Η κατάθεση Μαγειρία και οι σκιές της ιστορίας με τα 3 πιστόλια του πατέρα του. – Να είναι τυχαίο άραγε ότι οι επίγονοι των ταγματαλητών και των μαυραγοριτών της κατοχής βρίσκονται και σήμερα να πρωταγωνιστούν σε κάθε είδους λοβιτούρες;

 

Η πρόσφατη κατάθεση του Χρήστου Μαγειρία, γνωστού και από τη σχέση του με την πρώην πολιτεύτρια της Νέας Δημοκρατίας Πόπη Σεμερτζίδου, προκάλεσε εύλογες αντιδράσεις. Ο ίδιος, λάτρης των πολυτελών οχημάτων – Porsche, Ferrari – και δηλωμένος «νεοδημοκράτης από παιδί», βρέθηκε ενώπιον της Ζωής Κωνσταντοπούλου για να δώσει εξηγήσεις σχετικά με την κατηγορία περί οπλοκατοχής.

Το σημείο που ξεχώρισε ήταν ο διάλογος ανάμεσα στον Μαγειρία και την Κωνσταντοπούλου:

Ζ. Κωνσταντοπούλου: Για οπλοκατοχή δεν συλληφθήκατε;
Χ. Μαγειρίας: Τρία πιστόλια, του ’40, κειμήλια του πατέρα μου ήταν.
Ζ.Κ.: Αντάρτης ήταν;
Χ.Μ.: Ήταν δεξιός· εγώ δεξιό αντάρτη δεν ξέρω.

Η απάντηση αυτή άνοιξε ένα παράθυρο σε ένα ευρύτερο – και πολιτικά φορτισμένο – ιστορικό πλαίσιο. Η περίοδος της Κατοχής και του Εμφυλίου δεν χαρακτηριζόταν απλώς από διχασμό, αλλά από βαθιά ηθικά και πολιτικά ρήγματα. Όταν κάποιος αναφέρει ότι ο πατέρας του τού άφησε τρία πιστόλια του 1940 αλλά «δεν ήταν αντάρτης», το συμπέρασμα στο οποίο οδηγείται η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας είναι πολιτικά αναπόφευκτο:

Αν δεν ήταν αντάρτης, τότε ανήκε σε μία από τις άλλες κατηγορίες που διέθεταν οπλισμό εκείνη την εποχή, στις φιλοκατοχικές δυνάμεις ή στα σώματα ασφαλείας που συνεργάστηκαν με τις τότε αρχές.

Χωρίς να γίνεται αναφορά σε βιολογικά «γονίδια» ή σε κληρονομική ευθύνη – κάτι απαράδεκτο πολιτικά και ηθικά – το ζήτημα που αναδεικνύεται είναι διαφορετικό: ο τρόπος με τον οποίο πολιτικές και ιδεολογικές παραδόσεις, συχνά σκοτεινές, βρίσκουν συνέχεια στο σήμερα, μέσα από στάσεις, νοοτροπίες και δημόσιες συμπεριφορές.

Και αυτό είναι που τελικά προκαλεί προβληματισμό:
Προσωπικότητες που κινούνται σήμερα στον δημόσιο βίο, συχνά με αυτοπεποίθηση ή και έπαρση, κουβαλούν — έστω ασυνείδητα — κομμάτια μιας ιστορίας που η ελληνική κοινωνία δεν έχει αντιμετωπίσει ποτέ οριστικά. Μια ιστορία που μας υπενθυμίζει καθημερινά ότι ο πολιτικός αυταρχισμός, ο κοινωνικός κυνισμός και η ιδεολογική αναισθησία δεν εμφανίζονται από το πουθενά.

Να είναι τυχαίο άραγε ότι οι επίγονοι των ταγματαλητών και των μαυραγοριτών της κατοχής βρίσκονται και σήμερα να πρωταγωνιστούν σε κάθε είδους λοβιτούρα;

Μετά τα παραπάνω που δημιουργούν ψυχοπλακωτικές σκέψεις ας πάρουμε και ένα χαμόγελο από δημιούργημα