Στη χώρα της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης…

Της Τ. Γ

Η απόγνωση, η απελπισία, ο πόνος … Που τούτη τη φορά ήρθαν και να κατοικήσουν στον κ. Γιώργο, που είδε την πύρινη λαίλαπα να καταπίνει τους μόχθους μιας ζωής…

Το καμένο του ναυπηγείο, ο κόπος, ο ιδρώτας, ο αγώνας της ζήσης του, οι αναμνήσεις, οι προσδοκίες, τα όνειρα, όλα στάχτη κι αποκαΐδια … Ποιος να μπει στη σκέψη, στη ψυχή, στο συναίσθημα του; Ποιος μπορεί άραγε να τον νοιώσει; Μια λυπημένη φάτσα του πληκτρολογίου, απόδειξη πια πως είμαστε ευαίσθητοι και συναισθηματικοί, και ένα ενδόμυχο “ουφ” για κάποιους, “ευτυχώς, δεν είμαι στη θέση του” …

Κι έτσι το κράτος κοιμάται ήσυχο και ευτυχή, έχοντας οικοδομήσει μια κοινωνία ατομικισμού, ανθισμένης ατομικής ευθύνης και τροφοδοτημένης μικροψυχιάς, όπου ο καθένας μόνος του μαζεύει τα κομμάτια του και φρενάρει την οργή του… Κι έτσι, η οργή για την επιλεγμένη κρατική ανικανότητα, η οργή για τις πολιτικές αδικίες, ποτέ δεν θα γίνει ποτάμι, στους δρόμους να ξεχυθεί και να τους “πνίξει” …

Μόνο τα τρολάκια τους ξεχύθηκαν πάλι στις οθόνες, να παραπληροφορήσουν και να κρατήσουν σε καταστολή την όποια λογική της μάζας… “Το κόστος ασφάλισης ενός σπιτιού έχει αξία όσο μισή μηνιαία συνδρομή κινητής τηλεφωνίας” κρώζουν… “Μήπως οι ίδιοι έβαλαν τις φωτιές;” ωρύονται για τα παιδιά του Ρουβίκωνα που απ΄ τη πρώτη στιγμή βρίσκονται στα πύρινα μέτωπα, παλεύοντας με όλες τους τις δυνάμεις να σώσουν οτιδήποτε σώζεται…

Ξέρουν βέβαια τα εμετικά ανθρωπίδια, πως βρίσκουν ευήκοα ώτα στη χώρα της προπαγάνδας και της παραπληροφόρησης… Στη χώρα που οι ανέμελοι γόνοι χτυπούν αλύπητα τους ραγιάδες, κι αυτοί τους προσφέρουν και το άλλο τους μάγουλο…