του Γ.Γ.
Είναι συγκλονιστικός ο τρόπος που περιγράφει ο Κώστας Καράγιωργης, σαν σήμερα το 1946, στο πρωτοσέλιδο άρθρο του στον “Ριζοσπάστη”, τον όλεθρο που σκόρπισαν οι παρακρατικές συμμορίες του Ντελή Λαζίκ (Λάζαρος Αβραμίδης, ήταν το όνομα αυτού του εγκληματία) και του Μπαντουβάκη, στους κατοίκους του χωριού Ξηροβρύση του Κιλκίς.
Αναφορά γι’ αυτά τα φρικτά εγκλήματα που είχαν κάνει στις 20 Νοέμβρη του 1946 παρακρατικά καθάρματα, πρώην συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, με την ανοχή αν όχι ενθάρρυνση του επίσημου κράτους είχαμε κάνει εδώ.
Αν κάτι πρέπει να προσθέσουμε πριν παραθέσουμε το άρθρο του “Ρ” είναι ότι το κράτος που εγκατέστησαν με όπλα και χρήματα των ξένων συμμάχων τους οι νικητές του Δεκέμβρη του ’44 ήταν υποχρεωμένο για τα μάτια του κόσμου να διατηρεί ένα λούστρο νομιμότητας. Την βρόμικη δουλειά, το μεταβαρκιζιανό καθεστώτος την ανέθεσε στις παρακρατικές συμμορίες που ουσιαστικά δρούσαν υπό την καθοδήγησή του. Σ’ αυτές βρήκαν “πεδίο δόξης” ότι κατακάθι υπήρχε στην ελληνική κοινωνία. Από πρώην δοσίλογους και ταγματασφαλίτες μέχρι κοινούς ληστές και κακοποιούς κάθε είδους.
Η δεύτερη επισήμανση που πρέπει να κάνουμε είναι το πώς γράφεται η καθεστωτική ιστοριογραφία. Το γεγονός που μας περιγράφει παρακάτω ο Κώστας Καραγιώργης, λίγους μόνο μήνες μετά περιγράφεται ως εξής από τον καθεστωτικό τύπο της εποχής:
“Οι κάτοικοι του ανωτέρω χωρίου [Ξηρόβρυση] είναι άπαντες κομμουνισταί οι πλείστοι των οποίων μετέχοντες συμμοριών εν δράσει, υπέστησαν μερικήν καταστροφήν από εξαγριωθέντας εθνικόφρονας κατοίκους των γειτονικών χωρίων, λόγω των πολλών εγκλημάτων άτινα διέπραξαν οι συμμορίται και οι κομμουνισταί”.
«Ελευθερία», 20.3.1947
Ας δούμε τώρα το πραγματικό γεγονός, όπως περιγράφεται πρωτοσέλιδα στο όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ:
ΞΗΡΟΒΡΥΣΗ
Πέντε χιλιόμετρα έξω από το Κιλκίς υπάρχει -δηλαδή υπήρχε ως προχθές- ένα μικρό προσφυγικό χωριό. Λέγεται Ξηρόβρυση. Οι κάτοικοί του ήταν, από τότε που εγκαταστάθηκαν στον τόπο, βενιζελικοί και τα τελευταία χρόνια έγιναν δημοκρατικοί.
Είχαν στον καιρό της άλλης κατοχής κρατήσει ψηλά το όνομα του Έλληνα, γράφει μια εφημερίδα της Θεσσαλονίκης. Άντρες, γυναίκες και παιδιά είχαν δοθεί στον εθνικό αγώνα.
Από τις αρχές του κράτους (του ίδιου του μεταδεκεμβριανού κράτους) δεν καταδιωκόταν κανείς τους για κανένα λόγο.
Σ’ αυτό το χωριό έπεσε προχτές σαν πανούκλα η μοναρχική συμμορία του Λαζίκ και του Μουτουβάκη. Οι συμμορίτες είναι ακριβώς οι ίδιοι των χιτλερικών Ταγμάτων Ασφάλειας του περιβόητου Παπαδόπουλου, του Παπαδόγκωνα της Κεντρικής Μακεδονίας.
Αυτοί οι άνανδροι “άνδρες” των Ταγμάτων μπήκαν στο χωριό με μασκαρεμένο το πρόσωπο τους με φούμο για να μην γνωριστούν. Αλλά επάνω στην λύσσα της σφαγής δεν άργησαν να ξεσκεπαστούν και οι ίδιοι. Σκοτώνοντας και πληγώνοντας φώναζαν: “Νομίζετε, βρε, ότι πέθανε ο Παπαδόπουλος; Αυτός ζει και θα σας φάει όλους”.
Πραγματικά τίποτε χειρότερο δεν θα πάθαινε η Ξηροβρύση αν επικεφαλής της συμμορίας έμπαινε στο χωριό ίδιος ο Παπαδόπουλος ή ο Παπαδόγκωνας. Γιατί η συμμορία μέσα σε τρεις ώρες προκάλεσε μια αφάνταστη σφαγή. Εσφαζαν τους κατοίκους σαν κριάρια, με μαχαίρι, ή τους περιέχυσαν με πετρέλαιο και τους έκαψαν ή τους έκλεισαν μέσα σε σπίτια και τους έβαλαν φωτιά, ογδόντα, (αριθ 80) κατοίκους της Ξηροβρύσης.
Ασφαλώς ο Λαζίκ και ο Μαντουδάκης θα είχαν στην τσέπη τους το φύλλο της “Εστίας” που καλούσε τον εθνικό στρατό, (και όχι λιγότερο βέβαια τους “άνευ θητείας” χωροφύλακες ή τους εκτός στρατού ταγματασφαλίτες του Λαζίκ), να σφάξουν τα εαμοκομμουνιστικά γυναικόπαιδα σαν να ήταν ενήλικοι.
Ο Λαζίκ ικανοποίησε την “Εστία”. Την έγκυο Ελένη Ξανθού την τσαλαπάτησαν στην κοιλιά. Την Ελένη Παπαδεπούλου την εκτέλεσαν με αυτόματο, μαζί με το μωρό της δεκαοκτώ μηνών, που το κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά της. Μια κοπέλα 18 χρονών, τη Βικτωρία Χριστίδου, την βίασαν και κατόπιν την έσφαξαν με μαχαιριές. Αλλες τρεις, τη Σοφία Σαββίδου, την Ελλη Παναγιωτίδου και τη Δέσποινα Παναγιωτίδου, αφού τις βίασαν τις σκότωσαν με αυτόματο. Την Ολυμπία Παπαδοπούλου την βίασαν και την έσφαξαν με μαχαίρι Τον Ι. Δερματόπουλο τον περιέχυσαν με πετρέλαιο και τον έκαψαν. Πολλοί άλλοι κάτοικοι έξω από τους 80 σκοτωμένους, είναι πληγωμένοι και μεταφέρθηκαν στο Κιλκίς.
Εκτός από τους ανθρώπους τα αποθηριωμένα κτήνη του Λαζίκ έπεσαν πάνω στα άψυχα. Εβαλαν φωτιά σε πενήντα σπίτια και τα έκαναν στάχτη. Τα υπόλοιπα είναι μισοκαμμένα. Στάχτη έγινε και όλη η γεωργική παραγωγή και όλα τα φτωχοέπιπλα των κατοίκων. Στο τέλος σκότωσαν και όλα τα ζώα του χωριού. Και κατόπιν έφυγαν με την ησυχία τους.
Μολις την άλλη μέρα το μεσημέρι φάνηκε στο χωριό η αστυνομία του Κιλκίς… Και όμως πέντε χιλιόμετρα απέχει το χωριό. Πήγαν επί τόπου ο Μητροπολίτης και ο νομάρχης, αλλά μπρος την φρίκη που αντίκρυσαν δεν μπόρεσαν να σταθούν ούτε στιγμή. Αντίθετα οι αξιωματικοί της χωροφυλακής έμειναν και έκαναν προσπάθεια, ανακρίνοντας τους τραυματίες που είχαν σωθεί να βρουν ευθύνη στους “αριστερούς του χωριού”.
Οσο για τις επίσημες αρχές της Θεσσαλονίκης αγνοούν μέχρι στιγμής ολότελα τη σφαγή της Ξηροβρύσης. Ασφαλώς μαγειρεύουν την επίσημη εκδοχή που θα παρουσιάσουν.
***
Η τρομοκρατική σφαγή της Ξηροβρύσης, που έρχεται έπειτα από την πρώτη σφαγή της Βαμβακούς, έπειτα από την επίθεση κατά του πληθυσμού της Ποντοκερασιάς, έπειτα από τόσες σφαγές κατοίκων της περιφέρειας της Κατερίνης, της Νάουσας και σε τόσα μέρη του Μοριά, δίνει την αληθινή εικόνα της σημερινής υπαίθρου. Αλλά δίνει και την εξήγηση γιατί πλημμύρησαν τα βουνά και οι κάμποι από αντάρτες.
Ο κάθε μοναρχικός συμμορίτης του Μαγγανά, του Καλαμπαλίκη, του Σούρλα, του Βουρλάκη, που κρατάει μαχαίρι, ο κάθε αλήτης που έχει κάνει στα χιτλερικά Τάγματα και δεν έχει ούτε ιερό ούτε όσιο, ο κάθε νομιμοποιημένος εγκληματίας της άλλης κατοχής -αυτοί είναι οι βασιλιάδες της υπαίθρου. Αλλοι είναι σε μοναρχικές συμμορίες σαν του Λαζίκ. Αλλοι είναι “άνευ θητείας” χωροφύλακες. Αλλοι (ιδίως αξιωματικοί των Ταγμάτων Ασφαλείας) είναι στελέχη του “εθνικού” στρατού. Σφάζουν, βιάζουν, πυρπολούν, δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα. Αυτό γίνεται κάθε μέρα, κάθε ώρα, παντού στην Ελλάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου