Η οδύσσεια ενός νεοδιόριστου

Χρυσή Καπνιά

Ξεκινώντας να συντάξω αυτό το άρθρο σκέφτηκα όλη τη ζωή μου την επαγγελματική που ήταν – και συνεχίζει να είναι – γεμάτη τρικυμίες άρα τι καλύτερο από αυτόν το τίτλο.

Για να είσαι νεοδιόριστος/η εκπαιδευτικός στο ελληνικό κράτος σημαίνει ότι έχεις τουλάχιστον από πέντε έως είκοσι χρόνια στην πλάτη σου ως

αναπληρωτής/τρια. Σημαίνει ότι γύρισες με εννεάμηνες συμβάσεις, στην καλύτερη περίπτωση , σχεδόν όλη την Ελλάδα, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σου τον πολυπόθητο διορισμό σου με τις συνθήκες να μην είναι και οι πιο ιδανικές, μάλλον το αντίθετο. Τα προβλήματα πολλά. Η ζωή μας όλη ένας αριθμός κατάταξης στους πίνακες αναπληρωτών και ποιο πρόγραμμα ΕΣΠΑ θα μας απορροφήσει. Με πολλούς αγώνες καταφέραμε να δικαιούμαστε άδεια μητρότητας, σταθερή ημερομηνία πληρωμών και πολλά άλλα.

Έπειτα στη ζωή μας έρχεται το προσοντολόγιο και το αέναο κυνήγι προσόντων. Μεταπτυχιακά, πτυχία γνώσης υπολογιστών, ξένες γλώσσες έρχονται να προστεθούν και να μας ρημάξουν οικονομικά. Θέλανε οι άνθρωποι με βάση τα παραπάνω προσόντα να μας κατατάξουν σε νέο πίνακα.

Από τη Σκύλα στη Χάρυβδη

Το 2020 ανακοινώνονται ότι θα γίνουν οι πρώτοι διορισμοί στην ειδική εκπαίδευση και το 2021 οι πρώτοι διορισμοί στη γενική εκπαίδευση και ένα όνειρο φαντάζει ότι πραγματοποιείται. Έτσι γινόμαστε μετά από χρόνια αδιοριστίας στην εκπαίδευση,  οι επόμενοι νεοδιόριστοι δόκιμοι εκπαιδευτικοί. Θα νόμιζε κανείς ότι εδώ θα βάζαμε μία τελεία, όμως το υπουργείο είχε διαφορετική γνώμη. Τα σχέδια ήταν διαφορετικά και δυστυχώς περιλάμβαναν και τους νεοδιόριστους μέσα. Παρατηρούμε λοιπόν οι υπηρεσίες να παρανομούν και να παίρνουν πίσω τις διαπιστωτικές πράξεις μονιμοποίησης ή να μην εκδίδουν καθόλου.

Πώς θα κατόρθωναν να εισάγουν την ατομική αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αν πρώτα δεν το δοκιμάζανε πάνω μας εκβιαστικά; Σύμφωνα με το υπουργείο για να τελειώσει η δοκιμαστική περίοδος έπρεπε να αξιολογηθείς και έτσι παρατηρούμε ότι η διετής αυτή περίοδος γίνεται τετραετής, αν σκεφτεί κανείς ότι οι πρώτες διαπιστωτικές πράξεις ξεκίνησαν να δίνονται πριν περίπου ένα μήνα, εφόσον όμως έχεις αξιολογηθεί κάτι το οποίο δεν ήταν τότε προαπαιτούμενο για την μονιμοποίηση μας.

Ένας νέος αγώνας ξεκινά ενάντια στον αυταρχισμό του υπουργείου και πολλοί «όμηροι» πια νεοδιόριστοι ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι σε αυτόν τον κατάφορο εκβιασμό. Στάσεις εργασίας κάθε φορά που μας έκλεινε ραντεβού ο επιθεωρητής ή ο διευθυντής του σχολείου μας. Η πίεση έντονη και συνεχής. Πολλοί συνάδελφοί μας  νεοδιόριστοι δεν άντεξαν την πίεση και υπέκυψαν.

Ωστόσο υπάρχουν πολλοί που ακόμα συνεχίζουν να εναντιώνονται απέναντι σε αυτή την δήθεν αξιολόγηση του εκπαιδευτικού γιατί ουσιαστικά ο απώτερος σκοπός του υπουργείου δεν είμαστε εμείς οι  «όμηροι» νεοδιόριστοι αλλά το ίδιο το σχολείο. Εμείς είμαστε ο δούρειος ίππος για τη διάλυση του δημόσιου και καθολικού χαρακτήρα της εκπαίδευσης.

Καταλήξαμε, λοιπόν, να είμαστε οι πιο μορφωμένοι εκπαιδευτικοί της Ευρώπης και παράλληλα οι πιο απαξιωμένοι. Εναντιωνόμαστε όμως σε αυτή τη συνεχή απαξίωση για να μπορούμε να κοιτάμε τους μαθητές μας στα μάτια.

«Αυτοί που σε διδάσκουν να πετάς, δεν μπορούν να σέρνονται»