Τι είναι η θλίψη;

Συντάκτης: 

Κυριακή Μπεϊόγλου

 

   Η θλίψη είναι ένα μαύρο πουλί. Κοράκι. Απλώνει τα μαύρα του φτερά στη ζωή των ανθρώπων. Ο Μαξ Πόρτερ στο βιβλίο του «Η θλίψη είναι ένα πράγμα με φτερά» (Πόλις, μτφρ. Ιωάννα Αβραμίδου) γράφει με σπαρακτικό τρόπο την ιστορία ενός πατέρα που συγκατοικεί με το «κοράκι» και τους δύο γιους του.
  Η απώλεια της γυναίκας του άνοιξε την πόρτα στο μαυροπούλι που άλλοτε σαν κριτής και άλλοτε σαν σύντροφος τον ακολουθεί παντού.
  Ο Πόρτερ δίνει φωνή στη θλίψη και το κοράκι λέει: 
 «Σε άλλες εκδοχές είμαι γιατρός ή φάντασμα. Τέλεια τεχνάσματα: γιατροί, φαντάσματα, κοράκια. Μπορούμε να κάνουμε ό,τι δεν μπορούν να κάνουν οι άλλοι ήρωες, να τρώμε τη λύπη για παράδειγμα, να θάβουμε μυστικά, ή να κάνουμε ομηρικούς καβγάδες με τη γλώσσα και τον Θεό. Ημουν φίλος, δικαιολογία, dues ex machine, ανέκδοτο, σύμπτωμα, αποκύημα της φαντασίας, φάσμα, πατερίτσα, παιχνίδι, βρικόλακας, φάρσα, ψυχαναλυτής και μπέιμπι-σίτερ» και λίγο παρακάτω προσθέτει:
 «Τι μπορεί να προσφέρει ένα κοράκι σε ένα τσούρμο ανθρώπων που πενθούν; Ενα κουβάρι. Εναν παλμό. Μια πληγή. Ενα πώμα. Μια ρωγμή. Ενα βάρος. Ενα κενό».
  Είναι δύσκολο να αγγίξει κανείς σε βάθος το θέμα της σοβαρής κατάθλιψης. Και είναι ακόμα πιο δύσκολο να μιλήσεις γι’ αυτήν με χιούμορ, όπως στο συγκεκριμένο βιβλίο. Ο μπαμπάς του βιβλίου:  
«Αγαπητό μου κοράκι, μια νύχτα κάθισες δίπλα μου στο κρεβάτι, μου μίλησες με τη φωνή του μαύρου πουλιού και μου είπες να μην ξαναπαντρευτώ ποτέ, να σφραγίσω την καρδιά μου και να δέσω κόμπο το πουλί μου. Εμείς τα κοράκια είμαστε πλάσματα μονογαμικά, μου είπες, και μου έδωσες μια στο μέτωπο με το προτεταμένο σου ράμφος». Και τα αγόρια: 
«–Πάνω στο μαξιλάρι μου υπάρχει ένα φτερό. –Τα μαξιλάρια τα φτιάχνουν με φτερά, κοιμήσου. –Είναι ένα μεγάλο, μαύρο φτερό. –Ελα να κοιμηθείς στο κρεβάτι μου. –Και στο δικό σου μαξιλάρι υπάρχει ένα φτερό. –Ας αφήσουμε τα φτερά εκεί που είναι κι ας κοιμηθούμε καταγής».
  Εχουν γραφτεί πολλά για τη θλίψη. Είναι ένας μαύρος σκύλος ή ένα μαύρο πουλί που λένε πως όταν το αποδεχόμαστε και του ανοίγουμε την πόρτα δεν μοιάζει τόσο τρομακτικό. Εχουμε δε κατανοήσει πως δύσκολα εξαφανίζεται από τη ζωή ενός ανθρώπου που πάσχει, μπορεί μόνο να μικρύνει και ίσως να τιθασευτεί. Κάθε βιβλίο που ασχολείται με αυτό το θέμα προκαλεί αμηχανία στους ανθρώπους που βιώνουν τέτοιες καταστάσεις. Νομίζω πως αυτοί που πρέπει να διαβάσουν οπωσδήποτε αυτό το τόσο ποιητικό, σπαρακτικό, ιδιαίτερο βιβλίο είναι όσοι γνωρίζουν ανθρώπους που έχουν στο έναν τους ώμο ένα αθέατο μαύρο κοράκι. Ισως έτσι τους καταλάβουν λίγο περισσότερο.