Ας πούμε ότι ενώ ένας φυσιολογικού βάρους άνθρωπος, στην ολότητά του,
βλέπει τον εαυτό του σαν να είναι ένας κύκλος, ο υπέρβαρος έχει μάθει να βλέπει μόνο ένα μικρό κομμάτι του κύκλου, το οποίο κομμάτι αφορά το τι πρέπει να φάει, τι είναι σωστό και υγιές, πόσο εγκρατής πρέπει να είναι, κατά πόσο πρέπει να είναι άψογος, αν οφείλει να είναι αλάνθαστος, πόσο θα πρέπει να αντέχει την πείνα του, πόσο ακάματος θα έπρεπε να είναι, πόσο ανθεκτικός, ευχάριστος, υπάκουος, διεκπεραιωτικός, χωρίς θυμούς, χωρίς συγκρούσεις – τα περισσότερα τα έχω προαναφέρει και θα μπορούσα να γεμίσω σελίδες με πρέπει.
Εγώ όφειλα να βοηθήσω να γίνουν ορατά και τα υπόλοιπα τμήματά του που παρέμεναν στο σκοτάδι, εξηγώντας πως υπήρχε κι άλλος τρόπος λειτουργίας, ένας τρόπος που ο ίδιος αρνιόταν και δεν ήθελε να δει.
Εξηγούσα πως, ναι, ήταν δυνατόν να υπάρχει και ως αδύναμος, να υποπίπτει σε λάθη, να μην έχει αντοχές, να είναι κουρασμένος, να θυμώνει, να μη θέλει να κάνει δίαιτα και τελικά να λειτουργεί αυτοκαταστροφικά.
Η βουλιμία
Είναι παράλογο να προσπαθήσουμε να εγκλείσουμε έναν άνθρωπο σε ένα μικρό μέρος, σε ένα σπιρτόκουτο, όπου ακόμα κι ένας ψύλλος θα ασφυκτιούσε από έλλειψη ζωτικού χώρου.Κι όμως, εντελώς αφύσικα, ο άνθρωπος που αντιμάχεται το βάρος του έχει συνηθίσει να μπαίνει, να χωρά και να ζει (σαν να ήταν ψύλλος) σε έναν τέτοιο ελάχιστο χώρο, και μάλιστα αγωνιώντας μην τυχόν και ξεφύγει από το στενό του πλαίσιο και χάσει την αξιοπρέπειά του.
Οταν πια, στα πρόθυρα της ασφυξίας, τιναχτεί έξω από το στενό κουτί, το ξεμούδιασμα και η ανάσα του βρίσκουν έκφραση μέσω του φαγητού. Και τότε απλώνεται σε τέτοιο βαθμό, που ξεφεύγει εντελώς από το περίγραμμά του (το μικρό κομμάτι του κύκλου), βιώνοντας ένα διατροφικό κενό. Με λίγα λόγια: «σπιρτόκουτο ή χάος»...
Αυτό το «άπλωμα» μπορεί να θυμίζει τη γνωστή σε όλους μας πετρελαιοκηλίδα, στην περίπτωσή μας όμως χαρίζει ανακούφιση και συναίσθημα.
Αυτή είναι η βουλιμία. Μια βαθύτατη ανάγκη. Είναι τόσο απαραίτητη η ικανοποίησή της, που καταλήγει ανεξέλεγκτη και παράλογη. Ούτε έλεγχος, ούτε όρια, ούτε τέλος. Μία ατέρμονη κατανάλωση τροφής, μία ανάγκη που δεν ανακόπτεται. Ευτυχώς... Ειδάλλως, η έκρηξη θα ήταν αναπόφευκτη.
Είναι προφανής νομίζω ο λόγος για τον όποιο οι βουλιμίες πρέπει να συνεχίσουν να υπάρχουν, να μην κοπούν, να μην απαγορευτούν, να μη «θαφτούν» κατά τη διάρκεια του αδυνατίσματος, όπως είναι προφανής ο λόγος για τον οποίο ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει κλεισμένος σε ένα σπιρτόκουτο χωρίς οξυγόνο (το πολύ πολύ να τα καταφέρει για τους τρεις μήνες που διαρκεί το αδυνάτισμα).
