ΓΙΑ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΜΗ ΤΟΥΣ ΠΛΗΡΩΝΕΤΕ ΤΙΠΟΤΑ ΟΥΤΕ ΦΟΡΟΥΣ ΟΥΤΕ ΤΙΠΟΤΑ!

ΠΛΑΤΕΙΑ ΤΡΑΦΑΛΓΚΑΡ ΛΟΝΔΙΝΟ!Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΤΡΑΦΑΛΓΚΑΡ ΓΙΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙΚΟ ΦΟΡΟ ΤΗΣ ΘΑΤΣΕΡ!ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ!ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΙΩΞΟΥΜΕ ΤΩΡΑ!

Καλημέρα στην απόλυτη αναλγησία μας!Αυτά συμβαίνουν και οι περισσότεροι αδιαφορουν!Η απόλυτη ξεφτίλα!Ένα μόνο μας μένει ο απόλυτος ξεσηκωμός!Τίποτα να μη μείνει όρθιο ή αυτοί ή εμείς!Ας γίνει μιά αρχή τη Τρίτη!

«Βρέθηκα σήμερα σε ένα νηπιοτροφείο στην Καλλιθέα όπου φιλοξενεί παιδιά, που αδυνατούν οι γονείς να τους προσφέρουν ακόμη και την απαραίτητη διατροφή!

 

Εκεί λοιπόν εκτυλίχθηκε το εξής περιστατικό: Μια μητέρα επισκέφθηκε τα παιδιά της για να μείνει λίγο μαζί τους, πέρασε η ώρα με αγκαλιές χαρές και παιχνίδια. Ήρθε η ώρα όμως που έπρεπε να φύγει.

Κλάματα, τα μικρά κρατούσαν την μανούλα με τα χεράκια τους τόσο σφιχτά, που την πονούσαν, ενώ εκείνη το μόνο που μπορούσε να δώσει ήταν υποσχέσεις ότι θα ξανάρθει την επομένη ημέρα…

 

Τότε ήταν που το μεγαλύτερο, με ποτάμι τα δάκρυα άρχισε να την παρακαλάει με δυνατή φωνή να τα πάρει στο σπίτι… Δεν μπορώ καρδούλα μου, δεν έχουμε τίποτα στο σπίτι ούτε να φάμε…

 

Το πρόσωπο της μικρής σοβάρεψε, σκέφτηκε λίγο και έδωσε την ποιο συγκλονιστική λύση στο πρόβλημα που έχω ακούσει στην ζωή μου… “Πάρε μας μανούλα μου στο σπίτι και εμείς δεν θα πεινάμε ποτέ…’»

 

Την ιστορία βρήκαμε στο facebook.

left.gr/

Άκου, καθηγητάκο

Ποιος νομίζεις ότι είσαι, ρε; Ε, σε σένα μιλάω, καθηγητάκο. Σε σένα που παίζεις με τα νεύρα μιας ολόκληρης κοινωνίας, που παίζεις με το μέλλον των παιδιών, των αυριανών επιστημόνων, που αποφάσισες να κατέβεις σε απεργία εν μέσω Πανελλαδικών εξετάσεων, παίζοντας με την αγωνία δεκάδων δημοσιογράφων που βιάζονται να δουν τα παιδιά μας μεθαυριανούς άνεργους επιστήμονες, μετανάστες στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, που θα τους ρωτούν έπειτα οι καλοί δημοσιογράφοι των μεγαλοκαναλιών πώς και επρόκοψαν εκεί, στην αφιλόξενην ξένην, και όχι εδώ, στην φιλόξενην μητέρα...

Σε σένα, παλιοκαραβάνα των 1.200 ευρώ τον μήνα, που νομίζεις ότι επειδή έκανες ένα μεταπτυχιακό του κερατά αξίζεις περισσότερα απ' όσα ένα κορδόνι καναπέ της κ. Β. Σταμάτη, αυτής, ντε, που τα φάγατε, ως γνωστόν, όλοι μαζί. Για να μην αναφερθώ σε σένα, στραβάδι νεοδιόριστε, που δεν αξίζεις ούτε τα μισά, ούτε τα 600, όσο ένα κρόσσι δηλαδή κουρτίνας της κ. Β.

