Πίσω ρουφιάνοι, εμπρός σύντροφοι!

Του Π.

 Σαφώς και στο φαντασιακό των κοινωνιών υπάρχει ο άριστος εξουσιαστής. Αυτός για τον οποίο είναι πρόθυμες να δεχθούν αδιαμαρτύρητα τη λιτότητα, να παραχωρήσουν οικειοθελώς δικαιώματα ή και να ζητήσουν σκληρότερη καταστολή για τους ‘απείθαρχους’ που τορπιλίζουν την ενορχηστρωμένη από εκείνον κοινή προσπάθεια.

Μόνο που εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι διαφορετικό. Με την εξουσία να βρίσκεται στα χέρια του αποδεδειγμένα (με iso χρεοκοπίας!) πιο ανίκανου και διεφθαρμένου μέρους του πολιτικού συστήματος. Το οποίο μετά από 10 χρόνια σκληρής μνημονιακής φτωχοποίησης έταξε περισσότερη φτώχεια (μεταρρυθμίσεις) και ξύλο (πάταξη ανομίας) και βγήκε αυτοδύναμο. Με δημοφιλέστερο μέλος ένα τηλεοπτικό παρατράγουδο που όταν έκοβε παροχές ιατρικής φροντίδας οδηγώντας στο θάνατο χιλιάδες ανθρώπους, είχε ως μόνη ανησυχία να μη χάσει τη δόξα των ανδραγαθημάτων του από τους δανειστές.

Ζούμε την κατά Γκράμσι ‘εποχή των τεράτων’; Όχι μιας και το παλιό δεν πέθανε ποτέ ενώ τίποτα καινούριο δε μοιάζει να περιμένει να γεννηθεί.

Ζούμε την κατά Λένιν ‘απότομη στροφή της ιστορίας’ κατά την οποία η κοινωνία σαπίζει μιας και δεν κατάφερε να πραγματοποιήσει την επανάσταση παρά την ωρίμανση των συνθηκών; Μα και πάλι όχι μιας και για να φτάσουμε σε αυτό το συμπέρασμα θα πρέπει πρώτα να κάνουμε τη λογική υπέρβαση πως κατά τη διάρκεια των μεγάλων αντι-μνημονιακών διαδηλώσεων βρισκόμασταν σε προ-επαναστατική περίοδο,

Μήπως τότε ζούμε το, κόντρα σε κάθε έννοια διαλεκτικού υλισμού, ‘τέλος της ιστορίας’ του Φουκουγιάμα; Σε όλο το δυτικό κόσμο οι εργαζόμενοι δείχνουν πιο συμβιβασμένοι από ποτέ. Οι πολίτες μοιάζουν κορεσμένοι από δικαιώματα. Ο σοσιαλισμός έχει καταρρεύσει παγκοσμίως. Έτσι πια οι καπιταλιστές δε θα κάνουν παροχές στους μικροαστούς προκειμένου αυτοί να του γυρίζουν την πλάτη. Έχει φτάσει η ώρα της ωμής αλήθειας. Και αυτή ακριβώς η ώρα είναι που σηματοδοτεί το ξεκίνημα, και όχι το τέλος, της ιστορίας. Επειδή τα αιτήματα του σοσιαλισμού, παρά την κατάρρευση του, είναι εδώ περισσότερο πιεστικά και επίκαιρα από ποτέ. Μα και επειδή η σύγκρουση με την πραγματικότητα δεν μπορεί παρά να ξεκινάει με την προσπάθεια αποφυγής της. Μετά όμως το πρώτο στάδιο της άρνησης και το δεύτερο της καταφυγής σε εργαλεία και σχήματα του παρελθόντος προκειμένου να ερμηνευτεί, έρχεται μοιραία η συνειδητοποίηση που αποτελεί πάντα θρυαλλίδα προόδου και αλλαγής.

Οι ελίτ νιώθουν και είναι ασύδοτες. Με τους μεγάλους μηντιακούς ομίλους να έχουν εξαφανίσει κάθε έννοια δημοσιογραφικού ελέγχουν και τις αστικές δημοκρατίες να μη νιώθουν την ανάγκη να κρατήσουν ούτε τα προσχήματα. Οι κοινωνίες όμως δεν πέρασαν διαφωτισμό, τόσες επαναστάσεις και ποτάμια αίματος για να επιστρέψουν σε μια αριστοκρατία πασπαλισμένη με internet και κατανάλωση.

Και αυτό το γνωρίζουν πρώτα και καλύτερα οι εξουσιαστές τους. Η οποίοι παρά τη φαινομενική παντοδυναμία τους δεν έχουν σταματήσει λεπτό να τελειοποιούν τις μεθόδους καταστολής και επιτήρησης. Στην εξέλιξη της στολής και του εξοπλισμού ενός άνδρα των ΜΑΤ από το 1980 ως σήμερα αποτυπώνεται η εξέλιξη του καπιταλισμού αλλά και ο φόβος των πλουτοκρατών για την απώλεια των προνομίων τους. Υπερσύγχρονα όπλα, οχήματα, drones, αστυνομικά ανθρωποειδή, κάμερες παντού, συνεχείς ασκήσεις εμπλοκής του στρατού σε συνθήκες καταστολής πλήθους. 

Μια διαρκής προετοιμασία για τις επικείμενες συγκρούσεις που αναπόφευκτα, και χωρίς κανείς να μπορεί προβλέψει το πότε, το που και το γιατί, έρχονται. Η nirvana της ολυμπιάδας, της eurovision και του θριάμβου στο euro, για να επιστρέψουμε στα δικά μας, απέχει μόλις τέσσερα χρόνια από την εξέγερση του Δεκέμβρη. Και η ιστορία έχει αποδείξει πως μπορεί οι κοινωνίες να παραμένουν για χρόνια στα υπόγεια της σκέψης και της εξέλιξης βουτηγμένες στην απελπισία και την ηττοπάθεια, αλλά αρκεί μια στιγμή για να αναταχθούν και να τολμήσουν την έφοδο προς τον ουρανό.

Πίσω ρουφιάνοι, εμπρός σύντροφοι!