Θύμιος Καλαμούκης μας μιλάει "περί βίας"

Δυο ακτιβιστικές ενέργειες έγιναν . Η πρώτη από αντιεξουσιαστές, χωρίς μέχρι τώρα κάποια συγκεκριμένη οργάνωση να αναλαμβάνει την ευθύνη της, στο κτίριο του υπουργείου Εμπορίου, κίνηση αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Δημήτρη Κουφοντίνα. Η δεύτερη από μέλη του "Ρουβίκωνα"  στο γραφείο του Δημήτρη Καλιαμπάκου, ο οποίος έχει κάνει τη Στρατηγική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων, η οποία αφορά τις εξορύξεις πετρελαίου στην Ήπειρο και σύμφωνα με την αναρχική ομάδα θεωρείτε συνένοχος για την "ανυπολόγιστη οικολογική καταστροφή" που προωθεί η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Οπως ήταν αναμενόμενο, με αφορμή αυτές τις ενέργειες, πλημμύρισε το διαδίκτυο με αναρτήσεις που καταδικάζουν την "βία και ανομία" των αντειξουσιαστών και του "Ρουβίκωνα".

Αντί για δικό μας σχολιασμό παραθέτουμε μια περασμένη σχετική παρέμβαση που έκανε ο Θύμος Καλαμούκης της "Ελληνοφρένειας".

Γεια σας,

Δεν είμαι κατά της βίας γενικά. Το έχω ξαναπεί χωρίς να ερωτηθώ και το επαναλαμβάνω, πιστεύοντας πως όποιος καταδικάζει την βία «από όπου και αν προέρχεται», ή είναι ηλίθιος, ή ύποπτος, ή ένοχος, ή και τα τρία μαζί αν πρόκειται για μνημονιακό πολιτικό ή παπαγάλο των διαπλεκόμενων ΜΜΕ.

Δεν είμαι φαν της βίας. Πιστεύω ότι πολλά θέματα πρέπει να λύνονται και μπορούν να λύνονται χωρίς βία. Και δεν έχω όρεξη στα καλά καθούμενα να πλακώνομαι με όποιον διαφωνώ. Είναι κουραστικό, χαζό, περιττό, όταν μπορείς να «πλακωθείς» με την αντιπαράθεση απόψεων και επιχειρημάτων.

Θεωρώ βία τις νυχτερινές εξορμήσεις των ταγμάτων εφόδου της Χρυσής Αυγής, με σκοπό να τρομοκρατήσουν, χτυπήσουν ίσως και να δολοφονήσουν μετανάστες. Είναι καθαρή, φασιστική βία, που επειδή εδράζεται και σε ιδεολογήματα, αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις για όλους μας, το επίπεδο ζωής μας, την ακεραιότητα μας, τα επιτεύγματά μας.

Δεν θεωρώ βία, την ανυπακοή, των πολιτών στις επιταγές τους κράτους της Τρόικας και του ΔΝΤ.

Δεν θεωρώ βία την μαχητική αντίσταση διαδηλωτών κατά των αστυνομικών μέτρων περιορισμού του δικαιώματος της έκφρασης αντίρρησης στα όσα κάνει το κράτος.

Δεν θεωρώ βία, το πέταγμα πέτρας, γιαουρτιού, εσπεριδοειδούς, ή λαχανικού, κατά δυνάμεων καταστολής, χωρίς ταυτόχρονα να αποδέχομαι και ως αποτελεσματική αυτή την κίνηση.
Θεωρώ βία να αλλοιώνει κανείς την άποψή μου, λέγοντας ότι αφού αποδέχομαι την πέτρα, αποδέχομαι και το όπλο.

Θεωρώ βία να έχω απέναντί μου ηλίθιο, που πρέπει να του εξηγώ τα αυτονόητα.

Θεωρώ βία, την κλοτσιά που δίνει ο ματατζής στον πεσμένο διαδηλωτή, ακόμη και αν πριν λίγη ώρα αυτός έριχνε πέτρες και γιαούρτια.

