Ενας λαός, μαθαίνοντας σωστά την Ιστορία του, έλεγε ο Γάλλος Ιστορικός Γκιζώ. κρίνει σχεδόν πάντα ασφαλέστερα για την παρούσα του κατάσταση και επιλέγει ορθότερα τις προϋποθέσεις και τους όρους για τις μελλοντικές του τύχες.
Ο Γκιζώ ήταν θεωρητικός της μεγαλοαστικής τάξης και τα Ιστορικά του διδάγματα φρόντισε, πριν απ’ όλους, ν’ αφομοιώσει η ίδια η παγκόσμια μεγαλοαστική τάξη.
Πιστή σ’ αυτά και η Ελληνική άρχουσα τάξη προσφέρει χρόνια τώρα στο λαό μας από τα θρανία των σχολείων ως τον άμβωνα της εκκλησίας και τα ελεγχόμενα απ' αυτή μέσα μαζικής Ενημέρωσης την Ιστορία του τόπου μας, ιδιαίτερα, αυτή της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, παραποιημένη, διαστρεβλωμένη, κομμένη και ραμμένη, θα λέγαμε, στα μέτρα των ταξικών συμφερόντων της, περιφρονώντας ασύστολα την ιστορική αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα.
Στόχος της πάντα να κρύψει την αλήθεια. ν' αμαυρώσει τους κρυστάλλινους και ιερούς σκοπούς τού ΕΑΜ. να εξαπατήσει το λαό, ν’ αφανίσει την πολιτική βαρύτητά τους από τη σύγχρονη ζωή του τόπου μας.
Χρόνια τώρα δίδασκε, χωρίς ίχνος ντροπής, σαν επίσημη ιστορία του Εθνους παραμύθια και ασύστολα ψέματα που αποσκοπούσαν στη δικαίωση της αντεθνικής και προδοτικής πολιτικής της. Μα είναι δυνατό να στηριχτεί πάνω στο ψέμα και την ωμή βία μια σταθερή πολιτική εξουσία για πολύ καιρό; Το ψέμα δεν πάει πιο μακριά απ’ την αλήθεια. Τα πόδια του είναι κοντά!
Η Δεξιά, κύριος πολιτικός εκπρόσωπος παλιά και τώρα του συντηρητισμού και της αντίδρασης στον τόπο μας, βαρύνεται όχι μόνο με κακουργήματα, αλλά με σοβαρά Εθνικά Εγκλήματα και Εθνικές προδοσίες.
Με την παράδοση απ' την παρέα Γ. Τσολάκογλου των δυνάμεων του Μετώπου τον Απρίλη του 1941, μια μερίδα της ακολούθησε τους Αγγλους και την κυβέρνηση Γλύξμπουργκ στη Μέση Ανατολή, ενώ η άλλη έμεινε στο εσωτερικό και συνεργάστηκε με την τριπλή φασιστική κατοχή.
Οι κυβερνήσεις των Κουίσλινγκ είχαν την αποστολή σε συνεργασία με τους καταχτητές να κρατήσουν τον έλεγχο της εξουσίας και όταν καταρρεύσει ο Αξονας να γίνουν η γέφυρα για τη μεταβίβασή της στους Αγγλους και την άλλη πτέρυγα της αντίδρασης που θα επέστρεφε από τη Μέση Ανατολή, με αντάλλαγμα την αθώωση των δοσίλογων και τη συμφιλίωση των δύο μερίδων της άρχουσας τάξης σε μια ενιαία εξουσία.
Η συνένωση αυτή, όπως θα διαβάσει ο αναγνώστης στο τέλος αυτού του βιβλίου επισημοποιείται σε μια σύνοδο της Βουλής του 1946.
Το τότε κόμμα της Δεξιάς, το Λαϊκό και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου πέρασαν από τις πρώτες, κιόλας, μέρες στην ανοιχτή συνεργασία με τον εχθρό.
Η Δεξιά με τις κυβερνήσεις Γ. Τσολάκογλου, I. Λογοθετόπουλου και I. Ράλλη συγκρότησε το πολιτικό καθεστώς της Κατοχής.
Με το πρόσχημα και τότε της αντιμετώπισης του «αντίπαλου δέους», του κομμουνιστικού κινδύνου, και οι άλλοι παλαιοκομματικοί στην αρχή ανέχτηκαν και στη συνέχεια ενίσχυσαν το καθεστώς των δοσίλογων. «Ούτε κατ’ εικασίαν δύναμαι νά παραδεχτώ ότι οι κυβερνήσεις τής Κατοχής έπρόδοσαν τήν Ελλάδα», θα ισχυριστεί το 1945 σαν μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη των πολιτικών δοσίλογων ο Αρχηγός των Φιλελευθέρων Θεμ. Σοφούλης!
Τα γεγονότα, όμως, έδειξαν πως παρά τις αντιρρήσεις των σοφούληδων, ήταν συνειδητή η προσφορά υπηρεσίας των προδοτικών κυβερνήσεων στους καταχτητές.
Μάλιστα το πνεύμα του δωσιλογισμού μπόρεσε να διεισδύσει βαθιά στα σπλάχνα των στρωμάτων και των μηχανισμών που επηρέαζε η Ιθύνουσα τάξη. Εφτασε ως εκείνους τους αξιωματικούς, που, σε ώρα Ιερού αγώνα της πατρίδας μας, μοίραζαν το μπλιγούρι του Ερυθρού Σταυρού ή έπαιζαν τάβλι στα καφενεία πριν προσφέρουν μαζικά τις «πολύτιμες» υπηρεσίες τους στα Τάγματα Ασφάλειας! Εφτασε ως το Πανεπιστήμιο με σκοπό να ευνουχίσει εθνικά την ικμάδα του Εθνους, να παρασύρει στον κατήφορο του δωσιλογισμού την αδάμαστη φοιτητική νεολαία.
Εφτασε, τέλος, ως τα δικαστήρια και τον Αρειο Πάγο που δίκαζαν τους αγωνιστές της Αντίστασης για λογαριασμό των καταχτητών και ως την ηγεσία της εκκλησίας που κήρυττε από τον άμβωνα τον αντικομμουνισμό και ευλογούσε τα όπλα των ταγματασφαλιτών που στρέφονταν εναντίον του εαμικοΰ απελευθερωτικού κινήματος! Φυσικά, πάντα υπήρχαν και οι τιμητικές εξαιρέσεις.
Η προδοτική αυτή στάση της ολιγαρχίας και των οργάνων της βοήθησε τους Γερμανούς να οπλίσουν τους Καιν του Παπαδόγκονα, του Βρεττάκου, του Γερακίνη, του Πλυτζανόπουλου, του Τολιόπουλου, του Κουρκουλάκου, του Γούλα, του Πούλου, του Δάγκουλα και τόσων άλλων εναντίον των αδελφών τους.
Για ένα Γερμανό στρατιώτη νεκρό ο Παπαδόγκονας σκότωνε πενήντα Έλληνες πατριώτες και αν τύχαινε ο Γερμανός να είναι στρατηγός σκότωνε διακόσιους!
Και όπως επί Τουρκοκρατίας ο Νενέκος κήρυσσε το προσκύνημα ευχόμενος «πολλά τα έτη Σου, Σουλτάνε μου», ο Παπαδόγκονας τηλεγραφούσε στο Χίτλερ «ευχαριστούμε τόν Θεόν διά τήν σωτηρίαν Σου, Φύρερ μας»!
Ο λαός, όμως, απροσκύνητος, με οδηγό το ΕΑΜ ακολούθησε την πατριωτική προσταγή του Γέρου του Μωριά που έλεγε: «φωτιά και τσεκούρι στούς προσκυνημένους. Μέ τούς Νενέκους δέ θεμελιώνονται τά Έθνη»!
Έτσι στα βουνά και την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ πολεμούσε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το μαχόμενο έθνος, ενώ στις πολιτείες, τα λιμάνια και την κατεχόμενη Ελλάδα δεμένοι σφιχτά - σφιχτά με τους καταχτητές οι προδότες, οι πουλημένοι, οι ταγματασφαλίτες.
Οσο βάθυνε ο εθνοκτόνος αυτός διχασμός τόσο και πιο ενθουσιασμένοι έτριβαν από χαρά τα χέρια τους Γερμανοί και Βρετανοί, που σε αγαστή συνεργασία έσπρωχναν με τον τρόπο τους κι αυτοί έναν ολόκληρο λαό στη αλληλοσφαγή.
