Το «τσιμεντάρισμα» των ρεμάτων ήταν για δεκαετίες το... εθνικό σπορ των κυβερνώντων. Μεγάλες λεωφόροι «ξεφύτρωσαν» σε κοίτες ποταμών, που
καλύφθηκαν από αγωγούς και στρώθηκαν με άσφαλτο για να καλύψουν τις αυξανόμενες ανάγκες της κυκλοφορίας.
Χαρακτηριστική και από τις πιο πρόσφατες είναι η περίπτωση του Κηφισού, όπου τα έργα ξεκίνησαν στα μέσα της δεκαετίας του 1980 όταν ήδη οι περισσότερες ευρωπαϊκές πόλεις είχαν εγκαταλείψει αυτή την παράλογη πολιτική και οι πιο ευαισθητοποιημένες είχαν αρχίσει να αποκαλύπτουν τις προαιώνιες υδάτινες διαδρομές.
Εδώ, ο οραματιστής Αντώνης Τρίτσης αντιμετωπιζόταν τότε ως γραφικός όταν πρότεινε να γκρεμιστούν οι λεωφόροι που «πατάνε» στην κοίτη του Ιλισού και το λεκανοπέδιο να έχει πάλι δύο ποτάμια που θα του εξασφάλιζαν πράσινες, φυσικές οάσεις, ο οποίες θα είχαν ευεργετικές επιδράσεις και στην αντιμετώπιση του νέφους. Δυστυχώς, δεν εισακούστηκε...
Με αυτή την κοντόφθαλμη τακτική, εδώ και πολλές δεκαετίες, μετά από κάθε νεροποντή η εικόνα αναπαράγεται ως φάρσα: οι αρμόδιοι επισκέπτονται τις πληγείσες περιοχές, εκφράζουν τη θλίψη τους και αρκούνται σε υποσχέσεις για έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης, που συνήθως ξεχνιούνται όταν το θέμα φύγει από την επικαιρότητα.
Η Μάνδρα, η Σύμη, η Πιερία είναι ίσως η τελευταία προειδοποίηση, αφού η κλιματική αλλαγή είναι γεγονός και η πιο χειροπιαστή εκδοχή της είναι οι συχνές και έντονες βροχοπτώσεις, οι καύσωνες και οι πυρκαγιές.
Οι νεκροί, περισσότεροι από κάθε άλλη νεροποντή, συνέβαλαν στο να διατηρηθούν οι χαμηλοί τόνοι από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση.
Ας μείνει ως παρακαταθήκη στη μνήμη τους και να αποτελέσει αφορμή για να υποβληθεί εθνικό σχέδιο αντιπλημμυρικής προστασίας της πρωτεύουσας και των μεγάλων αστικών κέντρων. Να θεσμοθετηθεί και να λειτουργήσει ως πυξίδα για να ξεκινήσουν ουσιαστικά έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης. Για να κατεδαφιστούν, επιτέλους, αυθαίρετα σε ρέματα, χωρίς τις συνήθεις επικοινωνιακές φιέστες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου