Να γιατί αστοί πολιτικοί τύπου Μαριά προσέγγισαν το σημερινό ΚΚΕ

 

Γράφει ο Νίκος από Βόλο

Δεν είναι ζήτημα αν έχει αλλάξει ή όχι ο Νότης ο Μαριάς, ο τέως σπόκμαν κι ευρωβουλευτής του κ. Καμμένου. Σίγουρα δεν έχει γίνει κομμουνιστής ο Μαριάς, ούτε καν έχει αλλάξει τις βασικές του απόψεις για τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ΕΕ και ΝΑΤΟ. Συμβαίνει απλώς το γεγονός ότι ο Περισσός με τη συνήθη ρεφορμιστική κοινοβουλευτική του τακτική μαζεύει κι εδώ ψηφαλάκια από πάσα κατεύθυνση… “Μάζευε κι ας είν’και ρώγες”, όπως θα έλεγε κι ο Φλωράκης.

Η ουσία είναι ότι οι αστοί πολιτικοί τύπου Μαριά, που προσέγγισαν το σημερινό ΚΚΕ, ξέρουν πάρα πολύ καλά κάτι που πολλοί παραδοσιακοί ψηφοφόροι του ΚΚΕ το αγνοούν: ότι δηλαδή η τωρινή τοποθέτηση αυτού του κόμματος σχετικά με τον ιμπεριαλισμό γενικά και σχετικά με την ΕΕ ειδικότερα κάθε άλλο παρά θέτει ως καθήκον καθημερινής διεκδίκησης στο λαϊκό μας κίνημα το αίτημα της άμεσης και οριστικής εξόδου της Ελλάδας από την ιμπεριαλιστική Ευρωένωση. Πουθενά δεν θέτει το ζήτημα του αναγκαίου επαναστατικού αγώνα ως όρου για την κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας του τόπου μας, ως απαραίτητης προϋπόθεσης για τη διεκδίκηση, στη συνέχεια της ίδιας ουσιαστικά ενιαίας επαναστατικής διαδικασίας, και του στόχου σοσιαλιστικής μας επανάστασης.

Πουθενά δεν θέτει το ζήτημα της αντιιμπεριαλιστικής κρατικής εξουσίας (Λαϊκής Δημοκρατίας, επαναστατικής δημοκρατικής δικτατορίας του προλεταριάτου, της αγροτιάς και άλλων μικροαστικών εργαζομένων στρωμάτων) που μόνη αυτή σε χώρες σαν τη δική μας μπορεί να δρομολογήσει και το στόχο του Σοσιαλισμού (τη μετεξέλιξη της Λαϊκής σε Σοσιαλιστική Δημοκρατία -σε επαναστατική -σοσιαλιστική πια ως προς τα καθήκοντά της- δικτατορία του προλεταριάτου και της φτωχολογιάς -από ταξική σκοπιά).

Σε μια χώρα ουσιαστικά μισοαποικία των Αμερικάνων και των Γερμανών ιμπεριαλιστών είναι εντελώς αδύνατον οι ιμπεριαλιστές πάτρωνες της ντόπιας υποτελούς αστικής τάξης να επιτρέψουν τη δρομολόγηση μιας σοσιαλιστικής επανάστασης, αν πρώτα οι πάτρωνες αυτοί και μαζί όλα τα ντόπια τσιράκια τους δεν έχουν πεταχτεί με τις κλωτσιές έξω από αυτή γη. Αν δεν ξεριζωθούν οι ξένες βάσεις και οι μηχανισμοί της εξάρτησης και της υποτέλειας, κανένα σοσιαλιστικό μέλλον δεν υπάρχει για την καθημαγμένη τούτη χώρα. Για καμία παρόμοια καθημαγμένη από τους ιμπεριαλιστές χώρα…