Ο εμφύλιος σπαραγμός θα αποφεύγονταν αν η ντόπια ξενόδουλη αντίδραση, οι παλαιοκομματικοί δεν έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για ν’ απλωθεί στον τόπο μας ο πολιτικός, οικονομικός, πνευματικός και στρατιωτικός δοσιλογισμός.
Κι όποιος στα χρόνια της Κατοχής τους πλησίαζε επικαλούμενος το πατριωτικό τους χρέος του απαντούσαν: «Οι Αγγλοι και η κυβέρνηση του Καΐρου είναι σύμφωνοι μαζί μας, θα το δείτε»!
Και πράγματι. Μετά την απελευθέρωση ο λαός έβλεπε με τα ίδια τα μάτια του πικραμένος τους «συμμάχους» Βρετανούς να δίνουν χέρι φιλικό όχι στο σύμμαχο έν όπλοις, ΕΛΑΣ, αλλά στους γερμανοντυμένους ράλληδες που, αυτοί οι ίδιοι, μόλις πριν, κατάγγελλαν ανοιχτά σαν εχθρούς του συμμαχικού αγώνα και προδότες.
Oi δίκες των δοσίλογων, που αυτούσια τα πρακτικά τους παραθέτουμε σ’ αυτό το βιβλίο, αποκάλυψαν όλο αυτό τον εσμό και την έκταση τού δωσιλογισμού.
Πάνω από 300 (!) πολιτικοί παράγοντες των κομμάτων της Δεξιάς και τού Κέντρου παρέλασαν στη δίκη των I. Ράλλη, Γ. Τσολάκογλου κλπ. σαν μάρτυρες υπεράσπισης γιατί είχαν συνειδητοποιήσει πως μαζί τους δικάζονταν όλο το καθεστώς της άρχουσας τάξης και ξ βρετανική πολιτική στην Ελλάδα.
Ο δοσίλογος Κ. Ρέντης κατάθεσε: «Γνωρίζω ότι το Σίτυ ένίσχυε τά Τάγματα ‘Ασφάλειας είς τήν Πελοπόννησον» και βεβαίωσε πως ο ίδιος μετέφερε επιστολή τού Τσολάκογλου σε Άγγλο συνταγματάρχη.
Ό αντιστράτηγος Παναγάκος στην ίδια δίκη δήλωσε ότι οι Άγγλοι αξιωματικοί σύνδεσμοι στην Πελοπόννησο έθεσαν στη διάθεση των ηγετών των Ταγμάτων της Πάτρας Μπακογιάννη, Ζερβέα, Κουρκουλάκου όσα χρήματα ήθελαν.
Και ο υπολοχαγός Άλ. Κοντεστάνος που δούλευε στην Ίντέλιντζενς Σέρβις στη Πάτρα συνεργάστηκε με την ιδιότητά του αυτή στενότατα με τους Κουρκουλάκο και Ζερβέα.
Ο Γ. Στράτος επίσης κατάθεσε πως Αγγλος με ειδική αποστολή ήλθε λίγο πριν την απελευθέρωση το Σεπτέμβρη τού 1944 και συναντήθηκε στην ’Αθήνα με πολλούς πολιτικούς παράγοντες οι όποιοι χαρακτήρισαν σαν κάκιστη ενέργεια την αποκήρυξη των Ταγμάτων που είχε αναγκαστεί να κάνει ο Γ. Παπανδρέου στα πλαίσια του παιχνιδιού που έπαιζε για να κερδίσει χρόνο ως τη σύγκρουση του Δεκέμβρη.
Ό ταγματάρχης Πολύζος εξάλλου, υπαρχηγός και επιτελάρχης της «X» του Γρίβα στη δίκη της ειδικής κατάθεσε: «Οί Γερμανοί δέν συνελάμβαναν μέλη τής όργανώσεως "X ' διότι εγνώριζον ότι άνήκον είς Εθνικιστικήν όργάνωσιν. Δέν επείραζαν εμάς τούς Εθνικιστάς... Συνεργαζόμουν συχνά μετά τού Λάμπου» (Διοικητή τής Ειδικής ’Ασφάλειας που ήταν τυφλό όργανο των γερμανικών Ες - Ές)...
«Ο Λάμπου, μάς εφόδιαζε μέ ταυτότητες τής Ειδικής, όπως είχε Εφοδιάσει καί τόν Εξάδελφο τού στρατηγού Βεντήρη... Οί Γερμανοί έβαζαν τάς Εθνικιστικός όργανώσεις νά πολεμούν τούς κομμουνιστές διά νά έχουν αύτοί ήσυχο τό κεφάλι των... Ό Λάμπου είχε άρίστας σχέσεις μετά τών Ν. Ζέρβα καί τού Δ. Ψαρρού... Γνωρίζω δτι ό Λάμπου κατόπιν Εντολής τού Ναπολέοντα Ζέρβα έμεινεν είς τάς ‘Αθήνας...».
Ο I. Ράλλης ψευτοπρωθυπουργός τής Κατοχής και ο άμεσος συνεργάτης του συνταγματάρχης I. Πλυτζανόπουλος, διοικητής των Ταγμάτων 'Ασφαλείας της Αθήνας, στην απολογία τους ενώπιον του Ειδικοΰ Δικαστηρίου Δοσίλογων ώρύονταν... «Είμαστε άγγλόφιλοι!!».
Ο δεύτερος μάλιστα αποκάλυψε πως, όταν πριν ιδρυθοΰν τα Τάγματα ’Ασφαλείας, ζητήθηκε η γνώμη των Αγγλων αυτοί απάντησαν «...νά φτιάξετε τά Τάγματα. ’Αρκεί μόνο νά πέσουν σέ καλά χέρια» (υπονοώντας να πέσουν στα χέρια των δικών τους πρακτόρων).
Ακόμα, πολλοί μεγαλόσχημοι δωσίλογοι που βαρύνονταν με σωρεία εγκλημάτων, μπλόκα και ομαδικές εκτελέσεις απαλλάσσονταν ή απλώς εμφανίζονταν στο δικαστήριο προσκομίζοντας μια απλή βεβαίωση της αγγλικής πρεσβείας στην ’Αθήνα ότι ήταν πράκτορες της και έφευγαν. Και πραγματικά στην πορεία της διαδικασίας της δίκης αποδείχτηκε πως οι πιο λυσσασμένοι βασανιστές των Ταγμάτων και της Ειδικής ήταν τυφλά όργανα και πράκτορες των Άγγλων!
Για τη στενή συνεργασία Άγγλων - Γερμανών - Ελλήνων προδοτών στα χρόνια της Κατοχής θεωρούμε χρήσιμο σ’ αυτό το σημείο να παραθέσουμε ένα γνήσιο αποκαλυπτικό αγγλικό ντοκουμέντο.
Πρόκειται συγκεκριμένα για την αναφορά που ο ταξίαρχος Έντυ, αρχηγός της Βρετανικής αποστολής στα βουνά της Ελλάδας, έστειλε στο Γενικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής κάτω από τα στοιχεία:
Όλες οι αναφορές που πήρα από τους πράκτορες που έχω κάτω από τις διαταγές μου, βεβαιώνουν άτι και οι δυο πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ (σ.σ. ΕΑΜ και ΕΛΑΣ) εμπνέονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία από ρωσόφιλα αισθήματα και ακολουθούν τις κατευθύνσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Σύμφωνα με την τελευταία εμπιστευτική σας διαταγή έδωσα οδηγίες στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες που εργάζονται κάτω από τις διαταγές μου, να υπονομεύσουν το έργο του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν ώστε οι οργανώσεις αυτές να επιτύχουν να εδραιώσουν τη θέση τους και ν’ αποκτήσουν δεσπόζουσα επιρροή στην Ελλάδα.
Αυτό όμως είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι βασιλόφρονες και οι υποστηριχτές της 4ης Αυγούστου δεν έχουν καμιά πολιτική δύναμη στη χώρα κι οι αρχηγοί τους μισούνται απ’ τον ελληνικό λαό.
Ο στρατηγός Παπάγος δεν έχει καμιά επιρροή στον ελληνικό στρατό και θεωρείται γελοίο υποκείμενο.
Η οργάνωσή του δεν αξίζει να γίνεται λόγος γι’ αυτή.
