ώρα που η στάθμη του νερού μας πνιγεί, σ' άλλους, ακόμα, θα ελπίζουμε σωτήρες;

Της Τ. Γ.

O κ. Κ. μιλούσε για την κακή συνήθεια των ανθρώπων να καταπίνουν σιωπηρά την αδικία που τους κάνουν κι αφηγήθηκε τούτη την ιστορία:

Κάποιος περαστικός είδε ένα παιδί να κλαίει και το ρώτησε τί το βασάνιζε. 

Να, είχα δύο γρόσια για να πάω στον κινηματογράφο, μα ήρθε ένα αγόρι κι άρπαξε το ένα απ’ το χέρι μου, αποκρίθηκε το παιδί κι έδειξε ένα άλλο αγόρι πού στεκόταν λίγο πιο πέρα.

Καλά, και δε φώναξες βοήθεια; ρώτησε O άνθρωπος.

Πώς, φώναξα, είπε το παιδί κι άρχισε τώρα να κλαίει λίγο πιο δυνατά

Και δε σ’ άκουσε κανένας; ξαναρώτησε τώρα o άνθρωπος και χάιδεψε στοργικά το παιδί.

Όχι, αποκρίθηκε εκείνο κλαίγοντας μ’ αναφιλητά.

Δεν μπορείς να φωνάξεις πιο δυνατά; ρώτησε o άνθρωπος.

Όχι, αποκρίθηκε το παιδί που βλέποντας τον άνθρωπο να χαμογελάει είχε αρχίσει πάλι να ελπίζει.

Τότε δώσε μου και τ’ άλλο, είπε ο άνθρωπος. Πήρε και το τελευταίο γρόσι από το χέρι του παιδιού και συνέχισε ξένοιαστος το δρόμο του.


Μ. ΜΠΡΕΧΤ: Ιστορίες του κ. Κουνερ ''Το αβοήθητο παιδί''

Ο κ. Κ. ΚΑΙ Η ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ

Ο κ. Κ. διάβαινε από μια κοιλάδα όταν ξαφνικά παρατήρησε ότι τα πόδια του βούλιαζαν στο νερό.  Πρόσεξε τότε ότι η κοιλάδα δεν ήταν παρά μια προέκταση της θάλασσας κι ότι σίμωνε η ώρα της παλίρροιας. Στάθηκε παρευθύς κι άρχισε να ψάχνει για καμιά βάρκα κι όσο έλπιζε ότι θα την έβρισκε δεν το κουνούσε από τη θέση του. Σαν είδε όμως ότι βάρκα δεν υπήρχε πουθενά παραιτήθηκε από τούτη την ελπίδα κι άρχισε να ελπίζει ότι η στάθμη του νερού δε θ’ ανέβαινε άλλο. Μονάχα όταν το νερό έφτασε ίσαμε το σαγόνι του έπαψε να ελπίζει κι άρχισε να κολυμπάει. Είχε καταλάβει πως βάρκα ήταν ο ίδιος!..

Μ. ΜΠΡΕΧΤ: Ιστορίες του κ. Κούνερ "Ο κ. Κ. και η παλίρροια"

Στις 17 Μάη ψηφίζουν το καινούριο τους μνημόνιο. Φορώντας το ''αριστερό'' προσωπείο τους, ψηφίζουν τα μέτρα ‘κεινα , που τα τελευταία ψίχουλα θ' αρπάξουν που 'χαν μείνει στο τραπέζι...

Ψηφίζουν τη ληστεία απ' το τελευταίο γρόσι που απ' τους προκάτοχους τους είχε ξεφύγει...

Θα τους αφήσουμε;

Τώρα που η στάθμη του νερού μας πνιγεί, σ' άλλους, ακόμα, θα ελπίζουμε σωτήρες;

Τετάρτη 17 Μάη

Συμμετέχουμε όλοι στη γενική απεργία. Μαζικά κατεβαίνουμε στους δρόμους, δυναμικά παίρνουμε μέρος στις πορείες.            

ΓΙΑΤΙ Η ΒΑΡΚΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΕΙΣ...