Πώς οι «δημαρχαίοι» κατέστρεψαν σιωπηλά την Αθήνα

Σταύρος Καλεντερίδης Πολιτικός επιστήμονας - διεθνολόγος/επικοινωνιολόγος

 

Το 2003 ξεκίνησα τις σπουδές μου στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Η χαρά μου ήταν μεγάλη και μαζί με τη φοίτηση μου στη σχολή, ξεκίνησε και μια συναρπαστική καθημερινότητα στο μητροπολιτικό, ιστορικό κέντρο της Αθήνας. Κάθε μέρα, φεύγοντας από το σπίτι μου στην Καλλιθέα, ένιωθα πως
πήγαινα στην καρδιά της χώρας! Στα αμέτρητα μικρά βιβλιοπωλεία του Λυκαβηττού με τον πολιτιστικό τους πλούτο, στα αστραφτερά μαγαζιά του Κολωνακίου, στις όμορφες μουσικές και γεύσεις των Εξαρχείων και στα αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Χάνσεν και του Τσίλλερ. Η χαρά και η υπερηφάνεια μου ήταν ασύγκριτη.

15 χρόνια μετά, επέστρεψα στην παλιά μου γειτονιά για την επετειακή εκδήλωση τους ενός χρόνου λειτουργίας του δ. Η σχολή μου, η alma mater μου όπως θα έλεγαν και οι Ρωμαίοι, με υποδέχθηκε δυστυχώς με τον χειρότερο τρόπο. Έξω ακριβώς από το ιστορικό κτίριο της Νομικής, και δίπλα από τον χώρο της εκδήλωσης, έχουν εγκατασταθεί ομάδες τοξικομανών οι οποίοι κάνουν ενδοφλέβια χρήση ουσιών ανοιχτά μπροστά στον κόσμο, πρωί - μεσημέρι - βράδυ! Μια τραγική και ταυτόχρονα θλιβερή πραγματικότητα. Κυριολεκτικά δυο βήματα δίπλα, νέοι και νέες 18 χρονών περνούν ανάμεσα από τους τοξικομανείς για να μπουν στη σχολή για μάθημα. Όλα αυτά στη χώρα που γέννησε τη φιλοσοφία και που ανέπτυξε τις τέχνες και τα γράμματα όσο λίγες άλλες.

Η πόλη μας, η πρωτεύουσα της Ελλάδας, είναι εγκαταλελειμμένη και στην ουσία ακυβέρνητη. Η γενέτειρα του δυτικού πολιτισμού είναι πλέον κέντρο τρόμου και παρανομίας. Στην ουσία έχουμε χάσει την πόλη μας. Η εγκληματική αδιαφορία του δήμου τα τελευταία χρόνια, έχει παραδώσει τους κυριότερους και ιστορικότερους δρόμους της πόλης στο σκοτάδι και την εγκληματικότητα. Η Ομόνοια και η γύρω περιοχή θυμίζει μεσανατολικά κακόφημα σοκάκια όπου τα πάντα αγοράζονται και όλοι κινδυνεύουν. Πρόσφατα επιχείρησα να επισκεφθώ τα φημισμένα «γιαουρτάδικα» της Σατωβριάνδου όπως συνήθιζα κάποτε. Σε μια στροφή από την Ακαδημίας στην Θεμιστοκλέους έπεσα πάνω σε ομάδα αλλοδαπών που μοίραζαν σακούλες γεμάτες ναρκωτικά, προφανώς για να τα πουλήσουν στα θύματα – συνανθρώπους μας. Τους κοίταξα, με κοίταξαν, είχα το θράσος να συνεχίσω να προχωράω, και αυτοί είχαν το θάρρος να μου επιτρέψουν να φύγω.

