Ειδίκευση – αποειδίκευση και πάλι από την αρχη

 

     Η Κυβέρνηση εν μέσω δεύτερου κύματος πανδημίας και lock-down προσπαθεί για ακόμη μία φορά να νομοθετήσει αθέατη και χωρίς αντιδράσεις σαρωτικές μεταρρυθμίσεις, αυτή τη φορά σχετικά με την  επαγγελματική εκπαίδευση. Είναι χαρακτηριστική η προχειρότητα με την οποία επιχειρούνται αλλαγές , όπως η (επαν)ίδρυση ενδιάμεσης βαθμίδας επαγγελματικής εκπαίδευσης μετά το γυμνάσιο, χωρίς την απαραίτητη τεκμηρίωση και μελέτη για τις συνέπειες, χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Πιστή στις ιδεολογικές της εμμονές περί αριστείας, η Κυβέρνηση προωθεί την ίδρυση πρότυπων και πειραματικών ΕΠΑΛ και ΙΕΚ. Κάτι τέτοιο οδηγεί, όπως έχει αποδειχθεί στο παρελθόν, σε σχολεία δύο ταχυτήτων, με αντίστοιχη κατεύθυνση κονδυλίων προς τα «άριστα» σχολεία, και οικονομικό μαρασμό των υπολοίπων. Άλλωστε, παρόλο που στόχος υποτίθεται πως είναι η αναβάθμιση της επαγγελματικής εκπαίδευσης, δεν προκύπτει από το νομοσχέδιο καμία αύξηση της  χρηματοδότησης στις ανέκαθεν παραμελημένες τεχνικές υποδομές.

Η σημαντικότερη, όμως,  αλλαγή που φέρνει το νομοσχέδιο, είναι η επιθετική εμπλοκή των «κοινωνικών εταίρων» (ΣΕΒ, Σύλλογος Επιμελητηρίων), δηλαδή των εργοδοτών στην επιλογή των ειδικοτήτων που θα διδάσκονται, ακόμη και στη διάρθρωση των προγραμμάτων σπουδών. Οι επιλογές αυτές καθ΄ ομολογία θα γίνονται με γνώμονα τις πρόσκαιρες τοπικές ανάγκες της αγοράς εργασίας, αφήνοντας εντελώς έκθετους τους μαθητές στα σκαμπανεβάσματα της αγοράς, που παραπαίει εν μέσω οικονομικής κρίσης, και καταδικάζοντας τους σε ένα «συσσίφειο μαρτύριο» ειδίκευσης- αποειδίκευσης- επανειδίκευσης, αγνοώντας τις επιθυμίες, τα ταλέντα και τις ανάγκες τους.

Είναι  προφανές ότι η επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση στη χώρα χρήζει άμεσης υποστήριξης, ώστε να μπορεί να αποτελεί θελκτική επιλογή κι όχι λύση ανάγκης. Ο στόχος όμως αυτός δεν πρόκειται να επιτευχθεί με νεοφιλελεύθερα νομοσχέδια που παραδίδουν ουσιαστικά την επαγγγελματική εκπαίδευση στα χέρια της αγοράς εργασίας και του κεφαλαίου. Αυτό που είναι αντίθετα, απαραίτητο, είναι η γενναία αύξηση της χρηματοδότησης για τις τεχνικές εκπαιδευτικές δομές, η κατοχύρωση επαγγελματικών δικαιωμάτων και η εναρμόνιση ολόπλευρης παιδείας και πρακτικής τεχνικής εκμάθησης.