Στο ημερολόγιο, η μέρα αυτή είναι των Τριών Ιεραρχών, μα για μας τις εξόριστες, ήταν η χειρότερη μέρα της ζωής μας.
Για τη Μακρόνησο έχουν γραφτεί και ακουστεί πολλά. Κυρίως για τους άντρες πολίτες ή στρατιώτες. Λίγοι όμως φαίνεται γνωρίζουν πως στο κολαστήρι αυτό πάτησαν το πόδι τους και εξόριστες γυναίκες . Και το λέω αυτό, γιατί με ευκαιρία τις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη στη Μακρόνησο, είχα διαβάσει τότε στον «Ταχυδρόμο» (τεύχος 184) ένα άρθρο του Ζακ Σαμουήλ με τίτλο «Αυτόπτης Μάρτυρας» και είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό, διαβάζοντας τη λεζάντα μιας φωτογραφίας που έλεγε: «Στη Μακρόνησο τα χρόνια που λειτούργησε ως Εθνικό Αναμορφωτήριο δεν υπήρχαν γυναίκες . Το προηγούμενο Σαββατοκύριακο όμως, σύζυγοι, αδελφές, κόρες πρώην κρατουμένων προσπάθησαν να χωρέσουν χρόνους πολλούς μέσα σε λίγες ώρες σ’ αυτό το νησί που ήταν τόπος εξορίας από την εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου