Ρουβίκωνας: Συγκέντρωση σε κατάστημα Media Markt στο Περιστέρι

ΘΑ ΚΟΨΟΥΜΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΠΟΥ ΑΠΛΩΘΗΚΑΝ ΣΤΟ 8ΩΡΟ ΚΑΙ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ

Με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που η κυβέρνηση κατάφερε και ψηφισε στην Βουλή, νομοθετήθηκαν τα εξής:

• Το αφεντικό μπορεί να απολύει πολύ πιο εύκολα. Και πληρώνοντας μια μικρή αποζημίωση (όταν τελειώσουν τα δικαστήρια που θα του κάνεις, αν μπορέσεις) μπορεί και να σε απολύσει ότι ώρα θέλει, όσο «παράνομα» θέλει.

• Ο συνδικαλισμός και τα σωματεία χάνουν μεγάλο μέρος της δύναμής τους, εκεί που υπάρχουν ή προσπαθούν να δημιουργηθούν. Ο εργαζόμενος θα μετριέται πρόσωπο με πρόσωπο με το αφεντικό του, όπως το ποντίκι με τη γάτα.

• Τέρμα οι συλλογικές συμβάσεις, σε όσους ακόμα είχαν, οι απεργίες ποινικοποιούνται. Το ποντίκι θα αντιμετωπίσει τη γάτα και χωρίς τα δόντια του.

• Θα μπορείς να δουλεύεις τουλάχιστον 10 ώρες τη μέρα, όποτε θέλει το αφεντικό, έως και 6μήνες συνεχόμενα. Μετά θα σου λέει πότε δε σε χρειάζεται και εσύ θα κάθεσαι. Όποτε θέλει, όποτε του έρθει και σίγουρα όταν «θα πάει να μαζέψει τις δικές του ελιές». Οι υπερωρίες που κάποτε συμπλήρωναν το κουτσό εισόδημα, τώρα θα πληρώνονται με ρεπό.

Εδώ και μια δεκαετία, νομοσχέδιο μετά από νομοσχέδιο, κυβέρνηση μετά από κυβέρνηση, τα εργατικά δικαιώματα τεμαχίζονται. Φτάσανε στην καρδιά πλέον και χτύπησαν στα ίσα την πιο σημαντική, πρακτικά και συμβολικά, εργατική κατάκτηση στην ιστορία. Το 8ωρο τη μέρα, το 40ωρο εργασίας την εβδομάδα. Και ήδη, συνεχίζοντας να εκμεταλλεύονται με τον πιο ωμό και άτιμο τρόπο την πανδημία ετοιμάζουν την επόμενη σφαγή, το ασφαλιστικό νομοσχέδιο. Ώσπου να φτάσουμε σε ένα τελικό νομοσχέδιο που θα δίνει τίτλους ιδιοκτησίας μας στα αφεντικά ως νέοι ισόβιοι σκλάβοι/ες.

Τέτοια νομοσχέδια σημαίνουν μεταφορά πλούτου και πόρων από τη βάση στην κορυφή, από την πλειοψηφία στους λίγους, από τους εργαζόμενους στα αφεντικά τους.

Έχουν μεγάλους κερδισμένους και μεγάλους χαμένους. Εμείς απευθυνόμαστε στους χαμένους και τους λέμε να κάνουν ένα πράγμα: να φανταστούν την καθημερινότητά τους από εδώ και πέρα. Πώς θα είναι το πρόγραμμά τους, η τσέπη τους, οι δυνάμεις τους, η ζωή τους, η δική τους και των παιδιών τους.

Πέντε σχεδόν γενιές πίσω, εργάτες πέθαναν σε μάχες ή σε κρεμάλες ακριβώς για τις 8 ώρες δουλειά την ημέρα και τις 40 ώρες την εβδομάδα. Για να μπορούν να συνδικαλίζονται, να αντιδρούν στην αυθαιρεσία του αφεντικού. Για να πληρώνονται υπερωρίες και να μην τους απολύουν σαν σκουπίδια, όποτε κάνει κέφι ο επιχειρηματίας. Σήμερα, αντί να παλεύουμε για λιγότερες ώρες δουλειάς πάμε πίσω βαθιά στο χρόνο.

Όλα αυτά τα «εργασιακά νομοσχέδια» είναι η ραχοκοκαλιά της καθεστωτικής πολιτικής. Είναι εκεί που κράτος και κεφάλαιο έχουν σχέδιο και το εφαρμόζουν. Και ξέρουν την κατάλληλη στιγμή. Και να μην ξεχνάμε πως, με τέτοια νομοσχέδια επωφελούνται ή αποκαλύπτονται ακόμα και οι αντιπολιτεύσεις, αλλά και οι νόμιμοι καθεστωτικοί μηχανισμοί ελέγχου. Ο Σύριζα ανέξοδα έταξε πως όταν εκλεγεί ξανά θα καταργήσει το νέο νόμο, λες και δεν ήταν ο Σύριζα που με τόσα αντεργατικά νομοσχέδια στη θητεία του ανοιξε το δρόμο για το τωρινό έκτρωμα. Εκείνοι πάλι οι ανεκδιήγητοι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ έχουν φτάσει σε τέτοιο βαθμό αξαχρείωσης που ούτε μια 24ωρη απεργία για τα μάτια του κόσμου δε μπήκαν στον κόπο να καλέσουν.

Η πραγματικότητα είναι όμως πως ο νέος νόμος ψηφίστηκε γιατί οι εργαζόμενοι δεν καταφέραμε να κάνουμε την απαραίτητη επίδειξη δύναμης, ώστε η κυβέρνηση να τρομοκρατηθεί. Το μήνυμα αδυναμίας που δώσαμε θα το πληρώσουμε πολύ ακριβά, αλλά ό,τι έγινε-έγινε. Από εδώ και κάτω αρχίζει η αληθινή αναμέτρηση με την τάξη των αφεντικών σε κάθε πεδίο και χώρο δουλειάς.

Όταν ο κόσμος φοβάται κάτι εξωτερικό, όταν έχει πήξει από την κλεισούρα, όταν ψάχνει σαν τρελός δουλειά και εισοδήματα, είναι η στιγμή που είναι πιο ευάλωτος. Χωρίς Covid δε θα είχαν ούτε το θράσος να εξαγγείλουν καν τέτοιο έκτρωμα. Το έκαναν όμως και τώρα πρέπει να το καταστήσουμε νεκρό γράμμα σε κάθε χώρο δουλειάς. Όσο δικαιολογημένη κι αν είναι η αδυναμία, η συνθήκη του καπιταλισμού δεν τη συγωρεί. Οι επόμενες γενιές δε θα μας συγχωρήσουν κι αυτές αν αφήσουμε πίσω τέτοια καμένη εργασιακή γη.

Αυτές είναι η συνθήκες και μέσα σε αυτές πρέπει να απαντήσουμε. Δρόμος, οργάνωση, μαζικότητα, επιμονή, τόλμη, ό,τι χρειαστεί να γίνει πρέπει να γίνει.

Τα αφεντικά, και όλα μαζί και το καθένα χωριστά, πρέπει να εμποδιστούν να χρησιμοποιήσουν τις νέες δυνάμεις εκμετάλλευσης που τους παραχώρησε το νομοσχέδιο Χατζηδάκη. Ένας νέος συνδικαλισμός, χωρίς εξαρτήσεις, σκληρός, οριζόντιος και επαναστατικός πρέπει να ξεκινήσει, στα αποκαΐδια του παλιού καθεστωτικού συνδικαλισμού, αδιαφορώντας για απαγορεύσεις απεργιών και νομικούς περιορισμούς. Ο Ρουβίκωνας, τόσο από την πολιτική του θέση, όσο και από το ταξικό καθήκον των μελών του, θα είναι στην πρώτη γραμμή τόσο στον πόλεμο ενάντια στα αφεντικά, όσο και στο χτίσιμο των τόσο απαραίτητων κοινωνικών δομών αγώνα στους χώρους δουλειάς, αλλά και σε κάθε κοινωνικό πεδίο.

Ούτε βήμα πίσω

Ο φόβος είναι επιλογή