Μήπως ήρθε ο καιρός να μιλήσουμε σοβαρά για την ευρωλίγκα;.Μιά εμπεριστατωμένη άποψη,ένα πολύ καλό άρθρο!!!

Η έστω και την ύστατη στιγμή αναβολή της αγωνιστικής, είναι μια αφορμή να ανοίξει η συζήτηση. Είναι η ευρωλίγκα, με τη μορφή που έχει πάρει φέτος, η διοργάνωση που αξίζει στο μπάσκετ;

          Είμαστε στα τέλη Μαΐου. Η ζέστη έκανε τη δουλειά που η επιστημονική κοινότητα δεν είχε καταφέρει εγκαίρως και ο ιός που απείλησε εκατομμύρια ζωές – και δυστυχώς αφαίρεσε χιλιάδες – έχει περιοριστεί από πανδημία σε σημείο αναφοράς για μελέτη των επόμενων γενεών. Στην Κολωνία διεξάγεται το φάιναλ φορ της ευρωλίγκα. Το Lanxess Arena, το οποίο είχε κλείσει τις πόρτες του για όλες τις προγραμματισμένες εκδηλώσεις τους προηγούμενους μήνες, υποδέχεται ξανά κόσμο. Πολύ κόσμο. Χιλιάδες κόσμου, οι οποίοι ανακουφισμένοι μπορούν ξανά να ταξιδέψουν, να συναθροιστούν σε κλειστό χώρο, να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους και να παρακολουθήσουν από κοντά ένα φάιναλ φορ.
   Στο χωρητικότητας 18.000 θέσεων, κατάμεστο γήπεδο θα τοποθετήσουμε τη Μακάμπι για να έχουμε τον παλμό, την Εφές Πίλσεν για να έχουμε τον Σέιν Λάρκιν, τη Ρεάλ Μαδρίτης για να έχουμε κάποιον να βρίζουν οι Έλληνες οπαδοί και δημοσιογράφοι και μια ομάδα έκπληξη που θα αποκλείσει την Μπαρτσελόνα. Η ύβρις με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς και το one side το οποίο μετά μανίας επιβάλει μετά από κάθε κρίσιμο τάιμ άουτ (σ.σ. και μετά από αρκετό γράψε-σβήσε στο πινακάκι του) θα έφερνε τη Νέμεσις και την τίσιν για τους Καταλανούς και το πάρτι θα γίνει χωρίς Νίκολα Μίροτιτς και Μάλκολμ Ντιλέινι.

   Έστω, λοιπόν, ότι το πλέον αισιόδοξο σενάριο αποδειχθεί αληθινό. Γίνουν τρεις συγκλονιστικοί αγώνες και ένας παντελώς αδιάφορος, όπως είναι πάντα ο μικρός τελικός. Έστω ότι αναδειχθούν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, ο πολυτιμότερος παίκτες, ο πρώτος σκόρερ, έστω ότι θα υπάρχουν όλες οι ατομικές και ομαδικές βραβεύσεις. Έστω ότι θα είναι μια γιορτή και μια αποθέωση του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Προβεβλημένοι σύνδεσμοι

   Θα είναι αρκετό για να ξεχάσουμε; Θα είναι αρκετό για να κουκουλωθούν όσα τρελά, παράλογα και σχεδόν δικτατορικά συμβαίνουν εδώ και μήνες στη διοργάνωση που θέλει να είναι η κορυφαία στην Ευρώπη (σ.σ. καλά, και προφανώς είναι) και να συναγωνιστεί το ΝΒΑ; Το 2020 πρέπει να είναι η κόκκινη γραμμή για την Ευρωλίγκα και για τον Ζόρντι Μπερτομέου.

