1) Ας καταρρεύσουμε να τελειώνουμε από το μαρτύριο της σταγόνας...
 
Στην περίφημη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων περί τις 6.000 δημόσιοι υπάλληλοι δήλωσαν άνω των 90 ετών. Κανείς δεν το πρόσεξε...

Όπως κανείς δεν πρόσεξε πως 8 άτομα δήλωσαν βαθμό αρχιεπισκόπου. Τα εντόπισε η τρόικα. Τιμωρήθηκε κανείς;
Πλήρης η διάλυση...

Το τι θα ακολουθήσει την τραγωδία που ζούμε, δεν θέλει πολύ σκέψη για να το φανταστεί κάποιος. Η παρακάτω παράγραφος του συγγραφέα Χ. Χωμενίδη στο φ/β το αποτυπώνει γλαφυρά:

«Διακόσια τυπάκια του ΠΑΜΕ κλείνουν την Ομόνοια και τους πέριξ δρόμους για να σκούξουν εναντίον του νόμου για τα ΑΕΙ.

Τζάνκι βαράνε ενέσεις στα Χαυτεία.  Μετανάστες κατουράνε εκεί που ήταν το συντριβάνι... 

Λυπάμαι πολύ που το λέω αλλά σε δύο χρόνια από σήμερα, η Ελλάδα θα έχει την πιo σκληρή δεξιά κυβέρνηση από τη Μεταπολίτευση...».

Θέλετε να συμπληρώσω για τους ληστές με τα καλάζνικοφ που κάθε μέρα εισβάλουν σε σπίτια έστω και για λίγα Ευρώ. Τους ανθρώπους που πίστεψαν στις υποσχέσεις του κομματικού πελατειακού κράτους και τρύπωσαν στο δημόσιο με την μοχθηρή ικανοποίηση, πως πιάσαν την καλή, αφού βρέξει χιονίσει ο μισθός θα πέφτει.

Όπως τα θύματα του ’99 πίστεψαν λάθος ανθρώπους και λάθος οράματα. Καμιά προειδοποίηση δεν είναι ικανή να αποτρέψει τους ανθρώπους όταν καταλαμβάνονται από την επιθυμία του εύκολου πλουτισμού, έλεγε ο λόρδος Οβερστοουν...

Στην ίδια παγίδα πιάστηκαν και τα θύματα του ΄99 αλλά και αυτά της δημοσιοϋπαλληλίας. Του εύκολου δια βίου πλουτισμού και βιοπορισμού. Δεν υπήρξε όμως δωρεάν γεύμα ούτε για τους μεν ούτε για τους δε...
Η χώρα όμως  γεμίζει από ανθρώπινα ερείπια, διαβάστε το παρακάτω, που έφτασε στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο:
 
« Σήμερα ξεπούλησα όσα λίγα χρυσαφικά είχαν οι γονείς μου, μεταξύ αυτών τις δύο (2) βέρες τους...
Ο μισθός μου, με τις μειώσεις, δεν αρκεί να συντηρήσω την οικογένειά μου...
Ο μισθός μου αρκεί να περάσω 2 εβδομάδες...
Ο φοιτητής γιος μου άφησε τις σπουδές του στα Ιωάννινα, επέστρεψε στην Αθήνα και θα πηγαίνει -όποτε μπορούμε- να δίνει κάποιο μάθημα...
Η αγανάκτηση έγινε απόγνωση...
Η σκέψη της αυτοκτονίας περνάει από το μυαλό...
Δυστυχώς, τώρα έχω μίσος, άσβεστο μίσος και θέλω να τους δω -όλους όσους ψηφίζουν την εξόντωση της οικογένειάς μου- μέσα σε ένα φέρετρο και να σας φτύνω!»  
 
Ποιος μας ως ώθησε εδώ;

Εκτός από τον Μητσοτάκη φυσικά που είναι κοινώς αποδεκτό από την εγχώρια προοδευτουριά. Ποιος έθισε τον κόσμο στα κεκτημένα και δεδομένα, με αποτέλεσμα να τον αφήσει να χτίζει καλύβες στην άμμο;

Ποιος βάφτιζε κάθε προσπάθεια, στροφής στην παραγωγικότητα, ανάσχεσης της  παρασιτοκρατίας και στήριξης του ιδιωτικού τομέα, ανάλγητο νεοφιλελευθερισμό;

Τώρα αποκαλύπτεται πως τα συνδικάτα του δημοσίου, τράβαγαν χειρόφρενα κατά το δοκούν, δεν μας έκλειναν τους δρόμους κάθε λίγο, δεν απεργούσαν αμειβόμενοι, αλλά εισέπρατταν εκατομμύρια σαν επιδοτήσεις.

Το σύστημα τέσσερα, τέσσερα, δυο ήταν το προσφιλές του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, έλεγε τις προάλλες ο κ. Φλωρίδης. Δηλαδή, τέσσερα εισπράττει ο επίορκος εισπράκτορας, τέσσερα ο φοροφυγάς και δυο το κράτος...
 
Οι πολιτικοί της συμφοράς
 
Όσο οι πολιτικοί μας θα συνεχίζουν να παίζουν την κολοκυθιά και θα χάνουν πολύτιμο χρόνο, τόσο θα αυξάνονται οι πιθανότητες κατάρρευσης και άρα εξόδου από το ευρώ.
 
Μετά από παλινωδίες μηνών σε ό,τι αφορά την ανάγκη μείωσης των κρατικών δαπανών, η κυβέρνηση ανακοίνωσε τις λεπτομέρειες για το καθεστώς της εφεδρείας.
 
Όποιος παρατηρήσει πριν την πρώτη εικόνα  πως για την πλειοψηφία των 30.000 για φέτος, πρόκειται για ένα καθεστώς πρόωρης συνταξιοδότησης ή αναμονής στον προθάλαμο μέχρι τη συνταξιοδότηση.
 
Το δημόσιο απασχολεί περί τις 750.000 άτομα... Πάνω από 300.000 από αυτά έχουν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια, μετά το 2004.

Επί κυβερνήσεων Καραμανλή π.χ. ο αριθμός των εργαζομένων στο δημόσιο αυξήθηκε κατά 150.000 και αν υπολογίσουμε και τις 150.000 που συνταξιοδοτήθηκαν εκείνη την περίοδο, είχαμε με την «επανίδρυση» υπό το καθεστώς της προσωπικής συνέντευξης του κ. Παυλόπουλου άρα περί τις 300.000 νέες προσλήψεις...
 
Τώρα ο διάδοχος του κ. Καραμανλή υπόσχεται εφεδρείες επ’ αόριστον και άλλα ιλαροτραγικά, αλλά λόγω της ώρας με τραγικές διαστάσεις.

Η κυβέρνηση ξεκίνησε με τις μετατάξεις και όταν το σενάριο δεν βγήκε άρχισε να μιλά και για εφεδρεία. Όπως βλέπετε ώδινεν όρος και έτεκεν μυν...

Βέβαια, ο μέγας «αρχιτέκτονας» της χρεοκοπίας είναι ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού. Το 1983 έβαλε τις βάσεις της διάλυσης του παραγωγικού ιστού της χώρας και αύξησε το δημόσιο από 300.000 που απασχολούσε μέχρι τότε σε 750.000 ψυχές...
 
Η εφεδρεία δίκην πρόωρης συνταξιοδότησης λίγο θα συμβάλει στην μείωση των δαπανών. Το γεγονός πως δεν κάναμε την θεραπεία σοκ όταν υπήρχαν ακόμη τα περιθώρια, θα μας στοιχίσει ακριβά...
 
Η θεραπεία σοκ ήταν η δραστική μείωση του δημοσίου πέρυσι, με παράλληλη αναδιοργάνωση του σημείου επαφής του ιδιωτικού επιχειρείν με το κράτος, έτσι που να μην κάνει ελκυστικό το περιβάλλον για το δεύτερο.
 
Τώρα αυτό θα γίνει μέσα από συνθήκες κατάρρευσης της κοινωνίας με πολύ χειρότερους όρους.
 
Αντ’ αυτού η κυβέρνηση προτίμησε τις φοροεπιδρομές να δείξει στους «πελάτες» πως τους βάζει πάνω από την κοινωνία.

Ακόμη και οι πέτρες γνωρίζουν πως η αύξηση των φόρων από ένα σημείο και πέρα μειώνει αντί να αυξάνει τα έσοδα. Τα «σοβιετικά» μυαλά έχουν διαφορετική πεποίθηση και γι’ αυτό κατέληξε η «σοβιετία» όπως κατέληξε.
Μοιραία λοιπόν όλες αυτές οι κινήσεις μοιάζουν με προσπάθειες καθυστέρησης μιας μοιραίας πτώσης. Μοιάζουν καταδικασμένες σε αποτυχία.

Στο σημείο που έχουμε περιέλθει μόνο μια πανεθνική προσπάθεια και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο θα είχε πιθανότητες να αντιστρέψει την πορεία στο γκρεμό συνεπικουρούμενο από πολύ τύχη.

Αλλά κάτι τέτοιο με τις παρούσες ηγεσίες των πολιτικών κομμάτων δεν φαίνεται πιθανό. Επιπλέον στον ορίζοντα δεν φαίνεται ρεύμα ικανό να μεταμορφώσει την δυσαρέσκεια και την αγωνία σε πολιτικό αίτημα που θα ανατρέψει το σκηνικό. Οπότε μένει η μεγαθυμία ή σοφία και ταύτιση των συμφερόντων  των ξένων με την ελληνική επιβίωση, όπως πολλάκις έχει συμβεί από την ναυμαχία του Ναβαρίνου και μετά.
 
Η αριστερή παράκαμψη...
 
Ένα μικρό μέρος μόνο της δυσαρέσκειας κινείται προς την αριστερά, η οποία όμως καθώς είναι καθηλωμένη στα στερεότυπα της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης και ενός παρασιτικού βιοπορισμού του στελεχιακού της μηχανισμού σε βάρος των φορολογουμένων, δεν μπορεί να δώσει πρακτικές, λογικές και ηθικές απαντήσεις. Κατά συνέπια μετά την κρίση θα βρεθεί με μικρότερη ισχύ από ό,τι πριν.
 
Η άκρα αριστερά και άκρα δεξιά ζουν με το όνειρο της επανάληψης της κρίσης του ’30 που οδήγησε στην άνοδο του κομμουνισμού και του ναζιζοφασισμού.

Η αριστερά επιπλέον θέλει να αγνοεί το ιστορικό ατύχημα της «σοβιετίας» που έχει κάνει αποκρουστική την παρουσία της ακόμη και στους ανθρώπους που έχουν ενστάσεις στο ανθρωποβόρο, από την οπτική γωνία της Επικούρειας αντίληψης για το ζητούμενο της ζωής, καπιταλιστικό σύστημα.

Όπως έλεγε ο γέρο Μαρξ, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται και όταν δείχνει ότι το κάνει το κάνει σαν φάρσα και σαν τραγωδία...

Αν ο εμφύλιος ήταν η τραγωδία τώρα μάλλον έχει σειρά η φάρσα...
 
2)Η παρακμή των δυτικών αγορών;...

Το λάθος που κατά τη γνώμη μου κάνει ο Ρον Μπάρον αλλά και εσύ, είναι ότι βασίζετε τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις σας στην κλασική γραμμική προέκταση του παρελθόντος στο μέλλον.

Έτσι νομίζετε ότι επειδή ο Dow ανέβαινε 100 χρόνια, θα ανεβαίνει για άλλα 100.

Αυτό που μάλλον σας έχει διαφύγει, είναι ότι ο Dow ανέβαινε 100 χρόνια γιατί οι ΗΠΑ ήταν η κυρίαρχη παγκόσμια δύναμη. Για αυτό έχει και αυτό το χρηματιστηριακό διάγραμμα που μοιάζει με διάγραμμα αναπτυξιακής μετοχής.

Μιας αναπτυξιακής μετοχής όμως που η “μπογιά” της έχει αρχίσει ήδη και “ξεθωριάζει”.

Εκτός και αν πιστεύετε ότι μπορεί μια χώρα να είναι παγκόσμια δύναμη για 200 συνεχόμενα χρόνια, οπότε και πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία για να δούμε πότε αυτό έχει ξανασυμβεί.

Η γνώμη μου είναι ότι ο αποπληθωρισμένος Dow έχει δει ήδη τα ιστορικά υψηλά του.

Λυπάμαι αλλά η άποψή μου είναι ότι ο κύκλος που κλείνει είναι σαν και αυτούς που κλείνουν κάθε 100 χρόνια, οπότε είμαστε μπροστά σε μια ιστορική αντιστροφή της τάσης όχι μόνο στον Dow, αλλά και στο ίδιο το βιοτικό επίπεδο των Αμερικάνων.

O "Καθηγητής Λυκείου"
 
Απάντηση: Αγαπητέ κ. Καθηγητά,

Δεν εκτιμώ πως η περίοδος που διανύουμε μοιάζει με την πτώση της Ρώμης που ακολουθήθηκε από τον Μεσαίωνα. Η μετατόπιση της οικονομικής και πολιτικής ισχύος στην Ασία (αν συνεχιστεί απρόσκοπτα...) δεν σημαίνει και εξαφάνιση της WallStreet.

Η μετατόπιση της οικονομικής ισχύος από το Άμστερνταμ, στο Λονδίνο και από εκεί στη Νέα Υόρκη δεν οδήγησε καμιά προηγούμενη οικονομική πρωτεύουσα σε κατάρρευση. Αντιθέτως για δεκαετίες μετά οι παλιές αγορές συνέχισαν να πρωταγωνιστούν.

Ο αποπληθωρισμένος δείκτης του Λονδίνου στις αρχές του δεύτερου μισού του 20 αιώνα που η σκυτάλη πέρασε από τη Βρετανία στις ΗΠΑ έδειχνε το ιστορικό υψηλό της μέχρι τότε κοσμοκράτειρας;

Αν προσέξετε τους ισολογισμούς πολλών δεικτοβαρών μετοχών της WallStreetθα διαπιστώσετε πως το μερίδιο των πωλήσεων και των κερδών από την Κίνα και τις αγορές της Ασίας αν γένει προσεγγίζει πλέον ποσοστά σημαντικά κατά μέσω όρο 30-40%. Άρα, η ανάπτυξη της Ασίας μετράει στα δεδομένα του S&P 500. 

Προσωπικά, εκτιμώ πως το ασιατικό μοντέλο του καπιταλισμού επειδή στηρίζεται στη σχεδιασμένη μεταφορά πόρων από κάποια κεντρική διοίκηση φτάνει σε ένα σημείο ανάπτυξης με ταχύτερο ρυθμό απ’ ότι το αγγλοσαξωνικό. Αλλά μετά καταρρέει. Το είδαμε στην Ιαπωνία, πιστεύω θα το δούμε και στην Κίνα, όπου δεν βλέπουμε την κρυφή πλευρά της Σελήνης που υποθέτω πως είναι τα κακά δάνεια που έχουν συσσωρεύσει οι τράπεζες επειδή τα παρέχουν με κριτήρια κομματικών επιλογών αντί αγοραίων.

Μια ανάγνωση στα δημογραφικά στοιχεία τα Κίνας αρκεί να δείξει πως το μπουμ έχει ημερομηνία λήξης την επόμενη δεκαετία. Επιπλέον η μεσαία τάξη που δημιουργεί η οικονομική ανάπτυξη θα ζητήσει μερίδιο στην πολιτική εξουσία από το ΚΚ. Τι θα ακολουθήσει;...

Η Ινδία έχει πιο φιλόδοξους δημογραφικούς δείκτες να παίξει το ρόλο τις ηγέτιδας δύναμης στη Ασία.

Σίγουρα η Δύση αντιμετωπίζει προβλήματα, όχι όμως όσο μεγάλα θέλουν τα πρωτοσέλιδα. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 αντιμετώπιζε μεγαλύτερα και το διεθνές περιβάλλον ήταν πιο εχθρικό. Αν ψάξεις στα παλαιοπωλεία του ιντερνετ θα βρεις πολλά μπεστ σέλερ της δεκαετίας του ’80 που αποδείκνυαν τον οριστικό ενταφιασμό της Δύσης και την πλήρη επικράτηση της Ιαπωνίας...

Όσο, για την ηθική και πολιτισμική παρακμή της Δύσης, έχει περάσει ένας αιώνας από τότε που Οσβαλντ Σπέγγλερ δημοσίευσε το μνημειώδες «Η παρακμή της Δύσης» και η ακμή ήταν ακόμη μπροστά.

Παντού όπου και αν έχω ταξιδέψει από το Πεκίνο, της Σεούλ, της Αβάνα, την Αφρική το πολιτισμικό πρότυπο είναι ζυμωμένο με τις αξίες και τις προκαταλήψεις της Δύσης.

Θέλει δεκαετίες ακόμη το Μπολυγουντ να πλησιάσει τις φθηνές αηδίες του Χολυγουντ...