Σημαντική πρόοδο σημείωσε η πολιτική και στρατιωτική οργάνωση ΕΔΕΣ ιδίως στην Ηπειρο. Εχει όμως ανάγκη να εφοδιαστεί με πολεμικό υλικό και να υποστηριχτεί ηθικά.
Κατά τη γνώμη μου η ομάδα αυτή θα μας είναι χρήσιμη σαν αντίρροπο εναντίον του ΕΛΑΣ και είναι ενδεχόμενο να τη χρησιμοποιήσουμε εναντίον του ΕΛΑΣ όταν θα έχει δυναμώσει. Μία μέρα θα χρειαστεί να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ για να είμαστε βέβαιοι ότι ο Τίτο δεν θα έχει οπλισμένους και δυναμικούς συμμάχους στην Ελλάδα.
Σας αναφέρω άτι εκτέλεσα τις διαταγές σας και υποστηρίζω όσο είναι δυνατό τη μικρή πολιτική και στρατιωτική ομάδα της ΕΚΚΑ, χωρίς όμως και να φανερώνω τις διαθέσεις μου. Ο αρχηγός της ΕΚΚΑ συνταγματάρχης Ψαρρός είναι τίμιος και σταθερός στις υποσχέσεις του προς εμάς. Οι πολιτικοί του σύμβουλοι Καψαλόπουλος και Καρτάλης διαρκώς ζητούν οικονομική βοήθεια και δεν ξέρω κατά πόσο κάνουν καλή χρήση των ποσών που τους δίνουμε. Όπως μαθαίνω μεγάλο ποσό ξοδεύεται από αυτούς στις ιδιωτικές υποθέσεις τους. Πάντως, και οι δυο ως τα τώρα εργάστηκαν για τη διάλυση του ΕΛΑΣ.
Θεωρώ ότι θάταν χρήσιμο για τους πράκτορες μας να έχουν επαφή με αντιπροσώπους της κυβέρνησης (σ.σ. εννοεί την κυβέρνηση των Κουίσλινγκ) δηλαδή με ανώτερους αξιωματικούς, αστυνομικούς (σ.σ. Αγ. Έβερτ κλπ.) με το σκοπό να τους ενσφηνώσουν την ιδέα ότι έχουν το καθήκον και το δικαίωμα να καταγγέλλουν τους αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις αρχές της κατοχής και να βοηθήσουν στη σύλληψη των πρακτόρων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ώστε όταν έρθει η στιγμή οι οργανώσεις αυτές να μη μπορούν να βλάψουν τα αγγλικά συμφέροντα. Απ’ αυτή την άποψη η οργάνωση του ΕΔΕΣ έκανε πολλά. Κατάγγειλε στο συνταγματάρχη Ντερντιλή και τον υπουργό Ταβουλάρη πολλά ενεργά πρόσωπα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ που βρίσκονται τώρα στα χ
Ο Γκιζώ ήταν θεωρητικός της μεγαλοαστικής τάξης και τα Ιστορικά του διδάγματα φρόντισε, πριν απ’ όλους, ν’ αφομοιώσει η ίδια η παγκόσμια μεγαλοαστική τάξη.
Πιστή σ’ αυτά και η Ελληνική άρχουσα τάξη προσφέρει χρόνια τώρα στο λαό μας από τα θρανία των σχολείων ως τον άμβωνα της εκκλησίας και τα ελεγχόμενα απ' αυτή μέσα μαζικής Ενημέρωσης την Ιστορία του τόπου μας, ιδιαίτερα, αυτή της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης, παραποιημένη, διαστρεβλωμένη, κομμένη και ραμμένη, θα λέγαμε, στα μέτρα των ταξικών συμφερόντων της, περιφρονώντας ασύστολα την ιστορική αλήθεια και τα πραγματικά γεγονότα.
Στόχος της πάντα να κρύψει την αλήθεια. ν' αμαυρώσει τους κρυστάλλινους και ιερούς σκοπούς τού ΕΑΜ. να εξαπατήσει το λαό, ν’ αφανίσει την πολιτική βαρύτητά τους από τη σύγχρονη ζωή του τόπου μας.
Χρόνια τώρα δίδασκε, χωρίς ίχνος ντροπής, σαν επίσημη ιστορία του Εθνους παραμύθια και ασύστολα ψέματα που αποσκοπούσαν στη δικαίωση της αντεθνικής και προδοτικής πολιτικής της. Μα είναι δυνατό να στηριχτεί πάνω στο ψέμα και την ωμή βία μια σταθερή πολιτική εξουσία για πολύ καιρό; Το ψέμα δεν πάει πιο μακριά απ’ την αλήθεια. Τα πόδια του είναι κοντά!
Η Δεξιά, κύριος πολιτικός εκπρόσωπος παλιά και τώρα του συντηρητισμού και της αντίδρασης στον τόπο μας, βαρύνεται όχι μόνο με κακουργήματα, αλλά με σοβαρά Εθνικά Εγκλήματα και Εθνικές προδοσίες.
Με την παράδοση απ' την παρέα Γ. Τσολάκογλου των δυνάμεων του Μετώπου τον Απρίλη του 1941, μια μερίδα της ακολούθησε τους Αγγλους και την κυβέρνηση Γλύξμπουργκ στη Μέση Ανατολή, ενώ η άλλη έμεινε στο εσωτερικό και συνεργάστηκε με την τριπλή φασιστική κατοχή.
Οι κυβερνήσεις των Κουίσλινγκ είχαν την αποστολή σε συνεργασία με τους καταχτητές να κρατήσουν τον έλεγχο της εξουσίας και όταν καταρρεύσει ο Αξονας να γίνουν η γέφυρα για τη μεταβίβασή της στους Αγγλους και την άλλη πτέρυγα της αντίδρασης που θα επέστρεφε από τη Μέση Ανατολή, με αντάλλαγμα την αθώωση των δοσίλογων και τη συμφιλίωση των δύο μερίδων της άρχουσας τάξης σε μια ενιαία εξουσία.
Η συνένωση αυτή, όπως θα διαβάσει ο αναγνώστης στο τέλος αυτού του βιβλίου επισημοποιείται σε μια σύνοδο της Βουλής του 1946.
Το τότε κόμμα της Δεξιάς, το Λαϊκό και το καθεστώς της 4ης Αυγούστου πέρασαν από τις πρώτες, κιόλας, μέρες στην ανοιχτή συνεργασία με τον εχθρό.
Η Δεξιά με τις κυβερνήσεις Γ. Τσολάκογλου, I. Λογοθετόπουλου και I. Ράλλη συγκρότησε το πολιτικό καθεστώς της Κατοχής.
Με το πρόσχημα και τότε της αντιμετώπισης του «αντίπαλου δέους», του κομμουνιστικού κινδύνου, και οι άλλοι παλαιοκομματικοί στην αρχή ανέχτηκαν και στη συνέχεια ενίσχυσαν το καθεστώς των δοσίλογων. «Ούτε κατ’ εικασίαν δύναμαι νά παραδεχτώ ότι οι κυβερνήσεις τής Κατοχής έπρόδοσαν τήν Ελλάδα», θα ισχυριστεί το 1945 σαν μάρτυρας υπεράσπισης στη δίκη των πολιτικών δοσίλογων ο Αρχηγός των Φιλελευθέρων Θεμ. Σοφούλης!
Τα γεγονότα, όμως, έδειξαν πως παρά τις αντιρρήσεις των σοφούληδων, ήταν συνειδητή η προσφορά υπηρεσίας των προδοτικών κυβερνήσεων στους καταχτητές.
Μάλιστα το πνεύμα του δωσιλογισμού μπόρεσε να διεισδύσει βαθιά στα σπλάχνα των στρωμάτων και των μηχανισμών που επηρέαζε η Ιθύνουσα τάξη. Εφτασε ως εκείνους τους αξιωματικούς, που, σε ώρα Ιερού αγώνα της πατρίδας μας, μοίραζαν το μπλιγούρι του Ερυθρού Σταυρού ή έπαιζαν τάβλι στα καφενεία πριν προσφέρουν μαζικά τις «πολύτιμες» υπηρεσίες τους στα Τάγματα Ασφάλειας! Εφτασε ως το Πανεπιστήμιο με σκοπό να ευνουχίσει εθνικά την ικμάδα του Εθνους, να παρασύρει στον κατήφορο του δωσιλογισμού την αδάμαστη φοιτητική νεολαία.
