Γιατί ψηφίσαμε έτσι!!!Το σύνδρομο της Στοκχόλμης

Αρης Βασιλείου*

 

     Το σύνδρομο της Στοκχόλμης στην επιστήμη της ψυχοπαθολογίας ορίζεται ως μια ψυχολογική διαταραχή, με την έννοια ότι πρόκειται για μια φυσιολογική αντίδραση σε μία αφύσικη κατάσταση.

   Πιο αναλυτικά πρόκειται για μια ψυχολογική αντίδραση που παρατηρείται μερικές φορές σε ομήρους, όταν οι όμηροι αναπτύσσουν συναισθηματικούς δεσμούς και δείχνουν αφοσίωση στους θύτες τους, παρά τον κίνδυνο στον οποίο είναι εκτεθειμένοι οι όμηροι. Το σύνδρομο αυτό εμφανίζεται και σε άλλες ομάδες ανθρώπων, όταν υπάρχει σχέση θύτη - θύματος, εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου.

  Εμείς από την άλλη θα μπορούσαμε με τη σειρά μας να προσθέσουμε και άλλη μια ομάδα ανθρώπων στις ήδη προαναφερθείσες σχέσεις εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου που κατά την άποψη του υποφαινόμενου ορίζει καλύτερα από κάθε άλλη το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Τη σχέση Ελληνα πολίτη με τη ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Βάσει των αποτελεσμάτων που προέκυψαν από την κάλπη της 26ης Ιουνίου οφείλουμε όχι μόνο να οδηγηθούμε εκ του ασφαλούς μάλιστα στην παραπάνω διαπίστωση αλλά και να προσθέσουμε ότι αποτελεί πλέον τον κατεξοχήν ορισμό της ψυχολογικής αυτής διαταραχής.

  Το γνωστό απόφθεγμα «σφάξε με αγά μου, να αγιάσω» βρήκε την πλήρη πραγμάτωση του στη νοοτροπία του εκλογικού σώματος της 26ης Ιουνίου 2019. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πλέον ότι «δεν ήξερε», «δεν κατάλαβε», «μας παραπλάνησαν», «άλλα μας είπαν» κ.λπ. Κανένας. Η νίκη του αντιπολιτευόμενου κόμματος είναι κατά βάσιν η νίκη μιας νοοτροπίας και μιας πρακτικής άσκησης της εξουσίας που δυνάστευσε την Ελλάδα από τα 1981 και έπειτα και η οποία έδειχνε να περιορίζεται σημαντικά από τη διπλή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 έως και σήμερα. Ευρωπαϊκά κόμματα που οραματίζονται κατάργηση του 8ωρου, επιμήκυνση των ημερών εργασίας, ασφαλιστικό σύστημα τύπου Πινοσέτ, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ιδιωτικοποίηση της δημόσιας παιδείας και σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα στην υγεία συνήθως βρίσκονται στο περιθώριο της δημόσιας συζήτησης με βαλτώδη ποσοστά δημοφιλίας και δημοτικότητας.

  Χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Αγγλία, μέρος του εκλογικού σώματος των χωρών αυτών δηλαδή, συνειδητοποίησαν τη δυσλειτουργία των ευρωπαϊκών θεσμών, την «ξερολίαση» των Γερμανών αξιωματούχων και την εμμονή των Βρυξελλών στο καθεστώς της θρησκευτικής λιτότητας που εφαρμόζεται διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν από τους ευρωπαϊκούς εταίρους και θεσμούς όταν τα κουκιά για τον έναν η τον άλλο λόγο δεν βγαίνουν. Ηταν απολύτως αναμενόμενο ότι η ψήφος τους θα πήγαινε σε ευρωσκεπτιστικά κόμματα τύπου Λεπέν, Φάρατζ και Σαλβίνι, οι οποίοι πιάνοντας τον παλμό που διαπνέει ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό των Ευρωπαίων πολιτών σπεύδουν να τον εκμεταλλευτούν, δηλώνοντας ευθαρσώς και σωστά αν θέλετε από τη δική τους δημοκοπική μεριά ότι αυτή η Ευρώπη, αυτή η έκδοση της Ευρώπης τουλάχιστον, όπως υπάρχει σήμερα, πρέπει να σταματήσει.

