Θα σας πω μερικά νούμερα για να καταλάβετε για τι πράγμα μιλάω.
Ως το 1995 το όριο του χρυσού δίσκου στην Ελλάδα ήταν τα 50.000 αντίτυπα, με συνολικές πωλήσεις ανά έτος που φτάνανε τα 11.000.000 περίπου αντίτυπα, μετά οι πωλήσεις πέσανε μαζί και το όριο του χρυσού δίσκου σε 30.000, σε 25.000, σε 20.000 και σήμερα είναι στην 6.000 αν δεν απατώμαι και δεν έχει πέσει ξανά και του πλατινένιου 12.000 αντίτυπα. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν ότι όλα έχουν αλλάξει.
Κάποτε οι δισκογραφικές εταιρίες έψαχναν να βρουν ποιος άξιζε για να του κάνουν συμβόλαιο , μετά το πράγμα έγινε προσωποκεντρικό, έφυγε η έννοια του συγκροτήματος και του όλοι μαζί και άρχισε να προβάλετε ο τραγουδιστής.
Χιλιάδες δίσκοι με μια μούρη απέξω μετά το πλάνο άρχισε να ανοίγει.
Αργότερα το κεφάλαιο της παραγωγής μοιράστηκε σε δυο τομείς, στην παραγωγή του CD-δίσκου και στην διαφήμιση. Αργότερα τα video clip μαζί με την διαφήμιση άρχισαν να κοστίζουν πολλαπλάσια της ουσιαστικής μουσικής παραγωγής και πλέον δεν ψάχναν μόνο για την φωνή αλλά και για το ... υπόλοιπο πακέτο, μέχρι που το πακέτο κυριάρχησε και η φωνή μας τελείωσε. Και έτσι μπήκαμε τώρα στην εποχή του πρωταθλητισμού για τους τραγουδιστές, ποιος είναι καλύτερος, και ποιο όμορφος και κάνει καλύτερο σπαγκάτο, και κάνει τα κοριτσάκια από 12 ως 15 να κλαίνε και να τραβάνε τα μαλλιά τους. Δεν θυμάμαι ποτέ κάποιος να είπε για τον μεγάλο Μάνο Λοΐζο ότι δεν ήταν ωραία η εκτέλεση του πασίγνωστου τραγουδιού «το φανελάκι» επειδή η φωνή του τρεμόπαιζε και οι νότες του ήταν στο περίπου... δεν άκουσα ποτέ κανένα να λέει ότι ο δάσκαλος Τσιτσάνης είχε φαλτσάκια στις ηχογραφήσεις του, δεν τα ακούτε αυτά ή έχουμε χάσει την μπάλα για το τι σημαίνει μουσική;
Γιατί τραγούδι δεν είναι μόνο οι δυνατότητες και τα φάλτσα του τραγουδιστή αλλά το συναίσθημα που βγάζει. Οι AC/DC έχουν τραγουδιστή που τραγουδάει; Προσέξτε τι θα απαντήσετε γιατί η μισή υφήλιος είναι φαν του παλικαριού, και όμως δεν παίζει ρόλο γιατί το αποτέλεσμα γ@$@# και δέρνει.
Ο βοσκός που παίζει φλογέρα στο βουνό δεν το κάνει για να προβληθεί , ούτε για να πουλήσει, ούτε για να βγάλει γκόμενα, αλλά ούτε τον ακούει και κάνεις, και όμως αυτός ο άνθρωπος εκείνη την ώρα εκφράζεται, κάνει την ψυχοθεραπεία του εκτονώνοντας τα συναισθήματα του μια διαδικασία που εμείς την έχουμε παντελώς ξεχάσει. Η μουσική είναι μέσω έκφρασης και απελευθέρωσης, υπάρχουν χιλιάδες γκρουπάκια που μη έχοντας την δυνατότητα προβολής της δουλειά τους και μη έχοντας πόρους για να συνεχίσουν την όποια προσπάθεια καταδικάζονται στην αφάνεια. Έτσι λοιπόν έχοντας οι εταιρίες πρόσβαση στο σπίτι μας μέσω την τηλεόρασης και των διαφημίσεων μας βομβαρδίζουν με αηδίες και ότι έχουν για πούλημα και εμείς τα καταπίνουμε αμάσητα. Γονείς αναλογισθείτε την σαβούρα που προσφέρεται στα παιδιά σας, εσείς διαμορφώνεται την πολιτιστική κουλτούρα του παιδιού σας. Πολλοί κατηγορούν την νεολαία μας ότι είναι ρηχή και επιφανειακή, σκεφτήκατε ποτέ ότι έχουμε όλοι μερίδα ευθύνης σε αυτό. Για να είναι το παιδί υγιές προσέχετε την διατροφή του, θα πρέπει να προσέχετε και την «εγκεφαλική» τροφή όμως, γιατί υπάρχουν πολλά σκουπίδια γύρω μας που το παιδί έχει πρόσβαση και του γίνεται πλύση εγκεφάλου και εσείς παρόλα αυτά αρνείστε να κλείσετε το χαζοκούτι και να απολαύσετε με την οικογένεια μια ποιοτική διασκέδαση. Όταν πηγαίνουμε σε κανένα ταβερνάκι και βρεθεί καμία κιθάρα πάντα όλοι θυμούνται τα παλιά, εκείνα τα κομμάτια που ακούγαμε να παίζουν όλη μέρα στο σπίτι των γωνιών μας και των παππούδων μας, και όλοι συμμετέχουν στο να μουρμουρίσουν σιγά σιγά την μελωδία...Πλέον ποια μελωδία, του «θα είμαι καλό παιδί», που φτιάχτηκε σε 1,5 λεπτό με μια κακοεπεξεργασμένη φωνή μέσα από διάφορα μηχανήματα για να βγει αυτό το πράγμα που μόνο τα νεύρα μου σπάει όποτε την ακούω.
Θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβουμε όλοι μας ότι δεν χρειάζεται να μας κόψουν τα χρήματα μόνο για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά πρέπει να διαμαρτυρόμαστε για την κάθε σαβούρα που μας πετάνε στο πιάτο και μας υποβιβάζει σαν επίπεδο και σαν πολιτισμό. Η κοινωνία μας μετρά πλέον μόνο σαν αγοραστές, και όλα είναι υπό πώληση και όλα είναι διαπραγματεύσιμα. Και όμως υπάρχει πολύ μουσική εκεί έξω , και ποιοτική και για όλα τα γούστα, απλά σας περιμένει να την ανακαλύψετε μέσα στην ανοικτή κοινότητα του ιντερνέτ. Άπειρες δουλειές με μεράκι, καλοστημένες και προπάντων από την τσέπη τους χρηματοδοτημένες, χωρίς διαφημίσεις και προώθηση, μουσική για την μουσική. Και μην διστάσετε να βοηθήσετε οικονομικά με την αγορά ενός CD το αγαπημένο σας συγκρότημα, με μια τέτοια κίνηση μόνο θα μπορέσουν να συνεχίσουν το έργο τους και εμείς το αποτέλεσμα αυτό θα το εισπράξουμε, και όσο βοηθάμε ανεξάρτητους καλλιτέχνες τόσο η ποιότητα θα ανεβαίνει. Ξυπνήστε δεν μας ταϊζουν μόνο μεταλλαγμένα αλλά και κουτόχορτο.
Μετά από όλα αυτά πιστεύει κανείς ακόμα ότι η πειρατεία σκότωσε την μουσική... ή κάποιοι άλλοι;...
πηγή: tralala.gr
