«Κυριάκο, ρίχ’ το»

Πηγή: Θανάσης Καραμπάτσος – Documento

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη παράγει περισσότερα σκάνδαλα απ’ όσα μπορεί να διαχειριστεί. Βοσκοτόπια στη Βουλή αποκάλυψε το Documento, με τον αντιπρόεδρο Αθανάσιο Μπούρα να διαρρέει ό,τι απάντησε στην εφημερίδα: Όλα νόμιμα (ηθικά όμως;) και είναι περήφανος που ο γαμπρός του είναι αγροτοκτηνοτρόφος (μπράβο του, αλλά γιατί έκανε τις αιτήσεις στον ΟΠΕΚΕΠΕ σε Αγόριανη και Ημαθία και Εύβοια το βαρύ όνομα της οικογένειας, η θυγατέρα Μπούρα;). Την ίδια ώρα ο Βασίλης Γ. Λαμπρόπουλος του «Βήματος» έκανε λόγο για 84 έρευνες της ευρωπαϊκής εισαγγελίας στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ήρθε μετά τα μνημόνια να βάλει ταφόπλακα στη χώρα. Ό,τι έχει το κρατικό ταμείο το δωρίζει δεξιά κι αριστερά. Θυμίζει τον Μάκη Τσετσένογλου (τον υποδυόταν ο Γιώργος Αρμένης) στη θρυλική τελευταία σκηνή της ταινίας «Όλα είναι δρόμος». Αφού κατέστρεψε τη χώρα προ μνημονίων, επέστρεψε να την κατεδαφίσει: 

– Τριάντα (αφού υπέγραψε το τσεκ).

– Και το καινούργιο δικό σου, μεγάλε.

– Να ’χουμε να γκρεμίζουμε… 

– Ορχήστρα.

– Ρίχ’ το, Ηλία… Ηλία, ρίχ’ το.

Τώρα που βγαίνουν τα σκάνδαλα της κατεδάφισης όσων έχτισε με ιδρώτα κάθε πολίτης περιμένοντας τις υπεσχημένες από Γιωργάκη, Αντώνη και Βενιζέλο, Αλέξη και Κυριάκο καλύτερες μέρες, ο πρωθυπουργός έβαλε τα μεγάλα μέσα: μεταναστευτικές ροές με διαγγέλματα και αναρτήσεις. Ναι μεν υπάρχει θέμα στον νότο της Ευρώπης που εργαλειοποιούν οι ακροδεξιοί, όπως στην Ελλάδα και στην Ισπανία, αλλά εδώ υπάρχει επιπλέον λόγος.

Λόγω απανωτών σκανδάλων η ΝΔ βρίσκει τρόπο να στριμώξει την αντιπολίτευση. Το ΠαΣοΚ (αλίμονο!) τσίμπησε και ψήφισε «παρών» στην άθλια τροπολογία Μητσοτάκη – Πλεύρη την ώρα που και ο (δεξιός) Βενιζέλος αντέδρασε επειδή γίνονται κουρελόχαρτο οι διεθνείς συμφωνίες για μικροπολιτικές σκοπιμότητες – χάνει μάλιστα και όποια πρόσβαση είχε στον Χαφτάρ της ανατολικής Λιβύης που μας γλεντάει κανονικά. Μάλιστα, επίκληση στο άρθρο 15 έκανε το 1967 η κυβέρνηση Κόλλια, η πρώτη της χούντας, για να αναστείλει συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα επικαλούμενη «εσωτερικό εχθρό», τους κομμουνιστές. Η Αριστερά εγκλωβίζεται στον ανθρωπισμό της και δεν αντιδρά δυναμικά, με αποτέλεσμα ο Μητσοτάκης να παίζει στο γήπεδό του και να διαμορφώνει τους όρους του παιχνιδιού. 

Ένα πλούσιο νησί, με εκατομμύρια βοσκοτόπια και αιγοπρόβατα δεν μπορεί να δεχτεί δυο καραβιές εξαθλιωμένων, οι οποίοι ποτέ δεν ήθελαν να μείνουν στο νησί ούτε στην Ελλάδα. Η ΕΕ εξαγοράζει την «ησυχία» της με ίδρυση κολαστηρίων στη Λιβύη, σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Ο φτωχός είναι το πρόβλημα.

Οι λεβέντες που δεν θέλουν τον ξένο που φεύγει από τη χώρα του επειδή οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις με τους αμερικανούς κάνουν ή βάζουν να κάνουν πόλεμο, αυτοί λοιπόν έχουν ονειρώξεις με φρεγάτες και λιμενικά να βυθίζουν μετανάστες στα διεθνή ύδατα. Μετά το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, το οποίο θεωρούσαν «πιλότο» για να δώσουν το μήνυμα ότι δεν θα περνάνε καλά στην Ελλάδα, όπως είπε ο πρωθυπουργός Μητσοτάκης και ο υπουργός Πλεύρης, η Ελλάδα είναι στο στόχαστρο των Βρυξελλών και τυχόν επανάληψη θα επιφέρει επιπτώσεις στο status του κράτους δικαίου.

Οι λεβέντες της κυβέρνησης που ψαρεύουν ψήφους σε ακροδεξιά νερά έχουν κι άλλα βασικά ενδιαφέροντα: το ευρωπαϊκό χρήμα. Οι μετανάστες των καμπ ταΐζονται με ευρωπαϊκά κονδύλια και οι εταιρείες ημετέρων κερδίζουν αναθέσεις οικοδόμησης δομών και σίτισης αλλά και φύλαξης. Ένας ολόκληρος στρατός λαμογίων ταΐζεται με χρυσές φακές και φασολάκια. Οπότε οι κορόνες Πλεύρη ότι θα κόψει το φαΐ, πέρα από άθλια απάνθρωπες είναι και ψηφοθηρικές.

Οι λεβέντες της αμορφωσιάς δεν ξέρουν ότι οι λαοί μετακινούνται από τότε που έλιωσαν οι παγετώνες. Σας παραπέμπω σε ένα πολύ ενδιαφέρον με αριθμούς άρθρο της Φραγκίσκας Μεγαλούδη: Σύμφωνα με τον ΟΗΕ και τον Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης (ΙΟΜ), οι μετανάστες παγκοσμίως το 2024 φτάνουν τα 281 εκατομμύρια άτομα, δηλαδή περίπου το 3,5% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αυτό το ποσοστό παραμένει σχεδόν σταθερό εδώ και δεκαετίες, παρά την αύξηση του απόλυτου αριθμού. Στην Ελλάδα αντιστοιχεί σε 1,7-1,8%. Αυτό θα μας… εξανδραποδίσει;

Η αναζήτηση ενός καλύτερου μέλλοντος για την οικογένεια είναι βαθιά ριζωμένη και στα τραγούδια του Καζαντζίδη με καπνό από τις φάμπρικες της Γερμανίες και από τα ορυχεία του Βελγίου, από τον μετανάστη προπάππο μου που πήγε στις αρχές του 20ού αι. στην Αμερική και στοχοποιήθηκε σαν «κατώτερος» ή σαν τον αδελφό του παππού που δεν μπορούσε να πάρει τον μικρό τότε πατέρα μου στις Ηνωμένες Πολιτείες λόγω των νόμων της μετανάστευσης όσο κι αν τον ικέτευε ο παππούς επειδή δεν μπορούσε να τον θρέψει στο χωριό. Ο παππούς στην Αμερική δολοφονήθηκε και κάποια από τις μαφίες του πήρε την επιχείρηση χημικών που διατηρούσε στο Σικάγο. Η μοίρα των «κατώτερων» και των φτωχών.

Αν δεν υπήρχαν πόλεμοι κι αν δεν κλέβαμε τον πλούτο τους, κανένας δεν άφηνε τη βολή του για να θαλασσοδέρνετ

αι και να πνιγεί έξω από την Πύλο.