Το σκυλολόι του αστισμού και η μάχη στο Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη

 

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Από όλα τα απολειφάδια της άκρας Δεξιάς, το σκυλολόι του αστισμού, αυτό που ονομάζουν “εθνικό κορμό” θα ξανακούσουμε αυτές τις μέρες ότι “οι χωροφύλακες του Μακρυγιάννη, ο Τσακαλώτος, ο Παπανδρέου και ο Τσώρτσιλ κράτησαν, Ελλάδα στον ελεύθερο κόσμο”, αναφερόμενοι στην μάχη που έγινε στις 6 Δεκέμβρη στο στρατόπεδο του Μακρυγιάννη.

Μια μάχη που διεξήχθη ανάμεσα στους μαχητές του ΕΛΑΣ απ’ την μια μεριά και σε χίτες και οι ταγματασφαλίτες που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς, από την άλλη. Ατομα “που για πολλούς μήνες μετείχαν ενεργά στις φοβερές εκστρατείες ενάντια στις αθηναϊκές συνοικίες,

στα μπλόκα, στις εκτελέσεις, στα βασανιστήρια και στους ξυλοδαρμούς”, όπως αναφέρει ο ιστορικός Μενέλαος Χαραλαμπίδης στο βιβλίο του “Δεκεμβριανά 1944. Η μάχη της Αθήνας”.

Αναμενόμενο οι ταγοί της “εθνικοφροσύνης” να επιχειρούν ξανά και ξανά να ξαναγράψουν την ιστορία, να ξεπλύνουν τους συνεργάτες των ναζί και να τους φορέσουν το κουστούμι του “σωτήρα του έθνους”. Προέρχονται από την ίδια πολιτική μήτρα — το ίδιο βρώμικο ποτάμι που τρέφεται από τον αντικομμουνισμό και την υποταγή στους ξένους προστάτες.

Αναμενόμενο, επίσης, να αποδίδουν τιμές στη Χωροφυλακή, ένα σώμα που -με ελάχιστες τίμιες εξαιρέσεις – υπηρέτησε με αφοσίωση τους κατακτητές. Αναμενόμενο να υποκλίνονται στον στρατηγό Θρασύβουλο Τσακαλώτο, γενικό διευθυντή του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας στην κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου και πιστό εκτελεστή των εντολών των Άγγλων στον εμφύλιο.

Και βέβαια ήταν πάντα αναμενόμενος ο ύμνος στον Τσώρτσιλ, τον “πατέρα” του αιματηρού Δεκέμβρη. Αν ο βρετανικός στρατός δεν έσπευδε με πυροβολικό και με την Ορεινή Ταξιαρχία να σώσει τους συνεργάτες των ναζί, οι μαχητές του ΕΛΑΣ θα είχαν σαρώσει το οχυρό του Μακρυγιάννη μέσα σε λίγες ώρες.

Τηλεγραφικά για το γεγονός

Το Σύνταγμα Χωροφυλακής Μακρυγιάννη -εκεί όπου βρίσκεται σήμερα το Μουσείο Ακρόπολης- αποτέλεσε το τελευταίο καταφύγιο των ταγματασφαλιτών, αυτών που είχαν υπηρετήσει τον κατακτητή και έτρεμαν τη λαϊκή οργή για τα εγκλήματά τους.

Διοικητής των περίπου 600 χωροφυλάκων, όλοι συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, ήταν ο αντισυνταγματάρχης Κωνσταντίνος Κωστόπουλος, διοικητής του Τάγματος Ασφαλείας Σπάρτης. Γνωστός για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά του ελληνικού λαού, ο Κωστόπουλος επιβραβεύτηκε από το μεταπολεμικό αστικό κράτος με προαγωγή σε υποστράτηγο και φρούραρχο Αθήνας. Συμμετείχε επίσης ο συνταγματάρχης χωροφυλακής Γ. Σαμουήλ.

Απέναντί τους, μαχητές της 1ης Ταξιαρχίας και του Συντάγματος Πειραιά του ΕΛΑΣ ανέλαβαν να καθαρίσουν αυτή τη σφηκοφωλιά των δωσίλογων. Η επίθεση ξεκίνησε στις 6 το πρωί της 6ης Δεκέμβρη. Τα πρώτα φυλάκια κατέρρευσαν γρήγορα. Η κατάληψη του στρατοπέδου ήταν ζήτημα χρόνου.

Και τότε εμφανίστηκε ο “από μηχανής θεός”: οι Βρετανοί, οι επικυρίαρχοι του αστικού κράτους, που ήθελαν να αξιοποιήσουν το “υλικό” των ταγματασφαλιτών, χωροφυλάκων και λοιπών δοσίλογων στο καθεστώς που σχεδίαζαν να εγκαθιδρύσουν.

Το βρετανικό πυροβολικό -ακόμη και μονάδες τοποθετημένες στον βράχο της Ακρόπολης -έπληξε τις θέσεις του ΕΛΑΣ και έσωσε τους οχυρωμένους. Έτσι, όχι μόνο γλίτωσαν από τη λαϊκή τιμωρία, αλλά αποτέλεσαν τον βασικό κορμό του μεταβαρκιζιανού αστικού κράτους.

Είναι λοιπόν δυνατόν σήμερα αστοί πολιτικάντηδες και δημοσιολόγοι -από τον Γεωργιάδη και τον Μουμτζή έως τον Θάνο Πλεύρη, και από τον “Σύνδεσμο Αποστράτων Αστυνομικών Αθηνών” έως την “Πατριωτική Ένωση” – να μην επιτελούν το “εθνικό” τους καθήκον;

Να μην “τιμούν” τους δωσίλογους που αποτέλεσαν τα θεμέλια της μετεμφυλιακής αστικής εξουσίας;

Η ιστορική τους συνέχεια είναι αδιάσπαστη· και η χυδαιότητα της διαστρέβλωσης εξίσου.