Τα πετραδάκια…

   Φωνές μεμονωμένες ακούγονταν από παντού. Κάθε φορά θα ήταν κάτι διαφορετικό. Άλλοτε, η διαιτησία. Σε διάφορα γήπεδα της Ευρώπης. Άλλοτε το σχίσμα με τη ΦΙΜΠΑ, η αδιαφορία απέναντι στα παράθυρα για τα προκριματικά των Εθνικών ομάδων, η απόλυτη άρνηση να δημιουργηθεί μια κοινή ατζέντα για το καλό του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Υπήρξαν κατά καιρούς σκιώδεις αποφάσεις. Διαφορετικά κριτήρια συμπεριφοράς απέναντι σε συλλόγους ή, ακόμα χειρότερο, διαφορετικά κριτήρια ανάλογα με τη χώρα προέλευσης του κάθε συλλόγου. Μια καθολική «follow the money» συμπεριφορά, η οποία μπορεί να προσελκύσει χορηγούς και να αυξήσει τους προϋπολογισμούς, όμως στα μάτια του θεατή καθιστά το προϊόν όλο και πιο βαρετό.
  Η ευρωλίγκα του Ζόρντι Μπερτομέου είναι πρακτικά μια κλειστή λίγκα και ως μια κλειστή λίγκα πρέπει να κρίνεται. Δεν μπορούμε να εξετάσουμε όλες τις υποθέσεις που ενδεχομένως να προκύψουν, όμως μπορούμε να κριτικάρουμε τα δεδομένα τα οποία διαμορφώνονται μετά το πέρας της πρώτης τριετίας με το υπάρχουν σύστημα.. Η μορφή της διοργάνωσης άλλαξε το 2015 και αν σύντομα δε βρεθεί τρόπος να ανανεωθεί το προϊόν, τότε σύντομα θα θυμίζει το ποδοσφαιρικό Champions League. Μια σπουδαία διοργάνωση, μια διοργάνωση που φέρνει πακτωλό εκατομμυρίων, η οποία όμως στη φάση των ομίλων διαρκώς φθίνει στα μάτια του τηλεθεατή. Μια διοργάνωση που γίνεται βαρετή, όταν ξέρεις ποιος θα κερδίσει, πόσο εύκολα θα κερδίσει, ποιος θα προκριθεί και ποιος, εντέλει, θα φτάσει να διεκδικεί το τρόπαιο. Μια διοργάνωση τεράστιων ανισοτήτων, μια διοργάνωση στην οποία η ψαλίδα ανοίγει διαρκώς.
  Τα ματς στην ευρωλίγκα αρχίζουν να γίνονται εξαντλητικά πολλά. Από τον Ιανουάριο και μετά αρχίσει, πλέον, ο κορεσμός. Ποιος θα έβλεπε χθες ΤΣΣΚΑ-Άλμπα; Ποιος θα παρακολουθούσε το Ρεάλ-Ερυθρός Αστέρας; Ποιος θα ασχολούταν με το αποτέλεσμα του Χίμκι-Μπάγερν Μονάχου; Και ας μην αναφερθούμε καν στο Βιλερμπάν-Ζενίτ! Οι διαιτησίες – πάρα πολλές διαιτησίες φέτος – είναι κακές. Όχι για τις ελληνικές ομάδες, δεν είναι θέμα εθνικής ομοψυχίας, είναι γεγονός. Άλλοτε με ψεγάδια δόλου και πρόθεσης και άλλοτε χωρίς, οι διαιτησίες είναι κακές. Και σα να μην φτάνουν οι κακές διαιτησίες, έρχονται – ως φετινή πρωτοτυπία αυτοχειρίας – οι επιστολές συγγνώμης για να δημιουργήσουν ακόμα μεγαλύτερο αίσθημα αδικίας σε κάποιες ομάδες.
  Είπαμε ομάδες! Εδώ είναι που το πλάνο αρχίζει να καταρρέει. Εδώ είναι που η ιδέα της κλειστής λίγκας έρχεται να γυρίσει μπούμερανγκ τόσο στον περίεργο εμπνευστή της, όσο και στις ίδιες τις ομάδες. Πώς μπορούν ευρωπαϊκοί σύλλογοι να μεγαλώσουν, όταν δεν υπάρχει καν η προοπτική να συμμετάσχουν στην κορυφαία διοργάνωση; Πώς μπορούν να προσελκύσουν παίκτες, πώς μπορούν να διατηρήσουν παίκτες (βλ. περίπτωση Σαντ Ρος) όταν εκ των προτέρων γνωρίζουν το ταβάνι των δυνατοτήτων τους; Πώς να υπάρχει όραμα για την ανάπτυξη συλλόγων, οι οποίοι χτυπάνε σε κλειστή πόρτα;

   11 ομάδες δεν κουνιούνται από τη διοργάνωση και μόλις τέσσερις επιβραβεύονται από τα εγχώρια πρωταθλήματα. Επιπλέον, υπάρχει ο νικητής του Eurocup (έμμεσος εκβιασμός του Μπερτομέου για να δώσει ελπίδα στους δυστυχείς) και από πέρυσι δύο wild card. Γιατί πρέπει να ρέει το χρήμα, σωστά; Και θα λέγαμε ότι η ευθύνη είναι αποκλειστικά του Ζόρντι Μπερτομέου, αν δεν υπήρχε η είδηση από τον προηγούμενο Δεκέμβριο για περισσότερα εγγυημένα συμβόλαια, τουτέστιν ακόμα πιο κλειστή λίγκα.
  Η φετινή ευρωλίγκα μπάζει νερά. Ενδεχομένως, επειδή οι συν εφτά που ήρθαν να προστεθούν στους έντεκα, δεν ήταν και οι πλέον ενδεδειγμένοι. Όμως, μετά από οκτώ μήνες και με ευκαιρία τη διακοπή, δημιουργούνται κάποια ερωτηματικά:

• Τι έχει να προσφέρει πλέον η Μπασκόνια για να είναι κάθε χρόνο στη διοργάνωση; Προφανώς την παρουσία του κόσμου στο γήπεδο, όμως οι περισσότερες ισπανικές ομάδες γεμίζουν τα γήπεδα τους.
• Τι προσφέρει η Αρμάνι σε αγωνιστικό επίπεδο; Απλώς τεράστια συμβόλαια και το εύκολο στοίχημα του underachiever κάθε χρόνο (σ.σ. χρήζει ψυχανάλυσης το θέμα).
• Τι πρόσφερε η Ζενίτ, που πήρε και wild card τρομάρα της!

