Αυτό το συγκλονιστικό κείμενο για το «σύντομο μα ορμητικό» ταξίδι ζωής του Ζακ Κωστόπουλου, το έγραψε η μητέρα του, η κ. Ελένη Κωστοπούλου, λίγες μέρες πριν ανακοινωθεί  η ετυμηγορία για τους δολοφόνους του παιδιού της και δημοσιεύθηκε στο shortstory.
Κοντοσταθείτε και διαβάστε το με τον σεβασμό που αξίζει στον Ζακ και την μητέρα του:
«Το ταξίδι του Ζακ στη ζωή ξεκίνησε μια νύχτα ενός ζεστού Αυγούστου σε μια ήσυχη αμερικανική πόλη. Τη νύχτα εκείνη ένας ποταμός ξεχύθηκε από μέσα μου όταν έσπασαν τα νερά μου. Σαν ένα φράγμα που κατέρρευσε αφήνοντας τα ορμητικά νερά του ποταμού να εκτιναχθούν ελεύθερα και ανυπότακτα.

Ξεκίνησε το ταξίδι του με ορμή και φόρα που συνεχίστηκε σε όλη τη σύντομη ζωή του. Είχε το πάθος και το πείσμα του νερού που δεν φυλακίζεται αλλά παλεύει να ελευθερωθεί με οποιοδήποτε τίμημα.
Ακόμη και αν το τίμημα είναι να εξατμιστεί και να χαθεί για πάντα.

Η παιδική ζωή του Ζακ ήταν γεμάτη χαμόγελα, χαρά, ταξίδια και εμπειρίες. Μια ευγενική, καλοσυνάτη ψυχή μεγάλωνε. Και έβλεπα στα μάτια του την αγάπη για κάθε πλάσμα, το ήρεμο πνεύμα αλλά και την ευφυΐα ενός ώριμου και συνετού παιδιού.
Όταν γεννήθηκαν τα αδέλφια του ήταν προστατευτικός μαζί τους και τα πρόσεχε με περισσή φροντίδα. Τα σχολικά του χρόνια ήταν γεμάτα περιέργεια για τον κόσμο και τους ανθρώπους γύρω του.
Τότε η διαφορετικότητά του άρχισε να προκαλεί σχόλια, άσχημες συμπεριφορές και βία. Πόσο απάνθρωπο είναι να μη δέχεσαι τον άλλο άνθρωπο για κάτι που δεν το επέλεξε ο ίδιος αλλά η φύση και να του προκαλείς πόνο και δυστυχία.

Όταν ο Ζακ έγινε έφηβος, αγάπησε το τραγούδι και τη μουσική. Άκουγα τα πόδια του να χορεύουν στο δωμάτιό του. Οι στίχοι των τραγουδιών που άκουγε κολλούσαν στο μυαλό μου σαν βδέλλες. Με τους φίλους του μάθαιναν χορογραφίες και έπαιρναν μέρος σε διαγωνισμούς και εκδηλώσεις του σχολείου.

Οι Back Street Boys και η Μαντόνα ήταν οι αγαπημένοι του εκείνη την εποχή. Τα καλοκαίρια τα περνούσε στην παραλία, με ατελείωτες κουβέντες μέχρι το πρωί και βοηθώντας τον πατέρα του στην ταβέρνα.

Ο Ζακ ήταν ένα παιδί που δεν μοιραζόταν τις κακές εμπειρίες του με την οικογένειά του. Δεν ήθελε να μας στενοχωρεί. Κάθε αγώνα που έδωσε –και πρέπει να είχε δώσει εκατοντάδες– τον κέρδισε ή τον έχασε μόνος του. Μοιραζόταν με τους δικούς του ανθρώπους μόνο τις χαρές. Τους προστάτευε από τις λύπες και την κακία που ο ίδιος είχε τόσο απλόχερα δεχτεί.

Το πάθος και το πείσμα του να αλλάξουν οι άλλοι και όχι αυτός ήταν η δύναμη που τον ατσάλωνε μπροστά σε κάθε εμπόδιο και αδικία. Οι πολλές δράσεις του μαρτυρούν αυτή την ανάγκη του να προστατευτούν όλες οι ευάλωτες ομάδες συνανθρώπων του και να έχουν τη θεσμική και πολιτειακή αντιμετώπιση που δικαιούνται.

Παρόλο που έβλεπε ότι ζούσε σε μια αγέλη λύκων, αυτός επέλεγε να είναι το πρόβατο.

Αυτό το πλάσμα που με επέλεξε για μητέρα του θα ζει μέσα από τα λόγια του, τις πράξεις του, αλλά κυρίως στο μυαλό και στην καρδιά όσων τον γνώρισαν, τον αγάπησαν, τον διάβασαν και ένιωσαν τη ζεστασιά και τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του. Μιας καρδιάς που ήταν επαναστάτρια και ασυμβίβαστη με τα στερεότυπα που μας επιβάλλονται.»

«Θα έρθει η άνοιξη. Δεν είναι στο χέρι τους. Ακόμη κι αν αργήσει, θα έρθει. Δεν μπορεί.» – Ζακ Κωστόπουλος