Εφτασε, τέλος, ως τα δικαστήρια και τον Αρειο Πάγο που δίκαζαν τους αγωνιστές της Αντίστασης για λογαριασμό των καταχτητών και ως την ηγεσία της εκκλησίας που κήρυττε από τον άμβωνα τον αντικομμουνισμό και ευλογούσε τα όπλα των ταγματασφαλιτών που στρέφονταν εναντίον του εαμικοΰ απελευθερωτικού κινήματος! Φυσικά, πάντα υπήρχαν και οι τιμητικές εξαιρέσεις.
Η προδοτική αυτή στάση της ολιγαρχίας και των οργάνων της βοήθησε τους Γερμανούς να οπλίσουν τους Καιν του Παπαδόγκονα, του Βρεττάκου, του Γερακίνη, του Πλυτζανόπουλου, του Τολιόπουλου, του Κουρκουλάκου, του Γούλα, του Πούλου, του Δάγκουλα και τόσων άλλων εναντίον των αδελφών τους.
Για ένα Γερμανό στρατιώτη νεκρό ο Παπαδόγκονας σκότωνε πενήντα Έλληνες πατριώτες και αν τύχαινε ο Γερμανός να είναι στρατηγός σκότωνε διακόσιους!
Και όπως επί Τουρκοκρατίας ο Νενέκος κήρυσσε το προσκύνημα ευχόμενος «πολλά τα έτη Σου, Σουλτάνε μου», ο Παπαδόγκονας τηλεγραφούσε στο Χίτλερ «ευχαριστούμε τόν Θεόν διά τήν σωτηρίαν Σου, Φύρερ μας»!
Ο λαός, όμως, απροσκύνητος, με οδηγό το ΕΑΜ ακολούθησε την πατριωτική προσταγή του Γέρου του Μωριά που έλεγε: «φωτιά και τσεκούρι στούς προσκυνημένους. Μέ τούς Νενέκους δέ θεμελιώνονται τά Έθνη»!
Έτσι στα βουνά και την ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΛΛΑΔΑ πολεμούσε το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ, το μαχόμενο έθνος, ενώ στις πολιτείες, τα λιμάνια και την κατεχόμενη Ελλάδα δεμένοι σφιχτά - σφιχτά με τους καταχτητές οι προδότες, οι πουλημένοι, οι ταγματασφαλίτες.
Οσο βάθυνε ο εθνοκτόνος αυτός διχασμός τόσο και πιο ενθουσιασμένοι έτριβαν από χαρά τα χέρια τους Γερμανοί και Βρετανοί, που σε αγαστή συνεργασία έσπρωχναν με τον τρόπο τους κι αυτοί έναν ολόκληρο λαό στη αλληλοσφαγή.
Ο εμφύλιος σπαραγμός θα αποφεύγονταν αν η ντόπια ξενόδουλη αντίδραση, οι παλαιοκομματικοί δεν έκαναν ό,τι περνούσε απ’ το χέρι τους για ν’ απλωθεί στον τόπο μας ο πολιτικός, οικονομικός, πνευματικός και στρατιωτικός δοσιλογισμός.
Κι όποιος στα χρόνια της Κατοχής τους πλησίαζε επικαλούμενος το πατριωτικό τους χρέος του απαντούσαν: «Οι Αγγλοι και η κυβέρνηση του Καΐρου είναι σύμφωνοι μαζί μας, θα το δείτε»!
Και πράγματι. Μετά την απελευθέρωση ο λαός έβλεπε με τα ίδια τα μάτια του πικραμένος τους «συμμάχους» Βρετανούς να δίνουν χέρι φιλικό όχι στο σύμμαχο έν όπλοις, ΕΛΑΣ, αλλά στους γερμανοντυμένους ράλληδες που, αυτοί οι ίδιοι, μόλις πριν, κατάγγελλαν ανοιχτά σαν εχθρούς του συμμαχικού αγώνα και προδότες.
Oi δίκες των δοσίλογων, που αυτούσια τα πρακτικά τους παραθέτουμε σ’ αυτό το βιβλίο, αποκάλυψαν όλο αυτό τον εσμό και την έκταση τού δωσιλογισμού.
Πάνω από 300 (!) πολιτικοί παράγοντες των κομμάτων της Δεξιάς και τού Κέντρου παρέλασαν στη δίκη των I. Ράλλη, Γ. Τσολάκογλου κλπ. σαν μάρτυρες υπεράσπισης γιατί είχαν συνειδητοποιήσει πως μαζί τους δικάζονταν όλο το καθεστώς της άρχουσας τάξης και ξ βρετανική πολιτική στην Ελλάδα.
Ο δοσίλογος Κ. Ρέντης κατάθεσε: «Γνωρίζω ότι το Σίτυ ένίσχυε τά Τάγματα ‘Ασφάλειας είς τήν Πελοπόννησον» και βεβαίωσε πως ο ίδιος μετέφερε επιστολή τού Τσολάκογλου σε Άγγλο συνταγματάρχη.
Ό αντιστράτηγος Παναγάκος στην ίδια δίκη δήλωσε ότι οι Άγγλοι αξιωματικοί σύνδεσμοι στην Πελοπόννησο έθεσαν στη διάθεση των ηγετών των Ταγμάτων της Πάτρας Μπακογιάννη, Ζερβέα, Κουρκουλάκου όσα χρήματα ήθελαν.
Και ο υπολοχαγός Άλ. Κοντεστάνος που δούλευε στην Ίντέλιντζενς Σέρβις στη Πάτρα συνεργάστηκε με την ιδιότητά του αυτή στενότατα με τους Κουρκουλάκο και Ζερβέα.
Ο Γ. Στράτος επίσης κατάθεσε πως Αγγλος με ειδική αποστολή ήλθε λίγο πριν την απελευθέρωση το Σεπτέμβρη τού 1944 και συναντήθηκε στην ’Αθήνα με πολλούς πολιτικούς παράγοντες οι όποιοι χαρακτήρισαν σαν κάκιστη ενέργεια την αποκήρυξη των Ταγμάτων που είχε αναγκαστεί να κάνει ο Γ. Παπανδρέου στα πλαίσια του παιχνιδιού που έπαιζε για να κερδίσει χρόνο ως τη σύγκρουση του Δεκέμβρη.
Ό ταγματάρχης Πολύζος εξάλλου, υπαρχηγός και επιτελάρχης της «X» του Γρίβα στη δίκη της ειδικής κατάθεσε: «Οί Γερμανοί δέν συνελάμβαναν μέλη τής όργανώσεως "X ' διότι εγνώριζον ότι άνήκον είς Εθνικιστικήν όργάνωσιν. Δέν επείραζαν εμάς τούς Εθνικιστάς... Συνεργαζόμουν συχνά μετά τού Λάμπου» (Διοικητή τής Ειδικής ’Ασφάλειας που ήταν τυφλό όργανο των γερμανικών Ες - Ές)...
«Ο Λάμπου, μάς εφόδιαζε μέ ταυτότητες τής Ειδικής, όπως είχε Εφοδιάσει καί τόν Εξάδελφο τού στρατηγού Βεντήρη... Οί Γερμανοί έβαζαν τάς Εθνικιστικός όργανώσεις νά πολεμούν τούς κομμουνιστές διά νά έχουν αύτοί ήσυχο τό κεφάλι των... Ό Λάμπου είχε άρίστας σχέσεις μετά τών Ν. Ζέρβα καί τού Δ. Ψαρρού... Γνωρίζω δτι ό Λάμπου κατόπιν Εντολής τού Ναπολέοντα Ζέρβα έμεινεν είς τάς ‘Αθήνας...».
Ο I. Ράλλης ψευτοπρωθυπουργός τής Κατοχής και ο άμεσος συνεργάτης του συνταγματάρχης I. Πλυτζανόπουλος, διοικητής των Ταγμάτων 'Ασφαλείας της Αθήνας, στην απολογία τους ενώπιον του Ειδικοΰ Δικαστηρίου Δοσίλογων ώρύονταν... «Είμαστε άγγλόφιλοι!!».
Ο δεύτερος μάλιστα αποκάλυψε πως, όταν πριν ιδρυθοΰν τα Τάγματα ’Ασφαλείας, ζητήθηκε η γνώμη των Αγγλων αυτοί απάντησαν «...νά φτιάξετε τά Τάγματα. ’Αρκεί μόνο νά πέσουν σέ καλά χέρια» (υπονοώντας να πέσουν στα χέρια των δικών τους πρακτόρων).
Ακόμα, πολλοί μεγαλόσχημοι δωσίλογοι που βαρύνονταν με σωρεία εγκλημάτων, μπλόκα και ομαδικές εκτελέσεις απαλλάσσονταν ή απλώς εμφανίζονταν στο δικαστήριο προσκομίζοντας μια απλή βεβαίωση της αγγλικής πρεσβείας στην ’Αθήνα ότι ήταν πράκτορες της και έφευγαν. Και πραγματικά στην πορεία της διαδικασίας της δίκης αποδείχτηκε πως οι πιο λυσσασμένοι βασανιστές των Ταγμάτων και της Ειδικής ήταν τυφλά όργανα και πράκτορες των Άγγλων!
Για τη στενή συνεργασία Άγγλων - Γερμανών - Ελλήνων προδοτών στα χρόνια της Κατοχής θεωρούμε χρήσιμο σ’ αυτό το σημείο να παραθέσουμε ένα γνήσιο αποκαλυπτικό αγγλικό ντοκουμέντο.
Πρόκειται συγκεκριμένα για την αναφορά που ο ταξίαρχος Έντυ, αρχηγός της Βρετανικής αποστολής στα βουνά της Ελλάδας, έστειλε στο Γενικό Στρατηγείο Μέσης Ανατολής κάτω από τα στοιχεία:
Όλες οι αναφορές που πήρα από τους πράκτορες που έχω κάτω από τις διαταγές μου, βεβαιώνουν άτι και οι δυο πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις του ΕΑΜ (σ.σ. ΕΑΜ και ΕΛΑΣ) εμπνέονται στη μεγάλη τους πλειοψηφία από ρωσόφιλα αισθήματα και ακολουθούν τις κατευθύνσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Σύμφωνα με την τελευταία εμπιστευτική σας διαταγή έδωσα οδηγίες στους Άγγλους και Έλληνες πράκτορες που εργάζονται κάτω από τις διαταγές μου, να υπονομεύσουν το έργο του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ και να εμποδίσουν ώστε οι οργανώσεις αυτές να επιτύχουν να εδραιώσουν τη θέση τους και ν’ αποκτήσουν δεσπόζουσα επιρροή στην Ελλάδα.
Αυτό όμως είναι απίθανο, δεδομένου ότι οι βασιλόφρονες και οι υποστηριχτές της 4ης Αυγούστου δεν έχουν καμιά πολιτική δύναμη στη χώρα κι οι αρχηγοί τους μισούνται απ’ τον ελληνικό λαό.
Ο στρατηγός Παπάγος δεν έχει καμιά επιρροή στον ελληνικό στρατό και θεωρείται γελοίο υποκείμενο.
Η οργάνωσή του δεν αξίζει να γίνεται λόγος γι’ αυτή.
Σημαντική πρόοδο σημείωσε η πολιτική και στρατιωτική οργάνωση ΕΔΕΣ ιδίως στην Ηπειρο. Εχει όμως ανάγκη να εφοδιαστεί με πολεμικό υλικό και να υποστηριχτεί ηθικά.
Κατά τη γνώμη μου η ομάδα αυτή θα μας είναι χρήσιμη σαν αντίρροπο εναντίον του ΕΛΑΣ και είναι ενδεχόμενο να τη χρησιμοποιήσουμε εναντίον του ΕΛΑΣ όταν θα έχει δυναμώσει. Μία μέρα θα χρειαστεί να διαλύσουμε τον ΕΛΑΣ για να είμαστε βέβαιοι ότι ο Τίτο δεν θα έχει οπλισμένους και δυναμικούς συμμάχους στην Ελλάδα.
Σας αναφέρω άτι εκτέλεσα τις διαταγές σας και υποστηρίζω όσο είναι δυνατό τη μικρή πολιτική και στρατιωτική ομάδα της ΕΚΚΑ, χωρίς όμως και να φανερώνω τις διαθέσεις μου. Ο αρχηγός της ΕΚΚΑ συνταγματάρχης Ψαρρός είναι τίμιος και σταθερός στις υποσχέσεις του προς εμάς. Οι πολιτικοί του σύμβουλοι Καψαλόπουλος και Καρτάλης διαρκώς ζητούν οικονομική βοήθεια και δεν ξέρω κατά πόσο κάνουν καλή χρήση των ποσών που τους δίνουμε. Όπως μαθαίνω μεγάλο ποσό ξοδεύεται από αυτούς στις ιδιωτικές υποθέσεις τους. Πάντως, και οι δυο ως τα τώρα εργάστηκαν για τη διάλυση του ΕΛΑΣ.
Θεωρώ ότι θάταν χρήσιμο για τους πράκτορες μας να έχουν επαφή με αντιπροσώπους της κυβέρνησης (σ.σ. εννοεί την κυβέρνηση των Κουίσλινγκ) δηλαδή με ανώτερους αξιωματικούς, αστυνομικούς (σ.σ. Αγ. Έβερτ κλπ.) με το σκοπό να τους ενσφηνώσουν την ιδέα ότι έχουν το καθήκον και το δικαίωμα να καταγγέλλουν τους αρχηγούς του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στις αρχές της κατοχής και να βοηθήσουν στη σύλληψη των πρακτόρων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ ώστε όταν έρθει η στιγμή οι οργανώσεις αυτές να μη μπορούν να βλάψουν τα αγγλικά συμφέροντα. Απ’ αυτή την άποψη η οργάνωση του ΕΔΕΣ έκανε πολλά. Κατάγγειλε στο συνταγματάρχη Ντερντιλή και τον υπουργό Ταβουλάρη πολλά ενεργά πρόσωπα του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ που βρίσκονται τώρα στα χέρια των Γερμανών και γενικά των αρχών κατοχής.
Σύμφωνα με τις διαταγές σας, φρόντισα να κερδίσω την εμπιστοσύνη ανώτερων αξιωματικών του ΕΛΑΣ κι ελπίζω να τούς πείσω να εκδώσουν τις αναγκαίες διαταγές για την εκτέλεση πράξεων σαμποτάζ με την υπόσχεση ότι η αγγλική κυβέρνηση θα ανορθώσει αν μπορεί αμέσως τις ζημιές που τα ελληνικά χωριά είναι ενδεχόμενο να υποστούν από αντίποινα των αρχών κατοχής.
Δεν μπορώ να παραλείψω να σας αναφέρω ότι η Κεντρική Διοίκηση του ΕΛΑΣ διστάζει να διατάξει τα στρατεύματά της ν' αρχίσουν γενικό σαμποτάζ εναντίον των συγκοινωνιών του εχθρού για να μην εκθέσει τους κατοίκους των χωριών στα αντίποινα των Γερμανών.
Γι' αυτό είναι ανάγκη με την κατάλληλη ραδιοφωνική επέμβαση να διαλυθούν οι υποψίες τους ότι τα ελληνικά χωριά δεν θα προστατευθούν και δεν θ’ αποζημιωθούν.
Θα χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες των Άχιλλέα Κύρου και Πηνιάτογλου. Είναι ανάγκη να τους εφοδιάσουμε με σημαντικά ποσά ώστε να μπορούν να κινούνται ελεύθερα και χωρίς δυσκολία. Οι δυο αυτοί δε θέλουν να συνεργασθούν με το Ζέρβα ή τον ΕΔΕΣ κι αναγνωρίζουν μόνο το Σπηλιωτόπουλο.
Παρ’ όλα αυτά ελπίζω να συμβιβάσω τις αντίθετες απόψεις τους. Ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος εργάζεται αποκλειστικά για το βασιλιά και θεωρεί ότι ο ΕΛΑΣ πρέπει να ξεκαθαριστεί έστω και αν πρόκειται να υποστεί ζημιά η συμμαχική υπόθεση στην Ελλάδα. Πιστεύει ότι είναι προτιμότερο ν’ αναβληθεί για έξι μήνες ή ένα χρόνο η απελευθέρωση της Ελλάδας παρά να περιέλθει η Ελλάδα κάτω από την κυριαρχία τού ΕΑΜ (!)
Όσο για τους πολιτικούς ηγέτες, δεν έχω να προσθέσω τίποτε σε όσα έγραψα στην προηγούμενη επιστολή μου που εξαντλούσε τελείως αυτό το θέμα.
Συμπληρώνοντας τις πληροφορίες μου μπορεί μόνο να προσθέσω άτι ο Καφαντάρης δεν έχει σημαντική δύναμη άξια να λαβαίνετε ύπ’ όψη και ότι και η υγεία του είναι κλονισμένη.
