιδευτικών από την κυβέρνηση και
τους συνοδοιπόρους της.
Ηταν το αποτέλεσμα της οργής και της αγανάκτησης που έχει συσσωρευτεί
τα τελευταία πέντε χρόνια μέσα στους εργαζόμενους από τα κουρέματα, τις
μειώσεις μισθών και συντάξεων, τις παραβιάσεις των συλλογικών
συμβάσεων, την καταστρατήγηση των εργατικών κατακτήσεων, την διάλυση της
Δημόσιας Υγείας, το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου, τα σκάνδαλα και τη
διαφθορά στα ψηλά δώματα του κρατικού μηχανισμού και της κοινωνίας.
Ηταν ακόμη το αποτέλεσμα μιας σειράς κινητοποιήσεων που έγιναν αυτά
τα χρόνια όπως οι κινητοποιήσεις του 2013 ενάντια στα κουρέματα, που
έκτισαν για πρώτη φορά την κοινωνική συμμαχία και το συντονισμό των
συνδικάτων. Ηταν η κοινή κινητοποίηση των συνδικάτων της ΑΗΚ της ΑΤΗΚ
και τις Αρχής Λιμένων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις το 2014. Ήταν την
ίδια χρονιά η πολιορκία της Βουλής από τους εργαζόμενους της ΑΗΚ. Ήταν η
μεγαλειώδης απεργία των νοσηλευτών το 2016 που έδειξε ότι με αγώνα,
ενότητα και αποφασιστικότητα μπορούμε να κερδίσουμε και να ανατρέψουμε
τις αποφάσεις της Κυβέρνησης.
Ο κάθε αγώνας αφήνει τα δικά του σημάδια και την δική του έμπνευση
στους επόμενους. Τα μπλουζάκια της ΠΑΣΥΝΟ με το «είμαι νοσηλευτής/ρια»
τα διαδέχτηκαν τα μπλουζάκια των εκπαιδευτικών με το «Όχι στην διάλυση
του Δημόσιου Σχολείου». Η πολιορκία της Βουλής έγινε πολιορκία του
Υπουργείου Παιδείας από τους εκπαιδευτικούς. Πάνω απ όλα όμως στις 28
Αυγούστου έξω από το Προεδρικό η κοινωνική αλληλεγγύη δεν ήταν απλά ένα
σύνθημα αλλά μια πραγματικότητα, με την συμμετοχή της συντριπτικής
πλειοψηφίας των συνδικάτων. Αυτή είναι η μεγαλύτερη παρακαταθήκη που
αφήνει αυτός ο αγώνας που δείχνει και ποια πρέπει να είναι η συνέχεια.
ΤΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ
Το συλλαλητήριο στις 28 Αυγούστου έστειλε ένα ηχηρό μήνυμα σε πολλούς
αποδέκτες. Πρώτα και κύρια στην κυβέρνηση η οποία δεν μπορεί πια να
ισχυρίζεται ότι οι επιλογές της είναι προς όφελος της κοινωνίας. Η
κοινωνία μίλησε δυνατά και καθαρά, και είπε όχι στις επιλογές της. Όσο
και να θέλει να υποβαθμίσει το μέγεθος και τη σημασία της εκδήλωσης δεν
μπορεί, και τώρα τρέχει να τα μαζέψει. Ο Αβέρωφ που μιλούσε για την
ενίσχυση της ιδιωτικής εκπαίδευσης, έδωσε δημοσιογραφική διάσκεψη για να
μας πείσει ότι είναι θιασώτης του Δημόσιου Σχολείου και μας θύμησε τα
μαθητικά του χρόνια στην Αργάκα!!!
Η πορεία στις 28 ήταν ένα δυνατό χαστούκι και προς τα ΜΜΕ τα οποία
προσπαθούσαν όλη αυτή την περίοδο να παρουσιάσουν τους εκπαιδευτικούς
ότι βρίσκονται σε σύγκρουση με την κοινωνία. Όσο και να προσπάθησαν να
υποτιμήσουν το μέγεθος και τον χαρακτήρα της εκδήλωσης δεν τα κατάφεραν.
Οι εικόνες που είδε ο κόσμος, κυρίως από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης
είναι συντριπτικές.
Τέλος η εκδήλωση έστειλε ένα δυνατό μήνυμα και στις ηγεσίες των ίδιων
των εκπαιδευτικών οργανώσεων αλλά και των άλλων συνδικάτων. Πρώτη φορά η
βάση των εργαζομένων προσφέρει τόσο μαζικά και αποφασιστικά την στήριξη
της στις αποφάσεις των ηγεσιών τους. Είναι σίγουρο ότι ούτε και οι
ίδιοι δεν περίμεναν τόση ανταπόκριση από τους εκπαιδευτικούς αλλά και
τους άλλους εργαζόμενους και την κοινωνία συνολικά. Η συμμετοχή, οι
πρωτοβουλίες και οι διεργασίες από τα κάτω, μέσα στους ίδιους τους
εκπαιδευτικούς έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Αυτό όμως πάει προς δυο
κατευθύνσεις και έτσι θα πρέπει να το κατανοήσουν και οι ηγεσίες των
εκπαιδευτικών οργανώσεων. Είμαστε αποφασιστικά μαζί σας όσο στηρίζεται
τον δίκαιο αγώνα μας αλλά θα μας βρείτε μπροστά σας αν προσπαθήσετε να
εκφυλίσετε τον αγώνα μας ή να μας ξεπουλήσετε. Τα γελαστά πρόσωπα του
κόσμου, τα γεμάτα αυτοπεποίθηση και αποφασιστικότητα που είδαμε το βράδυ
της 28ης Αυγούστου δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία γι’ αυτό.
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ
Παρά το δυνατό χαστούκι που έφαγε η κυβέρνηση δεν πρόκειται να τα
βάλει κάτω και να υποχωρήσει. Το διακύβευμα είναι πολύ μεγάλο. Θα πρέπει
να τσακίσει την αντίσταση. Δεν θα αφήσει ένα Γαλατικό χωρίο να
εμποδίσει τα σχέδια της, να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά και να κάνει ότι
θέλει για λογαριασμό της τάξης που αντιπροσωπεύει, των τραπεζιτών και
των αρπαχτικών της αγοράς. Ανασυντάσσεται και ετοιμάζει την αντεπίθεση
της.
Το ίδιο ισχύει και με τα ΜΜΕ. Θα συνεχίσουν την παραπληροφόρηση και
θα είναι στο πλευρό της κυβέρνησης και θα τη στηρίζουν μέχρι το τέλος.
Είναι τόση η διαπλοκή και τα συμφέροντα που τους δένουν με την κυβέρνηση
και τις πολιτικές που εφαρμόζει που μόνο κατ’ εξαίρεση μπορεί να δούμε
καμιά αντικειμενική είδηση ή κανένα θετικό άρθρο. Και αυτά όταν
αναγκάζονται από τη δράση και τους αγώνες μας.
Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση θέλει να σπρώξει τους εκπαιδευτικούς στα
άκρα. Θέλει να τους σπρώξει στην απεργία. Πιστεύει πως αν κλείσουν τα
σχολεία θα είναι θέμα χρόνου για να καταφέρει να στρέψει μαζικά τους
γονείς και την κοινή γνώμη εναντίον τους. Οι γονείς, πολλοί από τους
οποίους συνήθως «παρκάρουν» τα παιδιά τους στο σχολείο, για να πάνε στη
δουλειά τους ή για να κάνουν τις δουλειές τους, και να γυρίσουν μετά να
τα πάρουν, θα αρχίσουν να δυσανασχετούν με αυτή την κατάσταση. Το ίδιο
και για τα Γυμνάσια και τα Λύκεια που τα παιδιά θα σπαταλούν το χρόνο
τους στα διάφορα στέκια. Πολύ πιθανό να συμβεί το ίδιο και με την λευκή
απεργία.
Για να έχουν νόημα τα απεργιακά μέτρα πρέπει να έχουν την προοπτική
της νίκης. Δεν φτάνει να είναι κλειστά τα σχολεία. Η πίεση στη κυβέρνηση
εξαρτάται από τον αν θα θεωρείται αυτή υπεύθυνη για το κλείσιμο και όχι
οι εκπαιδευτικοί. Χρειάζεται να κερδιθεί η συμπαράσταση και η
αλληλεγγύη των εργαζομένων, των γονιών, των μαθητών. Η κινητοποίηση στις
28 Αυγούστου έδειξε ότι αυτό είναι εφικτό.
Για να γίνει αυτό όμως χρειάζονται κάποιες προϋποθέσεις:
1. Τα απεργιακά μέτρα και το κλείσιμο των σχολείων δεν θα πρέπει να
είναι μια παθητική ενέργεια. Θα πρέπει οι εκπαιδευτικοί να είναι στα
σχολεία, να περιφρουρούν την απεργία. Να καλέσουν οι ίδιοι όσους γονείς
και μαθητές θέλουν να πάνε στο σχολείο να πάνε εθελοντικά. Να
λειτουργήσουν τάξεις σε φιλικό περιβάλλον και να διδάξουν τα μαθήματα
που οι ίδιοι θέλουν και όπως θέλουν, που να καλλιεργούν την κριτική
σκέψη, την κοινωνική αλληλεγγύη, τον σεβασμό προς την διαφορετικότητα,
την ειρηνική συνύπαρξη, την αγάπη για το περιβάλλον και τα άλλα πλάσματα
που μοιραζόμαστε τον πλανήτη. Να μετατρέψουν τα σχολεία σε χώρους
ζύμωσης και ζωντανής παρέμβασης. Να οργανώνονται ανοικτές εκδηλώσεις με
την συμμετοχή κόσμου, γονιών, μαθητών και άλλων κοινωνικών φορέων, με
συζητήσεις για το τι είδους Παιδεία θέλουμε, με πολιτιστικές
δραστηριότητες, μουσικές και θεατρικές παραστάσεις, που να μπορεί ο
κόσμος να έλθει να δει τι σημαίνει ένα άλλο δημοκρατικό σχολείο, να
ενημερωθεί και να εκφράσει την συμπαράσταση και την αλληλεγγύη του στους
απεργούς. Με αυτό τον τρόπο θα φεύγουν καθημερινά από τα σχολεία
δεκάδες εργαζόμενοι, γονείς και μαθητές που θα είναι πρεσβευτές στο
όραμα για ένα άλλο σχολείο, για μια άλλη κοινωνία.
