Οταν η “δικαστική πλάνη”, προσφέρει ασυλία σε εγκληματικές αποφάσεις “υπηρετών της Θέμιδας”

“Τα παραδείγματα ανθρώπων που φυλακίστηκαν για λίγο ή πολύ και έπειτα αποδείχθηκε η αθωότητα τους είναι πολλά και πρόσφατα. Δυστυχώς δεν γίνεται να αποκλείσουμε πως κάποιες ποινές έμοιαζαν περισσότερο εκδικητικές παρά με βάση το γράμμα – και σίγουρα όχι το πνεύμα – του νόμου“. …

“…. Εκείνο το «δικοί μας» και «δικοί τους» που έχει απλωθεί για τα καλά πάνω από τη χώρα την τελευταία δεκαετία, έχει κόψει οριστικά δεσμούς με το δίκιο και έχει αναγάγει ως πρωτεύουσα αξία τη νίκη και την κατατρόπωση του αντιπάλου, όσο κι αν το δίκιο σχετικοποιείται ανάλογα με την εποχή και την ηθική της. Η εξόντωση μέσω της μεθόδου του παραδειγματισμού είναι δικαιοσύνη των σπηλαίων.
Μετά δεν αντέχουν οι συγγνώμες, κανείς δεν μπορεί να επιστρέφει αυτόν τον χρόνο πίσω, κανείς δεν μπορεί να μαλακώσει μια ζημιά που δεν έχουμε ιδέα πόσο βαθιά έχει φτάσει για τους άδικα κατηγορούμενους και άδικα φυλακισμένους”.

Τα παραπάνω αναφέρει σε ένα σχόλιο του ο δημοσιογράφος του “Βήματος” Οδυσσέας Ιωάννου στο ρεπορτάζ της εφημερίδας, στο οποίο υπάρχουν συγκλονιστικές συνεντεύξεις ατόμων που φυλακίστηκαν άδικα και στην πορεία αποδείχτηκε η αθωότητά τους.

Για μας όμως το ερώτημα είναι το εξής: Ολοι αυτοί οι “λειτουργοί της Θέμιδας” που εγκληματούν σε βάρος αθώων ανθρώπων πρέπει να έχουν ασυλία καλυπτόμενοι πίσω από την επίκληση της “δικαστικής πλάνης;”. Ο λαός μας λέει: “Οι μαλακίες πληρώνονται” και εδώ δεν πρόκειται για απλές μαλακίες αλλά για εγκλήματα σε βαθμό κακουργήματος, με χαρακτηριστική της περίπτωση του αναρχοκομμουνιστή Τάσου Θεοφίλου που η “δικαστική πλάνη” του κόστισε έναν εφιάλτη που κράτησε σχεδόν πέντε χρόνια, μέσα στα “σωφρονιστικά ιδρύματα”.

Μέχρι πότε θα έχουμε μόνο θύματα σε ανάλογες περιπτώσεις και ποτέ θύτες;