Ο Σοφούλης είναι γέρος. Ο Γονατάς δεν έχει κόμμα, αλλά συνεργάζεται ειλικρινά με τον ΕΔΕΣ και στενά με το Σπηλιωτόπουλο της ομάδας X.
Απ’ τους παλιούς βασιλόφρονες ο μόνος που μπορεί να υπολογίζεται είναι ο Ντίνος Τσαλδάρης παλιός βασιλόφρων, δεν έχει όμως οπαδούς.
Υπογραφή
ταξίαρχος Έντυ».
(Ή έκθεση αυτή που η γνησιότητά της δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, πρωτοδημοσιεύτηκε στο δελτίο του Ελληνοαμερικανικού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης τον Οκτώβρη του 1945.
Από τότε έχει αναδημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και άλλα αντιστασιακά έντυπα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το περιεχόμενό της επαληθεύεται απόλυτα από τις καταθέσεις και τα υλικά των δικών των δοσίλογων, που ακολούθησαν τότε τη δημοσίευσή της.
Συνεπώς κάθε προσπάθεια διάψευσής της σήμερα από τον κ. Έντυ Μάγιερς πέφτει στο κενό).
Συνεπώς την πολιτική ευθύνη για τις τεράστιες θυσίες που πρόσφερε το κίνημα Εθνικής Αντίστασης και ο λαός μας στα χρόνια της Κατοχής τη φέρουν έξ ολοκλήρου oι Βρετανοί και η ντόπια άρχουσα τάξη με τους πολιτικούς και στρατιωτικούς της εκπροσώπους. Και ναι μεν, για τους Άγγλους, ακόμα και για τους Γερμανούς, μπορεί να πει κανείς πώς ήταν ξένοι - καταχτητές και κοίταζαν τα συμφέροντά τους. Μα δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για τους ντόπιους που θυσίαζαν τα συμφέροντα του Εθνους χάριν των ταξικών τους προνομίων.
Χαρακτηριστική, αν καί όχι μοναδική, είναι η περίπτωση του Παν. Σπηλιωτόπουλου που πρότεινε στον Έντυ να αναβληθεί για μερικούς μήνες η απελευθέρωση της Ελλάδας αν πρόκειται να πέσει στα χέρια του ΕΑΜ!
Τίποτε δε συγκινούσε τους Ελληνες δοσίλογους. Ούτε οι ταλαιπωρίες, η πείνα και οι αρρώστιες που θέριζαν το λαό, ούτε το αίμα που χύνονταν ποτάμια στα μπλόκα και τις ομαδικές εκτελέσεις.
Αμετάθετος στόχος τους το χτύπημα τού εαμικοϋ κινήματος. Το έργο τους συνέχισαν με τον ίδιο και μεγαλύτερο ζήλο και μετά την απελευθέρωση. Όπως στην Κατοχή με τους Γερμανούς Ετσι και στη νέα βρετανική κατοχή με τις διώξεις, τις δολοφονίες, τις φυλακίσεις και τα στρατοδικεία επιδίωξαν πέρα από την πολιτική και τη φυσική εξόντωση των Αντιστασιακών.
Επαναλαβαίνοντας με μεγαλύτερη τώρα λύσσα τους διωγμούς των αγωνιστών του 1821 πίστευαν πώς μπορούσαν ν’ αφανίσουν από το πρόσωπο της γης την Εαμική Αντίσταση.
Γελάστηκαν, όμως, γιατί το ΕΑΜ απόχτησε βαθιές ρίζες στο λαό και δεν ήταν ένα κίνημα αυθόρμητο, που μπορούσε να διαλυθεί με τα πρώτα χτυπήματα, όσο σκληρά κι αν ήταν. '
Αγνόησαν το γεγονός ότι καθοδηγητικός νους και καρδιά του εαμικοϋ κινήματος ήταν το ΚΚΕ που με την ισχυρή παρουσία του - 400 χιλιάδες περίπου κομμουνιστές δούλευαν στις γραμμές τού ΕΑΜ - την πίστη και την επίμονη προσήλωση στους σκοπούς του έδωσε συνείδηση και σταθερότητα στο μαζικό εαμικό κίνημα.
Το ΕΑΜ, που στα δύσκολα χρόνια κράτησε ψηλά την τιμή και την αξιοπρέπεια του Εθνους και χαλύβδωσε το πατριωτικό φρόνημα και την αγωνιστικότητα του λαού, δε λύγισε.
Άντεξε και στη σκληρή βία και στο πέρασμα του χρόνου γιατί οι ΙΔΕΕΣ του ήταν αθάνατες. Αναδείχτηκαν μέσα από τις γραμμές του χιλιάδες συνεπείς και ατσαλένιοι αγωνιστές -και ανάμεσά τους πρώτοι και καλύτεροι οι κομμουνιστές - οι οποίοι περιφρονώντας το θάνατο
υπερασπίστηκαν τα ιδανικά της Εθνικής ’Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας που ήταν γραμμένα στα λάβαρα του ΕΑΜ.
Και μέσα από τα μεσαιωνικά κάτεργα, τα Μακρονήσια και τις Γιούρες όπου βασανίζονταν με την εποπτεία των βρετανικών στρατιωτικών αποστολών υπερασπίστηκαν τον πατριωτικό χαρακτήρα της Εαμικής Αντίστασης και αγωνίστηκαν για την αναγνώρισή της.
Κρατούμενοι στις ελληνικές Βαστίλλες οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και των άλλων εαμικών οργανώσεων έγραψαν με απαράμιλλο ηρωισμό νέες σελίδες δόξας.
Και αξίζει εδώ ενδεικτικά ν’ αναφέρουμε δυο - τρεις περιπτώσεις. Όταν το 1945 μια κουστωδία Βρετανών αξιωματικών επισκέφτηκαν τους κρατούμενους στις φυλακές «Ρήγα Φεραίου» του Βόλου και ζήτησαν να γνωρίσουν τα προβλήματα διαβίωσής τους δήθεν για να τα λύσουν εκείνοι τους απάντησαν περήφανα: «Σας αρνούμαστε το δικαίωμα να διαφεντεύετε τη ζωή αυτού του τόπου. Να εγκαταλείψετε την πατρίδα μας που λευτερώσαμε μόνοι μας, το γρηγορότερο. Όσο για τα ζητήματά μας θα τα συζητήσουμε με τους διευθυντές των φυλακών, ακόμα κι αν είναι δωσίλογοι»·.
Οι Βρετανοί πού μπήκαν βλοσυροί, με τον αέρα του νικητή, κατέβασαν το κεφάλι και αναχώρησαν ντροπιασμένοι.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της Κέρκυρας - στην ολότητά τους σχεδόν κομμουνιστές - όλοι καταδικασμένοι σε θάνατο, για να υπογραμμίσουν τη σταθερή προσήλωσή τους στα ιδανικά του ΕΑΜ και παρά την ισχύ των έκτακτων μέτρων εξακολουθούσαν και μπροστά στους φύλακες να προσφωνούνται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τη λέξη «συναγωνιστή», άψηφώντας τα στρατοδικεία και τις πειθαρχικές ποινές.
Παράλληλα σ’ όλες τις φυλακές οι κρατούμενοι αγωνιστές έκαναν το παν να διαφυλάξουν τις μνήμες και τα αθάνατα μηνύματα της Εθνικής Αντίστασης. Ακόμα και μέσα σε συνθήκες σκληρής τρομοκρατίας και εκτελέσεων επωφελούμενοι από κάποια επέτειο οργάνωναν παράνομα ή και μισονόμιμα καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με εαμικό και αντιστασιακό πρόγραμμα - αντάρτικα τραγούδια, ποιήματα, αφηγήσεις από μάχες, από έκτελέσεις ή από μπλόκα των γερμανοράλληδων - διατηρώντας μες στο βαθύ εκείνο σκοτάδι της αγγλοαμερικάνικης Κατοχής άσβεστη την ελπίδα, σαν την σπίθα που κρυφοκαίει στη στάχτη, πως θα 'ρθουν και για την Εθνική Αντίσταση του λαού μας, για το ΕΑΜ και τους αγωνιστές του, καλύτερες μέρες.