  Ηταν απολύτως αναμενόμενο επίσης εάν λάβουμε υπόψη μας ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά έχει εν πολλοίς κατακερματισθεί και για λόγους που δεν χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ. Φωτεινή ευρωπαϊκή εξαίρεση, άξια μελέτης από τον ιστορικό του μέλλοντος, η Ελλάδα. Εδώ δεν είχαμε την ψήφο «θυμού», όπως συνέβη στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Εδώ είχαμε την ψήφο του παραλογισμού. Χωρίς εισαγωγικά αυτή τη φορά. Πώς αλλιώς να περιγράψεις μια ψήφο που προέρχεται από μια κοινωνία που παρουσιάζει 18,5% ανεργία(Εurostat), μια κοινωνία που κατέχει την πρωτιά στον αριθμό των ανασφάλιστων μεταξύ των 35 κρατών-μελών του ΟΟΣΑ (Health at a glance) και που το 54,44% εργάζεται ήδη με ελαστικές μορφές εργασίας (Εργάνη).

  Μιας κοινωνίας που, αν σε έναν μήνα επιβεβαιώσει τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών, θα αυξήσει ακαριαία τα νούμερα που αναφέρθηκαν λίγο παραπάνω. Ως ψήφος παραλογισμού, άγνοιας και χαμηλού μορφωτικού επιπέδου ίσως.

  Ως μια ψήφος που στην ελληνική περίπτωση κατευθύνθηκε ευθέως και αμέσως από τα ΜΜΕ (εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις) τα οποία στη συντριπτική τους πλειονότητα εκμεταλλεύτηκαν την παντελή έλλειψη πολιτικής αντίληψης του εκλογικού σώματος το οποίο φρόντισαν να το χαλκεύσουν, μπουκώνοντάς το αρχικά με fake news και στη συνέχεια με μια θεματολογία που διαμορφώνει την αλήθεια όπως τα συνέφερε σε κάθε περίπτωση. Το αποτέλεσμα είναι γνωστό. Ο,τι ξεκινούσε από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν εξ ορισμού λάθος. Ο,τι από τη Ν.Δ. σωστό. Ακόμα και οι 7 ημέρες εργασίας. Ακόμα και η εγκαθίδρυση ασφαλιστικών συστημάτων τύπου Πινοσέτ. Ακόμα και το κόψιμο του «επιδόματος»της 13ης σύνταξης.

  Φτάσαμε να έχουμε συνταξιούχους που διαμαρτύρονταν γιατί λάμβαναν την 13η σύνταξη. Το άσπρο γίνεται μαύρο όποτε το επιθυμήσουμε. Για τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν το συζητώ καν. Εκεί 9/10 Ελληνες, αν τους ρωτήσεις σχετικά, θα σου πουν ότι πρόκειται για «προδοσία». Αν τους ρωτήσεις το γιατί, όμως δεν θα ξέρουν να απαντήσουν. Ή θα σου απαντήσουν με γραφικότητες του τύπου «Απαγορεύεται να λέμε πια τον Μακεδονικό χαλβά, Μακεδονικό». Αναμενόμενο. Ούτε τα ΜΜΕ γνωρίζουν πράγματι αν πρόκειται περί προδοσίας η όχι. Ούτε ο αρχηγός του κόμματος της Ν.Δ. γνωρίζει. Γιατί, αν γνώριζε, θα μας ενημέρωνε και εμάς για το πώς πρόκειται να τη διαχειριστεί όταν βρεθεί σε θέση ισχύος. Ομως εκεί η απάντηση είναι άλλα λόγια να αγαπιόμαστε, στην καλύτερη.