Ο φασισμός δεν γεννιέται, μεθοδεύεται

 Του Στέλιου Ελληνιάδη - "Δρόμος της Αριστεράς"

«Στον 21ο αιώνα, ο κίνδυνος για την Ελλάδα δεν είναι εξωτερικός, αλλά εσωτερικός... Αυτά που πλέον μας απειλούν -και μάλιστα ασύμμετρα- είναι το οργανωμένο έγκλημα, η ανεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση, το χάος και η βία στις πόλεις ή στην ενδοχώρα αδιακρίτως... Χρειάζεται επειγόντως ένα νέο εθνικό δόγμα που θα εντοπίσει τους εθνικούς κινδύνους και θα προσδιορίσει τα μέσα με τα οποία θα τους αντιμετωπίσει επαρκώς η χώρα.»

Πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ

Τα λέει όλα. Η δημοκρατική κοινωνία πρέπει να εκτιμήσει «Το δόγμα για την ασφάλεια» όπως τιτλοφορείται το αποκαλυπτικό σχόλιο.

Οι πλιατσικολόγοι της χώρας είναι ικανοί για όλα. Αντιλαμβάνονται ότι το ψέμα τους δεν μπορεί να κρατήσει επ' άπειρον. Η πραγματικότητα, όσο κι αν προσπαθούν να τη χρυσώσουν μέσα από παραπλανητικές εξαγγελίες και υποσχέσεις, θα τους διαψεύδει όλο και περισσότερο. Μέχρι πού μπορεί να κρατήσει το παραμύθι τους; Όλοι οι δείκτες της οικονομίας είναι αρνητικοί. Όλοι! Οι μόνες αλήθειες που επιβεβαιώνονται με αδιαμφισβήτητο τρόπο είναι η αύξηση της ανεργίας, η αύξηση των οικογενειών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, η αύξηση των κλειστών μαγαζιών και βιοτεχνιών, η αύξηση των απλήρωτων λογαριασμών της ΔΕΗ, η αύξηση των ληξιπρόθεσμων επαγγελματικών, στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων, η αύξηση της μετανάστευσης των νέων και των επιστημόνων, η αύξηση των αυτοκτονιών... Αυτή είναι η πραγματικότητα. Τελεία.

Οι πλιατσικολόγοι δεν θεωρούν απειλή για την ύπαρξη της χώρας τις απολύσεις, την ανεργία, τις χρεοκοπίες, τη μετανάστευση, τις αυτοκτονίες... Ούτε τους νοιάζει ποια είναι η απειλή για τη χώρα και το λαό. Τους νοιάζει να διασφαλίσουν την ανεμπόδιστη συνέχιση του πλιάτσικου. Αυτό αισθάνονται ότι απειλείται. Το πλιάτσικο, η λεηλασία. Φοβούνται μήπως ξεσηκωθούν οι πεινασμένοι, οι άστεγοι, οι απολυμένοι και τα φαντάσματα των αυτοχείρων και τους πάρουν στο κυνήγι. Αυτό θεωρούν απειλή. Και γι' αυτή την απειλή παίρνουν τα μέτρα τους. Αυτό που ΤΑ ΝΕΑ ονομάζουν «χάος και βία στις πόλεις ή στην ενδοχώρα αδιακρίτως». Έχουν ήδη παραβιάσει βασικές διατάξεις του Συντάγματος, έχουν υποβαθμίσει το ρόλο του Κοινοβουλίου, δεν εφαρμόζουν τις αποφάσεις των δικαστηρίων, θέτουν περιορισμούς στην ενημέρωση και έχουν εκχωρήσει σημαντικό μέρος της εθνικής κυριαρχίας σε ξένα κράτη. Δηλαδή, η αστική

«Αν ρίξεις ένα βάτραχο σε νερό που βράζει, θα πηδήξει αμέσως έξω. Αν όμως ζεστάνεις το νερό σιγά-σιγά, τότε ο βάτραχος θα περιμένει υπομονετικά να βράσει, μέχρι θανάτου».Σε αυτές τις φράσεις από πρόσφατο δημοσίευμα των New York Times για τη συγκυρία στην Ελλάδα, το «μέχρι θανάτου» παγώνει το αίμα. Γιατί είναι ακριβώς έτσι. Ό,τι νιώθει, δηλαδή, ο κάθε ένας τωρινός και επόμενος προγραμμένος-απολυμένος.