Το βιβλίο αυτό έρχεται να φωτίσει ένα πάντα επίκαιρο εθνικό και πολιτικό θέμα μεγάλης σημασίας. Θίγει και αποκαλύπτει όχι μόνο τις πηγές αλλά και το σύμπλεγμα του δωσιλογισμού.
Οι δίκες των δοσίλογων ήταν πάντα το αδύνατο σημείο, η «Αχίλλειος πτέρνα» της Δεξιάς. Γιατί κατά την ακροαματική διαδικασία αποκαλύφτηκαν, παρά τις μανούβρες των κυβερνήσεων και των ' Αγγλων από τα παρασκήνια, πράγματα φοβερά, που οδήγησαν μάλιστα τους δικαστές ενός απ’ αυτά τα δικαστήρια να πάρουν την απόφαση να μην κρατηθούν πρακτικά παρά μόνο στενογραφημένα και αυτά να καταστραφούν μετά την παρέλευση επταμήνου. Και φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο και το γεγονός άτι και τα Επίσημα πρακτικά των δικών που φυλάγονται στα αρχεία του κράτους είχαν χαρακτηριστεί και παραμένουν και σήμερα ακόμα «Απόρρητα» και Απλησίαστα.
«Οι δοσίλογοι της κατοχής», που το γράψιμο τους στηρίχτηκε στα υλικά, όπως αυτά δημοσιεύονταν στον ημερήσιο τύπο της Αθήνας και κυρίως στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» στα χρόνια 1945, 1946 και 1947, έρχονται να καλύψουν ένα μεγάλο κενό στη βιβλιογραφία της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης.
Στα υλικά αποφύγαμε να κάνουμε οποιαδήποτε ουσιαστική παρέμβαση, ακόμα και σε σημεία που θα θεωρούνταν, ίσως, απαραίτητη, θέλοντας να διατηρήσουμε ανέγγιχτο το πνεύμα τους.
Μόνο παρεμβάλλουμε ενδιάμεσα - και εκεί που θεωρούσαμε χρήσιμο για τον αναγνώστη - ορισμένα ενημερωτικά στοιχεία για να γίνεται πιο κατανοητό το περιεχόμενο των πρακτικών μια και έχουμε τόσο απομακρυνθεί χρονικά από την περίοδο εκείνη.
Τέλος, ειλικρινής πρόθεσή μας είναι να δώσουμε την Ιστορική Αλήθεια απευθείας από τις πηγές της και να συμβάλουμε σ’ αυτό που έλεγε ο Γκιζώ: "Ο λαός μαθαίνοντας σωστά την Ιστορία του κρίνει ασφαλέστερα για τις μελλοντικές του τύχες".
Νοέμβρης 1981 έρια των Γερμανών και γενικά των αρχών κατοχής.
Σύμφωνα με τις διαταγές σας, φρόντισα να κερδίσω την εμπιστοσύνη ανώτερων αξιωματικών του ΕΛΑΣ κι ελπίζω να τούς πείσω να εκδώσουν τις αναγκαίες διαταγές για την εκτέλεση πράξεων σαμποτάζ με την υπόσχεση ότι η αγγλική κυβέρνηση θα ανορθώσει αν μπορεί αμέσως τις ζημιές που τα ελληνικά χωριά είναι ενδεχόμενο να υποστούν από αντίποινα των αρχών κατοχής.
Δεν μπορώ να παραλείψω να σας αναφέρω ότι η Κεντρική Διοίκηση του ΕΛΑΣ διστάζει να διατάξει τα στρατεύματά της ν' αρχίσουν γενικό σαμποτάζ εναντίον των συγκοινωνιών του εχθρού για να μην εκθέσει τους κατοίκους των χωριών στα αντίποινα των Γερμανών.
Γι' αυτό είναι ανάγκη με την κατάλληλη ραδιοφωνική επέμβαση να διαλυθούν οι υποψίες τους ότι τα ελληνικά χωριά δεν θα προστατευθούν και δεν θ’ αποζημιωθούν.
Θα χρησιμοποιήσω τις υπηρεσίες των Άχιλλέα Κύρου και Πηνιάτογλου. Είναι ανάγκη να τους εφοδιάσουμε με σημαντικά ποσά ώστε να μπορούν να κινούνται ελεύθερα και χωρίς δυσκολία. Οι δυο αυτοί δε θέλουν να συνεργασθούν με το Ζέρβα ή τον ΕΔΕΣ κι αναγνωρίζουν μόνο το Σπηλιωτόπουλο.
Παρ’ όλα αυτά ελπίζω να συμβιβάσω τις αντίθετες απόψεις τους. Ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος εργάζεται αποκλειστικά για το βασιλιά και θεωρεί ότι ο ΕΛΑΣ πρέπει να ξεκαθαριστεί έστω και αν πρόκειται να υποστεί ζημιά η συμμαχική υπόθεση στην Ελλάδα. Πιστεύει ότι είναι προτιμότερο ν’ αναβληθεί για έξι μήνες ή ένα χρόνο η απελευθέρωση της Ελλάδας παρά να περιέλθει η Ελλάδα κάτω από την κυριαρχία τού ΕΑΜ (!)
Όσο για τους πολιτικούς ηγέτες, δεν έχω να προσθέσω τίποτε σε όσα έγραψα στην προηγούμενη επιστολή μου που εξαντλούσε τελείως αυτό το θέμα.
Συμπληρώνοντας τις πληροφορίες μου μπορεί μόνο να προσθέσω άτι ο Καφαντάρης δεν έχει σημαντική δύναμη άξια να λαβαίνετε ύπ’ όψη και ότι και η υγεία του είναι κλονισμένη.
Ο Σοφούλης είναι γέρος. Ο Γονατάς δεν έχει κόμμα, αλλά συνεργάζεται ειλικρινά με τον ΕΔΕΣ και στενά με το Σπηλιωτόπουλο της ομάδας X.
Απ’ τους παλιούς βασιλόφρονες ο μόνος που μπορεί να υπολογίζεται είναι ο Ντίνος Τσαλδάρης παλιός βασιλόφρων, δεν έχει όμως οπαδούς.
Υπογραφή
ταξίαρχος Έντυ».
(Ή έκθεση αυτή που η γνησιότητά της δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθεί, πρωτοδημοσιεύτηκε στο δελτίο του Ελληνοαμερικανικού Συμβουλίου της Νέας Υόρκης τον Οκτώβρη του 1945.
Από τότε έχει αναδημοσιευτεί σε πολλά περιοδικά και άλλα αντιστασιακά έντυπα σε διάφορες χώρες της Ευρώπης. Το περιεχόμενό της επαληθεύεται απόλυτα από τις καταθέσεις και τα υλικά των δικών των δοσίλογων, που ακολούθησαν τότε τη δημοσίευσή της.
Συνεπώς κάθε προσπάθεια διάψευσής της σήμερα από τον κ. Έντυ Μάγιερς πέφτει στο κενό).
Συνεπώς την πολιτική ευθύνη για τις τεράστιες θυσίες που πρόσφερε το κίνημα Εθνικής Αντίστασης και ο λαός μας στα χρόνια της Κατοχής τη φέρουν έξ ολοκλήρου oι Βρετανοί και η ντόπια άρχουσα τάξη με τους πολιτικούς και στρατιωτικούς της εκπροσώπους. Και ναι μεν, για τους Άγγλους, ακόμα και για τους Γερμανούς, μπορεί να πει κανείς πώς ήταν ξένοι - καταχτητές και κοίταζαν τα συμφέροντά τους. Μα δεν μπορεί να ισχυριστεί το ίδιο και για τους ντόπιους που θυσίαζαν τα συμφέροντα του Εθνους χάριν των ταξικών τους προνομίων.
Χαρακτηριστική, αν καί όχι μοναδική, είναι η περίπτωση του Παν. Σπηλιωτόπουλου που πρότεινε στον Έντυ να αναβληθεί για μερικούς μήνες η απελευθέρωση της Ελλάδας αν πρόκειται να πέσει στα χέρια του ΕΑΜ!
Τίποτε δε συγκινούσε τους Ελληνες δοσίλογους. Ούτε οι ταλαιπωρίες, η πείνα και οι αρρώστιες που θέριζαν το λαό, ούτε το αίμα που χύνονταν ποτάμια στα μπλόκα και τις ομαδικές εκτελέσεις.