Αυτό μας το λέει και μας το υπογράφει η ιστορική πείρα ολόκληρης της ανθρωπότητας την εποχή του ιμπεριαλισμού, των κυρίαρχων και των εξαρτημένων χωρών. Το σημερινό ΚΚΕ όμως απέναντι στην ΕΕ τηρεί μια στάση που θυμίζει εν πολλοίς τον αποβιώσαντα επισήμως ευρωκομμουνισμό, που κήρυττε μια “Ευρώπη των Λαών” χωρίς προηγούμενο επαναστατικό τσάκισμα της ιμπεριαλιστικής εξάρτησης που υφιστάμεθα από την ΕΕ! Η τοποθέτηση αυτή του ΚΚΕ αποτελεί μια στάση δεξιά κατ’ ουσίαν, πασπαλισμένη όμως και με μια στρώση τροτσκιστικής σάλτσας (αφού αποκοιμίζει το λαό με συνθήματα για μια “Ευρώπη του Σοσιαλισμού” στο… απώτερο φυσικά μέλλον, όταν κάποτε θα αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων παντού στην ήπειρο -και ζήσε μαύρε μου, να φας τριφύλλι του χρόνου το Μάη!…

Πουθενά η ηγεσία του Περισσού δεν κατεβάζει στο λαό το σύνθημα: έξω η Ελλάδα από την ΕΕ, εθνική ανεξαρτησία, λαϊκή δημοκρατία, που θα επιτευχθεί με επανάσταση και λαϊκή εξουσία,με τη συντριβή του σημερινού κράτους και με επόμενο στόχο της λαϊκής δημοκρατίας την οικοδόμηση του σοσιαλισμό στην Ελλάδα.

Κατ’ ουσίαν ούτε ο Ευρωιμπεριαλισμός ούτε ο εγχώριος εξαρτημένος καπιταλισμός έχει να φοβηθεί το παραμικρό από τη ρεφορμιστική γραμμή της ηγεσίας Περισσού, η οποία μάλλον αερολογεί προεκλογικά και κανένα κίνημα αντιιμπεριαλιστικό δεν μπορεί στην πράξη να δρομολογήσει. Ούτε θέλει ένα τέτοιο αντιιμπεριαλιστικό κίνημα. Γι’ αυτό και η μάζα του λαού μας, έστω και χωρίς βαθιά πολιτική γνώση, αλλά ενστικτωδώς δεν βλέπει στο τωρινό ΚΚΕ και στη γραμμή του καμία ουσιαστική εναλλακτική προοπτική σε σχέση με αυτό που ήδη έχουν επιβάλει όλα τα αστικά κόμματα. Δεν βλέπει καμία ελπίδα ούτε στο σημερινό ΚΚΕ.

Συνεπώς για μάς, τους Κομμουνιστές, μαρξιστές – λενινιστές δύο λύσεις υπάρχουν για τις 9 του Ιούνη, εφόσον δεν μπορούμε να δώσουμε από κοινού μια μάχη με τον ίδιο τρόπο, έτσι ή αλλιώς, αλλά όλοι μας μαζί λόγω πολυδιάσπασης που τρώει τα σωθικά του επαναστατικού κομμουνιστικού μας κινήματος επί πέντε δεκαετίες: ή ακούμε την έκκληση του ΚΚΕ μ-λ κι ορισμένων άλλων οργανώσεων του χώρου, και απέχουμε από την κάλπη των ευρωεκλογών ή ακούμε την έκκληση του Μ-Λ ΚΚΕ και το ψηφίζουμε αποφασιστικά, αφού στο κάτω κάτω την Κυριακή που μας έρχεται δίνουμε μια ακόμα εκλογική μάχη στο έδαφος του αντιπάλου -και ουδέποτε εμείς συνηθίζουμε να φυγομαχούμε από οποιαδήποτε μάχη, οιασδήποτε μορφής, χωρίς φυσικά καμία κοινοβουλευτική αυταπάτη.

Ο γράφων αυτές τις σκέψεις, ως ανένταχτος στις τωρινές οργανώσεις του χώρου μας, απευθύνει σε όλους τους συντρόφους έκκληση εκλογικής στήριξης του Μ-Λ ΚΚΕ την επόμενη Κυριακή. Ο καθένας σύντροφος ας πράξει κατά συνείδηση κι αφού σκεφτεί όλες τις παραμέτρους του ζητήματος…