Της Τ. Γ
Η απόγνωση, η απελπισία, ο πόνος … Που τούτη τη φορά ήρθαν και να κατοικήσουν στον κ. Γιώργο, που είδε την πύρινη λαίλαπα να καταπίνει τους μόχθους μιας ζωής…
Το καμένο του ναυπηγείο, ο κόπος, ο ιδρώτας, ο αγώνας της ζήσης του, οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες, τα όνειρα, όλα στάχτη κι αποκαΐδια … Ποιος να μπει στη σκέψη, στη ψυχή, στο συναίσθημα του; Ποιος μπορεί άραγε να τον νοιώσει; Μια λυπημένη φάτσα του πληκτρολογίου, απόδειξη πια πως είμαστε ευαίσθητοι και συναισθηματικοί, και ένα ενδόμυχο “ουφ” για κάποιους, “ευτυχώς, δεν είμαι στη θέση του” …