Ποιος σου είπε ότι το να μένεις μόνος είναι τόσο τρομερό;

Η μοναχικότητα είναι η ίδια μας η φύση, απλώς δεν το έχουμε αντιληφθεί. Και επειδή δεν το αντιλαμβανόμαστε, μένουμε ξένοι με τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι, αντί να βλέπουμε την ομορφιά, την ευλογία, τη σιωπή και την ειρήνη της μοναχικότητάς μας, την αντιμετωπίζουμε σαν μοναξιά. Η μοναξιά είναι παρεξηγημένη μοναχικότητα. Από τη στιγμή που θεωρήσεις τη μοναχικότητα σαν μοναξιά, αλλάζει όλο το πλαίσιο.

Η μοναχικότητα είναι όμορφη, μεγαλειώδης και θετική. Η μοναξιά είναι φτωχή, μίζερη, αρνητική, σκοτεινή, καταθλιπτική, αρνητική.
Όλοι το βάζουν στα πόδια και τρέχουν μακριά από τη μοναξιά. Μοιάζει σαν πληγή και πονάει. Για να ξεφύγεις απ’ αυτήν, ο μόνος τρόπος είναι να βρίσκεσαι μέσα στο πλήθος, να είσαι μέρος της κοινωνίας, να έχεις φίλους. Μέσα στο πλήθος, προσπαθείς να ξεχάσεις τη μοναξιά σου.

Κανένας όμως δεν έχει καταφέρει να την ξεχάσει. Προσπαθείς να ξεχάσεις αυτό που είναι μέσα στη φύση σου, να το αγνοήσεις, μα δεν μπορείς. Παρουσιάζεται συνεχώς μπροστά σου!
Οι άνθρωποι φοβούνται τόσο πολύ να μείνουν μόνοι με τον εαυτό τους, που κάνουν ένα σωρό ανόητα πράγματα, όπως το να παίζουν χαρτιά ή σκάκι μόνοι τους, να βλέπουν τηλεόραση ή να γίνονται εργασιομανείς.
Ποιος σου είπε ότι το να μένεις μόνος είναι τόσο τρομερό;
Εκείνοι που γνωρίζουν τη μοναχικότητα λένε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο, πιο ειρηνικό, πιο χαρούμενο από το να μένεις μόνος σου. Εσύ όμως ακούς το πλήθος.
Οι άνθρωποι που έχουν μπερδέψει τη μοναχικότητα με τη μοναξιά είναι η πλειοψηφία, οπότε ποιος ασχολείται με τον Ζαρατούστρα ή με τον Βούδα;
Αυτοί είναι μεμονωμένα άτομα, οπότε μπορεί να κάνουν λάθος, αλλά εκατομμύρια άνθρωποι δεν μπορεί να κάνουν λάθος. Και εκατομμύρια άνθρωποι συμφωνούν ότι το να μένεις μόνος σου είναι η χειρότερη εμπειρία της ζωής, ότι είναι κόλαση.
Κάθε σχέση όμως που δημιουργείται εξαιτίας του φόβου της μοναξιάς, όχι μόνο δεν μπορεί να δώσει χαρά, αλλά η ίδια της η ρίζα είναι δηλητηριασμένη. Δεν αγαπάς το σύντροφό σου, απλώς τον χρησιμοποιείς, για να μη νιώθεις μοναξιά. Ούτε κι εσύ αγαπιέσαι, απλώς σε χρησιμοποιούν με τον ίδιο τρόπο.
Και ασφαλώς στο όνομα της αγάπης μπορούν να συμβούν τα πάντα, εκτός από την αγάπη. Μπορεί να συμβούν καυγάδες, αλλά κι αυτούς τους θεωρείς προτιμότερους, γιατί σε κάνουν να ξεχνάς τη μοναξιά σου.
Η αγάπη όμως δεν μπορεί να συμβεί, επειδή δεν υπάρχει βασικό θεμέλιο αγάπης. Η αγάπη δεν μεγαλώνει ποτέ μέσα στο φόβο. Το να σχετίζεσαι με τους άλλους δεν είναι τίποτε άλλο από φυγή.
Μόνο όταν συντονιστείς με τη μοναχικότητά σου, είσαι σε θέση να σχετιστείς με τους άλλους. Τότε οι σχέσεις θα σου δίνουν μεγάλη χαρά, επειδή δεν θα προέρχονται από το φόβο.
Μόνο όταν ανακαλύψεις τη μοναχικότητά σου, μπορείς να ασχοληθείς δημιουργικά με ό,τι κάνεις, γιατί τότε οι ασχολίες σου δεν θα είναι φυγή, αλλά θα εκφράζεσαι μέσα από ό,τι κάνεις.
Το πρώτο πράγμα όμως είναι το να γνωρίσεις απόλυτα τη μοναξιά σου. Αυτό – το να δραπετεύεις από τον εαυτό σου – το έχεις μάθει από το πλήθος.
Επειδή δραπετεύουν οι άλλοι, δραπετεύεις κι εσύ. Κάθε παιδί γεννιέται μέσα στο πλήθος κι αρχίζει να μιμείται τους άλλους. Έτσι, πέφτει στις ίδιες παγίδες που έχουν πέσει και οι άλλοι και στην ίδια δυστυχία και νομίζει ότι αυτό είναι η ζωή. Και έτσι χάνει εντελώς τη ζωή.
Σου θυμίζω, λοιπόν, μη μπερδεύεις τη μοναξιά με τη μοναχικότητα.
Η μοναξιά είναι αρρώστια. Η μοναχικότητα είναι κάτι απολύτως υγιές.
Το πρώτο και σημαντικότερο βήμα για να βρεις το νόημα και τη σημασία της ζωής είναι το να μπεις στη μοναχικότητά σου. Αυτή είναι ο ναός σου. Εκεί ζει ο Θεός. Και δεν μπορείς να βρεις αυτό το ναό πουθενά αλλού, ακόμη κι αν πας στον Άρη και στο φεγγάρι.
Από τη στιγμή που έχεις μπει στον πυρήνα της ύπαρξης, δεν θα πιστεύεις στα ίδια σου τα μάτια. Έχεις μέσα σου τόση χαρά, τόση αγάπη, τόσες ευλογίες κι εσύ δραπετεύεις από τους ίδιους σου τους θησαυρούς.
Γνωρίζοντας αυτούς τους θησαυρούς και πόσο ανεξάντλητοι είναι, μπορείς να μπεις μέσα στις σχέσεις, μέσα στη δημιουργικότητα. Θα βοηθάς τους άλλους ανθρώπους, θα μοιράζεσαι την αγάπη σου, αλλά δεν θα τους χρησιμοποιείς.
Με την αγάπη σου, θα δίνεις αξιοπρέπεια στους ανθρώπους, δεν θα καταστρέφεις το σεβασμό τους. Και, χωρίς καμία προσπάθεια, θα γίνεις πηγή γι’ αυτούς, για να βρουν και τους δικούς τους θησαυρούς.