  Το θέμα δεν είναι απλώς να δείξεις με το δάκτυλο κάποιες ομάδες, αλλά το γενικότερο πλαίσιο λειτουργίας. Πρέπει οι ομάδες να έχουν το δικαίωμα στην παρακμή, και στην παρακμή σου δε θέλεις να σε βλέπει όλος ο κόσμος. Θα συνέλθεις, θα αρχίσει πάλι η ακμή, θα έχεις θέση ανάμεσα στους καλύτερους. Να είσαι ανάμεσα στους καλύτερους, όταν και ο ίδιος είσαι καλύτερος. Διαφορετικά, αλλοιώνεται το όλο νόημα του αθλητισμού. Η Μακάμπι που είναι αξιοθαύμαστη φέτος, παρέπαιε για τέσσερα χρόνια. Η Εφές που σαρώνει κάθε αντίπαλο, ήταν τελευταία πριν δύο χρόνια. Γιατί να είναι με το ζόρι και το στανιό εκεί; Αντιτίθεται στη φυσική ροή των πραγμάτων, του κύκλου που πρέπει να κάνουν όλα.

Οι βράχοι…

  Θα μπορούσες να το παρομοιάσεις με τα μονοπάτια πεζοπορίας. Με τα σημάδια που αφήνουν με πέτρες πίσω τους όσοι διαβαίνουν δύσβατες διαδρομές και θέλουν να δείξουν το δρόμο στους επόμενους. Μόνο που τα πετραδάκια που αναφέραμε ήταν απόδειξη αδιεξόδου. Ήταν τα λάθος σημάδια, εκείνα που θα σε οδηγήσουν μπροστά σε απόκρημνους βράχους. Εκεί, έφτασε η ευρωλίγκα τον τελευταίο μήνα. Εκεί έφτασε η εμμονική συμπεριφορά του Ζόρντι Μπερτομέου τη θεωρητικά κορυφαία μπασκετική διοργάνωση της Ευρώπης. Την πρακτικά κορυφαία μπασκετική διοργάνωση της Ευρώπης.
   Οι ομάδες βρέθηκαν μπροστά σε αδιέξοδο. Αντιμετώπισαν αδιαφορία. Προκλητική αδιαφορία για ένα ζήτημα τόσο σοβαρό, όπως εκείνο της υγείας. Ο Ολυμπιακός προσγειώθηκε στο Βερολίνο για να μάθει ότι το… πολύπαθο παιχνίδι του με την Αρμάνι αναβλήθηκε. Οι παίκτες χρειάστηκε να παρέμβουν για να συμβεί το αυτονόητο με την αναβολή των αγώνων, όπως στο παρελθόν είχε χρειαστεί να παρέμβουν για πολλά ακόμα μικρά, αλλά σοβαρά ζητήματα υγείας και σωματικής ακεραιότητας. Ανακοινώσεις έβγαιναν στο πόδι, για να βγουν μετά περισσότερες ανακοινώσεις για να διορθώσουν τις ανακοινώσεις.   Ο κόσμος βλέπει, πλέον, με καχυποψία τη διοργάνωση και τον Ζόρντι Μπερτομέου. Το καράβι μπάζει νερά και η διακοπή - προσωρινή ή οριστική - ίσως και να είναι μια ευκαιρία για να επανεξεταστούν κάποια ζητήματα. Θα δοθεί μια νέα προοπτική και να έρθουν αναγκαίες αλλαγές το καλοκαίρι.
   Σε 70 μέρες από σήμερα έχει τζάμπολ στο φάιναλ φορ. Σε 72 μέρες θα έχουμε νέο πρωταθλητή Ευρώπης. Η Ευρωλίγκα, όμως, δε μπορεί να συνεχίσει έτσι. Ο κόσμος κουράστηκε από την επανάληψη. Θύμωσε από τη μεροληψία. Εξοργίστηκε από την αδιαφορία. Βαρέθηκε από το αναμάσημα. Επήλθε κορεσμός. Το μπάσκετ δε φταίει. Η Ευρωλίγκα και ο Ζόρντι Μπερτομέου σε αυτή τη φάση φταίνε. Και πρέπει να το φτιάξουν όσο ακόμα προλαβαίνουν, όσο ακόμα έχουν οι Πέμπτες και οι Παρασκευές (και προς Θεού, όχι άλλες διαβολοβδομάδες, είναι εξαντλητικό) πορτοκαλί χρώμα…