Βλάπτει ο πολύς φιλελευθερισμός

    Γιώργος Σταματόπουλος

      Στα αμερικανικά πανεπιστήμια δεν σε διδάσκουν πότε άρχισε και πότε τέλειωσε [και αν τέλειωσε ποτέ] ο δεύτερος ή και ο πρώτος παγκόσμιος πόλεμος· σου λένε μόνο ποιος βγήκε νικητής και ποιος πλέον, έκτοτε, είναι το αφεντικό του πλανήτη. Η κυρία Κεραμέως δεν είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει

ιστορία και γενικά το παρελθόν. Με το τελευταίο ενασχολούνται κάποιοι περίεργοι που δεν μπορούν να αντέξουν το παρόν ή δεν έχουν τα κότσια να αντικρίσουν το μέλλον. Οβελιστέον το παρελθόν. Το μέλλον είναι αμερικανικό. Τελεία. Αυτά διδάσκονται οι φοιτητές στα αμερικανικά πανεπιστήμια -και στη συνέχεια «ειδικεύονται».

   Προφανώς διδάχτηκε να υπηρετεί τις αμερικανικές αξίες, αυτές που θέλουν το πρόσωπο να μην έχει πρόσωπο παρά προσωπείο, τέτοιο που θα τον βοηθήσει να ξεπεράσει τους άλλους, να πατήσει, αν χρειαστεί, επί πτωμάτων προκειμένου να ανεβεί στην κορυφή της επιτυχίας και να εκπληρώσει έτσι το αμερικανικό όνειρο -αυτή τη μάστιγα, αυτό το πολιτισμικό αίσχος, αυτήν την ανθρώπινη κτηνωδία. Διδάχτηκε, δεν ξέρω πού, και τις χριστιανικές αξίες, τις αξίες εννοείται που η εκκλησία προωθεί ως χριστιανικές [εράνους, δωρεές, αμύθητες περιουσίες...]. Πώς να προλάβει, με τέτοιο πολυβολισμό διδαχών, να γνωρίσει τι είναι ο φασισμός και, δυστυχώς, ο νεοναζισμός;

   Ο πολύς και αμάσητος φιλελευθερισμός βλάπτει σοβαρά τον νου [και την υγεία]· οδηγεί σε ακρισία και αδιαφορία για όσα δεν ενδιαφέρουν τις «αρχές» του, τις «αξίες» του, που είναι βουτηγμένες στην υλοφροσύνη και το ατομικό συμφέρον. Η κυρία Κεραμέως και όσοι σκέφτονται σαν αυτήν προφανώς θεωρεί ότι ξεχωρίζει από την πλέμπα, ότι αυτή η πλέμπα, κατά τα αμερικανικά που λέγαμε, είναι άξια της μοίρας της, ας είναι και «προϊόν» προσφυγιάς και φριχτών πολέμων. Καλά θα κάνουν όλοι αυτοί -και είναι πολλοί μέσα σε τούτη την κυβέρνηση- να αλλάξουν μυαλά ή, εάν αυτό αποβεί αδύνατο, να επιλέξουν συμβούλους επικοινωνίας, που να διαθέτουν κάποια ιστορική γνώση και, διάβολε, κάποια σοβαρότητα απέναντι τουλάχιστον στους νεκρούς.

   Εδώ που τα λέμε δεν είναι και πολλές οι στιγμές, μέσα στην ιστορική πορεία, που ο ελληνικός λαός έδειξε τέτοια ευψυχία και ομοψυχία ταυτόχρονα· δεν μπορείς να το αγνοείς αυτό και συνάμα να θέλεις να κυβερνήσεις αυτόν τον λαό, που, έστω και με μύθους, εξακολουθεί να υπάρχει κουτσά στραβά, έστω λοιδορημένος, έστω προδομένος, έστω βασανισμένος [αγόμενος και φερόμενος και λοιπά].

   Το άλλο φρούτο, η κυρία Μιχαηλίδου, ξεστόμισε κάτι [που σε αφήνει εμβρόντητο] για Αϊνστάιν και «εθελοντισμό» -τι απίθανοι λαϊκισμοί από τα δύο προβεβλημένα στελέχη του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας. Διαθέτει πολλά τέτοια κουμάσια αυτό το κόμμα και είναι βέβαιο ότι θα επιβληθούν των υπολοίπων, που θέλουν τουλάχιστον να φαίνονται σοβαροί. Τα τζιμάνια αυτά, δεν χωρεί αμφιβολία, θα επικρατήσουν -παταγωδώς.

   Και τούτο: ο εθελοντισμός δεν είναι ούτε κοινωνική προσφορά ούτε εθνική ευθύνη, είναι κραυγαλέα έλλειψη δημοκρατίας -όπου υπήρξε δημοκρατία ο εθελοντισμός και τα δικαιώματα ήσαν έννοιες ανύπαρκτες. Καταλαβαίνουν τίποτα απ’ αυτά οι δύο νεαρές κυρίες της κυβέρνησης ή είναι τυφλωμένες από τον φιλελευθερισμό τους [αμφιβάλλω αν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι και ο φιλελευθερισμός]. Να φανταστεί κανείς πως δεν έχουν κλείσει τέσσερις μήνες στη διακυβέρνηση.