Του Γ.Γ
Εχοντας πάρει θέση, θεωρώντας “υγιή” την συμβολική κίνηση που έκανε η Φεμινιστική Ομάδα του Ρουβίκωνα, στο κτίριο που στεγάζει το γραφείο του ο υπερασπιστής του παιδοβιαστή Πέτρου Λεύκοβιτς, δικηγόρος Βασίλης Χειρδάρης, δεν μπορούσα να παρά να εκφράσω την ένσταση που στην τοποθέτηση του συντρόφου Θανάση Καμπαγιάννη.
Σε μια ανάρτησή του με τίτλο “η στοχοποίηση δικηγόρων για τα – ακόμα και ειδεχθή – εγκλήματα κατηγορούμενων εντολέων τους λερώνει τον αγώνα όσων παλεύουν για δικαιοσύνη”, ο δικηγόρος επιχειρηματολογεί στην βάση ότι ο κάθε κατηγορούμενος, ανεξάρτητα από τον ειδεχθή χαρακτήρα του εγκλήματος που του αποδίδεται, έχει δικαίωμα σε νομική συνδρομή και δικηγόρο.
Ας το δούμε λίγο, παίζοντας όμως σε διαφορετικό γήπεδο γιατί το θέμα δεν είναι τι αναφέρει η καθεστωτική αντίληψη της επιστήμης του Δικαίου για το συγκεκριμένο θέμα. Αν είναι έτσι να συζητήσουμε γιατί υπάρχει το άρθρο 90 παρ. 5 του Συντάγματος, βάσει του οποίου οι ηγεσίες της “δικαιοσύνης” είναι διορισμένες από την κυβέρνηση.
Ας αφήσουμε, λοιπόν τις υπεκφυγές και να μιλήσουμε καθαρά. Οντως, οι άγραφοι νόμοι, in malam partem, δεν ενδιαφέρουν καμιά δικαστική έδρα. Εναν συνειδητό αγωνιστή όμως, πρέπει να τον ενδιαφέρουν. (Σαν χαρακτηριστική περίπτωση θα μπορούσαμε να αναφέρουμε την παραίτηση δικηγόρου στην δίκη της 17Ν όταν ο εντολέας του, στράφηκε εναντίον συγκατηγορουμένων του).
Αυτό, λοιπόν που ισχύει είναι ότι κανείς δικηγόρος δεν αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός κτήνους το οποίο βίασε το ίδιο του το παιδί. Κι αυτό έχει καθιερωθεί από το 1993 με την περίπτωση του Μανώλη Δουρή, ο οποίος βίασε κτηνωδώς το επτάχρονο παιδάκι του και το έπνιξε. Κανείς συνήγορος δεν θέλησε να τον υπερασπιστεί, -για τον άγραφο νόμο που λέγαμε- και έτσι το δικαστήριο διόρισε υπεράσπισή του τον δικηγόρο Βασίλη Καρύδη.
Φαίνεται ότι όλοι οι δικηγόροι δεν είχαν την επαγγελματική συνείδηση του κ. Βασίλη Χειρδάρη και την νομική προσέγγιση του κ. Θανάση Καμπαγιάννη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου