Βιβλιοπαρουσίαση: Μεταπολίτευση / Ένα βολικό «τέρας» του Διονύση Ελευθεράτο

Το 4ο βιβλίο του δημοσιογράφου Διονύση Ελευθεράτου  «Μεταπολίτευση – Ενα βολικό “τέρας”» είναι ένα πανόραμα 460 σελίδων στο οποίο ακτινογραφούνται ο ριζοσπαστισμός, οι κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις, οι ιδέες και τα ιδεολογήματα, οι οικονομικές τάσεις, η κουλτούρα, τα μίντια, το σινεμά, τα αθλητικά θεάματα, ακόμη και το «σάουντρακ» της Μεταπολίτευσης από το 1974 μέχρι και το 1990 περίπου.

Ένας τεράστιος όγκος υλικού, που ταξινομείται σε πέντε μέρη, 18 κεφάλαια και δεκάδες κείμενα, ψηφίδες ενός μεγάλου παζλ πολιτισμικών διεργασιών, αγώνων και κοινωνικών συγκρούσεων.

50 χρόνια μετά την εποχή που χαρακτηρίστηκε με τον τίτλο «μεταπολίτευση», Ο Διονύσης Ελευθεράτος καταδεικνύει τη συνειδητή προσπάθεια από διάφορα ιδεολογικά και πολιτικά μπλοκ εξουσίας να φορτώσουν τα διάφορα σημερινά προβλήματα στον κοινωνικό ριζοσπαστισμό της περιόδου που αναδύθηκε μετά την πτώση της χούντας και πάνω σε αυτή την αντιμεταπολιτευτική κριτική να οικοδομήσουν τις σημερινές νεοφιλελεύθερες πολιτικές ενάντια στην κοινωνία.

Εκτός όλων των άλλων ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το χώρο της εκπαίδευσης αποτελεί η αναφορά του συγγραφέα στα γεγονότα γύρω από την απεργία πείνας του δασκάλου Γιάννη Βαγενά και τη σύγκρουση με τον επιθεωρητή και τον επιθεωρητισμό. Τον επιθεωρητισμό που με τον πλέον κυνικό και ταξικό τρόπο προσπαθεί να επαναφέρει η σημερινή κυβέρνηση, βρίσκοντας και πάλι απέναντι σε αυτά τα σχέδια τους εκπαιδευτικούς και το εκπαιδευτικό κίνημα.

Στη βάση, λοιπόν, των δεδομένων μιας ολόκληρης περιόδου ξαναφωτίζεται το ανοιχτό ζήτημα της ανάγκης να εκφραστεί ο σύγχρονος κοινωνικός ριζοσπαστισμός και λόγος, να ξαναβρεθούν δρόμοι συνένωσης των νεολαιίστικών και κοινωνικών αιτημάτων με μια σύγχρονη ριζοσπαστική κουλτούρα και διεργασία.

Όπως λέει και ο ίδιος  ο συγγραφέας: «τρεις ήταν οι βασικές επιδιώξεις μου. Πρώτη, να εξετάσω βασικές πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές συγκρούσεις της εποχής. Δεύτερη, να ακτινογραφήσω το όλο κλίμα της, συμπεριλαμβανόμενων των πολιτιστικών παραμέτρων και της ψυχαγωγίας. Τρίτη, να δω αν και κατά πόσο ευσταθούν ορισμένα διαδεδομένα «κατηγορητήρια» σε βάρος της Μεταπολίτευσης και του πολυθρύλητου, του… ευκόλως καταλογιζόμενου «λαϊκισμού» της. Διότι πιστεύω ότι οι αιτιάσεις αυτές, οι οποίες μάλιστα αποδεικνύονται ιδιαίτερα επίμονες από την εποχή των Μνημονίων και εντεύθεν, απολήγουν σε ορισμένα «διά ταύτα» που σχετίζονται με το παρόν και το μέλλον, όχι με «ακαδημαϊκές» θεωρήσεις του παρελθόντος».