  Κλασικό παράδειγμα των παραπάνω, ο Δήμος Πειραιά. Από τη μία έχεις έναν άνθρωπο, γνωστό πανεπιστημιακό, σήμα κατατεθέν του ΕΜΠ, με χρόνια ενασχόληση στα κοινά του δήμου, ο οποίος ζει αποκλειστικά από τον μισθό του επαγγέλματός του. Από την άλλη, έχεις έναν επιχειρηματία-εφοπλιστή, φορτωμένο με ποινικές υποθέσεις, στα καράβια της ιδιοκτησίας του οποίου αγνοείται εντελώς η ελληνική σημαία (ασχέτως αν την ίδια ώρα ο ίδιος διαλαλεί με κάθε ευκαιρία το άδολο ενδιαφέρον του για την «Ελλάδα μας») που δίνει καταφανώς στημένες συνεντεύξεις σε ΜΜΕ είτε της αρεσκείας του είτε της ιδιοκτησίας του και ο οποίος δυσκολεύεται αδικαιολόγητα να διαβάσει ένα απλό γραπτό κείμενο αναδεικνύοντας την αδικαιολόγητη άγνοιά του όσον αφορά τους γραμματικούς και συντακτικούς κανόνες της νεοελληνικής γλώσσας.

  Ο άνθρωπος αυτός βέβαια τυγχάνει να είναι και ιδιοκτήτης δημοφιλούς τοπικής ποδοσφαιρικής ομάδας. Η κρίση του Ελληνα σε αυτό το τελευταίο βαραίνει δυστυχώς. Τα υπόλοιπα του είναι παντελώς αδιάφορα. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί η παταγώδης πτώση του εκλογικού ποσοστού του πρώτου αλλά και η αντίστοιχα εντυπωσιακή άνοδος –αυτή τη φορά– του δευτέρου.

  Αγνοια, αδιαφορία και μια υποβόσκουσα πολιτική νοοτροπία που κάνει το άσπρο μαύρο, που βαφτίζει την πρόοδο καταστροφή και την καταστροφή ως πολιτική αλλαγή. Σαν αυτή που ονειρεύεται να φέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μαζί βέβαια με εκείνο το εκλογικό πλάνο που θα περιθωριοποιήσει και «συνταγματικά» την ελαττωματική Αριστερά με τις εξίσου ελαττωματικές ιδέες. Για να μην ξεχνιόμαστε. Με τη λογική της ρεβάνς για τις τρεις εκλογικές ήττες του 2014, 2015 (δύο εκλογικές αναμετρήσεις συν το δημοψήφισμα). Με την λογική ότι τον λόγο πλέον έχουν οι λίγοι «άριστοι» έναντι των πολλών μετρίων. Με τη λογική ότι σκευωρίες ήταν και πάει (Novartis κ.λπ.).

  Με έναν λαό συνένοχο και συνυπεύθυνο για το επερχόμενο έγκλημα που πρόκειται να συμβεί. Η διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια είναι αυτή ακριβώς. Παλιότερα θα μπορούσε να ισχυριστεί ο οποιοσδήποτε ότι άλλα ελέχθησαν πριν τις εκλογές και άλλα μετά. Οτι παραπλανήθηκε σκοπίμως από τα υποψήφια κυβερνητικά κόμματα για να του υφαρπάξουν πρόσκαιρα την ψήφο προκειμένου να αναλάβουν την αρχή του τόπου και από εκεί να εφαρμόσουν το «κρυφό» πρόγραμμά τους που περιελάμβανε κόψιμο μισθών, συντάξεων και καταπάτησης του κράτους πρόνοιας και αλληλεγγύης.

  Τώρα πάει και αυτό το επιχείρημα. Ξεθύμανε. Κατέπεσε. Πλέον η συνταγή είναι γνωστή και δοκιμασμένη. Ο κόσμος αποφάσισε η άφησε άλλους να αποφασίσουν γι’ αυτόν στην περίπτωση της Ελλάδας. Το παλαιό πολιτικό σύστημα, η διεφθαρμένη ολιγαρχία, το κέρδος των αριθμών έναντι των ανθρώπων, η επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα είναι προ των πυλών. Με τη σύμφωνη γνώμη του κυρίαρχου λαού. Γεγονός που δεν αφήνει οποιοδήποτε περιθώριο αμφισβήτησης.

* Μαρούσι Αττικής