Να γιατί είναι απαραίτητες οι βουλιμίες στη διατήρηση της ισορροπίας του ανθρώπου.
Η δίαιτα
Στα υπέρβαρα άτομα, οι βουλιμίες αποτελούν μία εσωτερική εξισορρόπηση στην ήδη υπάρχουσα ανισορροπία –και λέγοντας «ανισορροπία» εννοώ αυτή την εσωτερική σύγχυση που έχει να κάνει με την άσκηση των δικαιωμάτων και την εκτέλεση των υποχρεώσεων.Οι ασφυκτικές υποχρεώσεις προς τρίτους (και ποτέ προς εμάς τους ίδιους, δηλαδή οι ακατάλληλες) μας σπρώχνουν προς ένα υπέρμετρο (και άρα εξίσου ακατάλληλο) «δικαίωμα» στο φαγητό.
Οσο αφύσικο είναι να τρως πολύ και ανεξέλεγκτα, άλλο τόσο αφύσικος είναι αυτός ο περιορισμός που θέλει μονίμως να προσέχεις και ποτέ να μην πρέπει να φας.
Η άποψη ότι η βουλιμία είναι «αφύσικη», ενώ η ζωή σε ένα σπιρτόκουτο «φυσιολογική», είναι κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ. Πιστεύω πως καμία από τις δυο δεν είναι φυσιολογική, αλλά πως και οι δυο είναι απαραίτητες.
Διαδοχικά, αυτή είναι η διαδικασία σύμφωνα με την οποία ένας παχύσαρκος αρχίζει (α) να κάνει δίαιτα, (β) να ακυρώνει την προσπάθειά του, (γ) να απαιτεί μια ακόμα πιο αυστηρή δίαιτα.
Αν το φανταστείτε σε σκίτσο, ο άνθρωπος με διαταραχή βάρους αντί να έχει σχήμα έναν κύκλο και να έχει αυτήν την εικόνα εαυτού, κατ' ουσίαν δεν έχει σχήμα παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι του κύκλου. Αποκτά σχήμα μόνο όταν έχει βουλιμία (απλωμένος σαν πετρελαιοκηλίδα).
Πώς αντιμετωπίζονται αυτές οι επαναλαμβανόμενες συμπεριφορές; Αλλάζουν άραγε; Τελικά αδυνατίζει κανείς και μπορεί να διατηρήσει το απολεσθέν βάρος του; Μου πήρε δεκαπέντε χρόνια να βρω την απάντηση.
Από το βιβλίο μου, «εγώ και η ανάγκη μου για τροφή», εκδόσεις opera 2014.
ΤΙP 1
Η τσουκνίδα (η λατινική της ονομασία είναι urtica) ανήκει στο γένος των αγγειόσπερμων φυτών –«ουρτικά»-και στην οικογένεια των κνιδοειδών. Είναι διουρητική, τονωτική, αιμοκαθαρτική. Καθαρίζει τον οργανισμό από τοξίνες.ΤΙP 2
Το βότανο ταραξάκο (Taraxacum officinale) είναι διουρητικό και το εκχύλισμά του είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε ευεργετικές πολυφαινόλες. Τα φύλλα του είναι πλούσια σε σίδηρο, κάλιο, φυλλικό οξύ, μαγνήσιο, φώσφορο, βιταμίνες C, Κ, Β1, Β2 και Β6, καθώς και σε ασβέστιο και μαγγάνιοΤΙP 3
Το ταραξάκο χρησιμοποιείται από αρχαιοτάτων χρόνων, σε όλο τον κόσμο, ως πολύπλευρο θεραπευτικό βότανο στην κινέζικη ιατρική, στην αρχαία Ελλάδα, στην ινδιάνικη θεραπευτική κ.λπ. Συγκεκριμένα, οι αρχαίοι Ελληνες το χρησιμοποιούσαν πολύ για τις θεραπευτικές του ιδιότητες.*Σύμβουλος διατροφής
alpanopoulou@gmail.com
Έντυπη έκδοση
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου