Αγροτικές κινητοποιήσεις: σαν έτοιμοι από καιρό οι αγρότες κατέβηκαν στον δρόμο κατά χιλιάδες. Ή όταν η απόγνωση γίνεται θυμός και οργή.

Της Εύης Τάχου,

Αγρότες από όλη την Ελλάδα βγήκαν ξανά στον δρόμο. Σε Ε65, Νίκαια, Μάλγαρα και αλλού στήθηκαν μπλόκα με χιλιάδες τρακτέρ, από την πρώτη κιόλας μέρα, μετά από μαζικές συσκέψεις/συνελεύσεις σε πολλές πόλεις και μετά τις πρώτες συγκεντρώσεις μέσα στον Νοέμβρη. Είναι η απάντηση των αγροτών στα ψίχουλα που τάζει η κυβέρνηση. Μάλιστα από το 70% της Βασικής Ενίσχυσης που έπρεπε να τους δώσει ως προκαταβολή, τους έδωσε μόλις το 44%, ενώ δεν ήταν λίγοι εκείνοι που δεν πήραν ούτε ευρώ και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι αγρότες σε όλη τη χώρα θα πάρουν πολύ λιγότερα χρήματα από αυτά που έπαιρναν τα προηγούμενα χρόνια.

Και εκεί που η κυβέρνηση τους κορόιδευε τάζοντάς τους πακτωλό χρημάτων και ενώ συνεχίζει να τους χρωστά, τους αντιμετώπισε την Κυριακή (30 Νοέμβρη) με καταστολή, χημικά, ΜΑΤ, βία συλλήψεις. Χωρίς αποτέλεσμα. Τα μπλόκα στήθηκαν με μαχητικότητα και μαζικότητα και τις επόμενες ημέρες θα είναι, όπως όλα δείχνουν, ακόμα πιο μαζικά.

Και έχουν αυτές οι κινητοποιήσεις ένα χρώμα διαφορετικό. Δεν αποτελούν απλώς μια διαμαρτυρία για επιδοτήσεις που καθυστερούν, για αποζημιώσεις που δε δόθηκαν (για καταστροφές από τον Daniel, τις ζωονόσους κτλ). Εκφράζουν κάτι συνολικότερο. Εκφράζουν, έστω πρωτόλεια, συνολική άρνηση της αντιαγροτικής πολιτικής κυβέρνησης και ΕΕ. Μιας πολιτικής που επιταχύνει το ξεκλήρισμα της φτωχομεσαίας αγροτιάς και τμημάτων των μεγαλοαγροτών που ασχολούνται με μη δυναμικές καλλιέργειες ή αδυνατούν να προσαρμοστούν στη νέα εποχή και έχει ως στόχο να ενισχύσει τους μεγαλοκτηνοτρόφους και μεγαλοαγρότες, τις βιομηχανίες του αγροτοδιατροφικού τομέα και τις πολυεθνικές Για αυτό και στις συσκέψεις των αγροτών το προηγούμενο διάστημα συμμετείχαν και μεγαλοαγρότες, για να ελέγξουν και να κατευθύνουν τις κινητοποιήσεις.

Αυτή η αναδιάρθρωση του αγροτικού τομέα είναι στόχος-πρόταγμα της αγροτικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης που υπηρετήθηκε από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως και από τη σημερινή. Για παράδειγμα η ΚΑΠ (Κοινή Αγροτική Πολιτική) 2014-2020 (πήρε παράταση ως το 2022 λόγω πανδημίας) υποβλήθηκε προς έγκριση στην ΕΕ από την κυβέρνηση Σαμαρά (συγκυβέρνηση ΝΔ, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ) και εφαρμόστηκε τόσο από κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ (2015-2019) όσο και από κυβέρνηση ΝΔ από το 2019 έως και το 2022. Η ΚΑΠ 2023-2027 γράφτηκε, υποβλήθηκε προς έγκριση στην ΕΕ και εφαρμόζεται από την κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ η νέα, πολύ χειρότερη ΚΑΠ της ΕΕ (2028-2034) θα αποτελέσει τη «χαριστική βολή» στη φτωχή-εργαζόμενη αγροτιά.

Έτσι σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat, στη 15ετία 2005-2020 η εφαρμογή της ΚΑΠ και οι ιδιωτικοποιήσεις στον αγροτικό τομέα (της Αγροτικής Τράπεζας-θυγατρικών επιχειρήσεων, συνεταιρισμών κτλ,) ξεκλήρισαν 5 εκατομμύρια φτωχούς αγρότες στην ΕΕ (από τα 15 μειώθηκαν στα 10 εκατομμύρια). Στην Ελλάδα την ίδια περίοδο οι φτωχοί αγρότες από 900.000 μειώθηκαν στις 650.000. Έως το 2040 προβλέπεται στην ΕΕ από 10 εκατομμύρια αγρότες, να μείνουν μόνο 3,9 εκατομμύρια (μείωση 62%) με περαιτέρω συγκέντρωση της γης σε ιδιοκτησίες άνω των 500 στρεμμάτων.

Στην πορεία αυτή, σημαντική υπήρξε η ψήφιση του Μητρώου αγροτών και αγροτικών εκμεταλλεύσεων» -εργαλείου ξεκληρίσματος (2010)- και του άρθρου 65 του πολυνομοσχεδίου εφαρμογής του 3ου Μνημονίου (22/5/2016) στη Βουλή από ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛΛ., Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., το οποίο προέβλεπε ότι στην Ελλάδα από τους σημερινούς 650.000 αγρότες θα μείνουν μόνο 275.000 μεγαλοαγρότες και επιχειρηματικοί όμιλοι του αγροτοδιατροφικού τομέα. Πλέον η συμμετοχή των αγροτών στον οικονομικά ενεργό πληθυσμό της Ελλάδας από 25% το 1981 (χρονιά ένταξης στην ΕΟΚ) έχει φτάσει σήμερα στο 8%.

Τον ίδιο αυτό στόχο της καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του πρωτογενούς τομέα υπηρετούν και οι αγροτικές επιδοτήσεις. Τις πληρώνουμε όλος ο λαός, από τη μία, -μέσω του ΦΠΑ και άλλων φόρων-, και τις καρπώνονται, από την άλλη, οι λίγοι: το 20% των μεγαλοαγροτών/ μεγαλοκτηνοτρόφων που κατέχει το 90% της αγροτικής γης εισπράττει το 80% των ευρωπαϊκών αγροτικών επιδοτήσεων και το υπόλοιπο 10% δίνεται στους φτωχούς αγροτοκτηνοτρόφους για μια ψευδαίσθηση επιβίωσης, το τυράκι στη φάκα του ξεσκληρίσματός τους.

Επιδοτήσεις που λειτουργούν πανευρωπαϊκά ως μέσο διαφθοράς και αποδοχής της αντιλαϊκής πολιτικής της ΕΕ. Γιατί σκάνδαλο-ΟΠΕΚΕΠΕ δεν έχει μόνο η Ελλάδα. Ανάλογες λαμογιές έρχονται στο φως στην Πορτογαλία (2,9 δισ. απάτη ΦΠΑ), στην Ιταλία (Σαλέρνο) 12,5 εκ ευρώ από μία Ομάδα Παραγωγών, στη Ρουμανία 1,32 εκ ευρώ (300 ΑΦΜ σε Μελισσοκομία) κτλ..

Επιδοτήσεις που συνάμα λειτουργούν ως καταλύτης αυτής της αναδιάρθρωσης (τα πολλά δίνονται στους λίγους-ημέτερους συχνά- και τα λίγα στους πολλούς). Τις πληρώνουμε εμείς και τις δίνει η ΕΕ για να παίρνουν σε εξευτελιστικές τιμές τα αγροτικά προϊόντα βιομήχανοι και πολυεθνικές. Μια ΕΕ που κινείται στον αστερισμό του πολέμου, ετοιμάζει αίμα και φέρετρα και κόβει 100 δις ευρώ από τη νέα ΚΑΠ για να δώσει όπλα στον ναζί το Ζελένσκι.

Ταυτόχρονα, τα αγροτικά προϊόντα πωλούνται σε τιμές εξευτελιστικές, πολύ κάτω από το κόστος παραγωγής, το οποίο αυξάνεται εκθετικά με αποτέλεσμα οι αγρότες να μην μπορούν να ζήσουν με αξιοπρέπεια από τη γη και τα ζώα τους όπως ούτε και οι εργαζόμενοι που συμπλήρωναν το περιορισμένο εισόδημά τους με κάποια λιγοστά έσοδα από την όποια αγροτική εκμετάλλευση είχαν. Και όλα αυτά τη στιγμή που οι τιμές των αγροτικών προϊόντων στο ράφι των σούπερ μάρκετ γίνεται όλο και πιο απαγορευτικές για την τσέπη των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας και των συνταξιούχων.

Εν κατακλείδι, οι χιλιάδες αγρότες που βγήκαν στους δρόμους ούτε Φεράρι έχουν, ούτε ΟΠΕΚΕΠΕδες είναι. Δουλεύουν στη γη και στα ζώα τους κάτω από αντίξοες συνθήκες για να ταΐσουν την κοινωνία. Ο αγώνας τους είναι ένας δίκαιος αγώνας που αφορά όλον τον λαό. Για αυτό είναι ανάγκη να τον στηρίξουμε όλοι/όλες έμπρακτα -αποτρέποντας τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που θα επιδιωχθούν- με κάθε μορφή κινητοποιήσεων. Ταυτόχρονα ο αγώνας αυτός θα είναι νικηφόρος και θα αφήσει ισχυρό αποτύπωμα στις πολιτικές εξελίξεις του επόμενου διαστήματος μόνο αν βαθύνει και γίνει επικίνδυνος και δεν περιοριστεί σε επετειακές ετήσιες κινητοποιήσεις, όπως επιθυμεί η συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Μόνο αν οργανωθεί από τα κάτω με επιτροπές αγώνα από τους ίδιους τους αγωνιζόμενους και μόνο αν αμφισβητήσει το σύνολο της αντιδραστικής πολιτικής της πολεμοκάπηλης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Γιατί μόνο έξω από το σφαγείο της ΕΕ μπορούμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια με μια αγροτική παραγωγή σε πλήρη αρμονία με τη φύση και προϊόντα για τις ανάγκες του λαού και όχι του καπιταλιστικού κέρδους.