2. Θα πρέπει να προγραμματιστούν και κάποιες κεντρικές εκδηλώσεις όπως συναυλίες ή πορείες.
3. Να αξιοποιηθεί η κοινωνική συμμαχία και η εργατική αλληλεγγύη που
εκφράστηκε στις 28 Αυγούστου. Οι ηγεσίες των εκπαιδευτικών οργανώσεων
που πέτυχαν αυτή την εκπληκτική ενότητα μεταξύ τους, αλλά και σε μεγάλο
βαθμό μεταξύ των παρατάξεων που εκπροσωπούνται στις διοικήσεις των
συνδικάτων, πρέπει να πάρουν την πρωτοβουλία και να καλέσουν τις ηγεσίες
των άλλων συνδικάτων που δήλωσαν αλληλέγγυες στον αγώνα τους να
συντονιστούν όλες μαζί, σε μια κοινωνική συμμαχία, με στόχο το κάλεσμα
σε μια 24ωρη παναπεργία και ένα κοινό συλλαλητήριο. Υπάρχει η κοινή βάση
που είναι η αντίσταση στην υποβάθμιση της Δημόσιας Παιδείας και στις
πολιτικές λιτότητας και περικοπών που χτυπούν όλους τους εργαζόμενους.
Ετσι και αλλιώς σε λίγο θα κινητοποιηθούν ξανά οι εργαζόμενοι στους
Δήμους ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, οι εργαζόμενοι στην ΑΗΚ και άλλοι.
Από κεί και πέρα ανοίγει ο δρόμος για πάρα πέρα κλιμάκωση του αγώνα αν
χρειαστεί.
Ετσι μπορεί να κερδιθεί αυτή η μάχη. Οι εκπαιδευτικοί κάνουν ένα
αγώνα για λογαριασμό όλων μας. Δεν μπορούν όμως να τον κερδίσουν μόνοι
τους. Χρειάζονται την δική μας συμπαράσταση και αλληλεγγύη. Έμπρακτα και
δυνατά. Οι μεμψιμοιρίες και τα μιζεριάσματα του τύπου «μα δεν είχε
παλμό η εκδήλωση και δεν φωνάζαμε συνθήματα» «μα δεν μας συμπαραστάθηκαν
αυτοί όταν απεργούσαμε εμείς» «μα δεν βάζουν έντονα το θέμα της
κοσμικής Παιδείας» ή «μα αυτοί τον ψήφισαν» δεν έχουν θέση εδώ.
Μπαίνουμε σε αυτή τη μάχη με όλες μας τις δυνάμεις και όλη μας τη ψυχή
αν θέλουμε να κερδίσουμε. Στην πορεία μπορούμε να εμπλουτίσουμε και θα
εμπλουτίσουμε τα αιτήματα μας. Οι ιδέες δεν αλλάζουν ούτε με κηρύγματα
ούτε με διαταγές, αλλάζουν όταν έρχονται σε σύγκρουση με την
πραγματικότητα. Όταν αυτά που πιστεύουμε, για το ποιοι είναι φίλοι μας
και ποιοι οι εχθροί μας επιβεβαιώνονται ή διαψεύδονται μέσα από την ίδια
τη ζωή και τα γεγονότα. Σ αυτή τη διαδικασία βρίσκονται και οι
εκπαιδευτικοί όπως και πολλοί άλλοι αυτή την περίοδο. Η πραγματικότητα
έχει ήδη συντρίψει πολλές από τις ιδέες που κουβαλούσαν. Ποτέ τα
πράγματα δεν θα είναι όπως ήταν πριν τις 28 Αυγούστου στο χώρο της
εκπαίδευσης.
Αυτή είναι η συζήτηση που χρειάζεται να κάνουμε όλοι μαζί αυτή τη
στιγμή. Οι εκπαιδευτικοί που πρωτοστάτησαν την προηγούμενη περίοδο με
τις πρωτοβουλίες και τις δράσεις τους στην μεγάλη επιτυχία της εκδήλωσης
στις 28 Αυγούστου χρειάζεται να μπουν και πάλι μπροστά και να συμβάλουν
προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν έχουμε το μαγικό φίλτρο που έδινε ο
Πανοραμίξ στους Γαλάτες, αλλά έχουμε όλα τα άλλα. Πρώτα και κύρια έχουμε
το δίκαιο με το μέρος μας, τις εμπειρίες μας, την ενότητα μας, την
εργατική αλληλεγγύη. Έχουμε τις ιδέες της νίκης. Πρέπει όλοι να σταθούμε
αλληλέγγυοι στους εκπαιδευτικούς και να συμβάλουμε με όλες μας τις
δυνάμεις για να κερδιθεί αυτή η μάχη. Η πιο κρίσιμη και καθοριστική των
τελευταίων χρόνων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου