Ο ΓΕΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΝΑ ΑΓΑΠΙΟΜΑΣΤΕ!!!Η περιβόητη εγκύκλιος 1010 του «Γέρου της Δημοκρατίας» 11 Μάρτη 1965

Ήταν 11 Μάρτη του 1965 όταν στάλθηκε στους Γενικούς Επιθεωρητές Μέσης Εκπαίδευσης από τον «Γέρο της Δημοκρατίας», και τότε Πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου, (ήταν ταυτόχρονα και υπουργός Παιδείας) η περιβόητη
«εμπιστευτική» εγκύκλιος 1010, που είχε ως στόχο το τσάκισμα του μαθητικού κινήματος.
Επρόκειτο για μια ξεδιάντροπη αντικομμουνιστική παρέμβαση που προωθούσε το χαφιεδισμό και την τρομοκρατία με την απειλή της απόλυσης όλων των αγωνιζόμενων εκπαιδευτικών.

«ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΝ ΕΘΝ. ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ

Πρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργός Εθνικής Παιδείας. Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 1010

Εμπιστευτικόν
Εν Αθήναις τη 11 Μαρτίου 1965
Προς
τους Γενικούς Επιθεωρητάς
Μέσης Εκπαιδεύσεως

Η περιβόητη εγκύκλιος 1010 του «Γέρου της Δημοκρατίας»

Πανταχόθεν καταγγέλλεται ότι η Κομμουνιστική Νεολαία Λαμπράκη καταβάλλει μεγάλας προσπάθειας προσεταιρισμού μαθητών των Γυμνασίων.
Βεβαίως, εφ’ όσον διεπιστώθη ποσοστόν 12% οπαδών της ΕΔΑ κατά τας τελευταίας εκλογάς, ευνόητον είναι ότι θα υπάρχουν και μαθηταί εμποτισμένοι από τας οικογενείας των με αριστεράν ιδεολογίαν.
Και αυτούς βέβαια, κατά πρώτον λόγον, θα χρησιμοποιεί η Κομμουνιστική προπαγάνδα προς προσηλυτισμόν των Νέων.
Εφιστώ διά τούτο και πάλιν την προσοχήν όλων των Καθηγητών των Γυμνασίων και τους καθιστώ υπεύθυνους διά πάσαν σχετικήν δραστηριότητα της Νεολαίας Λαμπράκη. Ο κομμουνισμός είναι εχθρός του Έθνους και της Δημοκρατίας. Τούτο πρέπει να καταστή συνείδησις της Νέας Γενιάς.
Ο εθνικός φρονηματισμός, καθώς και η ηθική και πολιτική αγωγή των μαθητών είναι η πρώτη αποστολή του Διδασκάλου. Και εις αυτήν οφείλουν να επιδοθούν. Τα ιδικά μας ιδανικά είναι τα ιδανικά του ΕΛΛΗΝΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ. Ελευθερία (Εθνική και Πολιτική) και Δικαιοσύνη, Αγάπη και Θυσία. Αυτά είναι τα ιδεώδη μας και μ’ αυτά πρέπει να εμποτισθή η Νέα Γενεά, Ελλάς και Δημοκρατία. Αληθής Δημοκρατία.
Πάσα εκτροπή πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβή να υπάρξουν διδάσκαλοι όχι ανήκοντες, αλλά και απλώς συμπαθούντες ή ανεχόμενοι την κομμουνιστικήν προπαγάνδαν δεν έχουν θέσιν εις την Εκπαίδευσιν. Όσοι πιστεύουν εις τα ιδεώδη των τα υπερασπίζουν. Και την υπεράσπισιν των ιδανικών μας και την έμπνευσιν της Νέας Γενεάς, έχει αναθέσει η Ελληνική Δημοκρατία εις τον Εκπαιδευτικόν κόσμον.
Γνωρίζω ότι έχουν μέχρι τούδε εκδοθή υπό του Υπουργείου Παιδείας, πολλαί σχετικαί εγκύκλιοι. Αλλά ΕΠΕΘΥΜΟΥΝ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΟΒΑΡΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ, ΝΑ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΗΣΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΣ ΜΕΘ’ ΥΜΩΝ. Παρακαλώ όπως εις το τέλος εκάστου μηνός υποβάλλητε (Υπουργείον Παιδείας – Γραφείον Υπουργού) εμπιστευτικώς σχετικήν έκθεσιν. Δεχθήτε και διαβιβάσατε προς άπαντας διδάσκοντας και διδασκομένους, τους εγκάρδιους χαιρετισμούς μου.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ
Πρόεδρος Κυβερνήσεως και υπουργός Εθν. Παιδείας και Θρησκευμάτων».

Ποιος ήταν λοιπόν πραγματικά ο «Γέρος της Δημοκρατίας» πέρα από τα φωτοστέφανα με τα οποία τον έχει καλύψει η άρχουσα τάξη και η σοσιαλδημοκρατία;
α) Ο όρος «παπατζής» καθιερώθηκε στην πολιτική ζωή επειδή ακριβώς ο λαός μας αποκαλούσε με αυτό τον τρόπο τον Γεώργιο Παπανδρέου, λόγω της μόνιμης τακτικής του τελευταίου να γέρνει πάντα όπου φυσούσε ο άνεμος.
β) Αποτελεί μνημείο υποκρισίας η φράση του γερο-Παπανδρέου «πιστεύομεν και εις τη λαοκρατία» που εκστόμισε στην απελευθερωμένη Αθήνα, από το ίδιο σημείο που μερικά χρόνια αργότερα, στις 3/3/1950 εκφωνούσε λόγους κατά «του συρφετού των αλητών του ΚΚΕ»…
γ) Είναι αυτός που λίγους μήνες μετά την επάνοδό του στην Ελλάδα έδωσε την εντολή, ως πρωθυπουργός του Σκόμπι πια, για τη δολοφονία του λαού της Αθήνας στις 3 Δεκέμβρη του 1944.
δ) Ο «γέρος της Δημοκρατίας» ήταν αυτός που για να μη μείνει εκτός Βουλής το 1952 εντάχθηκε στο κόμμα του Παπάγου, πράγμα που το ξεχνούν οι σημερινοί οπαδοί του Πλαστήρα…
ε) Είναι αυτός που ως υπουργός Παιδείας εξέδωσε τη γνωστή εγκύκλιο 1010 του ’65 με την οποία έθετε υπό διωγμό «τας κομμουνιστικάς ιδέας» από τα σχολεία.
στ) Είναι αυτός που συνηγόρησε στο κλίμα «βίας και νοθείας» του ’61 εκτιμώντας ότι θα τον ευνοούσε εκλογικά, ενώ ως εμπνευστής του «διμέτωπου» – που ουσιαστικά υπήρξε «μονομέτωπος» κατά της Αριστεράς – παρέδωσε την κυβερνητική εξουσία στο Παλάτι, το 1965, με ό,τι συνέπειες είχε αυτό για τη χώρα λίγο αργότερα…