Κοινωνική ελευθερία και τυραννία της πλειοψηφίας

   Ο Μιλ πίστευε ότι «η διαμάχη μεταξύ Ελευθερίας και Εξουσίας είναι το πιο εμφανές χαρακτηριστικό σε όλα τα μέρη της ιστορίας».
    Για εκείνον, η ελευθερία στην αρχαιότητα ήταν ένας «διαγωνισμός... μεταξύ υποκειμένων, ή ορισμένων κατηγοριών υποκειμένων και της κυβέρνησης». Ο Μιλ όριζε την «κοινωνική ελευθερία» ως την προστασία από «την τυραννία των πολιτικών αρχόντων». Εισήγαγε μια σειρά από διαφορετικές έννοιες της
μορφής την οποία μπορεί να πάρει η τυραννία, αναφερόμενη ως κοινωνική τυραννία και τυραννία της πλειοψηφίας αντίστοιχα.
   Η κοινωνική ελευθερία σήμαινε για τον Μιλ το να τίθενται όρια στην εξουσία του ηγεμόνα, ώστε εκείνος να μην είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει τη δύναμή του κατά βούληση και να λάβει αποφάσεις οι οποίες θα μπορούσαν να βλάψουν την κοινωνία. Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι θα έπρεπε να έχουν το δικαίωμα να έχουν λόγο στις αποφάσεις της κυβέρνησης. Είπε ότι η κοινωνική ελευθερία ήταν «η φύση και τα όρια της εξουσίας που μπορεί να ασκηθεί νόμιμα από την κοινωνία πάνω στο άτομο». Επιχειρήθηκε με δύο τρόπους: πρώτον, με την αναγνώριση ορισμένων ασυλιών, που ονομάζονταν πολιτικές ελευθερίες ή δικαιώματα, δεύτερον, με την καθιέρωση ενός συστήματος «συνταγματικών ελέγχων».
    Ωστόσο, κατά την άποψη του Μιλ, το να περιορισθεί η εξουσία της κυβέρνησης δεν ήταν αρκετό. Δήλωσε ότι: «η κοινωνία μπορεί να εκτελεί και όντως εκτελεί τις δικές τις εντολές: και αν εκδίδει λανθασμένες εντολές αντί για ορθές, ή οποιεσδήποτε εντολές σχετικές με πράγματα με τα οποία δεν θα έπρεπε να αναμιχθεί, στην πραγματικότητα ασκεί μια κοινωνική τυραννία πιο τρομερή από πολλά είδη πολιτικής καταπίεσης, δεδομένου ότι, αν και συνήθως δεν υποστηρίζεται από τόσο ακραίες ποινές, αφήνει λιγότερα μέσα διαφυγής, διεισδύοντας πολύ βαθύτερα σε λεπτομέρειες της ζωής και υποδουλώνοντας την ίδια την ψυχή[1