Θα αγωνιστεί για την υπόθεση του εχθρού, όποιος για την δική του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.

Γράφει η εκπαιδευτικός Τ. Γ.

Σε γνωρίζω χρόνια, Σχεδόν μαζί διοριστήκαμε αλλά ποτέ δεν αντάμωσαν οι δρόμοι μας.
Βολεμένη εσύ με δυο μισθούς στην οικογένεια, δυο αυτοκίνητα και ιδιόκτητο σπίτι έβλεπες πάντα την πάρτη σου.

Σε εποχές που οι αγώνες γινόταν για να εξασφαλίσουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής δεν συμμετείχες ποτέ. Αγωνιστείτε εσείς να κερδίσω κι εγώ έλεγες τότε με περίσσιο θράσος. Σύμφωνα με τα πρότυπα της εποχής ήσουν η έξυπνη κι εμείς οι μαλάκες.

Όταν άρχισε η κατηφόρα πάλι είχες έτοιμη την απάντηση. Όσο έχω το μεροκάματο μου δεν το χαρίζω, είπες στους συναδέλφους σου που προσπάθησαν να σου μιλήσουν για την αναγκαιότητα συμμετοχής στην απεργία για να σταματήσει η εξαθλίωση στην οποία μας οδηγούσαν.
Ησουν σίγουρη, ε, πως το δικό σου μεροκάματο θα υπήρχε πάντα. Γιατί λοιπόν να το χαραμίσεις σε μια απεργία; Ακόμα κι όταν γινόταν καταλήψεις στο χώρο δουλειάς σου, εσύ δεν εμφανίστηκες ποτέ.
Ευκαιρία να κανείς καμιά δουλίτσα, να ξεκουραστείς λίγο βρε αδελφέ. Ετσι κι αλλιώς εσύ δεν κινδύνευες. Με οργανική θέση και τόσα χρόνια προϋπηρεσίας...

Όταν οι συνάδελφοι επιχειρούσαν να σε πείσουν να συμμετάσχεις στις κινητοποιήσεις πάντα είχες να αντιπαραθέσεις: Για ποιο λόγο να αντισταθώ; Αυτοί ότι έχουν αποφασίσει να κάνουν θα το κάνουν. Με τη βεβαιότητα ότι οι πράξεις τους εσένα δεν σ΄ αγγίζουν.
Όπως βρήκες εκείνο το βουλευτή και σου έκανε την μετάθεση απ την επαρχία στην πόλη έτσι πίστευες ότι και πάλι θα την βόλευες.

 Στο κλείσιμο της ΕΡΤ αντέδρασες πάλι με τον γνωστό σου τρόπο. Γιατί τόσος χαμός πια; Ποιος έβλεπε ΕΡΤ; Και γιατί να πληρώνουμε τόσο υψηλόμισθους χαραμοφάηδες. Βρε καλά τους κάνουν ..

Και να που ξαφνικά έγινες κι εσύ ένα νούμερο στους 12.500 απολυμένους, με κίνδυνο να έχει και ο σύζυγος σου την ίδια τύχη.
Πέρασες στην αντίπερα όχθη. Σε μια μέρα η ζωή ήρθε τα πάνω κάτω και για σένα.

 Και τώρα; Με ρώτησες.

Τώρα σου χαρίζω αυτό το ποίημα του Μπρεχτ με την ελπίδα έστω και την ύστατη στιγμή να καταλάβεις.

Όποιος σπίτι μένει σαν αρχίζει ο αγώνας
κι αφήνει άλλους να αγωνιστούν για την υπόθεση του
πρέπει προετοιμασμένος να ΄ναι.
Γιατί όποιος δεν έχει τον αγώνα μοιραστεί
θα μοιραστεί την ήττα.

Ούτε μια φορά δεν αποφεύγει τον αγώνα
αυτός που θέλει τον αγώνα να αποφύγει:
Γιατί θα αγωνιστεί για την υπόθεση του εχθρού
όποιος για την δική του υπόθεση δεν έχει αγωνιστεί.