Αμετάθετος στόχος τους το χτύπημα τού εαμικοϋ κινήματος. Το έργο τους συνέχισαν με τον ίδιο και μεγαλύτερο ζήλο και μετά την απελευθέρωση. Όπως στην Κατοχή με τους Γερμανούς Ετσι και στη νέα βρετανική κατοχή με τις διώξεις, τις δολοφονίες, τις φυλακίσεις και τα στρατοδικεία επιδίωξαν πέρα από την πολιτική και τη φυσική εξόντωση των Αντιστασιακών.
Επαναλαβαίνοντας με μεγαλύτερη τώρα λύσσα τους διωγμούς των αγωνιστών του 1821 πίστευαν πώς μπορούσαν ν’ αφανίσουν από το πρόσωπο της γης την Εαμική Αντίσταση.
Γελάστηκαν, όμως, γιατί το ΕΑΜ απόχτησε βαθιές ρίζες στο λαό και δεν ήταν ένα κίνημα αυθόρμητο, που μπορούσε να διαλυθεί με τα πρώτα χτυπήματα, όσο σκληρά κι αν ήταν. '
Αγνόησαν το γεγονός ότι καθοδηγητικός νους και καρδιά του εαμικοϋ κινήματος ήταν το ΚΚΕ που με την ισχυρή παρουσία του - 400 χιλιάδες περίπου κομμουνιστές δούλευαν στις γραμμές τού ΕΑΜ - την πίστη και την επίμονη προσήλωση στους σκοπούς του έδωσε συνείδηση και σταθερότητα στο μαζικό εαμικό κίνημα.
Το ΕΑΜ, που στα δύσκολα χρόνια κράτησε ψηλά την τιμή και την αξιοπρέπεια του Εθνους και χαλύβδωσε το πατριωτικό φρόνημα και την αγωνιστικότητα του λαού, δε λύγισε.
Άντεξε και στη σκληρή βία και στο πέρασμα του χρόνου γιατί οι ΙΔΕΕΣ του ήταν αθάνατες. Αναδείχτηκαν μέσα από τις γραμμές του χιλιάδες συνεπείς και ατσαλένιοι αγωνιστές -και ανάμεσά τους πρώτοι και καλύτεροι οι κομμουνιστές - οι οποίοι περιφρονώντας το θάνατο
υπερασπίστηκαν τα ιδανικά της Εθνικής ’Ανεξαρτησίας και της Λαϊκής Κυριαρχίας που ήταν γραμμένα στα λάβαρα του ΕΑΜ.
Και μέσα από τα μεσαιωνικά κάτεργα, τα Μακρονήσια και τις Γιούρες όπου βασανίζονταν με την εποπτεία των βρετανικών στρατιωτικών αποστολών υπερασπίστηκαν τον πατριωτικό χαρακτήρα της Εαμικής Αντίστασης και αγωνίστηκαν για την αναγνώρισή της.
Κρατούμενοι στις ελληνικές Βαστίλλες οι αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, και των άλλων εαμικών οργανώσεων έγραψαν με απαράμιλλο ηρωισμό νέες σελίδες δόξας.
Και αξίζει εδώ ενδεικτικά ν’ αναφέρουμε δυο - τρεις περιπτώσεις. Όταν το 1945 μια κουστωδία Βρετανών αξιωματικών επισκέφτηκαν τους κρατούμενους στις φυλακές «Ρήγα Φεραίου» του Βόλου και ζήτησαν να γνωρίσουν τα προβλήματα διαβίωσής τους δήθεν για να τα λύσουν εκείνοι τους απάντησαν περήφανα: «Σας αρνούμαστε το δικαίωμα να διαφεντεύετε τη ζωή αυτού του τόπου. Να εγκαταλείψετε την πατρίδα μας που λευτερώσαμε μόνοι μας, το γρηγορότερο. Όσο για τα ζητήματά μας θα τα συζητήσουμε με τους διευθυντές των φυλακών, ακόμα κι αν είναι δωσίλογοι»·.
Οι Βρετανοί πού μπήκαν βλοσυροί, με τον αέρα του νικητή, κατέβασαν το κεφάλι και αναχώρησαν ντροπιασμένοι.
Οι πολιτικοί κρατούμενοι των φυλακών της Κέρκυρας - στην ολότητά τους σχεδόν κομμουνιστές - όλοι καταδικασμένοι σε θάνατο, για να υπογραμμίσουν τη σταθερή προσήλωσή τους στα ιδανικά του ΕΑΜ και παρά την ισχύ των έκτακτων μέτρων εξακολουθούσαν και μπροστά στους φύλακες να προσφωνούνται μεταξύ τους χρησιμοποιώντας τη λέξη «συναγωνιστή», άψηφώντας τα στρατοδικεία και τις πειθαρχικές ποινές.
Παράλληλα σ’ όλες τις φυλακές οι κρατούμενοι αγωνιστές έκαναν το παν να διαφυλάξουν τις μνήμες και τα αθάνατα μηνύματα της Εθνικής Αντίστασης. Ακόμα και μέσα σε συνθήκες σκληρής τρομοκρατίας και εκτελέσεων επωφελούμενοι από κάποια επέτειο οργάνωναν παράνομα ή και μισονόμιμα καλλιτεχνικές εκδηλώσεις με εαμικό και αντιστασιακό πρόγραμμα - αντάρτικα τραγούδια, ποιήματα, αφηγήσεις από μάχες, από έκτελέσεις ή από μπλόκα των γερμανοράλληδων - διατηρώντας μες στο βαθύ εκείνο σκοτάδι της αγγλοαμερικάνικης Κατοχής άσβεστη την ελπίδα, σαν την σπίθα που κρυφοκαίει στη στάχτη, πως θα 'ρθουν και για την Εθνική Αντίσταση του λαού μας, για το ΕΑΜ και τους αγωνιστές του, καλύτερες μέρες.
Το βιβλίο αυτό έρχεται να φωτίσει ένα πάντα επίκαιρο εθνικό και πολιτικό θέμα μεγάλης σημασίας. Θίγει και αποκαλύπτει όχι μόνο τις πηγές αλλά και το σύμπλεγμα του δωσιλογισμού.
Οι δίκες των δοσίλογων ήταν πάντα το αδύνατο σημείο, η «Αχίλλειος πτέρνα» της Δεξιάς. Γιατί κατά την ακροαματική διαδικασία αποκαλύφτηκαν, παρά τις μανούβρες των κυβερνήσεων και των ' Αγγλων από τα παρασκήνια, πράγματα φοβερά, που οδήγησαν μάλιστα τους δικαστές ενός απ’ αυτά τα δικαστήρια να πάρουν την απόφαση να μην κρατηθούν πρακτικά παρά μόνο στενογραφημένα και αυτά να καταστραφούν μετά την παρέλευση επταμήνου. Και φυσικά δεν είναι καθόλου τυχαίο και το γεγονός άτι και τα Επίσημα πρακτικά των δικών που φυλάγονται στα αρχεία του κράτους είχαν χαρακτηριστεί και παραμένουν και σήμερα ακόμα «Απόρρητα» και Απλησίαστα.
«Οι δοσίλογοι της κατοχής», που το γράψιμο τους στηρίχτηκε στα υλικά, όπως αυτά δημοσιεύονταν στον ημερήσιο τύπο της Αθήνας και κυρίως στο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ» στα χρόνια 1945, 1946 και 1947, έρχονται να καλύψουν ένα μεγάλο κενό στη βιβλιογραφία της Κατοχής και της Εθνικής Αντίστασης.
Στα υλικά αποφύγαμε να κάνουμε οποιαδήποτε ουσιαστική παρέμβαση, ακόμα και σε σημεία που θα θεωρούνταν, ίσως, απαραίτητη, θέλοντας να διατηρήσουμε ανέγγιχτο το πνεύμα τους.
Μόνο παρεμβάλλουμε ενδιάμεσα - και εκεί που θεωρούσαμε χρήσιμο για τον αναγνώστη - ορισμένα ενημερωτικά στοιχεία για να γίνεται πιο κατανοητό το περιεχόμενο των πρακτικών μια και έχουμε τόσο απομακρυνθεί χρονικά από την περίοδο εκείνη.
Τέλος, ειλικρινής πρόθεσή μας είναι να δώσουμε την Ιστορική Αλήθεια απευθείας από τις πηγές της και να συμβάλουμε σ’ αυτό που έλεγε ο Γκιζώ: "Ο λαός μαθαίνοντας σωστά την Ιστορία του κρίνει ασφαλέστερα για τις μελλοντικές του τύχες".
Νοέμβρης 1981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου