Νόρα Ράλλη

Ο ένας ήθελε να γίνει τραγουδιστής, κιθαρωδός και ηθοποιός. Ο άλλος ήθελε να γίνει ζωγράφος. Ο τρίτος, συγγραφέας. Ολοι αποτυχημένοι στην καλλιτεχνία που πίστευαν πως αρίστευαν, γίναν πολιτικοί και μας πρόκοψαν... Ο δεύτερος ήταν ο Αδόλφος: δεκάδες σχέδια υπέβαλε στη Σχολή Καλών Τεχνών της Βιέννης (γιατί Αυστριακός ήταν, όχι Γερμανός) και απορρίφθηκε μετ’ επαίνων. Εγινε ναζιστής πολιτικός, μας οδήγησε στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ησυχάσαμε – δεν τον άφηναν να μπογιατίζει να τελειώναμε;

Ο τρίτος ήταν ο Μπενίτο: συγγραφέας ήθελε να γίνει, θεατρικός και λογοτέχνης. Εγραψε άρθρα (αρχικά σε σοσιαλιστικές εφημερίδες παρακαλώ), θεατρικά έργα, διηγήματα και μυθιστορήματα. Τα «Κλαύδιος ο Θεϊκός» (που ήταν πράγματι «ω θε μου!») και ένα ημι-αυτοβιογραφικό, με τίτλο «La mia vita/Η ζωή μου» (εκεί πια δεν χωράει καν ούτε θεός ούτε διάβολος...). Το ύφος του ήταν πομπώδες και αυτοαναφορικό φουλ, οπότε πήγε κουβά από τους κριτικούς, οι ιταλικοί λογοτεχνικοί κύκλοι δεν τον πήραν ποτέ στα σοβαρά ως συγγραφέα, έγινε φασίστας δικτάτορας, έσμιξαν στις καλλιτεχνικές τους αποτυχίες με τον Αδόλφο και αντί να κερδίσουν το κοινό, το τελείωσαν – στην κυριολεξία. Οσο για τον πρώτο, αυτός ήταν ο Νέρων. Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας την είχε δει βάρδος! Τραγουδιστής και ηθοποιός, δύο σε ένα. Με ανυπέρβλητο ταλέντο, σου λέει!

Βασικά μόνο ο ίδιος το έλεγε. Κανένα ταλέντο δεν είχε: μήτε να τον ακούς μήτε να τον βλέπεις δεν άντεχες. Ελα μου όμως που θεωρούσε εαυτόν μεγάλο καλλιτέχνη! Και καθώς ήταν και αυτοκράτωρ, υποχρέωνε στους Ρωμαίους αριστοκράτες να τον χειροκροτούν στους θεατρικούς αγώνες... Κάτι παρόμοιο προσπαθεί να κάνει, θλιβερά απεγνωσμένα, και ο νυν υφυπουργός Σύγχρονου Πολιτισμού, Ιάσονας Φωτήλας: το έκανε πέρσι στο Εθνικό Θέατρο σε εκδήλωση για τη νέα σεζόν. Το έκανε και φέτος στην Τελετή Εναρξης του 18ου Animasyros (δεν βαστιέται!). Τώρα μάλιστα πετάχτηκε να το πει από το κάθισμά του, έχοντας κατέβει από τη σκηνή: «Ημουν και εγώ ηθοποιός!» είπε. «Εχω βρεθεί σε αυτό το σανίδι του θεάτρου Απόλλων ως ερασιτέχνης ηθοποιός» ξαναείπε... Γιατί; Γιατί τόσο πολύ έχει ανάγκη να μας λέει και να μας ξαναλέει πως ήταν ηθοποιός, ερασιτέχνης έστω, κάποτε; Μήπως να τον προσλάβει ένας σκηνοθέτης, χαριστικά έστω, να ησυχάσουμε; Μπας και γλιτώσει η πολιτική – ας τον κερδίσει το θέατρο επιτέλους. Τι να πω!

efsyn.gr