Η εμπορική Πατησίων είναι σήμερα κρανίου τόπος, με την παραμικρή παραφωνία των βαρβάρων που ζουν στις σπηλιές του Πολυτεχνείου και βγαίνουν μόνο για να κάψουν και να καταστρέψουν, ουρλιάζοντας στην ιδεολογική γλώσσα του Μαρξ και του μεσαίωνα. Ανάμεσα από το Πολυτεχνείο και το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, στην Τοσίτσα, για ακόμα μια φορά συναντάς τοξικομανείς να κυκλοφορούν με σύριγγες και κάνουν χρήση μέρα μεσημέρι. Ακριβώς δίπλα από το μεγαλύτερο μουσείο του Ελληνισμού! Λίγο πιο κάτω το πάρκο στο πεδίο του Άρεως είναι ένα χαμένο εθνικό έδαφος. Το έχουν κατακτήσει ομάδες που αυτοαποκαλούνται «Συλλογικότητες»(!) και θυμίζουν οργανώσεις κανίβαλων της Αποκάλυψης. Πριν λίγο καιρό, περνώντας από την Μαυροματαίων (τον δρόμο που οδηγεί στα δικαστήρια της πόλης μας), είδα από το αυτοκίνητο μου ομάδες ανθρώπων να έχουν ανάψει φωτιά, όχι σε βαρέλια, αλλά κάτω στο πεζοδρόμιο δίπλα από το άλσος, λες και είχε έρθει ο Αρμαγεδδών. Ο φωτισμός στη γειτονιά είναι ανύπαρκτος και σκέφτηκα πως όχι γυναίκα μόνη της, ούτε με τους φίλους μου δεν μπορούσα να περπατήσω τον άλλοτε γνωστό μου δρόμο. Ποιες είναι άραγε αυτές οι συλλογικότητες των βαρβάρων στις οποίες παρέδωσαν οι δημαρχαίοι τον έλεγχο και από πού τους κρατάνε;! Τον ξεχάσαμε λοιπόν και αυτόν τον χώρο πρασίνου, πάμε παρακάτω – λες και μας έμειναν πολλοί με την εγκατάλειψη και του Εθνικού Κήπου!

Ταυτόχρονα, οι άστεγοι συμπολίτες μας διαρκώς αυξάνονται και ο δήμος δεν περνάει να τους δώσει ούτε λίγο ζεστό τσάι και μια κουβέρτα. Πόσο μάλλον να τους φιλοξενήσει στους χώρους που με τα τέλη μας συντηρούμε. Περπατάς στο κέντρο και βλέπεις μια εικόνα πολέμου, λες και υπάρχουν γύρω σου άνθρωποι επιζήσαντες κάποιας εισβολής. Με την υποστήριξη και προφανώς την αμέλεια του δήμου, οι περιοχές της πόλης μας έχουν καταλήξει σε μια χωματερή με σκουπίδια, πανό, γκράφιτι και δυσωδία. Το χειρότερο είναι πως όλα αυτό αποτελεί μια στρατηγική υποβάθμισης περιοχών για να αγοράσουν φτηνά και να πουλήσουν στο μέλλον ακριβά, συγκεκριμένοι επιχειρηματίες και μέλη κομμάτων (πχ της νουδούλας). Ο δήμος δηλαδή αντί για να βοηθήσει, εκμεταλλεύεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο συμπολίτες μας αστέγους και τοξικομανείς και τους μεταφέρει σε συγκεκριμένες περιοχές καθ’ υπόδειξη των χορηγών του, για να τις υποβαθμίσουν και να οδηγήσουν άλλους συμπολίτες μας να φύγουν από τα σπίτια και τα μαγαζιά τους και να πουλήσουν κοψοχρονιά στα πολιτικά κοράκια που καραδοκούν. Αν δεν αντιδράσουμε, στο τέλος το μόνο που θα μείνει δικό μας θα είναι το Σύνταγμα και η γύρω περιοχές. Και εκεί θα κινούμαστε.
Τα βιβλιοπωλεία στο Λυκαβηττό έκλεισαν γιατί ο σάπιος δήμος αντί για να τα υποστηρίξει με κοινωνικές δράσεις και πολιτιστικά δρώμενα, προτίμησε να κάνει λούμπεν ψευτοεκδηλώσεις με γραφικές αριστερίστικες πρωτοβουλίες για την «πολύ-πολιτισμικότητα», και να φιγουράρουν οι γελοίοι σε Ευρωπαϊκά πάρτι, εξασφαλίζοντας κρατικές και ευρωπαϊκές χορηγίες για τον ανίκανο εαυτό τους και τα αμόρφωτα παραπαίδια τους. Όχι για διαχείριση του πλούτου της Αθήνας, ούτε για τη διαχείριση των παγόβουνων της Αλάσκα δεν είναι ικανοί. Και έτσι μας έχουν καταντήσει παρακατιανούς. Η πόλη μας μια χωματερή, να έρχονται πολίτες από όλον τον κόσμο, κλεισμένοι σε συγκεκριμένες περιοχές από την γύρω παρανομία, να θαυμάζουν κάθε τι αρχαίο και να σιχαίνονται κάθε τι που έχουν φτιάξει και για το οποίο είναι υπαίτιοι οι δημαρχαίοι.
Θυμηθείτε πως είμαστε η πόλη με το μακροβιότερο και ιστορικότερο σχολείο της ανθρωπότητας – την Ακαδημία Πλάτωνος και την έχουμε ξεχασμένη και υποτιμημένη λόγω της εξαθλίωσης της γύρω περιοχής από το δήμο. Οι ευθύνες για όλα τα παραπάνω είναι τεράστιες και μιλάμε για κανονικό έγκλημα και όχι μόνο πολιτιστικό. Εγκλήματα πολιτικά, οικονομικά και εθνικά, για τα οποία όταν ελευθερωθούμε από τους τύραννους δημαρχαίους θα αποδοθούν βέβαια ευθύνες. Ταυτόχρονα η πόλη μας θα σωθεί όπως σώθηκαν τόσες άλλες ανά τον κόσμο όταν απαλλάχθηκαν από πολιτικά παράσιτα. Ενδεικτικά αναφέρω το παράδειγμα της Times Square η οποία τις δεκαετίες ’70 – ’80 ήταν κέντρο πορνείας, ναρκωτικών και παρανομίας και μόλις καθάρισε από τους «δημαρχαίους» καθάρισε και η πόλη. Και σήμερα αποτελεί παγκόσμιο τουριστικό προορισμό.
Ο δήμος λοιπόν ούτε παραπονιέται ούτε κάνει κάτι για τα ανωτέρω. Δια της σιωπής του τα αποδέχεται. Επιπλέον, όπως συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη, έτσι και εδώ, έχει περάσει με έναν ύπουλο και δήθεν κουλ τρόπο το ξεπούλημα του δήμου στην παρανομία, στα σκουπίδια και τον τρόμο. Οι δικαιολογίες περί αδυναμίας και μη αρμοδιότητας πέφτουν επίσης στο κενό. Αν οι δημαρχαίοι νιώθουν αδύναμοι ή θεσμικά αποκλεισμένοι, ας παραιτηθούν έως ότου αλλάξει κάτι, αντί να παριστάνουν τους παράγοντες από τον δημαρχικό θώκο και οι πόλεις να είναι ερείπια και ζωντανοί εφιάλτες. Το χειρότερο δε είναι πως πρόσφατα, με τις δηλώσεις των δύο δημάρχων που «κλέβουν» μεθοδικά και στοχευμένα τους δήμους από τους πολίτες τους, επιχειρείται και το ξεπούλημα της Μακεδονίας. Οι ίδιοι δημαρχαίοι που προσπάθησαν με βρώμικο παιχνίδι να απαγορεύσουν το μεγαλειώδες συλλαλητήριο των Αθηνών για τη Μακεδονία μας αλλά απέτυχαν. Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών μιλούν ανοιχτά για «Σαλούν» και όχι για Θεσσαλονίκη. Νομίζουν ότι τα εγκλήματα τους στις δυο μεγαλύτερες πόλεις μας θα μείνουν ατιμώρητα. Μπορεί προς το παρόν, όχι όμως για πάντα.