Θεωρώ βία την εξάρτυση του αστυνομικού, τις ασπίδες, τα χημικά, τις πλαστικές σφαίρες, το όπλο του.
Δεν θεωρώ βία την κουκούλα, το «παγκόσμιο σύμβολο» δράσης και αντίδρασης, στους κατασταλτικούς μηχανισμούς.
Αν και πάντα προτιμώ τον όποιο αγώνα να τον δίνω με ανοιχτό πρόσωπο. Υπάρχουν όμως και στιγμές που καθαρά για τεχνικούς λόγους, χρειάζεται μια κάλυψη.

Δεν θεωρώ βία την απειθαρχία των πολιτών, την ενεργή και παθητική αντίσταση, με στόχους και αιτήματα. Τον δυναμισμό, την αγανάκτηση, την οργή, τον προπηλακισμό. 
Αντίθετα τα θεωρώ υγεία για μια κοινωνία. Θεωρώ βία, την καταπίεση όλων αυτών των δράσεων.

Δεν θεωρώ βία την ελληνική επανάσταση του 21, όπου μια δράκα ξεβράκωτων αμφισβήτησε το καθεστώς μιας ισχυρής αυτοκρατορίας.

Δεν θεωρώ βία την μεγαλειώδη αντίσταση κατά των κατακτητών Γερμανών και όποιο μέσο και τρόπο δολοφονικό χρησιμοποίησαν κατά των Ναζί και των συνεργατών τους.

Δεν θεωρώ βία την πέτρα που ρίχνει ο μικρός Παλαιστίνιος κατά του Ισραηλινού φαντάρου.

Δεν θεωρώ βία την βόμβα που έβαλε ο Παναγούλης και οι σύντροφοί του, στον δικτάτορα Παπαδόπουλο.

Θεωρώ βία, την αλλοίωση, τα ψέματα και τον δόλο, των αναλυτών, παρουσιαστών των δελτίων των 7, των 8, των 9 και των διαφόρων εκπομπών και φυλλάδων.
 Θεωρώ βία, την εξίσωση «αριστερής παράδοσης» και «ακροδεξιάς πρακτικής». Και πολύ άδικο. Και πολύ αισχρό και ύπουλο.
Αντίθετα, δεν θεωρώ βία την λεκτική διαπόμπευση, αποδόμηση και διακωμώδηση των γραβατωμένων συνεργατών του κατακτητή.

Δεν θεωρώ βία την αντίδραση και την δράση του αδικημένου.

Δεν θεωρώ βία την επανάσταση, τον μαζικό ξεσηκωμό, την εξέγερση.
Θεωρώ βία να με τσουβαλιάζουν στο ίδιο σύνολο, στο ίδιο «εμείς» (έθνος, πατρίδα, λαό), με τραπεζίτες, βιομήχανους, εφοπλιστές και αδίστακτους κεφαλαιοκράτες.

Δεν θεωρώ βία το κάψιμο της τράπεζας, αλλά θεωρώ βία τα ψιλά γράμματα της τράπεζας, τις τοκογλυφικές προσφορές της  και τις εισπρακτικές εταιρείες της.

Θεωρώ βία, τις φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές, τις χαριστικές ρυθμίσεις στους βιομηχάνους και τις κάτω από το τραπέζι διευκολύνσεις σε λοιπά παράσιτα «της οικονομικής ζωής του τόπου». Θεωρώ βία τον εξαναγκασμό του εργοδότη, να υπογράψεις μείωση μισθού, τις αναγκαστικές υπερωρίες, την ανεργία, την εξαθλίωση.

Και θεωρώ ότι όλες αυτές οι βίες δικαιολογούν βία. Δεν την επιδιώκω, δεν την γουστάρω, αλλά την δικαιολογώ. Ακόμη και αυτή μου την άποψη την θεωρώ βία. Αλλά δεν την αποκηρύσσω.

Θύμιος Κ.